İsolated fracture of the third cervical vertebra: Case report

İzole üçüncü servikal vertebra fraktürü travmatik servikal fraktürler içinde % 0.8 oranında görülen, korpus, lamina veya spinoz proçesi kapsayan fraktürdür. Bu fraktürlerin tedavisinde lezyonun tipine ve derecesine göre eksternal immobilizasyon uygulamasını içeren konservatif veya cerrahi tedavi seçilebilir. Konservatif tedavide başarı kemik ve ligamentoz yaralanmanın derecesine ve hastanın halo-vest veya servikal korseye uyumuna bağlı olmakla birlikte yakın hasta takibinide gerektirir. Fraktür seviyesinde interspinoz mesafe yüksekliğinin artmasına ve 11 dereceden daha fazla angulasyonuna neden olmuş travmatize servikal vertebra korpusunun resorbsiyona uğrama riski ve gelişebilecek deformite nedeniyle salt orthosis ile spinal açıyı korumak ve idame ettirmek genellikle yeterli olmamaktadır. İzole C, vertebra fraktüründe transservikal retrofaringeal yaklaşımla anterior korpektomi, interkorporal otogreft ve anterior plakdan oluşan cerrahi tedavi konservatif tedavinin ideal olarak uygulanamadığı ve hasta toleransının yetersiz olduğu durumlarda effektif bir tedavi yöntemidir ve aynı zamanda hastanın postop erken mobilizasyonunu sağlamaktadır.Isolated fractures of the third cervical vertebra are rare (0.8 percent) and primarily chip fractures of the body or isolated lamina or spinous process fractures. These fractures can be managed by cervical traction for initial immobilization and assessment of stability followed by maintenance in an orthosis, depending on the extent of bone and ligamentous injury, and the patient's compliance. Another treatment method is surgical stabilization of fracture. Because of greater angulation than 11° and widened interspinous space either above or below the involved vertebral element, attempts to maintain spine alignment in the orthosis alone usually fails, with the affected vertebral body undergoing further (resorptive) compression. In a patient with isolated fracture of the third cervical vertebra; if the patient's compliance and conservative management in the orthosis are fail; anterior corpectomy and autologous iliac crest bone graft fusion procedure via transcervical retropharingeal approach are an effective management method. In addition, this method provides early mobilization of the patient

Primary reconstruction for the treatment of thoracic-lumber tuberculous spondylitis

Tüberküloz spondilit olgularında amaç infeksiyonun eradikasyonu, spinal defomitenin ve nörolojik defisitin önlenmesi veya tedavisidir. Tedavi seçeneklerinde kemoterapi, immobilizasyon, debridman, radikal rezeksiyon, greft ve spinal fiksasyon uygulaması gibi çeşitli yöntemler veya bunların kombinasyonu uygulanmaktadır. Bu çalışmada kliniğimizde torakallomber tüberküloz spondilit tanısı koyulan 6 olguya uygulanan radikal korpektomi-debridman, interkorporal allogreft ve anterior fiksasyondan oluşan primer vertebral rekonstrüksiyon tedavisinin retrospektif analizi yapıldı. Olguların hepsinde allogreft ile etkin solid füzyon sağlandı, bel veya sırt ağrısının tamamen iyileştiği saptandı, antitüberküloz kemoterapi kesildikden sonra rekürrent infeksiyonun klinik ve radyolojik bulgularına rastlanmadı, enstrüman yetmezliği veya enstrümana bağlı komplikasyon görülmedi. Radyolojik kontrollerde olguların sadece ikisinde ortalama 5 derece redüksiyon kaybı saptandı. Beş (% 83) olgunun nörolojik fonksiyonlarında ortalama 1 .5 puanlık iyileşme saptanırken diğer olgunun nörolojik defisitinde bir değişiklik görülmedi. Sonuç olarak torakal-lomber spinal vertebralarda lokalize tüberküloz infeksiyonun eradikasyonu, interkorporal allogreft ile füzyonun sağlanması aynı zamanda bu süreçde oluşabilecek redüksiyon kaybının önlenmesi ve nörolojik fonksiyonların korunması veya tedavisi için primer vertebral rekonstrüksiyon ve antitüberküloz kemoterapi uygulaması etkili bir yardımcı metoddur.The goals of treatment of tuberculous spondylitis are eradication of the infection, correction or prevention of spinal deformity and preservation or improvement of neurological function. The choice of treatment of tuberculous spondylitis includes many procedures such as chemotherapy, immobilization, surgical debridement, radical resection, bone grafting, instrumentation or combination of these procedures. Six cases with thoracic or lumbar tuberculous spondylitis that undergo primary reconstruction including radical corpectomy-debridement, intercorporal insertion of an allograft and anterior instrumentation were the subjects of this retrospective review. Solid bony fusion and healing of the infection were achieved in all cases. All cases obtained immediate relief of pain, and no late recurrent spinal infection was encountered after discontinuing antituberculous chemotherapy. Instrument failure or operative complication did not occur in any cases. Only two cases underwent a mean loss of reduction of 5 degrees during the follow-up period. The neurological function of 5 of the 6 cases was improved by an average of 1.5 grades. The other one who had complete paraplegia preoperatively had experienced no change. The authors conclude that primary reconstruction and antituberculous chemotherapy are an effective method in order to provide permanent eradication of spinal focus of tuberculous infection, spinal stabilization, prevention of loss of reduction and preservation or improvement of neurological function

The Characteristics of Surgical Approach in Posterior Fossa Meningiomas

İntrakraniyal menenjiomların %10 kadarı posterior fossada yer alır. Bunların yaklaşık yarısı serebellopontin köşede, %40'ı tentoriyal veya serebellar konveksitede, %9'u klivusta ve %6'sı foramen magnumda yerleşir. Menenjiomların köken aldıkları ve yerleştikleri lokalizasyonların bilinmesi önemlidir. Örneğin, trigeminal sinirin medialinden gelişen (petroklival menenjiomlar) menenjiomların, trigeminal sinirin lateralinden gelişenlere göre ayırdedilmesi gereklidir, çünkü petroklival menenjiomların cerrahi morbiditesi daha yüksektir.Posterior fossa meningiomas account for 10% of intracranial meningiomas. About half of these meningiomas are presented in cerebellopontine angle, 40% in tentorial or cerebellar convexity, 9% in clivus, and 6% in foramen magnum region. It is important to understand the tumor origin and localization. For instance, meningiomas, which are originated from medial part of the trigeminal nerve, (Petroclival meningiomas), must be discriminate from the ones originated from the lateral part of trigeminal nerve because surgical morbidity is very high in petroclival meningiomas

Hipofiz sapını kalınlaştıran izole sellar tüberküloma: Olgu sunumu

Hipopituitarizmin belirti ve bulgularını gösteren hipofiz sapı kalınlaşması ile birlikte suprasellar uzanımı olan izole sellar tüberkülomalı bir olgu sunulmaktadır. Manyetik rezonans görüntülemede hipofiz sapının kalınlaşması ile beraber suprasellar uzanımlı sellar kitle tespit edildi. Hipofiz hormonları sonuçları hipopituitarizm ile uyumluydu. Olgu transsfenoidal girişim ile opere edildi. Eksize edilen kitlenin histopatolojik muayenesi sonucunda sellar tüberküloma tanısı konuldu. Hipofiz sapı kalınlaşması ile beraber suprasellar uzanımlı pituiter tümör şüphesi olduğunda, tüberküloz öyküsü alınmasa dahi nonsekretuvar sellar kitlelerin ayrıcı tanısında sellar tüberküloma olasılığı düşünülmelidir.This report is of a patient with an isolated sellar tuberculoma with suprasellar extension in association with thickening of the pituitary stalk who presented with signs and symptoms of hypopituitarism. Magnetic resonance imaging showed a sellar mass with suprasellar extension associated with thickening of the pituitary stalk. Endocrinological parameters indicated hypopituitarism. The patient underwent a transsphenoidal procedure. The pathological diagnosis was of a typical structure of tuberculoma. If a pituitary tumor with suprasellar extension in association with the thickening of the pituitary stalk is suspected, the possibility of sellar tuberculoma must be considered in the differential diagnosis of nonsecreting sellar masses, even when no history of tuberculosis exists

Lhermitte-Duclos disease (dysplastic cerebellar gangliocytoma) - Review of the literature

WOS: 000246855900012Objectives: Lhermitte-Duclos disease (LDD), or dysplastic gangliocytoma of the cerebellum is a rare benign unilateral mass of the cerebellar cortex, characterized by a disarrangement of the normal cerebellar laminar cytoarchitecture and circumscribed enlargement of cerebellar folia. LDD was recently considered to be part of a multiple hamartoma-neoplasia syndrome [Cowden disease (CD)]. The debate whether LDD represents a neoplastic or hamartomatous lesion is still in progress. Methods: The aim of the present study is to answer this question with review of the literature emphasize on clinical presentation, radiologic findings, surgical procedures, and histopathologic features of LDD. Results: LDD most frequently presents in the third and fourth decades of life, but the age at clinical manifestation ranges from the neonatal period to the seventh decade. The initial presentation of LDD, similar to other posterior fossa tumors, includes increased intracranial pressure, vomiting, intermittent headache, cerebellar dysfunction, and noncommunicating hydrocephalus. Magnetic resonance imaging is the diagnostic modality and reveals characteristic usually nonenhancing gyriform patterns with enlargement of cerebellar folia. Surgical excision is a therapeutic procedure generally performed. The histopathologic findings of LDD include thickening of the molecular layer, which is occupied by abnormal ganglion cells, absence of the Purkinje cell layer, and hypertrophy of the granule cell layer. Conclusions: LDD is an unusual hamartomatous lesion of the cerebellar cortex, which can be associated with CD. When the diagnosis of either one of these 2 disorders is established, it is imperative to search for the other disease, to detect early malignant lesions that occur in CD

Anterior cervical dissectomy: Retrospective analysis on the patients with and without fusion

AMAÇ: Semptomatik servikal disk hastalığı olan, konservatif tedaviye yanıt vermediği için anterior mikrodiskektomi uygulanan 30 olguluk bir seri ile greft kullanılarak füzyon ve mikrodiskektomi uygulanan 30 olguluk diğer bir serinin karşılaştırılması amaçlandı. YÖNTEM: Serideki tüm olgular en az 12 ay süre ile görüşme, klinik muayene ve radyolojik inceleme yöntemleri ile takip edildi. Olguların tamamında direkt graft ve magnetik rezonans tetkikleri yapıldı. SONUÇLAR: Kırkaltı olguda servikobrakialji, sekiz olguda meduller semptomlar, altı olguda ise hem servikobrakialji hem de meduller semptomlar saptındı. Olguların 51'inde tek mesafe, dokuz'unda ise iki mesafe eksplorasyonu uygulandı. Kalıcı postoperatif komplikasyon olmayan seride, altı olguda tedavi edilebilir minör komplikasyonlar gözlendi. Bir hasta dışındaki tüm hastalar daha önceki işlerine ortalama dokuz hafta içerisinde döndüler. Kemik gren ile füzyon uygulanan grupta işe dönüş süresi istatistiki olarak anlamlı bir farklılık gösterecek şekilde uzundu (p<0.05). Üç ay içindeki füzyon oranı kemik greft uygulanan grupta %90 (27 olgu) olarak saptanırken, diğer grupta %70 bu oran (21 olgu) tespit edilmiştir. Kemik füzyon, greft kullanılmayan grupta daha yavaş ve yetersiz o/arak değerlendirildi. YORUM: Odom ve arkadaşlarının kriterlerine göre klinik değerlendirme açısından gruplar arasında istatistiki açıdan anlamlı bir farklılık bulunmadı. Servikal aksın değerlendirilmesinde ise, füzyon uygulanan grupta diğer gruba göre servikal lordozun daha iyi korunduğu ve iki grup arasında istatistiki açıdan anlamlı bir farklılık olduğu saptandı (p<0.05).PURPOSE: We reviewed retrospectively sixty patients who did not respond medical treatment and underwent surgery by anterior microsurgical discectomy, to compare discectomy with and without fusion (n=30, each). METHODS: All patients were followed for 12 months or longer with interview, physical examination and radiographic evaluation. All patients had x-ray films and all were performed magnetic resonance imaging. RESULTS: Fourtysix of these patients, had cervicobrachialgia, 8 had medullary symptoms, and 6 had both of these symptoms. Fifty-one patients were operated at one level, and 9 at two levels. There were no permanent post-operative complications, but six cases had minor complication in our series. All of these patients except one returned to work during the first 9 weeks. This period was longer in the patients operated with fusion, than those operated without fusion (<0.05). Solid bone fusion was observed in 27 patients in the group with fusion (% 90.0), and in 21 patients in the group without fusion (%70.0). CONCLUSION: Clinical outcome was identical in both groups. On the other hand, there statistically was significant difference between two groups in thd evaluation of cervical alignment (<0.05)

Predicting the Probability of Meningioma Recurrence in the Preoperative and Early Postoperative Period: A Multivariate Analysis in the Midterm Follow-Up

We reviewed the clinical, radiological, surgical, and histopathological features of patients with meningiomas to identify factors that can predict tumor recurrence after “microscopic total removal,” to improve preoperative surgical planning, and to help determine the need for close radiological observation at shorter intervals or the need for radiotherapy as an adjuvant treatment in the early postoperative period. Clinical data, magnetic resonance imaging studies, angiographic data, operative reports, and histopathological findings were examined retrospectively in 137 patients with a meningioma treated microsurgically and with no evidence of residual tumor on postoperative MR images. Based on univariate analysis, tumor size, a mushroom shape, proximity to major sinuses, edema, osteolysis, cortical penetration, signal intensity on T2-weighted MRIs, pial-cortical arterial supply, presence of a brain-tumor interface in surgery, Simpson's criteria, and histopathological classification were significant predictors for recurrence. However, age, gender, location of tumor, dural tail, calcification, signal intensity on T1-weighted images, and histopathologic subtypes in the benign group were not significant predictors. By Cox regression analysis the most important variables related to the time to recurrence were mushroom shape, osteolysis, dural tail, and proximity to major sinuses. Aggressive surgical therapy with wider dural removal should be considered in the presence of the preoperative predictors of a recurrence. Close radiological observation at shorter intervals or radiotherapy should be considered as adjuvant therapy in high-risk patients based on surgical findings predicting recurrence related to the brain-tumor interface, Simpson's criteria, and histopathological findings in the early postoperative period