A cross-sectional investigation of communication in Do-Not-Resuscitate orders in Dutch hospitals

Background: The decision to attempt or refrain from resuscitation is preferably based on prognostic factors for outcome and subsequently communicated with patients. Both patients and physicians consider good communication important, however little is known about patient involvement in and understanding of cardiopulmonary resuscitation (CPR) directives. Aim: To determine the prevalence of Do No

Communicatie over reanimatiebeleid in het ziekenhuis

Doel Goede zorg omvat dat we zorgvuldig, anticiperend en samen met de patiënt besluiten over reanimatie. Wij onderzochten hoe de communicatie over reanimatieafspraken verloopt in de Nederlandse ziekenhuizen en inventariseerden hoe patiënten het reanimatiegesprek hebben ervaren. Opzet Cross-sectioneel multicentrisch onderzoek. Methode Gestructureerde interviews over het reanimatiebeleid bij patiënten die waren opgenomen op een verpleegafdeling. Medische gegevens werden uit het elektronisch patiëntendossier (EPD) gehaald. Resultaten In 13 ziekenhuizen werden 1136 patiënten ondervraagd. Bij 63,7% was een wel-reanimerenbeleid, bij 27,5% een niet-reanimerenbeleid en bij 8,8% geen beleid vermeld in het EPD. 56% herinnerde zich een gesprek over het reanimatiebeleid en hiervan rapporteerde 81,5% hetzelfde beleid als in het EPD vermeld stond. Dit percentage was lager bij 80-plussers (77,5%) en patiënten die thuis ≥ 10 geneesmiddelen gebruikten (73,3%). Twee derde van de patiënten (66,1%) had het reanimatiegesprek als positief of neutraal ervaren. Conclusie De meeste patiënten begrijpen de reanimatieafspraken goed, maar kwetsbare patiënten, zoals ouderen en patiënten met multimorbiditeit, zijn gebaat bij een uitvoeriger gesprek. In het algemeen ervaren zij het reanimatiegesprek als positief