Magnetic helicity and energy budget around large confined and eruptive solar flares

We investigate the coronal magnetic energy and helicity budgets of ten solar ARs, around the times of large flares. In particular, we are interested in a possible relation of the derived quantities to the particular type of the flares that the AR produces, i.e., whether they are associated with a CME or they are confined. Using an optimization approach, we employ time series of 3D nonlinear force-free magnetic field models of ten ARs, covering a time span of several hours around the time of occurrence of large solar flares (GOES class M1.0 and larger). We subsequently compute the 3D magnetic vector potentials associated to the model 3D coronal magnetic field using a finite-volume method. This allows us to correspondingly compute the coronal magnetic energy and helicity budgets, as well as related (intensive) quantities such as the relative contribution of free magnetic energy, $E_{\mathrm{F}}/{E}$ (energy ratio), the fraction of non-potential (current-carrying) helicity, $|H_{\mathrm{J}}|/|{H_{V}}|$ (helicity ratio), and the normalized current-carrying helicity, $|H_{\mathrm{J}}|/{\phi^{\prime}}^{2}$. The total energy and helicity budgets of flare-productive ARs (extensive parameters) cover a broad range of magnitudes, with no obvious relation to the eruptive potential of the individual ARs, i.e., whether or not a CME is produced in association with the flare. The intensive eruptivity proxies, $E_{\mathrm{F}}/{E}$ and $|H_{\mathrm{J}}|/|{H_{V}}|$, and $|H_{\mathrm{J}}|/{\phi^{\prime}}^{2}$, however, seem to be distinctly different for ARs that produced CME-associated large flares compared to those which produced confined flares. For the majority of ARs in our sample, we are able to identify characteristic pre-flare magnitudes of the intensive quantities, clearly associated to subsequent CME-productivity.Comment: Accepted for publication in A & A journal, 19 pages, and 11 figure

Tropical pulmonary eosinophilia: effect of addition of corticosteroids after failure of diethylcarbamazine therapy

Successful response in diethylcarbamazine (DEC) therapy in tropical pulmonary eosinophilia (TPE) is not universal with a 20–40% failure rates in chronic cases. Corticosteroids have been used in such patients. However, their role in management remains ill-defined. A patient of TPE with incomplete clinical, haematological and physiological response to a standard 3 weeks DEC therapy received additional corticosteroids for the next two cycles, after which complete remission occurred. However, there was a relapse two months later with evidence of a chronic state requiring further treatment with corticosteroids with good response.Successful response in diethylcarbamazine (DEC) therapy in tropical pulmonary eosinophilia (TPE) is not universal with a 20–40% failure rates in chronic cases. Corticosteroids have been used in such patients. However, their role in management remains ill-defined. A patient of TPE with incomplete clinical, haematological and physiological response to a standard 3 weeks DEC therapy received additional corticosteroids for the next two cycles, after which complete remission occurred. However, there was a relapse two months later with evidence of a chronic state requiring further treatment with corticosteroids with good response

Eozynofilowe zapalenie płuc na tle infestacji pasożytami — skuteczność leczenia kortykosteroidem po niepowodzeniu terapii dietylokarbamazyną

Dietylokarbamazyna w leczeniu eozynofilowego zapalenia płuc wywołanego infestacją pasożytem (tropical pulmonary eosinofilia) przynosi poprawę tylko u części pacjentów, a w przypadku fazy przewlekłej schorzenia leczenie jest nieskuteczne u 20–40% chorych. W tych przypadkach stosuje się kortykosteroidy, choć skuteczność tego postępowania nie została dotychczas potwierdzona. U opisywanej pacjentki po trzech tygodniach standardowego leczenia dietylokarbamazyną odnotowano jedynie częściową odpowiedź kliniczną, hematologiczną i fizjologiczną. Do dwóch kolejnych cykli leczenia dołączono kortykosteroid, co przyczyniło się do całkowitego wyleczenia. Dwa miesiące później doszło jednak do wznowy choroby, przy czym stwierdzono wykładniki fazy przewlekłej schorzenia, ale kontynuacja leczenia kortykosteroidem przyniosła zadowalającą odpowiedź kliniczną.Dietylokarbamazyna w leczeniu eozynofilowego zapalenia płuc wywołanego infestacją pasożytem (tropical pulmonary eosinofilia) przynosi poprawę tylko u części pacjentów, a w przypadku fazy przewlekłej schorzenia leczenie jest nieskuteczne u 20–40% chorych. W tych przypadkach stosuje się kortykosteroidy, choć skuteczność tego postępowania nie została dotychczas potwierdzona. U opisywanej pacjentki po trzech tygodniach standardowego leczenia dietylokarbamazyną odnotowano jedynie częściową odpowiedź kliniczną, hematologiczną i fizjologiczną. Do dwóch kolejnych cykli leczenia dołączono kortykosteroid, co przyczyniło się do całkowitego wyleczenia. Dwa miesiące później doszło jednak do wznowy choroby, przy czym stwierdzono wykładniki fazy przewlekłej schorzenia, ale kontynuacja leczenia kortykosteroidem przyniosła zadowalającą odpowiedź kliniczną