Non-vitamin K antagonist oral anticoagulant therapy in a patient with atrial fibrillation and concomitant prostate cancer

Leczenie przeciwkrzepliwe pacjentów z migotaniem przedsionków i współistniejącą chorobą nowotworową stanowi poważne wyzwanie kliniczne. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadek pacjenta z chorobą nowotworową, u którego z powodu utrwalonego migotania przedsionków w leczeniu przeciwkrzepliwym zastosowano riwaroksaban. W krótkotrwałej obserwacji nie stwierdzono działań niepożądanych związanych z terapią.Oral anticoagulant therapy in patients with atrial fibrillation and concomitant malignancy is a serious clinical challenge. We present a case of a patient with prostate cancer treated with rivaroxaban due to a permanent atrial fibrillation. During a three-month follow-up period we did not observe any treatment-related adverse events

Przeciwarytmiczne właściwości inhibitorów konwertazy angiotensyny

Klasyczne leki przeciwarytmiczne, stosowane w prewencji nagłej śmierci sercowej, przyniosły rozczarowanie. W związku z tym zwrócono uwagę na leki o potencjalnym działaniu przeciwarytmicznym - inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE, angiotensin-converting enzyme). W badaniach klinicznych wykazano, że zapobiegają one arytmiom komorowym oraz, co najważniejsze, nagłym zgonom sercowym. Te korzystne efekty dotyczyły przede wszystkim chorych z niewydolnością serca i po ostrym zawale serca. W wytycznych European Society of Cardiology (ESC) zaleca się stosowanie inhibitorów ACE w celu prewencji nagłej śmierci sercowej w tych grupach pacjentów, nadając im najsilniejszą klasę zaleceń (klasa IA). Stosowane w ciągu ostatnich 3 dekad leki przeciwarytmiczne, leczenie chirurgiczne i ablacja umożliwiały utrzymanie rytmu zatokowego u wielu pacjentów z migotaniem przedsionków. Jednak żadna z powyższych metod nie wpływa na remodeling przedsionka, który powoduje występowanie tej arytmii. Strategia terapii migotania przedsionków obejmująca stosowanie inhibitorów ACE pozwala na redukcję strukturalnych i elektrofizjo- logicznych zmian w przedsionkach odpowiedzialnych za powstawanie arytmii. W badaniach klinicznych wykazano, że inhibitory ACE zmniejszają częstość występowania migotania przedsionków, zwłaszcza u chorych z niewydolnością serca. W aktualnych wytycznych American College of Cardiology/American Heart Association/ European Society of Cardiology (ACC/AHA/ESC) z 2006 roku po raz pierwszy wspomniano o możliwości prewencji migotania przedsionków za pomocą inhibitorów ACE

Postępowanie z chorymi zagrożonymi nagłą śmiercią sercową. Farmakoterapia

Zapobieganie nagłej śmierci sercowej, która stanowi główną przyczynę zgonów sercowych, jest ważnym problemem klinicznym. Szczególnie zagrożone nagłym zgonem sercowym są osoby po zawale serca i z niewydolnością serca, u których zaobserwowano epizody komorowych zaburzeń rytmu. Do niedawna farmakoterapia, mająca na celu zapobieganie złośliwym arytmiom komorowym i nagłym zgonom sercowym, opierała się jedynie na klasycznych lekach antyarytmicznych. Obecnie, z uwagi na niską skuteczność i liczne działania niepożądane, leki te, oprócz β-adrenolityków, są mniej chętnie zalecane. W grupie chorych po zawale serca i z niewydolnością serca można rozważyć przewlekłą terapię amiodaronem lub sotalolem (a nie innymi lekami antyarytmicznymi), pod warunkiem że zastosowany wcześniej β-adrenolityk nie był skuteczny. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia polekowego zespołu wydłużonego QT i częstoskurczu typu torsade de pointes, u osób przyjmujących sotalol lub amiodaron należy okresowo wykonywać EKG z oceną QTc. W związku z rozczarowaniem klasycznymi lekami antyarytmicznymi, w zapobieganiu nagłej śmierci sercowej coraz większą uwagę zwraca się na leki o tak zwanym potencjalnym działaniu antyarytmicznym (inhibitory konwertazy angiotensyny, blokery receptora angiotensyny, antagoniści receptora aldosteronu, statyny), które w wielu badaniach zmniejszały ryzyko nagłego zgonu sercowego

Prowadzenie chorych z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem serca

W artykule przedstawiono rolę lekarza rodzinnego w opiece nad pacjentem z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem serca (ICD). Omówiono najczęstsze problemy związane z prowadzeniem takich chorych oraz sposoby ich rozwiązywania. Poruszono problem nieadekwatnych interwencji, wysokiego progu defibrylacji, burzy elektrycznej oraz infekcji loży ICD. Przedstawiono też zalecenia dotyczące poddawania osób z ICD procedurom diagnostycznym i leczniczym oraz prowadzenia przez nie pojazdów mechanicznych. Forum Medycyny Rodzinnej 2010, tom 4, nr 3, 167-17

Wskazania do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora

Zapobieganie nagłej śmierci sercowej (SCD) stanowi poważne wyzwanie współczesnej kardiologii. Dzięki postępowi elektroterapii, dysponujemy wszczepialnymi urządzeniami - kardiowerterami-defibrylatorami serca (ICD), których skuteczność w prewencji pierwotnej i wtórnej SCD została wielokrotnie udowodniona. Populację szczególnie zagrożoną nagłymi zgonami sercowymi stanowią osoby z kardiomiopatią niedokrwienną i nieniedokrwienną. Zaobserwowano, że wraz ze spadkiem frakcji wyrzutowej lewej komory liczba SCD dramatycznie rośnie. Z uwagi na zaawansowanie organicznej choroby serca, część pacjentów z niewydolnością serca może wymagać implantacji ICD z funkcją stymulacji resynchronizującej. Do zabiegu implantacji kardiowertera-defibrylatora może być wstępnie zakwalifikowany istotny odsetek osób zagrożonych SCD nawet w warunkach ambulatoryjnych, przy pomocy podstawowych narzędzi diagnostycznych, takich jak badanie przedmiotowe, EKG oraz wynik badania echokardiograficznego

Nadciśnienie płucne o złożonej etiologii — możliwości współczesnego leczenia

We present the case of an 80 year-old female patient with pulmonary arterial hypertension of complex aetiology, including late-diagnosed congenital heart disease. We describe the diagnostic procedures and staged treatment (percutaneous closure of an ostium secundum atrial septal defect and drug treatment with riociguat) which resulted in a significant clinical improvement.W pracy zaprezentowano przypadek 80-letniej pacjentki z tętniczym nadciśnieniem płucnym o złożonej etiologii, w tym z powodu późno rozpoznanej wrodzonej wady serca. Opisano diagnostykę oraz etapowe leczenie (przezskórne zamknięcie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II oraz farmakoterapia riociguatem), które przyniosły istotną poprawę kliniczną