Współczesne poglądy na leczenie ostrej białaczki promielocytowej

Acute promyelocytic leukemia (APL) deserves a special place among neoplasms. It is the first neo­plasma which the targeted therapy at the molecular level was used in. The addiction of all-trans retinoic acid to the standard, anthracycline-based chemotherapy has hugely improved the complete remission rate. The use of arsenic trioxide (ATO) has further improved the clinical outcome of relapsed and refractory APL. Recently, many studies have been conducted to investigate the use of ATO as a front-line therapy. The article shows the latest recommendations for the management of APL.Ostra białaczka promielocytowa (APL) zajmuje szczególne miejsce wśród nowotworów. Jest to pierwszy nowotwór, w którym zastosowano terapię celowaną na poziomie molekularnym. Dołącze­nie kwasu all-trans retinowego do standardowej chemioterapii opartej na antracyklinach spowo­dowało znaczny wzrost odsetka uzyskiwanych całkowitych remisji. Zastosowanie trójtlenku arsenu (ATO) znacznie poprawiło wyniki leczenia nawrotowych i opornych postaci APL. W ostatnich latach prowadzono wiele badań dotyczących zastosowania ATO jako alternatywnej metody leczenia I linii. W artykule przedstawiono najnowsze zalecenia dotyczące leczenia APL

Kliniczne zastosowanie osocza bogatopłytkowego

Platelet-rich plasma (PRP) is defined as a portion of the blood fraction having a concentrate of platelets in a small volume of plasma. Growth factors which are being released from platelets alpha-granules enhance the regeneration of injured tissue. PRP has been widely used in stomatology, orthopedics and recently in sport medicine and plastic surgery. The objective of this article is topresent current knowledge about PRP.Osocze bogatopłytkowe (PRP) to autologiczny preparat krwiopochodny zawierający zwiększoną liczbę płytek krwi w niewielkiej objętości osocza. Istotą działania PRP jest uwalnianie z ziarnistościa płytek czynników wzrostowych, które wspomagają regenerację uszkodzonych tkanek. Osocze bogatopłytkowe jest stosunkowo szeroko stosowane w chirurgii twarzowo-szczękowej, ortopedii, a ostatnio także w medycynie sportowej i estetycznej. W artykule przedstawiono obecny stan wiedzy na temat PRP

Znaczenie szlaku SLIT-ROBO w kluczowych dla komórki procesach w warunkach fizjologii i patologii

The SLIT glycoproteins and their roundabout (ROBO) receptors were originally identified as axon guidance molecules that prevent axons from re-crossing the midline. In addition, the SLIT–ROBO interaction is involved in the regulation of cell migration, cell death and angiogenesis. Furthermore, it has a pivotal role during the morphogenesis, controlling the correct development of lung, kidney, liver and breast. The functions which the SLIT–ROBO fulfills during tissue morphogenesis are often dysregulated during cancer development. Therefore inactivation of certain SLITs and ROBOs is associated with advanced tumor formation and progression in disparate tissues. However, some studies revealed that SLIT–ROBO may promote tumor angiogenesis and, consequently, its growth. This review is focused on summarizing the current knowledge about the role of SLIT–ROBO pathway in development of disparate tissues in physiological conditions and in pathogenesis of neoplasms, including hematological malignancies

Inotuzumab ozogamycyny w leczeniu chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną

Acute lymphoblastic leukemia (ALL) comprises about 20% of leukemias in adult. Though the high complete remission (CR) rates after the first-line chemotherapy, only 30–40% of ALL patients may be cured. The prognosis of relapsed/refractory ALL remains poor. The 5-year overall survival (OS) rate is 7–10%. In recent years, new therapies utilizing monoclonal antibodies have been investigated. Inotuzumab ozogamycin is a humanized anti-CD22 antibody conjugated to an alkylating agent — calicheamicin. The drug was registered for relapsed/refractory ALL in adults based on INO-VATE trial, a phase III trial comparing efficacy of inotuzumab ozogamycin to chemotherapy. CR rates, progression-free survival, and OS were significantly higher in the inotuzumab group. In addition, significantly more patients from the inotuzumab group were treated with allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). The most common adverse events were neutropenia and thrombocytopenia. Among the non-hematological adverse events the veno-occlusive disease (VOD) was the most dangerous. The frequency of VOD increased in patients who underwent allo-HSCT. This article presents the most important clinical trials with inotuzumab ozogamycin and the toxicity of the drug.Ostra białaczka limfoblastyczna (acute lymphoblastice leukemia, ALL) stanowi około 20% wszystkich białaczek u dorosłych. Mimo wysokich odsetków całkowitych remisji (complete remission, CR) po chemioterapii 1. linii, wyleczenie możliwe jest tylko u około 30-40% chorych. Rokowanie w przypadku nawrotu/oporności choroby jest bardzo złe, z 5-letnim czasem przeżycia (overall survival, OS) wynoszącym zaledwie 7-10%. W ostatnich latach podejmowane są próby leczenia celowanego ALL, z zastosowaniem przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko antygenom charakterystycznym dla białaczkowych limfoblastów. Inotuzumab ozogamycyny jest humanizowanym przeciwciałem anty-CD22 skojarzonym z lekiem alkilującym – kalicheamycyną. Lek został zarejestrowany w leczeniu opornych/nawrotowych postaci ALL u dorosłych na podstawie randomizowanego badania III fazy INO-VATE, porównującego skuteczność inotuzumabu i standardowej chemioterapii u chorych z nawrotową/oporną ALL. W badaniu tym obserwowano znamiennie wyższe odsetki CR, dłuższy czas do progresji (progression-free survival, PFS) oraz OS w grupie pacjentów leczonych inotuzumabem. Ponadto w grupie tej istotnie większy odsetek chorych został poddany allogenicznej transplantacji krwiotwórczych komórek macierzystych szpiku (allogeneic hematopoietic cell transplantation, alloHCT). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi inotuzumabu były neutropenia i małopłytkowość. Spośród powikłań niehematologicznych najistotniejsza była żylno-okluzyjną choroba wątroby (veno-occlusive disease, VOD), której częstość wzrastała zwłaszcza u chorych poddawanych alloHCT. W artykule omówiono najistotniejsze badania kliniczne z zastosowaniem inotuzumabu ozogamycyny w leczeniu ALL oraz toksyczność leku

Miejsce ruksolitynibu w leczeniu chorych na mielofibrozę

Ruxolitinib – inhibitor JAK1/JAK2 kinases has been the only drug approved for the treatment of patients with myelofibrosis. It reduces spleen size as well as constitutional symptoms, such as pruritus, night sweats, and weight loss. The main adverse events of the drug are thrombocytopenia and anemia. Non-hematologic side effects results from immunosuppression: increased risk of infections, including opportunistic ones. Ruxolitinib may be indicated before allogeneic transplantation due to its effect on constitutional symptoms and reduction of spleen size. In Poland ruxolitinib has been approved for patients with intermediate-2 and high risk myelofibrosis.Ruksolitynib, inhibitor kinazy JAK1/JAK2, jest pierwszym i dotychczas jedynym zarejestrowanym lekiem w leczeniu chorych na mielofibrozę (MF). Zmniejsza on wymiary śledziony oraz objawy ogólne choroby, takie jak świąd skóry, poty nocne czy utrata masy ciała. Głównymi działaniami nie­pożądanymi leku są małopłytkowość i niedokrwistość, a niehematologicznymi — immunosupresja i częstsze występowanie infekcji, w tym oportunistycznych. Ruksolitynib jako lek zmniejszający śledzionę i objawy ogólne choroby można stosować jako pomost przed procedurą przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych. W Polsce ruksolitynib jest dostępny w ra­mach programu lekowego dla chorych na MF z grup ryzyka pośredniego-2 i wysokiego z objawową splenomegalią i objawami ogólnymi

Postępowanie terapeutyczne w zespołach mielodysplastycznych niższego ryzyka

Myelodysplastic syndromes (MDS) are acquired clonal disorders of the hematopoietic system caused by a mutation in hematopoietic stem cells. Depending on clinical and laboratory parameters, MDS is divided into two subgroups: low-risk MDS (LR-MDS) and high-risk MDS (HR-MDS), which determines a range of therapeutic options. Recently, some progress in prolongation and quality of life has been observed, mainly due to new therapeutic and supportive methods. The article provides an overview of the current diagnostic and therapeutic approach to lower-risk MDS, as well as manifests the most recent registered therapeutic methods. Additionally, the paper reviews supportive treatment and drugs in clinical trials.  Zespoły mielodysplastyczne (MDS) są grupą nabytych klonalnych zaburzeń układu krwiotwórczego spowodowanych mutacją krwiotwórczych komórek macierzystych szpiku. W zależności od parametrów klinicznych i laboratoryjnych MDS dzieli się na grupy niskiego (LR-MDS) i wysokiego (HR-MDS) ryzyka, co determinuje rodzaj postępowania terapeutycznego. W ostatnich latach, w wyniku rejestracji nowych leków oraz coraz nowocześniejszych metod leczenia wspomagającego, obserwuje się wydłużenie życia i poprawę jego jakości u chorych na MDS. W artykule przedstawiono aktualne dane dotyczące postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w LR-MDS z uwzględnieniem najnowszych zarejestrowanych metod terapii. Ponadto omówiono leczenie wspomagające i terapie będące w fazie badań klinicznych

Eosinophilia caused by Toxocara canis infection

Eosinophilia is defined as an absolute peripheral blood eosinophil count > 0.5 GL. Most often, its intensity is mild. Eosinophilia usually accompanies other diseases such as allergic, rheumatological, infectious, or oncological. The signs depend on the underlying diseases. After starting treatment of the underlying disease, the eosinophil count returns to the reference range. The diagnosis of eosinophilia starts by excluding the secondary causes. Clonal eosinophilia is a rare disease in which eosinophils are part of a tumor clone. The clonality is confirmed by molecular biology methods. The most common eosinophilic infiltration includes skin, lungs, and heart. The symptoms are not connected with a count of eosinophils in blood or bone marrow. The manifestation can be mild but also severe, life-threatening like venous thromboembolism. This article presents a case of 36-year-old man with eosinophilia caused by Toxocara canis infection manifested by systemic symptoms, erythroderma, and liver failure

Limfocytarne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych w przebiegu dokanałowego leczenia liposomalną cytarabiną u chorego na ostrą białaczkę limfoblastyczną

Central nervous system (CNS) involvement at diagnosis of acute lymphoblastic leukemia (ALL) is found in approximately 5% of patients and is a poor prognosis factor. Introduction of prophylactic strategies reduced involvements rate from 30% to 10% at relapse. Prophylactic regimens include: intrathecal chemotherapy (methotrexate, cytarabine [Ara-C], dexamethasone), irradiation of the whole brain, and systemic chemotherapy penetrating to CNS. Liposomal Ara-C is a prolonged-release formulation of Ara-C dedicated to intrathecal use. Its half-time is about 2 weeks. It has been used in prophylaxis and treatment regimens. Clinical trials proved its better efficacy and patients’ quality of life than its standard formulation. However, in comparison with classic triple intrathe¬cal therapy, using liposomal Ara-C may have higher risk of neurotoxicity. In the paper we report a case of 47-years-old patient with pre-T ALL who after third injection of liposomal Ara-C developed a symptomless lymphocytic meningitis with the maximal cytosis in cerebrospinal fluid of 1600 cells/μl. The review of the literature on neurotoxicity of liposomal Ara-C is hereby presented.Zajęcie ośrodkowego układu nerwowego (OUN) w momencie rozpoznania ostrej białaczki limfo-blastycznej (ALL) dotyczy około 5% chorych i jest czynnikiem złego rokowania. Wprowadzenie pro-filaktyki zmniejszyło częstość zajęcia OUN w nawrocie choroby z 30% do około 10%. Liposomalna cytarabina (Ara-C) jest postacią leku do podawania dokanałowego o przedłużonym uwalnianiu; jej okres półtrwania w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi około 2 tygodni. Stosuje się ją w profilaktyce i w leczeniu zajęcia OUN. W badaniach klinicznych wykazano jej przewagę nad klasyczną formą zarówno pod względem odsetków odpowiedzi, jak i jakości życia chorych. Jednak w porównaniu z klasyczną terapią trójlekową (metotreksat, klasyczna Ara-C, deksametazon) stosowanie liposomalnej Ara-C wiąże się z wyższym ryzykiem neurotoksyczności. W artykule zaprezentowano opis przypadku 47-letniego chorego na ALL pre-T, u którego po 3 podaniach liposomalnej Ara-C rozwinęło się bezobjawowe limfocytarne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych z cytozą sięgającą 1600 komórek/μl. Ponadto dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego neurotoksyczności liposomalnej Ara-C

Deep molecular response on imatinib treatment — results from a real-life retrospective study

Introduction: Tyrosine kinase inhibitors (TKIs) have dramatically changed the outcome of chronic myeloid leukemia (CML) patients. Recent research focused on TKI discontinuation after achieving a deep molecular response (DMR) has revealed that about half of the patients maintain the response. DMR is a key criterion for TKI discontinuation. Our retrospective, ‘real-life’ study was aimed at to estimating the proportion of patients treated with first-line imatinib (IM) who achieved DMR and thus may be candidates for discontinuation of TKI treatment in a real life setting. Material and methods: Two hundred and twenty-three patients were enrolled. All patients started IM at 400 mg daily. The median age at the time of diagnosis was 57 years (range: 17–92). Results: Eighty-five patients (43%) in the whole group achieved DMR. Early molecular response (EMR) was achieved by 136 (69%) patients and correlated with the DMR rate (53% with EMR vs 14% without, p < 0.001). Major molecular response (MMR) after a year of treatment was confirmed in 108 (55%) patients, and was predictive for achieving DMR at any time (69% with MMR vs. 24% without, p < 0.001). Conclusion: DMR can be achieved in a significant proportion of patients in a real-life setting. We observed that both the achievement of an EMR at three months and MMR at 12 months were associated with a significant advantage in terms of DMR

Współistnienie dyskrazji komórek plazmatycznych i zespołu mielodysplastycznego — opisy przypadków i przegląd piśmiennictwa

The improvement in plasma cell myeloma (PCM) treatment and much longer overall survival of the patients led to the observation of long-term complications of the therapy. These include secondary malignancies, such as myelodysplastic syndromes (MDS) and acute myeloid leukemia. Definitely less common is the co-occurrence of MDS at the point of diagnosis of PCM or MDS evolving during the observation of untreated patients with monoclonal gammapathy of undetermined significance. In the article we describe 5 patients: one with a therapy-related MDS, the co-occurrence of both diseases from the diagnosis and MDS preceding PCM for several years.Wprowadzenie do praktyki klinicznej nowych terapii wpłynęło na istotne wydłużenie przeżycia chorych na szpiczaka plazmocytowego (PCM). Dłuższa obserwacja pacjentów spowodowała ujawnienie odległych powikłań po leczeniu. Jednym z nich są wtórne nowotwory, między innymi zespoły mielodysplastyczne (MDS) i ostre białaczki szpikowe. Znacznie rzadziej MDS może współistnieć z PCM od momentu diagnozy albo się pojawić w przebiegu obserwacji u nieleczonych chorych. W artykule opisano 5 chorych: z wtórnym do terapii szpiczaka plazmocytowego MDS, ze współistnieniem obu jednostek chorobowych od początku diagnozy, z MDS poprzedzającym o kilka lat rozpoznanie PCM oraz z gammapatią monoklonalną o nieustalonym znaczeniu z towarzyszącym MDS