Utrzymanie dostępu otrzewnowego po niezamierzonym uszkodzeniu cewnika otrzewnowego — opis przypadku i postępowanie w świetle rekomendacji ISPD

A case of accidental external Tenckhoff catheter damage with subsequent peritoneal dialysis related peritonitis in a patient two weeks after catheter implantation has been presented. Mechanical catheter complications are emerging as an important cause of technique failure and transfer to hemodialysis. Accidental external catheter damage is infrequent catheter mechanical complication, however, it is associated with higher risk of infectious complications such as peritoneal dialysis related peritonitis. Immediate contact with qualified personnel, catheter external or internal splicing repair and prophylactic antibiotics together with training are key elements of maintaining peritoneal dialysis access.W pracy opisano przypadek niezamierzonego uszkodzenia części zewnętrznej cewnika Tenckhoffa, powikłanego wystąpieniem dializacyjnego zapalenia otrzewnej u chorego rozpoczynającego dializoterapię otrzewnową. Powikłania mechaniczne dotyczące cewnika otrzewnowego stanowią ważną przyczynę niepowodzenia dializy otrzewnowej i konwersji leczenia na hemodializę. Niezamierzone uszkodzenie części zewnętrznej cewnika nie jest częstym powikłaniem mechanicznym, wiąże się ono jednak z większym ryzykiem wystąpienia powikłań infekcyjnych, takich jak dializacyjne zapalenie otrzewnej. Niezwłoczny kontakt chorego z personelem ośrodka dializ, wykonanie procedur naprawczych cewnika i profilaktyczna antybiotykoterapia to — oprócz szkolenia — niezbędne elementy utrzymania dostępu do dializy otrzewnowej

Removal of the external cuff as an effective treatment for chronic exit-site infections

Opisano dwa przypadki usunięcia mufki zewnętrznej u pacjentów z przewlekłym zapaleniem ujścia cewnika Tenckhoffa. Przewlekłe zapalenie ujścia cewnika jest infekcyjnym powikłaniem dializy otrzewnowej (DO), charakteryzującym się obecnością wycieku o charakterze ropnym lub krwistym z ujścia, obecnością ziarniny tkanek otaczających ujście, utrzymujących się ponad 4 tygodnie. Obrzęk, zaczerwienienie i ból w okolicy ujścia wskazują na zaostrzenie procesu. Pomimo długotrwałej antybiotykoterapii często nie udaje się uzyskać planowanego efektu leczenia, czego przyczyną może być objęcie mufki zewnętrznej stanem zapalnym. W przypadkach, w których zakażeniu ujścia nie towarzyszy dializacyjne zapalenie otrzewnej (DZO), proponowanym sposobem leczenia jest usunięcie mufki zewnętrznej.Two cases of the excision of the external cuff in patients with chronic catheter exit-site infection have been presented. Chronic exit-site infection is one of the infectious complications of peritoneal dialysis characterized with purulent or bloody drainage from the exit-site, the presence of granulation tissue around the exit that persist for more than 4 weeks. Swelling, erythema and pain around exit indicate exacerbation. Long-term antibiotic therapy is frequently not effective which can be due to external cuff infection. In cases of exit-site infection not accompanied by peritonitis the removal of the external cuff is the proposed mode of treatment

Powikłania infekcyjne dializy otrzewnowej — przegląd aktualnego piśmiennictwa i rekomendacji ISPD

Among infectious complications of peritoneal dialysis including exit site infection, tunnel infection and peritoneal dialysis related peritonitis, the last one remains the most common and the most serious. Starting from 1983, the recommendations of International Society of Peritoneal Dialysis (ISPD) on infectious complications are constantly updated. The latest update on peritonitis prevention and treatment was published in 2016. The article presents some of the issues with special attention paid to new recommendations.Spośród powikłań infekcyjnych dializoterapii otrzewnowej, obejmujących zapalenie ujścia cewnika, zapalenie tunelu i zapalenie otrzewnej, najczęstszym i najpoważniejszym jest dializacyjne zapalenie otrzewnej. Począwszy od roku 1983, wytyczne Międzynarodowego Towarzystwa Dializoterapii Otrzewnowej dotyczące powikłań infekcyjnych są ciągle uaktualniane. W 2016 roku ukazały się najnowsze wytyczne dotyczące prewencji, rozpoznawania i postępowania w dializacyjnym zapaleniu otrzewnej. W artykule omówiono wybrane zagadnienia z tego zakresu ze szczególnym uwzględnieniem nowych zaleceń

Uchyłkowatość jelita grubego przyczyną nawracającego zapalenia otrzewnej. Opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Opisano przypadek nawracającego zapalenia otrzewnej u pacjentki z uchyłkowatością jelita grubego. Jedną z przyczyn zapalenia otrzewnej u pacjentów dializowanych otrzewnowo jest migracja mikroorganizmów przez ścianę jelita. Mogą je spowodować takie schorzenia, jak choroba niedokrwienna jelit, choroby zapalne jelita grubego, zapalenie uchyłków, perforacja przewodu pokarmowego, zapalenie pęcherzyka żółciowego. U pacjentów dializowanych otrzewnowo podejrzenie wewnątrzbrzusznej patologii powinno szczególnie nasuwać na myśl wyizolowanie z zapalnego dializatu dwóch lub większej liczby organizmów typowych dla flory jelit lub też wyhodowanie bakterii beztlenowych lub grzybów. Uchyłkowatość jelita grubego może stanowić czynnik ryzyka wewnątrzpochodnego dializacyjnego zapalenia otrzewnej

Jak tworzyć i utrzymać optymalny dostęp do dializy otrzewnowej — aktualne rekomendacje ISPD 2019

Po uaktualnieniu przez ISPD w latach 2016 i 2017 wytycznych dotyczących powikłań infekcyjnych dializy otrzewnowej w 2019 roku opublikowane zostały nowe wytyczne, dotyczące wytworzenia i utrzymania optymalnego dostępu otrzewnowego. Zwracają one szczególną uwagę na korzyści płynące z laparoskopowej implantacji cewnika i możliwości wykonania dodatkowych interwencji, takich jak omentopeksja czy uwolnienie zrostów. Omawiają również najczęściej spotykane powikłania dotyczące funkcjonowania cewnika i sposoby postępowania. Każdy ośrodek dializy otrzewnowej powinien monitorować i analizować funkcjonowanie dostępu otrzewnowego, co przyczynia się do poprawy opieki nad pacjentem dializowanym otrzewnowo

Minimal-Change Disease Secondary to Borrelia burgdorferi Infection

Lyme borreliosis is a chronic illness caused by tick-transmitted spirochete Borrelia burgdorferi. Borreliosis can be extremely threatening if it is not diagnosed and treated in early stages. Kidneys are not typically involved in the disease. However, in infected dogs, Lyme nephritis is present in 5–10% of cases. It is associated with rapidly progressing renal failure. Histopathological examination shows mesangial proliferative glomerulonephritis with diffuse tubular necrosis, (Dambach et al. (1997)). In available literature, there were reports of human's glomerulonephritis associated with Borrelia burgdorferi infection. These cases refer to membranous and mesangial proliferative glomerulonephritis (Kirmizis and Chatzidimitriou (2010), Zachäus (2008), and Kirmizis et al. (2004)). In this paper, we present the case of minimal-change disease (MCD) as a result of Borrelia burgdorferi infection

Birth defects in juvenile Wistar rats after exposure to immunosuppressive drugs during pregnancy

Introduction: Immunosuppressive drugs and their active metabolites can cross the placental barrier and enter fetal circulation. The adverse effects on the fetus include chromosomal aberrations, structural malformations, organ-specific toxicity and intrauterine growth retardation. The aim of our study was to investigate the impact of “safe” and “contraindicated” immunosuppressive drugs on birth defects in juvenile Wistar rats after exposure of pregnant female rats to these drugs. Material and methods: The study was conducted on 32 female Wistar rats, subjected to immunosuppressive regimens most commonly used in therapy of human kidney transplant recipients. The animals received drugs by oral gavage 2 weeks before pregnancy and during 3 weeks of pregnancy. Results: Treatment with mycophenolate mofetil and everolimus turned out to be toxic. We have noticed a significantly reduced number of live births in all pregnant rats exposed to these drugs in combination with calcineurin inhibitors and prednisone. Malformations and histological changes of fetal organs were confirmed after mycophenolate mofetil exposure during pregnancy. Conclusions: Mycophenolate mofetil turned out to be more toxic when used with tacrolimus than with cyclosporin (delivery of live offspring was possible only in the latter group). Everolimus in combination with cyclosporin effectively suppressed the fetal maturation in utero, but did not contribute to the development of malformations