Does the climate need consensus? The politics of climate change revisited

In this paper, I interrogate the relationship between two seemingly separated themes playing an increasingly influential role in climate change related scholarship: a constructivist Science and Technology Studies (STS) approach to climate science (Wynne, Demeritt, Edwards) on the one hand and the debate in political theory on the depoliticization of the public sphere (Mouffe, Rancière) on the other. Drawing on the work of Bruno Latour, I argue how they could be tied together in order to provide an enriched understanding of climate denial: rather than being a cause of dysfunctional climate politics, it constitutes a symptomatic outburst of the political in a completely depoliticised landscape. Moreover, this diagnosis points to what I believe is a fundamental flaw in the science-policy architecture of climate change: in attempting to translate the universal validity of science into the contours of an inclusive, consensual negotiation model, the constitutive role of exclusion in the emergence of scientific objectivity is overlooked. This eventually allows me to argue that the issue of climate change, rather than being a problem of translating scientific matters of fact into political matters of concern, constitutes first and foremost a political struggle over what to be concerned about

Heeft het klimaat nood aan consensus? Pleidooi voor een politiek van het denkbare

In this essay, I argue that the alleged failure of the Copenhagen climate summit in December 2009, rather than labelling it as the collapse of climate polities, should be embraced as an essential politica) fact. Admittedly, Copenhagen was a failure, albeit of a populist consensual policy practice that invokes an apocalyptic doomsday scenario to make everybody toe the neo-liberal line. In my view, consensus-driven UN policy is running into its own limits as was clearly illustrated at the climate summit in Cancun (December 2010) where the blame was pinned on Bolivia for its fierce resistance against a weak agreement. The time has come to revive the climate and, by extension, the environment as a matter of genuine politica! concern, open to struggle and contestation, in this way constituting an essential component of social change

Berekening van de grondstoffenconsumptie in Vlaanderen (1991- 2001),

Als het gebruik van grondstoffen en het produceren van afval evenredig toenemen, zal dit leiden tot ernstige problemen. Indien de mens wil streven naar een welvarende, maar solidaire maatschappij, niet alleen voor de huidige maar ook voor toekomstige generaties, moet de economische groei losgekoppeld worden van het gebruik van primaire grondstoffen. Er moet m.a.w. gestreefd worden naar dematerialisatie: een vermindering van het gebruik van primaire grondstoffen per eenheid product of dienst. Om te komen tot een groter bewustzijn omtrent deze proble-matiek en tot de vereiste beleidsinitiatieven, is er nood aan meetinstrumenten die grondstoffenstromen in kaart brengen, stromen met een belangrijke invloed op het milieu belichten en toelaten ontkoppeling en dematerialisatie te meten. Material Flow Analysis (MFA) wint dan ook meer en meer aan belang als instrument voor de evaluatie van materiaalintensiteit en grondstoffengebruik. studie uitgevoerd in opdracht van de Vlaamse Milieumaatschappij, MIR