The early years of oncology in the Podkarpacie Region

Kolejne lata działalności Wojewódzkiego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie wykazały, jak wielkie jest na Pod­karpaciu zapotrzebowanie w zakresie lecznictwa onkologicznego. W 1985 r. dr Józef Małek zgłosił kompleksowy plan budowy nowego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie. Wniosek ten, pozytywnie zaopiniowany przez prof. Skołyszewskiego, został w 1986 r. przyjęty do realizacji. W kwietniu 1988 projekt zakładający budowę szpitala onko­logicznego, planowanego na 300 łóżek, w tym 50 dla stanów lekkich, oraz zespołu sal operacyjnych został pozytywnie zaopiniowany przez ministra zdrowia. Koncepcja ta nie została jednak zrealizowana, i w 1990 r. podjęto decyzję o rozwiązaniu Wojewódzkiego Szpitala Onkologicznego w Rzeszowie oraz włączeniu jego Oddziałów do Szpitala Wojewódzkiego Nr 1. W lutym 1992 r. rozpoczęto leczenie telegammaterapią w nowym pawilonie bomby kobaltowej, a wkrótce potem curieterapię zastąpiono brachyterapią after-loading LDR, MDR. W latach 1992–1997 działające na bazie Oddziałów onkologicznych Stowarzyszenia zorganizowały szereg konferencji krajowych i międzynarodowych o tematyce onkologicznej. W 1995 r. utworzono na bazie oddziałów i zakładów onkologicznych Rzeszowski Ośrodek Onkologiczny. W ramach jego rozbudowy uzyskano kolejną bombę kobaltową oraz dwa dwustanowiskowe aparaty Selectron LDR/MDR. W listopadzie 1999 r. Rzeszowski Ośrodek Onkologiczny przekształcono w działające do dziś w strukturach Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego Podkarpackie Centrum Onkologii.The activities of the Provincial Oncological Hospital in Rzeszów show how great is the demand for oncology treatment in the Lower Carpathians province. In 1985, Dr. Józef Małek submitted a comprehensive construction plan for a new Oncological Hospital in Rzeszów. This proposal received approval from Prof. Skołyszewski and was approved for implementation in 1986. In April 1988, the project for the construction of the Oncological Hospital with 300 beds, patients and the operating rooms, was given a positive opinion by the Minister of Health. However, this was not implemented and in 1990, it was decided to dissolve the Provincial Oncological Hospital in Rzeszów and join it to the wards of Provincial Hospital No. 1. In February 1992, treatment using telegamma therapy was started in the new cobalt bomb pavilion, and soon telecurie-therapy was replaced by LDR and MDR brachytherapy. In the years 1992–1997, an association acting on the basis of oncology Branches organised a series of national and international conferences on oncology. In 1995, on the basis of oncology Branches and Institutions, the Oncology Centre was established in Rzeszów. As part of its expansion, another cobalt bomb and two workstations for LDR/MDR Selectron were acquired. In November 1999, the Oncology Center in Rzeszów was operating as it does today, and is the Specialist District Hospital — Lower Carpathians Oncology Center

Początki onkologii na Podkarpaciu

The first document referring to the organisation of oncological care in the region of Rzeszów province comes from 1952. The first oncological unit in the Rzeszów region — Provincial Oncological Dispensary started its activities on December 1952. In March 1961, dr Józef Małek became the Head of the Dispansery. He also directed the organisation of the first roentgenotherapy laboratory, who was ready for work on May, 1962. The Provincial Oncological Centre in Rzeszów was estabilished on 19-th December 1963. The Centre had several sections: general radiotherapy, gynecological radiotherapy, surgery, roentgenotherapy lab, physics lab, radium rooms, docementation section and methodical and organisation section. In 1971, the Centre acquired 550 mg of radium for the curietherapy laboratory. In 1975 and 1976, the named was changed into Provincial Oncological Hospital in Rzeszów. Under above-mentioned name the oncological medical center in Rzeszów was working until 1990.Pierwszy dokument dotyczący powstania onkologii w Rzeszowie pochodzi z lipca 1952 roku; jest to pismo Ministerstwa Zdrowia w sprawie utworzenia stanowiska inspektora do spraw walki z rakiem oraz utworzenia Poradni Onkologicznej. Była to pierwsza jednostka onkologiczna w rejonie Podkarpacia. Poradnią kierowali kolejno: dr Eugeniusz Litwin, dr Wojciech Chabinka i — od 1961 r. — dr Józef Małek, który był jednocześnie organizatorem i pierwszym kierownikiem powstałej w maju 1962 r. Pracowni Rentgenoterapii. W grudniu 1963 roku utworzony został Wojewódzki Ośrodek Onkologiczny w Rzeszowie, składający się z Wojewódzkiej Przychodni Onkologicznej oraz Oddziału Onkologicznego, w którego strukturze funkcjonowały działy: radioterapii ogólnej, radioterapii ginekologicznej, chirurgii, pracownie rentgenoterapii, fizyki medycznej, gabinety radowe, dział dokumentacji i dział metodyczno-organizacyjny. W roku 1971 Ośrodek otrzymał z Instytutu Onkologii w Warszawie 550 mg radu. W 1975 roku, po reorganizacji, utworzono na jego bazie samodzielną jednostkę — Specjalistyczny Onkologiczny ZOZ, który w 1976 roku przekształcono w Wojewódzki Szpital Onkologiczny w Rzeszowie. Pod tą nazwą onkologia rzeszowska funkcjonowała do 1990 roku

Breast carcinoma in males in the region of southeast Poland in 1963–2011

Wstęp. Rak piersi u mężczyzn uważany jest za nowotwór rzadki, stanowiący poniżej 1% wszystkich nowotworów u mężczyzn, jak również występujący 100-krotnie rzadziej niż u kobiet oraz rozpoznawany u mężczyzn w późniejszym wieku i wyższym niż u kobiet stopniu zaawansowania. Celem pracy była analiza trendów w zachorowaniach na raka piersi u mężczyzn na bazie 192 przypadków zarejestrowanych w latach 1963–2011 w regionie Polski południowo-wschodniej i odniesienie tych danych do problematyki zachorowań na raka piersi u kobiet w „regionie” oraz do zachorowalności u mężczyzn w Polsce i w piśmiennictwie. Materiał i metody. Retrospektywnej analizie poddano 192 zachorowania na raka piersi u mężczyzn z lat 1963–2011, z terenu Polski południowo-wschodniej. Obliczono współczynniki surowe i wskaźniki struktury (odsetki). W oparciu o dostępne dane obliczono współczynniki zachorowalności według płci dla lat 1963–2011 w regionie Polski płd.-wsch. oraz w oparciu o piśmiennictwo — dla Polski. Dokonano analizy średniego wieku zachorowań w latach 1990–2011 dla kobiet i mężczyzn oraz stopni zaawansowania nowotworu i danych histopatologicznych u chorych pierwszorazo­wych z lat 1999–2011, jak również zastosowanych metod leczenia. Dane te odniesiono do wybranych wskaźników zachorowalności na raka piersi w regionie Polski płd.-wsch. i w Polsce tak dla mężczyzn, jak i kobiet. Wyniki. W latach 1963–2011 zarejestrowano w Polsce 3551 pierwszorazowych zachorowań na raka piersi u mężczyzn — w tym w regionie Polski płd.-wsch. — 192. W „regionie” stanowiły one 0,18% zachorowań na nowotwory u mężczyzn oraz 0,09% wszystkich zachorowań na nowotwory w latach 1963–2011. W tym samym okresie dla Polski rak piersi u mężczyzn stanowił odpowiednio 0,18% zachorowań na nowotwory u mężczyzn i 0,09% wszystkich zachorowań na nowotwory. W latach 1963–2011 współczynnik surowy zachorowalności dla „regionu” wynosił w poszczególnych latach od 0,12 do 0,86 na 100 tys. mężczyzn — średnio 0,4. Współczynnik ten dla Polski w tym samym czasie wyno­sił od 0,18 do 0,66 — średnio 0,42 na 100 tys. mężczyzn. W oparciu o powyższy materiał oceniono średni wiek dla mężczyzn z rakiem piersi, który wynosił dla „regionu” ogółem 64,5 roku. W latach 1990–2010 średni wiek dla kobiet chorych na raka piersi wynosił w „regionie” 59,4 roku. Współczynnik zachorowań w latach 1963–2011 dla „regionu” mężczyźni/kobiety odpowiednio wynosił od 1:33 do 1:327 — średnio 1:86, a dla Polski od 1:23 do 1:167, średnio 1:99 na 100 000 mężczyzn i kobiet. Wnioski. W ciągu 48 lat obserwacji średnia zachorowalność na raka piersi u mężczyzn w regionie Polski południowo-wschodniej była niższa niż średnia zachorowalność dla Polski, średni wiek zachorowań na raka piersi dla mężczyzn w regionie Polski południowo-wschodniej był średnio o 5 lat wyższy niż dla kobiet. W stopniach zaawansowania u mężczyzn dominował stopień zaawansowania regionalnego, a u kobiet stopień zaawansowania miejscowego. W zakresie oceny histopatologicznej u obu płci dominował rak przewodowy naciekający, a najczęstszą metodą leczenia była chirurgia, przed chemioterapią i radioterapią.Introduction. Male breast cancer is rare, constituting less than 1% of all cancers in men. Breast cancer is also one hundred times rarer in men than in women and diagnosed at a later age in men, and at a more advanced stage than in women. The aim of the study was to analyse trends in developing breast cancer in men based on 192 cases registered in the southeast region of Poland during the period 1963–2011 and compere the data to that of breast cancer in women in the region, and to the incidence in men in all Poland. A literature survey is also given. Material and methods. 192 cases of breast cancer in men from the southeast of Poland in the years 1963–2011 were retrospectively analyzed. Crude coefficients and indicators (as percentages) were calculated. Based on available data, incidence rates were calculated in relation to sex for the southeast region of Poland for the years 1963–2011 and, based on the literature, for all Poland. An analysis of the average age of incidence for women and for men in 1990–2011 was made, and tumour stages and histopathological data for patients in 1999–2011, as well as a review of methods of treatment. These data were compared to selected indicators of morbidity in the region of the southeast of Poland and Poland, both for men and women suffering from breast cancer. Results. In the years 1963–2011, 3551 cases of first-time diagnosed breast cancer in men were registered in Poland, including 192 cases in the southeast region of Poland. In the region, these cases accounted for 0.18% of all cancers in men and 0.09% of all cancers in the years 1963–2011. In the same period in Poland, breast cancer in men accounted for 0.18% of all cancers in men and 0.09% of all cancers. In the years 1963–2011, the crude annual incidence rate for the region was in the range 0.12 to 0.86 per 100 thousand men — an average of 0.4. At the same time this ratio for Poland ranged from 0.18 to 0.66, with an average 0.42 per 100 thousand men. Based on the above material, the average age for men was established: 64.5 years for the region. In the years 1990–2010, the average age for women with breast cancer was 59.4 years in the region. In the period 1963–2011, the morbidity factor of males/females respectively ranged from 1:33 to 1:327, on average 1:86, for the region, and 1:23 to 1:167, an average of 1:99 per 100 thousand men and women for Poland. Conclusions. During the 48 years of observation, the average incidence of breast cancer in men in the southeastern region of Poland was lower than the average incidence for Poland. The average age of onset of breast cancer for men in the southeast region of Poland was on average five years higher than for women. At diagnosis the regional stage dominated in men, and local stage in the women. In terms of histopathological evaluation, in both sexes, infiltrating ductal carcinoma dominated, and the most common method of treatment was surgery, before chemotherapy and radiotherapy

Analysis of changes in the profie of calls to Emergency Medical Teams at Regional Ambulance Station in 2010–2013

Wstęp: zadaniem Zespołów Ratownictwa Medycznego jest udzielanie świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia oraz transport poszkodowanego. Realizacji tych zadań służy system Państwowego Ratownictwa Medycznego. cel badań: celem badań była analiza zmian w strukturze wezwań i wyjazdów ZRM w WSPR w Rzeszowie w latach 2010–2013. Materiał i metoda: metodą retrospektywnej analizy zbadano 87580 kart wyjazdu ZRM w WSPR w Rzeszowie z lat 2010–2013. Przeanalizowano częstość wyjazdów karetek pogotowia zespołów podstawowych i specjalistycznych, miejsca i pory zdarzenia, czas od przyjęcia zlecenia do przyjazdu na miejsce zdarzenia, postępowanie zespołu ratunkowego oraz kwalifiację przyczyn wyjazdów ZRM. Wyniki: w badanym okresie wezwania pilne stanowiły 88% wszystkich zgłoszeń, najczęściej ZRM wzywano do miejsca zamieszkania – 59%, największy odsetek pacjentów – 69% jest przekazywanych do szpitali ogólnych, do najczęstszych przyczyn wezwań zalicza się wg klasyfiacji ICD-10: zaburzenia oddychania R06, ból w gardle i klatce piersiowej R07, ból w okolicach brzucha i miednicy R10, złe samopoczucie, zmęczenie R53, omdlenie i zapaść R55. Odsetek zgonów pacjentów, do których wezwano ZRM wyniósł 2%, a w tym 77% zgonów nastąpiło przed przybyciem ZRM do pacjenta, 22% w trakcie udzielania pomocy, a 1% zgonów nastąpił w trakcie transportu. Wnioski: profi wyjazdów ZRM w latach 2010–2013 był zgodny z celami ustawowymi i statutowymi, czasy dotarcia ZRM do pacjenta różnią się w poszczególnych regionach kraju, czas dojazdu do miejsca wezwania był zgodny z celami ustawy, a odsetek dojazdów powyżej 20 minut wynikał z odległości miejsca wezwania (30–40 km), w przypadkach zakończonych zgonem pacjenta odsetek zgonu w trakcie udzielania pomocy był niski, a w trakcie transportu był bardzo niski i wynosił 1%. Rosnący odsetek chorych przekazanych do leczenia szpitalnego wymaga dalszych badań celem oceny liczby chorych przyjętych albo odesłanych z oddziału ratunkowego do domu.Introduction: The task of Emergency Medical Teams is to provide health assistance in the event of an accident, injury, childbirth, sudden illness or sudden deterioration of health and transport of a victim. The State System of Emergency Medicine is intended to implement these tasks. Aim: The aim of this study was to analyze the changes in the structure of calls and trips of Emergency Medical Teams at Regional Ambulance Station in Rzeszów in 2010–2013. Material and Methods: Retrospective analysis of 87580 emergency logs of Emergency Medical Teams at Regional Ambulance Station in Rzeszów in 2010–2013. The frequency of urgent transfer vehicle and rapid response vehicle, place and time of the event, time since accepting the order to the arrival at the scene, conduct of the rescue team and the qualifiation of trip reasons were analyzed. Results: In the analyzed period urgent calls constituted 88% of all calls. Emergency Medical Teams were most frequently called to the place of patient’s residence – 59%. The largest percentage of patients (69%) were transferred to general hospitals. The most common causes of emergency calls according to ICD-10 were: breathing disorders (R06), pain in the throat and chest (R07), pain in the abdomen and pelvis (R10), malaise, fatigue (R53), syncope and collapse (R55). The proportion of deaths of patients to which Emergency Medical Teams were called amounted to 2%, including 77% of deaths before the arrival of Emergency Medical Teams, 22% in the course of the fist aid, and 1% of deaths occurred during the transport. conclusions: The profie of trips by Emergency Medical Teams in 2010-–2013 was in line with legal and statutory objectives, arrival times of Emergency Medical Teams varied in diffrent regions of the country, time of arrival at the scene was in line with the objectives of the Act, and the percentage of traveling time longer than 20 minutes resulted from a distance from the call (30–40 km). The percentage of patients’ death in the course of the fist aid was low and during transport was very low and amounted to 1%. Increasing proportion of patients transferred to hospital requires further research to assess the number of patients admitted or sent back home from A&E

Rectal neoplasms in Podkarpacie region between 1990 and 2005

Wstęp i cel pracy: W latach 1990–2005 zarejestrowano na Podkarpaciu wzrost zachorowań na nowotwory przewodu pokarmowego z 727 do 1154 rocznie, a więc wzrost o 63%. Celem pracy była analiza zmian w zachorowaniach na nowotwory odbytnicy w latach 1990–2005, sformułowania wniosków oraz odniesienie ich do analogicznych danych dla Polski oraz innych krajów Europy. Materiał i metody: Analizie poddano 2573 zachorowania na raka odbytnicy. Metodą retrospektywnej analizy oceniano zachorowalność na nowotwory odbytnicy na Podkarpaciu opracowano współczynniki zachorowalności surowe i standaryzowane oraz wskaźniki struktury zachorowań. Wyniki: W latach 1990 – 2005 zarejestrowano 1464 zachorowania na raka odbytnicy u mężczyzn i 1109 u kobiet – razem 2573. W 1990 r. zachorowania u mężczyzn stanowiły 29,5% wszystkich zachorowań na nowotwory odbytnicy, a u kobiet 70,5%. Współczynnik mężczyźni /kobiety wynosił 0,66. W roku 1990 nowotwory odbytnicy stanowiły 0,83% wszystkich nowotworów u mężczyzn na Podkarpaciu i 1,5% u kobiet. W 2005 r. zachorowania u mężczyzn stanowiły 60,5% zachorowań na nowotwory odbytnicy, a u kobiet 39,5%. Współczynnik mężczyźni/kobiety wynosił 1,53. Wnioski: W latach 1990–2005 zachorowania na nowotwory odbytnicy wzrosły 5-krotnie oraz zwiększyły swój odsetek w ogólnej liczbie nowotworów 6-krotnie u mężczyzn i 3-krotnie u kobiet. W liczbie tej 66,9% chorych stanowili mężczyźni, a 33,1% kobiety. Współczynnik surowy zachorowań dla mężczyzn wzrósł w tym okresie 8-krotnie, a u kobiet 3,5-krotnie. Współczynniki standaryzowane wzrosły u mężczyzn ponad 6-krotnie, a u kobiet prawie 2-krotnie.Introduction and the aim of the study: Between 1990 and 2005, the number of incidence cases of the malignant neoplasm of the alimentary tract in Podkarpacie region rose from 727 to 1154 and it led to a 63% increase. The aim of the study was to analyse incidence rates for rectal neoplasm within the Podkarpacie area between 1990 and 2005, to make conclusions and confront them with the corresponding data for Poland and other European countries. Research material and methods: Incidence cases for rectum carcinoma were assessed by the retrospective analysis of material covering 2573 reports. The standardized and crude incidence ratios were formulated and incidence percentage rates were determined, as well. Results: The registered rectum carcinoma in the period under study totaled 2753 incidence cases, out of which 1464 in men and 1109 in women. In 1990, the number of rectal cancer incidence cases for men was 29,5% of all rectal cancers, and for women was 70,5%. The proportion of rectal cancer incidence cases for men and women was 0,66. In 1990, rectal cancers constituted 0,83% of all carcinomas in men and 1,5% in women in Podkarpacie region. In 2005, morbidity in men was 60,5% of all rectal cancers and 39,5% in women. The proportion of rectal cancer incidence cases for men and women was 1,53. Conclusions: Between 1990 and 2005, rectum cancer morbidity generally increased fivefold which led to the rise of all neoplasms sixfold in men and threefold in women. The neoplasm of the rectum constituted 66,9% in men and 33,1% in women. The crude incidence ratio increased eightfold in men and 3.5-fold in women. The standardized incidence ratio rose more than six times in men and about two times in women

Kakowy pierspiektiwy biopsii storożewogo limfouzła?

W kilku ostatnich dekadach wprowadzano do praktyki klinicznej ocenę regionalnego zaawansowania nowotworu złośliwego opartą na identyfikacji tego węzła chłonnego, który jest obarczony największym ryzykiem umiejscowienia się w nim przerzutu. To standard postępowania w przypadku raka piersi, czerniaka i raka z komórek Merkla. Prawdopodobne przyszłe zmiany w praktyce klinicznej w zakresie związanym z biopsją wartowniczego węzła chłonnego można przyporządkować do trzech obszarów: techniki identyfikacji tego węzła, metod pozwalających na weryfikację przerzutów w jego obrębie oraz konsekwencji terapeutycznych wyniku oceny. Można się spodziewać postępującego ograniczania inwazyjności identyfikacji węzła wartowniczego. Dojdzie też zapewne do rezygnacji ze stosowania radioizotopu i barwnika. Sondy molekularne, przygotowywane indywidualnie dla każdego chorego na podstawie molekularnej charakterystyki guza i sprzężone z cząsteczkami umożliwiającymi ich wizualizację przezskórną, pozwolą na skuteczną i nieinwazyjną weryfikację zajęcia wartowniczego węzła chłonnego. W związku z rozwojem ukierunkowanych molekularnie i bardzo efektywnych metod zindywidualizowanego leczenia zachowawczego w odległej perspektywie będziemy świadkami całkowitej rezygnacji z uzupełniającego leczenia miejscowego (chirurgicznego lub napromieniania) mimo potwierdzenia obecności przerzutu w wartowniczym węźle chłonnym. Zgodnie z obecnymi rekomendacjami dotyczącymi postępowania w przypadku niezaawansowanego raka piersi po spełnieniu określonych warunków można odstąpić od uzupełniającej limfadenektomii pachowej. Koncepcja wartowniczego węzła chłonnego będzie nadal odgrywać istotną rolę w ocenie stopnia zaawansowania choroby i kwalifikacji do leczenia pacjentów z niezaawansowanymi nowotworami złośliwymi o różnych typach histologicznych i lokalizacjach narządowych. Jednocześnie będzie rósł udział metod nieinwazyjnych - zarówno w obszarze identyfikacji, jak i weryfikacji wartowniczego węzła chłonnego.Local staging of malignancy, introduced in the past few decades into clinical practice, is based on the identification of the lymph node in which metastasis is most likely to occur (sentinel node biopsy). This is a standard of care for breast cancer, melanoma and Merkel-cell carcinoma. Potential changes in the clinical practice of sentinel node biopsy can be assigned to three areas: identification of sentinel lymph node, evaluation of nodal metastases and the therapeutic consequences of the outcomes. In the future, gradual reduction in the invasiveness of sentinel node identification may be expected. Also, the use of radioisotope and blue dye will probably be abandoned. Molecular probes prepared individually for each patient, based on the molecular characteristics of the tumor and conjugated to molecules enabling transcutaneous visualization will allow for an effective, reliable and non-invasive evaluation of the sentinel lymph node. Adjuvant local treatment (surgery or irradiation) will be abandoned in the distant future, even in the case of a confirmed presence of metastasis in sentinel lymph node due to the development of molecularly targeted and very effective methods of individualized conservative treatment. According to the current guidelines on the treatment of early-stage breast cancer, the need for complementary axillary lymphadenectomy may be eliminated in certain circumstances. Sentinel lymph node biopsy will continue to play an important role in staging and therapeutic qualification of patients with early-stage malignant tumors of different histological types and different locations. At the same time, the use of non-invasive methods will increase – both in identification and evaluation of sentinel lymph nodes.В последние несколько десятилетий, в клиническую практику ввели оценку региональной стадии злокачественной опухоли, основанную на идентификации лимфатического узла с наивысшим риском появления в нем метастазов. Это стандарт медицинской процедуры в случае рака молочной железы, меланомы и рака из клеток Меркеля. Возможные будущие изменения в клинической практике в области, связанной с биопсией сторожевого лимфоузла, можно отнести к трем направлениям: технологии идентификации этого узла, методов, позволяющих проверку метастазов в его области и терапевтических последствий результата оценки. Можно ожидать постепенное ограничение инвазивности идентификации сторожевого лимфоузла. Вероятно откажутся от использования радиоизотопа и красителя. Молекулярные зонды, подготовленные индивидуально для каждого пациента на основании молекулярной характеристики опухоли и сочетаемые с молекулами, позволяющими их чрескожную визуализацию, позволят проводить эффективную и неинвазивную оценку распространения на сторожевой лимфоузл. В связи с развитием молекулярно направленных и очень эффективных методов индивидуального консервативного лечения, в отдаленной перспективе мы станем свидетелями полного отказа от дополнительного местного лечения (хирургия или радиотерапия), несмотря на подтверждение метастазов в сторожевых лимфатических узлах. В соответствии с нынешними рекомендациями, касающимися процедур в случае рака молочной железы на ранней стадии, после выполнения определенных условий можно отказаться от дополнительной пазушной лимфаденэктомии. Концепция сторожевого лимфатического узла в дальнейшем будет продолжать играть важную роль для оценки стадии заболевания и направления на лечение пациентов со злокачественным раком разного гистологического типа и локализации в органах на ранней стадии. Одновременно будет возрастать доля неинвазивных методов - как в области идентификации, так и проверки сторожевого лимфатического узла

Association between Air Pollution and Squamous Cell Lung Cancer in South-Eastern Poland

Air pollution is closely associated with the development of respiratory illness. The aim of the present study was to assess the relationship between long-term exposure to PM2.5, PM10, NO2, and SO2 pollution and the incidence of lung cancer in the squamous subtype in south-eastern Poland from the years 2004 to 2014. We collected data of 4237 patients with squamous cell lung cancer and the level of selected pollutants. To investigate the relationship between the level of concentrations of pollutants and the place of residence of patients with lung cancer in the squamous subtype, proprietary pollution maps were applied to the places of residence of patients. To analyze the data, the risk ratio was used as well as a number of statistical methods, i.e., the pollution model, inverse distance weighted interpolation, PCA, and ordered response model. Cancer in women and in men seems to depend in particular on the simultaneous inhalation of NO2 and PM10 (variable NO2PM10) and of NO2 and SO2 (variable NO2 SO2), respectively. Nitrogen dioxide exercises a synergistic leading effect, which once composed with the other elements it becomes more persistent in explaining higher odds in the appearance of cancers and could constitute the main cause of squamous cancer

What are the perspectives for sentinel lymph node biopsy?

Local staging of malignancy, introduced in the past few decades into clinical practice, is based on the identification of the lymph node in which metastasis is most likely to occur (sentinel node biopsy). This is a standard of care for breast cancer, melanoma and Merkel-cell carcinoma. Potential changes in the clinical practice of sentinel node biopsy can be assigned to three areas: identification of sentinel lymph node, evaluation of nodal metastases and the therapeutic consequences of the outcomes. In the future, gradual reduction in the invasiveness of sentinel node identification may be expected. Also, the use of radioisotope and blue dye will probably be abandoned. Molecular probes prepared individually for each patient, based on the molecular characteristics of the tumor and conjugated to molecules enabling transcutaneous visualization will allow for an effective, reliable and non-invasive evaluation of the sentinel lymph node. Adjuvant local treatment (surgery or irradiation) will be abandoned in the distant future, even in the case of a confirmed presence of metastasis in sentinel lymph node due to the development of molecularly targeted and very effective methods of individualized conservative treatment. According to the current guidelines on the treatment of early-stage breast cancer, the need for complementary axillary lymphadenectomy may be eliminated in certain circumstances. Sentinel lymph node biopsy will continue to play an important role in staging and therapeutic qualification of patients with early-stage malignant tumors of different histological types and different locations. At the same time, the use of non-invasive methods will increase – both in identification and evaluation of sentinel lymph nodes.W kilku ostatnich dekadach wprowadzano do praktyki klinicznej ocenę regionalnego zaawansowania nowotworu złośliwego opartą na identyfikacji tego węzła chłonnego, który jest obarczony największym ryzykiem umiejscowienia się w nim przerzutu. To standard postępowania w przypadku raka piersi, czerniaka i raka z komórek Merkla. Prawdopodobne przyszłe zmiany w praktyce klinicznej w zakresie związanym z biopsją wartowniczego węzła chłonnego można przyporządkować do trzech obszarów: techniki identyfikacji tego węzła, metod pozwalających na weryfikację przerzutów w jego obrębie oraz konsekwencji terapeutycznych wyniku oceny. Można się spodziewać postępującego ograniczania inwazyjności identyfikacji węzła wartowniczego. Dojdzie też zapewne do rezygnacji ze stosowania radioizotopu i barwnika. Sondy molekularne, przygotowywane indywidualnie dla każdego chorego na podstawie molekularnej charakterystyki guza i sprzężone z cząsteczkami umożliwiającymi ich wizualizację przezskórną, pozwolą na skuteczną i nieinwazyjną weryfikację zajęcia wartowniczego węzła chłonnego. W związku z rozwojem ukierunkowanych molekularnie i bardzo efektywnych metod zindywidualizowanego leczenia zachowawczego w odległej perspektywie będziemy świadkami całkowitej rezygnacji z uzupełniającego leczenia miejscowego (chirurgicznego lub napromieniania) mimo potwierdzenia obecności przerzutu w wartowniczym węźle chłonnym. Zgodnie z obecnymi rekomendacjami dotyczącymi postępowania w przypadku niezaawansowanego raka piersi po spełnieniu określonych warunków można odstąpić od uzupełniającej limfadenektomii pachowej. Koncepcja wartowniczego węzła chłonnego będzie nadal odgrywać istotną rolę w ocenie stopnia zaawansowania choroby i kwalifikacji do leczenia pacjentów z niezaawansowanymi nowotworami złośliwymi o różnych typach histologicznych i lokalizacjach narządowych. Jednocześnie będzie rósł udział metod nieinwazyjnych – zarówno w obszarze identyfikacji, jak i weryfikacji wartowniczego węzła chłonnego