Importance of early insulin secretion. Comparison of nateglinide and glyburide in previously diet-treated patients with type 2 diabetes

WSTĘP. Badanie przeprowadzono w celu porównania wpływu nateglinidu, gliburydu i placebo na poposiłkowe zwyżki glikemii oraz wydzielanie insuliny u chorych na cukrzycę typu 2 leczonych uprzednio dietą. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono metodą podwójnie ślepej próby, z udziałem grupy kontrolnej. Randomizacją objęto 152 chorych z kilku ośrodków. Otrzymywali oni przez 8 tygodni nateglinid (120 mg przed posiłkiem 3 razy dziennie, n = 51) lub gliburyd (5 mg 4 razy dziennie, po 2 tygodniach dawkę zwiększano do 10 mg 4 razy dziennie, n = 50) lub placebo (n = 51). Tydzień przed rozpoczęciem badania oraz po 8 tygodniach leczenia wykonywano oznaczenie profilu glikemii, insulinemii oraz stężenia peptydu C po prowokacji w postaci pokarmów płynnych. Tydzień przed badaniem oraz po 7 tygodniach terapii na podstawie 19 pomiarów określano dzienny profil glikemii i insulinemii. Chorzy spożywali w ciągu tego okresu 3 posiłki stałe. WYNIKI. Po spożyciu pokarmów płynnych nateglinid skuteczniej zmniejszał przyrostowe pole pod krzywą (AUC, area under the curve) dla glukozy niż gliburyd (D = -4,94 vs. -2,71 mmol &#8226; h/l, p < 0,05), zaś gliburyd skuteczniej niż nateglinid obniżał stężenie glukozy w osoczu na czczo (D = -2,9 vs. -1,0 mmol/l, p < 0,001). Natomiast wzrost stężenia peptydu C wywołany przez gliburyd był większy niż w przypadku nateglinidu (D = +1,83 vs. +0,95 nmol &#8226; h/p < 0,01) i jedynie gliburyd zwiększał stężenie insuliny na czczo. Po prowokacji w formie pokarmów stałych zarówno nateglinid, jak i gliburyd zapewniały podobną całkowitą kontrolę glikemii (D 12-h AUC przyrostowe = -13,2 vs. -15,3 mmol &#8226; h/l), lecz AUC dla insuliny w przypadku nateglinidu było wyraźnie mniejsze niż w przypadku gliburydu (D 12-h AUC = +866 vs. +1702 pmol &#8226; h/l, p = 0,01). WNIOSKI. Badanie to wykazało, że nateglinid wybiórczo zwiększał wczesne wydzielanie insuliny i zapewniał lepszą kontrolę glikemii w czasie spożywania posiłków niż gliburyd, powodując jednocześnie mniejszą całkowitą ekspozycję na insulinę niż gliburyd.INTRODUCTION. This study compared the effects of nateglinide, glyburide, and placebo on postmeal glucose excursions and insulin secretion in previously diet-treated patients with type 2 diabetes. RESEARCH DESIGN AND METHODS. This randomized, double-blind, placebo-controlled multicenter study was conducted in 152 patients who received either nateglinide (120 mg before three meals daily, n = 51), glyburide (5 mg q.d. titrated to 10 mg q.d. after 2 weeks, n = 50), or placebo (n = 51) for 8 weeks. Glucose, insulin, and C-peptide profiles during liquid meal challenges were measured at weeks 0 and 8. At weeks &#8212; 1 and 7, 19-point daytime glucose and insulin profiles, comprising three solid meals, were measured. RESULTS. During the liquid-meal challenge, nateglinide reduced the incremental glucose area under the curve (AUC) more effectively than glyburide (D = &#8211;4.94 vs. &#8211;2.71 mmol &#8226; h/l, p < 0.05), whereas glyburide reduced fasting plasma glucose more effectively than nateglinide (D = &#8211;2.9 vs. &#8211;1.0 mmol/l, respectively, p < 0.001). In contrast, C-peptide induced by glyburide was greater than that induced by nateglinide (D = +1.83 vs. +0.95 nmol &#8226; h/l, p < 0.01), and only glyburide increased fasting insulin levels. During the solid meal challenges, nateglinide and glyburide elicited similar overall glucose control (D 12-h incremental AUC = &#8211;13.2 vs. &#8211;15.3 mmol &#8226; h/l), but the insulin AUCinduced by nateglinide was significantly less than that induced by glyburide (D 12-h AUC = +866 vs. +1,702 pmol &#8226; h/l, p = 0.01). CONCLUSIONS. This study demonstrated that nateglinide selectively enhanced early insulin release and provided better mealtime glucose control with less total insulin exposure than glyburide