WSTĘP. Badanie przeprowadzono w celu porównania wpływu nateglinidu, gliburydu
i placebo na poposiłkowe zwyżki glikemii oraz wydzielanie insuliny u chorych na
cukrzycę typu 2 leczonych uprzednio dietą.
MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono metodą podwójnie ślepej próby,
z udziałem grupy kontrolnej. Randomizacją objęto 152 chorych z kilku ośrodków.
Otrzymywali oni przez 8 tygodni nateglinid (120 mg przed posiłkiem 3 razy dziennie,
n = 51) lub gliburyd (5 mg 4 razy dziennie, po 2 tygodniach dawkę zwiększano do
10 mg 4 razy dziennie, n = 50) lub placebo (n = 51). Tydzień przed rozpoczęciem
badania oraz po 8 tygodniach leczenia wykonywano oznaczenie profilu glikemii,
insulinemii oraz stężenia peptydu C po prowokacji w postaci pokarmów płynnych.
Tydzień przed badaniem oraz po 7 tygodniach terapii na podstawie 19 pomiarów określano
dzienny profil glikemii i insulinemii. Chorzy spożywali w ciągu tego okresu 3
posiłki stałe.
WYNIKI. Po spożyciu pokarmów płynnych nateglinid skuteczniej zmniejszał
przyrostowe pole pod krzywą (AUC, area under the curve) dla glukozy niż gliburyd
(D = -4,94 vs. -2,71 mmol • h/l, p < 0,05),
zaś gliburyd skuteczniej niż nateglinid obniżał stężenie glukozy w osoczu na czczo
(D = -2,9 vs. -1,0 mmol/l, p < 0,001). Natomiast
wzrost stężenia peptydu C wywołany przez gliburyd był większy niż w przypadku
nateglinidu (D = +1,83 vs. +0,95 nmol • h/p
< 0,01) i jedynie gliburyd zwiększał stężenie insuliny na czczo. Po prowokacji
w formie pokarmów stałych zarówno nateglinid, jak i gliburyd zapewniały podobną
całkowitą kontrolę glikemii (D 12-h AUC przyrostowe
= -13,2 vs. -15,3 mmol • h/l), lecz AUC dla insuliny w przypadku nateglinidu
było wyraźnie mniejsze niż w przypadku gliburydu (D 12-h
AUC = +866 vs. +1702 pmol • h/l, p = 0,01).
WNIOSKI. Badanie to wykazało, że nateglinid wybiórczo zwiększał wczesne
wydzielanie insuliny i zapewniał lepszą kontrolę glikemii w czasie spożywania
posiłków niż gliburyd, powodując jednocześnie mniejszą całkowitą ekspozycję na
insulinę niż gliburyd.INTRODUCTION. This study compared the effects of
nateglinide, glyburide, and placebo on postmeal glucose
excursions and insulin secretion in previously
diet-treated patients with type 2 diabetes.
RESEARCH DESIGN AND METHODS. This randomized,
double-blind, placebo-controlled multicenter study
was conducted in 152 patients who received either
nateglinide (120 mg before three meals daily,
n = 51), glyburide (5 mg q.d. titrated to 10 mg q.d.
after 2 weeks, n = 50), or placebo (n = 51) for 8 weeks. Glucose, insulin, and C-peptide profiles during
liquid meal challenges were measured at weeks
0 and 8. At weeks — 1 and 7, 19-point daytime
glucose and insulin profiles, comprising three solid
meals, were measured.
RESULTS. During the liquid-meal challenge, nateglinide
reduced the incremental glucose area under the curve
(AUC) more effectively than glyburide (D = –4.94 vs.
–2.71 mmol • h/l, p < 0.05), whereas glyburide reduced
fasting plasma glucose more effectively than nateglinide
(D = –2.9 vs. –1.0 mmol/l, respectively, p <
0.001). In contrast, C-peptide induced by glyburide
was greater than that induced by nateglinide
(D = +1.83 vs. +0.95 nmol • h/l, p < 0.01), and only
glyburide increased fasting insulin levels. During the
solid meal challenges, nateglinide and glyburide elicited
similar overall glucose control (D 12-h incremental
AUC = –13.2 vs. –15.3 mmol • h/l), but the
insulin AUCinduced by nateglinide was significantly
less than that induced by glyburide (D 12-h AUC =
+866 vs. +1,702 pmol • h/l, p = 0.01).
CONCLUSIONS. This study demonstrated that nateglinide
selectively enhanced early insulin release and
provided better mealtime glucose control with less
total insulin exposure than glyburide
