66034T/C polymorphism of the human pregnane X receptor (hPXR) as potential risk factor for drug resistance in epilepsy – Preliminary study

Introduction and objectives Recent research has suggested that genetic factors may play an important role in the development of drug resistance in epilepsy. It is not clear which gene loci are responsible for the drug-resistant phenotype. Studying certain nuclear receptors may be helpful in predicting drug response, as they regulate drug transporting proteins and enzymes involved in their metabolism. This study focuses on one of these receptors, the human pregnane X receptor (hPXR). The objective was to examine the link between selected single nucleotide polymorphisms (SNPs) 69789A/G rs 7643645 and 66034T/C rs 13059232 hPXR and the lack of response to epilepsy treatment. Materials and methods 73 patients diagnosed with drug-resistant epilepsy were included in the study. The diagnoses were made according to the criteria published by The International League Against Epilepsy (ILAE) in 2010. The control group was comprised of a group of 122 healthy volunteers. Genetic material isolated from the peripheral blood of the participants was analyzed with TagMan Genotyping Assays in search of the selected hPXR polymorphisms. Results The distribution of genotypes of the 66034T/C rs 13059232 hPXR polymorphism was significantly different in the group with drug-resistant epilepsy and the control group. In the drug-resistant group the CC genotype was significantly more common compared to the control group (50.7% vs 35.2%) p=0.0339. The distribution of 69789 A/G rs 7643645 hPXR genotypes was comparable in both groups. Conclusions There is potential association between hPXR and drug resistance but its relevance for the development of drug-resistant phenotype remains to be studied

Hemorrhagic stroke, cerebral amyloid angiopathy, Down syndrome and the Boston criteria

A stroke, or a cerebrovascular accident (CVA) is a life-threatening condition which often results in permanent or significant disability in the adult population. Several classifications of CVAs exist, one of them being based on the mechanism of injury of brain tissue: ischemic (85–90%) and hemorrhagic (10–15%). In a hemorrhagic stroke an intercranial bleeding occurs, leading to the formation of a focal hematoma typically located in the basal ganglia of the brain (approx. 45% of cases). A common yet underestimated cause of intracerebral hemorrhage is cerebral small vessel disease with microhemorrhages, including the cerebral amyloid angiopathy (CAA). This condition is associated with the deposition of amyloid-beta in arterial walls (in soft meninges, subcortical areas and the cerebral cortex). Research has shown that causes of hemorrhagic changes in the brain include genetic disorders, such as Down syndrome. The association is caused by the so-called ‘gene dosage effect’, as the gene for the precursor protein for amyloid-beta is located in chromosome 21. We wish to present the case of a 60 year old patient with Down syndrome who suffered a hemorrhagic stroke without antecedent hypertension. Based on the history taken, diagnostic imaging and the source literature, a diagnosis of cerebral amyloid angiopathy as the source of the bleeding was made (however it must be noted that without a full post-mortem examination, the Boston criteria allow only for a ‘probable cerebral amyloid angiopathy’ diagnosis to be made). The authors hereby also report the need to modify the Boston criteria for cerebral amyloid angiopathy

Ocena zależności pomiędzy leptyną, rezystyną i adiponektyną a naturalnymi limfocytami regulatorowymi T w postaci nawracająco-zwalniającej stwardnienia rozsianego

Background and purpose Data suggest that adipocytokines and natural regulatory T (nTreg) cells play a pivotal role in the immunopathogenesis of multiple sclerosis and the associated inflammation. The purpose of this study was to evaluate selected adipocytokines and nTreg cells and to assess their relationship with relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS). Material and methods The study was conducted among 25 patients with RRMS and 25 healthy individuals. Blood samples were collected within two weeks after the beginning of acute relapse of RRMS. The body mass index (BMI) of each patient was calculated. Serum adipocytokine concentrations were determined by ELISA and nTreg cells were evaluated using multicolour flow cytometry. Results Patients and controls had similar BMI, regardless of gender. Significantly higher leptin and resistin levels and significantly lower adiponectin levels were found in patients with RRMS in comparison to the control group (p < 0.0001). The percentage of nTreg cells (p < 0.01) and the mean fluorescence channel (MFC) of FoxP3 were significantly reduced in patients with RRMS (p < 0.001). There was an inverse correlation between leptin concentration and MFC of the transcription factor Foxp3 nTreg in patients with RRMS (r = −0.7, p < 0.05). Conclusions Proinflammatory adipocytokine profile and decreased percentage of nTreg cells suggest their implication in the inflammatory response in RRMS regardless of corticosteroid therapy. The correlation between leptin and the MFC of the transcription factor Foxp3 in nTreg cells in patients with RRMS suggests its inhibitory effect on FoxP3 expression.Wstęp i cel pracy Dane z piśmiennictwa sugerują, że w immunopatogenezie i w przebiegu procesu zapalnego w stwardnieniu rozsianym szczególną rolę mogą odgrywać adipocytokiny oraz naturalne limfocyty regulatorowe T. Dlatego celem pracy była ocena wybranych adipocytokin i limfocytów nTreg oraz analiza zależności pomiędzy nimi u chorych na stwardnienie rozsiane w postaci nawracająco-zwalniającej (RRMS). Materiał i metody Badania przeprowadzono u 25 chorych na RRMS. Krew pobrano w ciągu 2 tygodni od początku ostrego rzutu choroby. Grupę kontrolną stanowiło 25 zdrowych osób. U każdego pacjenta wyliczono wskaźnik masy ciała (BMI). Stężenie adipocytokin oznaczono w surowicach techniką ELISA. Ocenę immunofenotypu limfocytów nTreg wykonano przy użyciu wielokolorowej cytometrii przepływowej. Wyniki Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy we wskaźniku BMI pomiędzy pacjentami z RRMS a grupą kontrolną niezależnie od płci. Wykazano znamiennie większe stężenie leptyny i rezystyny oraz znamiennie mniejsze stężenie adiponektyny u chorych na RRMS w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,0001). Odsetek komórek nTreg (p < 0,01) i wskaźnik średniej intensywności fluorescencji (MFC) dla FoxP3 (p < 0,001) były znamiennie mniejsze u chorych na RRMS. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy stężeniem leptyny a MFC dla czynnika transkrypcyjnego FoxP3 w limfocytach nTreg u chorych na RRMS (r = −0,7; p < 0,05). Wnioski Prozapalny profil adipocytokin i zmniejszenie odsetka limfocytów nTreg sugeruje ich udział w przebiegu reakcji zapalnej u chorych na RRMS niezależnie od terapii kortykosteroidami. Korelacja pomiędzy stężeniem leptyny i wskaźnikiem MFC dla czynnika transkrypcyjnego FoxP3 w limfocytach nTreg u chorych na RRMS wskazuje na hamujący wpływ leptyny na jego ekspresję

Established and potential echocardiographic markers of embolism and their therapeutic implications in patients with ischemic stroke

Cardiogenic strokes comprised 11% of all strokes and 25% of ischemic strokes. An accurate identificationof the cause of stroke is necessary in order to prepare an adequate preventive strategy. In this reviewthe confirmed and potential causes of embolic strokes are presented, which can be detected in echocardiography in the context of present treatment guidelines and gaps in evidence. There remains a need for further studies assessing the meaning of potential cardiac sources of embolism and establishment of rules for optimal medical prevention (antiplatelet therapy [APT] vs. oral anticoagulation [OAC]) andinterventional procedures to reduce the incidence of ischemic strokes. Currently available data does not provide definitive evidence on the comparative benefits of OAC vs. APT in patients with cryptogenic stroke or embolic stroke of undetermined source. There is a lack of antithrombotic treatment scheme in the time between stroke and the completed diagnosis of potential sources of thromboembolism

The impact of multiple sclerosis relapse treatment on migration of effector T cells – Preliminary study

Migration of inflammatory cells from the blood to the central nervous system (CNS) is crucial for development of multiple sclerosis (MS). Inhibition of this process would allow to control disease activity. The first step confirming this approach would be the analysis of the impact of effective MS relapse therapy on migration of effector T cells. The aim of the study was to analyze the influence of methylprednisolone (MP) on the migratory activity of effector CD4+ T cells from MS patients. Moreover, to study the potential mechanism of this process we studied expression of chemokine receptors on migrating cells. Material and methods Peripheral blood samples were obtained from relapsing-remitting MS (RR-MS) patients during relapse (n=23) and from control group (n=23). After isolation CD4+ T cells were incubated with various concentrations of MP. Then they were stimulated in chemotaxis assay with chemokines CCL3 or CXCL10 or were used to CCR1 and CXCR3 expression analysis. Results CXCL10- and CCL3-stimulated migration of CD4+ T cells was significantly increased in MS. MP was able to reduce in vitro migration of effector T cells induced by CXCL10, but not by CCL3. Inhibition by MP was dose-dependent. Expression of analyzed chemokine receptors was unaltered after MP incubation. Conclusions MP reduced CD4+ T cells migration induced by CXCL10 without affecting CXCR3 expression. These observations demonstrate one of the potential mechanisms of MP action in MS, distinct from inducing cell apoptosis, and suggests the new targets for development of more effective MS treatments

The use of functional magnetic resonance imaging techniques in the evaluation of patients with disorders of consciousness : a case report

Purpose: The management of patients with disorders of consciousness (DOC) constitutes a challenge for clinicians. Case report: We present the case of a 66-year-old man who developed coma with subsequent DOC after a severe traumatic brain injury. Behavioural assessment constitutes the gold standard in the evaluation of patients with DOC. In the case presented herein the neuropsychological findings were ambiguous, and the patient underwent functional magnetic resonance imaging (fMRI) to determine whether he was in a vegetative state or minimally conscious state. Three paradigms: passive, active, and resting state fMRI were used to study the brain activity in our patient. Conclusions: fMRI provided reliable evidence of preserved minimal consciousness. The neuroimaging techniques used in our patient were vital for his further treatment

Pathogenesis of development of atheromatous plaque in carotid arteries

It is scientifically confirmed that atherosclerosis simultaneously develops in the whole arterial system. The mechanism and character of atherosclerotic plaque formation is similar in different regions of the vascular system. The essence of atherosclerosis pathogenesis appears to be an excessive inflammatory and fibroproliferative response to various forms of arterial wall injury. The development of unstable atheromatous plaques is closely related to the inflammatory process involving the arterial wall. Immunological factors seem to play an important role in the development of atherosclerotic plaques and their destabilization. Unstable plaque is characterized by higher blood supply, thinner and more fragile fibrous layer and higher number of inflammatory cells. Lipid core of plaque is bigger and more rich in liquid cholesterol esters. Pathological and growing vessels are the main source of bleeding to plaque what leads to its rupture. Cytokines and growth factors have a strong impact on activation of atheromatous plaque. Finding of inflammatory markers of plaque destabilisation in blood serum may be an additional diagnostic tool useful for diagnosis and monitoring of stroke management. It should be stressed that a closer look at participation of the immune system in pathogenesis of artherosclerosis may contribute to a development of the new therapies of this pathology and its complications like ischaemic stroke.Badania naukowe pokazują, że zmiany miażdżycowe mogą rozwijać się jednocześnie w różnych naczyniach. Charakter i mechanizm powstawania tych zmian jest bardzo podobny. Miażdżyca to proces chorobowy, którego istotą jest nadmierna, zapalno-proliferacyjna odpowiedź na uszkodzenie ściany tętnicy. Proces zapalny toczący się w obrębie ściany naczynia wiąże się z rozwojem niestabilnych zmian miażdżycowych. Blaszka tego typu cechuje się bogatszym unaczynieniem, cieńszą, podatną na pęknięcia czapeczką włóknistą oraz zwiększoną liczbą komórek zapalnych. Rdzeń lipidowy blaszki staje się obszerny i bogaty w płynne estry cholesterolowe. Nieprawidłowe i rozrastające się naczynia są głównym źródłem wylewów do blaszki i jej obrzeża, co w efekcie prowadzi do jej pęknięcia. W procesie rozwoju blaszek miażdżycowych biorą udział różnorodne komórki układu immunologicznego, głównie monocyty, makrofagi, limfocyty T i B oraz komórki dendrytyczne. Ponadto udokumentowany został wpływ mediatorów zapalnych, a także czynników wzrostu na rozwój blaszek miażdżycowych. Znalezienie markerów zapalnego podłoża destabilizacji blaszek miażdżycowych w surowicy może stanowić istotne uzupełnienie badań diagnostycznych stosowanych w rozpoznawaniu i monitorowaniu leczenia udaru niedokrwiennego mózgu. Poznanie udziału komórek układu immunologicznego w rozwoju miażdżycy może pozwolić na dokładniejsze zrozumienie mechanizmu powstawania blaszek miażdżycowych oraz przyczynić się do wprowadzenia nowych metod leczenia miażdżycy i jej powikłań, w tym udaru niedokrwiennego mózgu

The mechanism of action of fingolimod in multiple sclerosis therapy

Fingolimod is the first registered oral drug effective in the treatment of multiple sclerosis. Its active metabolite, fingolimod phosphate, affects S1PR receptors, and regulates the release of lymphocytes from the lymphoid tissues, showing an immunosuppressive effect. However, recent studies have also shown fingolimod to have neuroprotective properties. Fingolimod is able to cross the brain–blood barrier, and thus affect the central nervous system cells expresing S1PR receptors, such as astrocytes, oligodendrocyte progenitor cells, microglia and neurons. It stimulates the production of neurotrophic factors, and decreases the production of nitric oxide in astrocytes, thus relieving the severity of the neurodegenerative process. Furthermore, it limits the expression of pro-inflammatory TNF-induced cytokines in astrocytes, reducing their pro-inflammatory potential. It stimulates the migration and proliferation of oligodendrocyte progenitor cells, which are the source of oligodendrocytes – the only cells in central nervous system capable of synthesizing myelin. Fingolimod treatment significantly enhances the regenerative mechanisms in experimental autoimmune encephalomyelitis. It reduces microglial reactivity, and slows down the nuerodegenerative process caused by inflammatory response. Long-term application of fingolimod reduces the sensitivity of nerve cells to neurotoxic agents, suggesting a direct neuroprotective effect. Currently, clinical trials of several selective S1PR inhibitors are in progress, such as siponimod, ponesimod and ozanimod. They seem to show an improved safety profile and pharmacokinetic properties compared to fingolimod.Fingolimod jest pierwszym zarejestrowanym doustnym lekiem stosowanym w terapii stwardnienia rozsianego. Jego aktywny metabolit – fosforan fingolimodu poprzez działanie na receptory S1PR reguluje uwalnianie limfocytów z tkanek limfoidalnych do krążenia, wykazując efekt immunosupresyjny. Najnowsze badania dowodzą jednak, że na korzystny efekt działania fingolimodu składa się również wielopłaszczyznowe działanie neuroprotekcyjne. Fingolimod przenika przez barierę krew–mózg i wpływa na wykazujące ekspresję receptorów S1PR komórki ośrodkowego układu nerwowego: astrocyty, progenitory oligodendrocytów, mikroglej, a także neurony. Fingolimod pobudza produkcję czynników neurotroficznych oraz hamuje produkcję tlenku azotu przez komórki astrogleju, zmniejszając nasilenie proceu neurodegeneracji. Co więcej, zmniejsza ekspresję prozapalnych cytokin indukowanych przez TNF w astrocytach, zmniejszając ich potencjał prozapalny. Pobudza zarówno migrację, jak i  proliferację komórek progenitorowych oligodendrocytów, będących źródłem oligodendrocytów  – jedynych komórek ośrodkowego układu nerwowego zdolnych do syntezy mieliny. Leczenie fingolimodem znacząco nasila mechanizmy regeneracyjne w przebiegu autoimmunologicznego zapalenia mózgu i rdzenia kręgowego. Ponadto zmniejsza reaktywność mikrogleju i spowalnia związany z odpowiedzią zapalną proces nuerodegeneracji. Długotrwała aplikacja fingolimodu redukuje wrażliwość komórek nerwowych na czynniki neurotoksyczne, sugeruje bezpośrednie działanie neuroprotekcyjne. Obecnie w różnych fazach badań klinicznych znajdują się selektywne inhibitory poszczególnych podtypów receptorów dla S1P, pozbawione charakterystycznych dla fingolimodu działań niepożądanych oraz posiadające korzystniejsze właściwości farmakokinetyczne. Należą do nich: siponimod, ponesimod oraz ozanimod

Some practical considerations on dizziness

Dizziness is one of the commonest problems encountered in everyday medical practice and constitute a highly heterogeneous group of symptoms of interdisciplinary origin. Leading causes of dizziness may be laryngological-, neurological-, internal medical-, ophthalmologic- or mental-based. The key issue in differential diagnosis of dizziness is precise description of character of ailments by the patient. Essentially, dizziness may be classified into systemic (vertigo) and non-systemic (lightheadedness, disequilibrium). One of the most common forms of dizziness is benign paroxysmal positional vertigo (BPPV). Other causes of dizziness include: psychogenic vertigo (phobic postural vertigo, chronic subjective dizziness), migraine (including basilar-type migraine and vestibular migraine), Ménière disease, vestibular neuritis, multifactorial vertigo of the elderly (presbyastasis) and vascular dizziness. The latter are overdiagnosed in Poland, while other forms are largely underdiagnosed. An example thereof is BPPV, easily diagnosed be the almost pathognomonic Dix-Hallpike test and effectively treated by canalith repositioning (Epley) or liberatory (Semont) manoeuver. In the determination of cause(s) of dizziness paramount are neuroimaging studies, particularly magnetic resonance imaging (MRI) of thehead. Furthermore, very useful are laryngological examination and electronystagmography (ENG), enabling differentiation between central and peripheral vertigo. Apart of the abovementioned procedures in the treatment of dizziness, an important role is played by betahistine-based pharmacotherapy. Most frequent causes of dizziness are discussed, with a special emphasis on their differential diagnosis at patient’s bedside.Zawroty głowy należą do najczęstszych problemów w praktyce lekarskiej i stanowią bardzo niejednorodną grupą objawów o interdyscyplinarnym charakterze. Główne przyczyny zawrotów mogą mieć podłoże laryngologiczne, neurologiczne, internistyczne, okulistyczne czy psychiatryczne. Bardzo ważne w ich różnicowaniu jest dokładne opisanie przez chorego charakteru dolegliwości. Zasadniczo zawroty głowy można podzielić na zawroty układowe (vertigo) i nieukładowe (lightheadedness, disequilibrium). Jedną z najczęstszych przyczyn zawrotów głowy są łagodne położeniowe zawroty głowy (ŁPZG). Wśród innych głównych przyczyn wymienia się: zawroty psychogenne, migrenę (w tym migrenę podstawną i migrenę przedsionkową), chorobę Ménière’a, zapalenie nerwu przedsionkowego, wieloprzyczynowe zawroty wieku podeszłego (prezbiastazja) oraz zawroty naczyniopochodne. Te ostatnie są w Polsce nadrozpoznawane, natomiast zbyt rzadko stwierdza się pozostałe przyczyny zawrotów, a zwłaszcza ŁPZG, które łatwo zdiagnozować za pomocą niemal patognomonicznej próby Dix-Hallpike’a i w których można wdrożyć wysoce skuteczne leczenie manewrem repozycyjnym (Epleya) lub uwalniającym (Semonta). Kluczowe znaczenie w rozpoznawaniu przyczyny zawrotów głowy mają badania neuroobrazujące, a w szczególności badanie głowy rezonansem magnetycznym (MRI). Ponadto bardzo przydatne są badania laryngologiczne, głównie badanie elektronystagmograficzne (ENG), umożliwiające różnicowanie zawrotów ośrodkowych i obwodowych. Poza wymienionymi zabiegami w leczeniu zawrotów głowy przydatna jest farmakoterapia, w której wiodącą rolę odgrywa obecnie betahistyna. W niniejszej pracy omówiono najczęściej spotykane przyczyny zawrotów głowy, ze szczególnym uwzględnieniem ich diagnostyki różnicowej przy łóżku chorego