EKUMENICZNA PERSPEKTYWA ROZUMIENIA SAKRAMENTU JAKO WYDARZENIA KOMUNIJNO-KOMUNIKACYJNEGO

Die Feier der Sakramente ist in der Funktion der Signifikation auf personale Kommunikation ausgerichtet, damit der Mensch und die Gemeinschaft neue Lebensperspektiven erhalten - aus Christi Botschaft und Existenz. Deswegen will die communio-kommunikative Sakramentstheologie das Ganze des sakramentalen Geschehens in die interpersonale Gott-Mensch-Begegnung einordnen. Dieser Ansatz stellt die sakramental-gegenwärtige Agape, die Gott selbst ist, als Lebens-, Beziehungs- und Kommunikationswirklichkeit in den Mittelpunkt. Ein solches Verständnismodell enthält allerdings auch etliche ökumenische Perspektiven. Es nähert sich den Anliegen reformatorischer Theologie, die das christologisch geprägte Eschaton, das Verheißungswort Gottes sowie den Glauben des Menschen in besonderer Weise akzentuiert, um die Unableitbarkeit des Sakramentalen zu betonen. Gerade eine kommunikative Sakramentslehre vermag die falsche Alternative zwischen einer ontologischen Einebnung des Sakramentes und einer ontologiefreien Spiritualisierung desselben zu überwinden. Gott in seiner absoluter Freiheit ist es, der sich in seiner Agape in die Kategorien der Welt hinein vermittelt, um durch ihre Medialität den Menschen in seinem geisthaft-glaubenden Handeln zu einer Ebene (signum-res) zu führen, auf welcher Gott und der Mensch miteinander in Beziehung treten können

Cerebral blood flow SPECT imaging in right hemisphere-damaged patients with hemispatial neglect. A pilot study

BACKGROUND: Hemispatial neglect is characterised as a failure by a brain-damaged patient to attend to contralesional space. It is hypothesised to be a result of damage to a network involving the frontal, parietal and cingulated cortices, basal ganglia and thalamus. MATERIAL AND METHODS: The aim of this preliminary study was to verify this model of neglect in 22 right hemisphere-damaged acute stroke patients, using single photon emission-computed tomography (SPECT). The presence of a single rightsided vascular brain lesion was confirmed on CT and/or MRI. Hemispatial neglect, assessed with a battery of drawings, line bisection and line and shape cancellation tests, was observed in 12 cases. RESULTS: Patients with neglect (compared with those without neglect) had more extensive hypoperfusion in the frontal and parietal cortex, as well as striatum and thalamus. Left-sided hypoperfusion in the parietal cortex and the thalamus was also significantly associated with neglect on SPECT imaging. Performance in three out of five psychological tasks commonly used to detect the presence of hemispatial neglect, such as drawing tests and line bisection test, was exclusively linked with damage to the parietal cortex of the right hemisphere, while the line cancellation test might be attributable to the lesion of the right striatum. CONCLUSIONS: These findings support the model attributing hemispatial neglect to a unilateral defect in a cortico-striatothalamo-cortical loop. CBF SPECT imaging may provide a reliable description of the brain pathology associated with hemispatial neglect

Persistent homology as a new method of the assessment of heart rate variability

Heart rate variability (hrv) is a physiological phenomenon of the variation in the length of the time interval between consecutive heartbeats. In many cases it could be an indicator of the development of pathological states. The classical approach to the analysis of hrv includes time domain methods and frequency domain methods. However, attempts are still being made to define new and more effective hrv assessment tools. Persistent homology is a novel data analysis tool developed in the recent decades that is rooted at algebraic topology. The Topological Data Analysis (TDA) approach focuses on examining the shape of the data in terms of connectedness and holes, and has recently proved to be very effective in various fields of research. In this paper we propose the use of persistent homology to the hrv analysis. We recall selected topological descriptors used in the literature and we introduce some new topological descriptors that reflect the specificity of hrv, and we discuss their relation to the standard hrv measures. In particular, we show that this novel approach provides a collection of indices that might be at least as useful as the classical parameters in differentiating between series of beat-to-beat intervals (RR-intervals) in healthy subjects and patients suffering from a stroke episode

Rozpoznawanie ostrego niedokrwienia mózgu u pacjentów z zawrotami głowy

In Poland, presumably about 157,000 patients every year present to emergency departments due to vertigo. The differential diagnosis of this condition is broad, with dangerous causes accounting for approximately 15% of cases, including acute cerebral ischaemia which accounts for 2.2%. The present approach to the diagnosis of vertigo is based on the TiTrATE algorithm (Timing, Triggers, And Targeted Examinations), which enables the identification of six syndromes, four of which are important in the context of acute cerebral ischaemia. Triggered episodic vestibular syndrome (incidents of vertigo provoked by specific activities and events) is rarely caused by stroke (in the posterior cranial fossa), and more often by benign paroxysmal positional vertigo or orthostatic hypotension. One of the most common dangerous causes of spontaneous episodic vestibular syndrome is a transient ischaemic attack. Post-exposure acute vestibular syndrome may be caused by vertebral artery dissection. The prototype cause of spontaneous acute vestibular syndrome is vestibular neuritis, and distinguishing it from stroke is a major challenge, especially given the relatively low usefulness of neuroimaging (even of magnetic resonance imaging) in the acute phase of the disease. The HINTS test (head impulse — nystagmus — test of skew) is the best method of distinguishing between these two conditions. The presence of at least one of the following features indicates damage to the central nervous system: abnormal head impulse test, directional changing/vertical/rotational nystagmus, or the presence of skew deviation.Przypuszczalnie w Polsce każdego roku na oddziały ratunkowe i do izb przyjęć z powodu zawrotów głowy zgłasza się około 157 tys. pacjentów. Diagnostyka różnicowa tego schorzenia jest szeroka, przy czym groźne przyczyny dotyczą około 15% przypadków, w tym u 2,2% pacjentów jest to ostre niedokrwienie mózgu. Najnowsze podejście do diagnostyki zawrotów głowy polega na zastosowaniu algorytmu TiTrATE (ang. Timing, Triggers, And Targeted Examinations), który umożliwia wyróżnienie sześciu zespołów, z których cztery mają istotne znaczenie w kontekście ostrego niedokrwienia mózgu. Przyczyną prowokowanego epizodycznego zespołu przedsionkowego (napady zawrotów głowy wyzwalane przez określone czynności i zdarzenia) rzadko jest udar mózgu (zlokalizowany w tylnej jamie czaszki), częściej natomiast łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy czy hipotonia ortostatyczna. Jedną z najczęstszych groźnych przyczyn spontanicznego epizodycznego zespołu przedsionkowego stanowi przemijający atak niedokrwienny. Prowokowany ostry zespół przedsionkowy może być spowodowany rozwarstwieniem tętnicy kręgowej. Wzorcową przyczyną spontanicznego ostrego zespołu przedsionkowego jest zapalenie nerwu przedsionkowego, którego różnicowanie z udarem mózgu stanowi duże wyzwanie, zwłaszcza dlatego, że badania obrazowe (nawet rezonans magnetyczny) są stosunkowo mało przydatne w ostrej fazie choroby. Najlepszym badaniem pozwalającym na odróżnienie tych dwóch schorzeń jest test HINTS (test pchnięcia głową — oczopląs — zbaczanie skośne gałek ocznych). O uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego świadczy obecność co najmniej jednej z następujących cech: nieprawidłowy wynik testu pchnięcia głową, oczopląs zmiennokierunkowy/pionowy/krężny lub zbaczanie skośne gałek ocznych

Leki przeciwpłytkowe w profilaktyce i leczeniu udaru niedokrwiennego mózgu

Udar mózgu jest drugą przyczyną śmierci i pierwszą przyczyną niepełnosprawności wśród osób dorosłych na świecie. Roczna światowa zapadalność na udar mózgu wynosi 15 milionów przypadków. Obecnie nie ma leków, które przywracałyby funkcję uszkodzonej tkance. Opieka nad pacjentem w ostrej fazie udaru polega na próbie przywrócenia drożności zamkniętego naczynia, zapobieganiu wczesnym i odległym powikłaniom udaru oraz jak najwcześniejszej rehabilitacji. Dotychczas udowodniono skuteczność 3 metod w zmniejszaniu niepełnosprawności i śmiertelności z powodu udaru mózgu — leczenia na oddziale udarowym, leczenia trombolitycznego oraz leczenia kwasem acetylosalicylowym. Niniejszy artykuł zawiera przegląd badań i aktualnych wytycznych dotyczących stosowania leków przeciwpłytkowych w prewencji pierwotnej i wtórnej oraz w leczeniu ostrej fazy udaru niedokrwiennego mózg

Aktualności w leczeniu ostrej fazy udaru niedokrwiennego mózgu

Udar mózgu jest drugą pod względem częstości przyczyną zgonów oraz główną przyczyną niesprawności w populacji osób dorosłych w Polsce. Jest to stan zagrożenia życia. Udary niedokrwienne stanowią 80–85% udarów mózgu. Większość z nich jest spowodowana niedrożnością tętnic mózgowych i domózgowych. W artykule przedstawiono przebieg ostrej fazy choroby oraz leczenie udaru niedokrwiennego mózgu z uwzględnieniem najnowszych metod terapeutycznych. Omówiono zasady podziału pacjentów ze względu na poszczególne metody terapeutyczne, którym mają być poddani

Single-photon emission computed tomography in the assessment of cerebral blood flow abnormalities in selected syndromes of aphasia

Wstęp. Wiele różnych zespołów afazji nabytej przypisuje się względnie specyficznym uszkodzeniom odrębnych okolic lewej półkuli mózgu. Celem badań było określenie neuroanatomicznych korelatów afazji po udarze niedokrwiennym mózgu. Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 30 pacjentów po ogniskowym udarze lewostronnym mózgu, przejawiających afazję o zróżnicowanym nasileniu, wahającej się od zaburzeń lekkich do głębokich. Stosując Bostoński Test do Diagnozy Afazji, wykazano kilka profilów zaburzeń językowych. Ocenę przepływu mózgowego wykonano za pomocą tomografii emisyjnej pojedynczego fotonu (SPECT) po dożylnym podaniu znacznika 99mTc ECD o aktywności 20 mCi (740 MBq). Trójgłowicowa gamma kamera była wyposażona w specjalny kolimator o wysokiej rozdzielczości do badań neurologicznych. Przeanalizowano różnice regionalnej perfuzji mózgowej u pacjentów z wybranymi rodzajami afazji. Wyniki. Najbardziej widoczne zmiany mózgowego przepływu w afazji ekspresyjnej, określane za pomocą wskaźnika asymetrii, stwierdzono w płacie czołowym, a także w mniejszym stopniu - w płacie ciemieniowym oraz prążkowiu. W afazji receptywnej dominowała zaś hipoperfuzja w okolicy skroniowej i ciemieniowej. Z kolei w afazji mieszanej niedobór krążenia mózgowego był najbardziej rozległy - obejmował cały obszar położony wokół bruzdy bocznej oraz struktury podkorowe. Wnioski. Tradycyjne klasyfikacje afazji oraz poglądy na ich neuroanatomiczne podłoże wymagają uzupełnienia o dane pochodzące z badań wykonanych za pomocą SPECT. W etiologii afazji naczyniowej ważną rolę pełnią uszkodzenia podkorowe. Tomografia emisyjna pojedynczego fotonu jest użyteczną metodą oceny i różnicowania zmian naczyniopochodnych wywołujących afazję.Background. A large variety of acquired aphasic syndromes can be correlated to relatively specific brain lesions located at distinct sites in the left cerebral hemisphere. The purpose of this article was to determine neuroanatomical correlates of aphasia following cerebrovascular accident. Material and methods. The research involved 30 stroke patients with a single left-hemisphere-damage lesion and residual mild to severe aphasia. Language, assessed by the Boston Diagnostic Aphasia Examination, was affected to various degrees by a wide range of pathologies. The single-photon emission-computed tomography (SPECT) images of the brain were acquired with 740 MBq (20 mCi) of Tc-99m-labeled ECD on a triple-headed gamma camera equipped with low-energy, high-resolution collimator. Comparisons of cerebral blood flow between patients with different types of aphasia were performed. Results. The most prominent perfusion abnormalities in expressive aphasia, as determined by the laterality index, were found in the frontal lobe, and to a lesser degree, the parietal lobe and striatum, whereas the most prominent deficits in receptive aphasia were found in the left temporal and parietal areas. In mixed aphasia, SPECT images evidenced the most extensive damage throughout the perisylvian region of the left hemisphere. Conclusions. There is a need for reinterpretation of the anatomical correlation of selected aphasic syndromes, especially classic expressive (Broca's) and receptive (Wernicke's) aphasias. The present study highlights the integrative role of some subcortical structures in language and speech functions. The results support the usefulness of regional cerebral blood flow SPECT imaging as a diagnostic aid in the post-stroke aphasias