Coronary microcirculation dysfunction in patients with arterial hypertension

The number of articles regarding microcirculation dysfunction in the literature increases. One should bear them inmind especially in case of patients, who declare typical angina, and in whom during coronary angiography we donot reveal significant lesions in coronary arteries. Arterial hypertension is one of diseases, which may contribute tomicrocirculation dysfunction and vessels remodeling. In this short review, we discuss possible mechanism of abovementioneddisturbances.The number of articles regarding microcirculation dysfunction in the literature increases. One should bear them in mind especially in case of patients, who declare typical angina, and in whom during coronary angiography we do not reveal significant lesions in coronary arteries. Arterial hypertension is one of diseases, which may contribute to microcirculation dysfunction and vessels remodeling. In this short review, we discuss possible mechanism of above-mentioned disturbances

Dedicated bifurcation stents or regular drug eluting stents in distal left main stenosis: A retrospective study

  Background: In the distal left main (LM) atherosclerosis mainly develops within bifurcation or trifur­cation. The aim of this study was to analyze the strategy of distal LM stenosis treatment and associated clinical outcomes in a large hospital in Northern Poland. Methods: The study population consisted of consecutive patients with stable coronary artery disease or acute coronary syndrome (ACS) and distal LM stenosis who were hospitalized between June 2012 and June 2013. Patients were treated with regular drug-eluting stents (rDES), including bioresorbable vascular scaffolds, or dedicated bifurcation stents (BiOSS LIM®). Clinical outcomes were analyzed at 12, 24 and 36 months. Primary endpoint was cumulative major adverse cardiovascular events (MACE) inducing rate of cardiac death, myocardial infarction, and target lesion revascularization (TLR) after 36 months. Results: One hundred and two patients were identified, 90 of whom were treated with percutaneous coronary intervention (56 rDES, including 9 Absorb, and 34 BiOSS) with no stent implantation fail­ure. In 15 (16.7%) patients rDES was required within side branch (SB). After 36 months MACE rate was 19.0% (BiOSS: 18.8% vs. rDES 19.2%), whereas TLR rate was 10.7% (BiOSS 12.5% vs. rDES 9.6%). In logistic regression for 36-month TLR rate proximal optimization technique (OR 0.311, 95% CI 0.211–0.644) was a prognostic factor of better clinical outcome, whereas non-ST-elevation ACS (OR 2.211, 95% CI 1.642–5.110), ST-elevation myocardial infarction (OR 2.771, 95% CI 1.325–7.209) and SB stenting (OR 1.141, 95% CI 1.002–1.881) were risk factors of poor outcome. Conclusions: Regular drug-eluting stents as well as dedicated bifurcation BiOSS LIM® stents enabled a simple and fast distal LM treatment option with a single stent. Both resulted in comparable MACE and TLR rates

The approach to coronary bifurcation treatment and its outcomes in Poland: The single center experience

Background: Coronary bifurcation lesions pose therapeutic problems during percutaneous coronary interventions. The aim of this study was to analyze the strategy of coronary bifurcation treatment and associated angiographic as well as clinical outcomes in a large hospital in Northern Poland. Methods: Between January 2012 and January 2014 patients with stable coronary artery disease or non-ST-elevation acute coronary syndrome (NSTE-ACS) were treated with regular drug-eluting stents (rDES) or dedicated bifurcation stents (BiOSS Expert® or BiOSS LIM®). Clinical and angiographic controls were planned at 12 months. The primary endpoint was major adverse cardiovascular events (MACE) rate composed of cardiac death, myocardial infarction, and target lesion revascularization (TLR) at 12 months. Results: In total, 152 patients were enrolled in whom 158 stents were deployed (99 BiOSS stents and 59 rDES). Left anterior descending artery (50%) was the dominant target vessel followed by left circum¬flex (25%). There was no stent implantation failure. In 10 (6.3%) patients rDES was required within the side branch. At 12 months MACE rate was 11.2%, whereas TLR rate was 7.9%. In the logistic regression analysis final kissing balloon technique was the prognostic factor for better clinical outcome, whereas NSTE-ACS and true bifurcations were risk factors of a poor outcome. Conclusions: Percutaneous coronary bifurcation treatment is a safe and effective procedure, and pro¬visional T-stenting is the preferred technique. Both rDES as well as dedicated bifurcation stents enabled a simple and fast bifurcation treatment option with comparable MACE and TLR rates. (Cardiol J 2017; 24, 6: 589–596

Podejrzenie ostrego zespołu wieńcowego u chorego z ektopowym odejściem lewej tętnicy wieńcowej od prawej zatoki wieńcowej

We present a case of 73 year-old patient who underwent coronary angiography due to suspicion of acute coronary syndrome without persistent ST segment elevation. The angiographic result showed no lesions that could cause recurrent chest pain,but it also revealed a seldom coronary artery abnormality — left coronary artery arising from right coronary sinus. Performedcomputed tomography of the chest confirmed the result of the coronarography. But apart from that it found the signs ofneoplastic disease which was probably responsible for clinical presentation

Kardiomiopatia przerostowa z koniuszkowym tętniakiem lewej komory

We present a case of 68 year-old woman with previously diagnosed hypertrophic cardiomyopathy complaining of progressive dyspnoe after the acute coronary syndrome. The echocardiogram confirmed hypertrophic hypertrophy and revealed an aneurysm in the apical portion of the left ventricle (LV). The Doppler-echocardiography showed two intra-LV gradients: midventricular and subaortic, with systolic anterior motion of anterior mitral leaflet. Kardiol Pol 2011; 69, 9: 963–96

Cardiac tamponade as the first symptom of lung cancer

Pericardial effusion is a relatively common clinical problem. It is, however, rarely the first symptom of cancer. Cardiac tamponade testifies to an advanced stage of cancer and is a negative prognostic factor. This paper presents a patient in whom cardiac tamponade was the first symptom of lung cancer. A 63-year-old male, habitual smoker, was admitted to hospital due to progressive symptoms of exertional dyspnoea lasting for a few days and chest pain. Echocardiographic examination revealed a large amount of fluid in the pericardium with echocardiographic signs of a life-threatening cardiac tamponade. The patient underwent pericardial puncture and additional imaging examinations. Lung adenocarcinoma was recognized as the underlying disease. Due to the recurrence of the life-threatening cardiac tamponade, video-assisted thoracoscopic pericardial fenestration was performed and systemic chemotherapy was introduced with good results.Wysięk w jamie osierdzia jest dosyć częstym problemem klinicznym, natomiast bardzo rzadko bywa pierwszym objawem choroby nowotworowej. Wystąpienie tamponady serca świadczy o zaawansowanym stadium choroby nowotworowej i jest czynnikiem rokowniczo niekorzystnym. W pracy przedstawiono przypadek chorego, u którego pierwszym objawem raka płuca była tamponada serca — 63-letni mężczyzna palący papierosy został przyjęty do szpitala z powodu objawów narastającej od kilku dni duszności wysiłkowej i bólów w klatce piersiowej. W wykonanym badaniu echokardiograficznym rozpoznano dużą ilość płynu w jamie osierdziowej z echokardiograficznymi cechami zagrażającej tamponady serca. Po wykonaniu punkcji jamy osierdziowej i badań dodatkowych rozpoznano raka gruczołowego płuca. Z powodu nawrotu zagrażającej tamponady serca u chorego wykonano wideotorakoskopową fenestrację worka osierdziowego i zastosowano chemioterapię ogólną z dobrym efektem

Warmińsko-mazurski program interwencyjnego leczenia ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST

Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe z uniesieniem odcinka ST (STEACS) stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Powodem ich powstawania jest nagłe zamknięcie jednej z tętnic wieńcowych (wytworzenie zakrzepu na zwężającej światło naczynia blaszce miażdżycowej) ograniczające dopływ krwi do mięśnia sercowego, co powoduje jego martwicę. Najważniejszym elementem postępowania w STEACS jest możliwie szybkie udrożnienie zamkniętego naczynia i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi. Najskuteczniejszą metodą tego typu leczenia jest wykonanie zabiegu angioplastyki wieńcowej w zakresie amputowanej tętnicy. Materiał i metody: Analizą objęto 161 chorych z STEACS, zarówno w obserwacji wewnątrzszpitalnej, jak i odległej. Parametry charakteryzujące badaną grupę oraz wyniki leczenia porównano z wynikami dużych badań klinicznych, w których uczestniczyły podobne grupy chorych oraz z rezultatami dużych ośrodków kardiologicznych w kraju. Ze względu na różnice w kwalifikacji pacjentów do zabiegu, badaną grupę podzielono na dwie podgrupy. Podgrupa I liczyła 78 chorych leczonych w okresie przed wprowadzeniem całodobowego dyżuru hemodynamicznego. Grupę poddano wstępnej preselekcji polegającej głównie na niekwalifikowaniu do zabiegu chorych z grupy najwyższego ryzyka (wstrząs kardiogenny, wiek ponad 80 lat, zaawansowana cukrzyca, niewydolność nerek, przebyty udar mózgu). Ważny czynnik preselekcyjny stanowił fakt, że w tym okresie pracownia hemodynamiki działała jedynie w dni powszednie w godzinach 8.00–18.00. Podgrupę II stanowiło 83 chorych poddanych leczeniu po rozpoczęciu 24-godzinnego dyżuru. W obrębie tej podgrupy do zabiegu kwalifikowano wszystkie osoby bez przeciwwskazań, bez względu na wiek i stan ogólny. Wyniki: Parametry kliniczne populacji warmińsko-mazurskiej (dane demograficzne, czynniki ryzyka, lokalizacja zawału, leczenie farmakologiczne) były zbliżone do populacji chorych analizowanych w znanych badaniach klinicznych. Prawidłowy przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał, określony jako TIMI 3, udało się uzyskać w 93% przypadków. Poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (ponowne zawały serca + udary mózgu + zgony) w obserwacji szpitalnej, 30-dniowej i 6-miesięcznej wyniosły odpowiednio: 4,3%, 8% i 13,7%. Uzyskane wyniki wykazały, że skuteczność leczenia w zakresie badanej grupy była porównywalna z rezultatami innych ośrodków. W zakresie badanych podgrup chorych wykazano wyjściowo gorsze parametry kliniczne (wyższa średnia wieku, większy odsetek czynników ryzyka) w podgrupie II niż w podgrupie I. Odsetek udrożnień w zakresie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI 3) wynosił 96% w podrupie I vs. 89% w podrupie II. Poważne zdarzenia sercowonaczyniowe (MACE) w badanych podrupach (I i II) wynosiły odpowiednio: 1,3% vs. 7.2% w obserwacji szpitalnej, 5% vs. 12% — w obserwacji 30-dniowej oraz 10% vs. 19% w obserwacji 6-miesięcznej. Wnioski: Dobre wyniki leczenia STEACS za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej uzyskane w ośrodku autorów pracy potwierdzają założenie, że małe placówki kardiologiczne mogą podejmować 24-godzinny dyżur hemodynamiczny pomimo braku bezpośredniego zabezpieczenia kardiochirurgicznego. Pomimo dużej bezpośredniej skuteczności zabiegów odsetek odległych poważnych powikłań sercowo-naczyniowych jest wysoki. Analizowana liczba powikłań istotnie wzrasta w miarę upływu czasu, co odzwierciedla postępujący przebieg choroby wieńcowej po ostrym epizodzie wieńcowym. Wstępna preselekcja chorych poddanych zabiegowi angioplastyki wieńcowej w przypadku STEACS wpływa zarówno na wczesne, jak i na odległe wyniki leczenia. (Folia Cardiol. 2005; 12: 445–457

Warmińsko-mazurski program interwencyjnego leczenia ostrych zespołów wieńcowych z uniesieniem odcinka ST

Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe z uniesieniem odcinka ST (STEACS) stanowią jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Powodem ich powstawania jest nagłe zamknięcie jednej z tętnic wieńcowych (wytworzenie zakrzepu na zwężającej światło naczynia blaszce miażdżycowej) ograniczające dopływ krwi do mięśnia sercowego, co powoduje jego martwicę. Najważniejszym elementem postępowania w STEACS jest możliwie szybkie udrożnienie zamkniętego naczynia i przywrócenie prawidłowego przepływu krwi. Najskuteczniejszą metodą tego typu leczenia jest wykonanie zabiegu angioplastyki wieńcowej w zakresie amputowanej tętnicy. Materiał i metody: Analizą objęto 161 chorych z STEACS, zarówno w obserwacji wewnątrzszpitalnej, jak i odległej. Parametry charakteryzujące badaną grupę oraz wyniki leczenia porównano z wynikami dużych badań klinicznych, w których uczestniczyły podobne grupy chorych oraz z rezultatami dużych ośrodków kardiologicznych w kraju. Ze względu na różnice w kwalifikacji pacjentów do zabiegu, badaną grupę podzielono na dwie podgrupy. Podgrupa I liczyła 78 chorych leczonych w okresie przed wprowadzeniem całodobowego dyżuru hemodynamicznego. Grupę poddano wstępnej preselekcji polegającej głównie na niekwalifikowaniu do zabiegu chorych z grupy najwyższego ryzyka (wstrząs kardiogenny, wiek ponad 80 lat, zaawansowana cukrzyca, niewydolność nerek, przebyty udar mózgu). Ważny czynnik preselekcyjny stanowił fakt, że w tym okresie pracownia hemodynamiki działała jedynie w dni powszednie w godzinach 8.00–18.00. Podgrupę II stanowiło 83 chorych poddanych leczeniu po rozpoczęciu 24-godzinnego dyżuru. W obrębie tej podgrupy do zabiegu kwalifikowano wszystkie osoby bez przeciwwskazań, bez względu na wiek i stan ogólny. Wyniki: Parametry kliniczne populacji warmińsko-mazurskiej (dane demograficzne, czynniki ryzyka, lokalizacja zawału, leczenie farmakologiczne) były zbliżone do populacji chorych analizowanych w znanych badaniach klinicznych. Prawidłowy przepływ w naczyniu odpowiedzialnym za zawał, określony jako TIMI 3, udało się uzyskać w 93% przypadków. Poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe (ponowne zawały serca + udary mózgu + zgony) w obserwacji szpitalnej, 30-dniowej i 6-miesięcznej wyniosły odpowiednio: 4,3%, 8% i 13,7%. Uzyskane wyniki wykazały, że skuteczność leczenia w zakresie badanej grupy była porównywalna z rezultatami innych ośrodków. W zakresie badanych podgrup chorych wykazano wyjściowo gorsze parametry kliniczne (wyższa średnia wieku, większy odsetek czynników ryzyka) w podgrupie II niż w podgrupie I. Odsetek udrożnień w zakresie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI 3) wynosił 96% w podrupie I vs. 89% w podrupie II. Poważne zdarzenia sercowonaczyniowe (MACE) w badanych podrupach (I i II) wynosiły odpowiednio: 1,3% vs. 7.2% w obserwacji szpitalnej, 5% vs. 12% — w obserwacji 30-dniowej oraz 10% vs. 19% w obserwacji 6-miesięcznej. Wnioski: Dobre wyniki leczenia STEACS za pomocą przezskórnej angioplastyki wieńcowej uzyskane w ośrodku autorów pracy potwierdzają założenie, że małe placówki kardiologiczne mogą podejmować 24-godzinny dyżur hemodynamiczny pomimo braku bezpośredniego zabezpieczenia kardiochirurgicznego. Pomimo dużej bezpośredniej skuteczności zabiegów odsetek odległych poważnych powikłań sercowo-naczyniowych jest wysoki. Analizowana liczba powikłań istotnie wzrasta w miarę upływu czasu, co odzwierciedla postępujący przebieg choroby wieńcowej po ostrym epizodzie wieńcowym. Wstępna preselekcja chorych poddanych zabiegowi angioplastyki wieńcowej w przypadku STEACS wpływa zarówno na wczesne, jak i na odległe wyniki leczenia. (Folia Cardiol. 2005; 12: 445–457

Cyber security – a system approach

The article presents cyber security aspect in terms of information resource protection taking into account the nowadays threats. A model of cyber security, type of threats and IT system security class have been outlined. One of the best way to solve the problem of cyber terrorism is the implementation of Information Security Management System (ISMS). In spite of different methodology, which could be used to implement ISMS, the paper clearly indicates that ISMS based on the international standard ISO/IEC 27001 is the best choice due to the system solution