Purification of phage display-modified bacteriophage T4 by affinity chromatography

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Affinity chromatography is one of the most efficient protein purification strategies. This technique comprises a one-step procedure with a purification level in the order of several thousand-fold, adaptable for various proteins, differentiated in their size, shape, charge, and other properties. The aim of this work was to verify the possibility of applying affinity chromatography in bacteriophage purification, with the perspective of therapeutic purposes. T4 is a large, icosahedral phage that may serve as an efficient display platform for foreign peptides or proteins. Here we propose a new method of T4 phage purification by affinity chromatography after its modification with affinity tags (GST and Histag) by <it>in vivo </it>phage display. As any permanent introduction of extraneous DNA into a phage genome is strongly unfavourable for medical purposes, integration of foreign motifs with the phage genome was not applied. The phage was propagated in bacteria expressing fusions of the phage protein Hoc with affinity tags from bacterial plasmids, independently from the phage expression system.</p> <p>Results</p> <p>Elution profiles of phages modified with the specific affinity motifs (compared to non-specific phages) document their binding to the affinity resins and effective elution with standard competitive agents. Non-specific binding was also observed, but was 10²-10⁵times weaker than the specific one. GST-modified bacteriophages were also effectively released from glutathione Sepharose by proteolytic cleavage. The possibility of proteolytic release was designed at the stage of expression vector construction. Decrease in LPS content in phage preparations was dependent on the washing intensity; intensive washing resulted in preparations of 11-40 EU/ml.</p> <p>Conclusions</p> <p>Affinity tags can be successfully incorporated into the T4 phage capsid by the <it>in vivo </it>phage display technique and they strongly elevate bacteriophage affinity to a specific resin. Affinity chromatography can be considered as a new phage purification method, appropriate for further investigations and development.</p

Porównanie spektralnych metod oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych i testu fenylefrynowego u chorych po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Celem pracy jest zbadanie, czy wyniki wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS), uzyskane za pomocą spektralnej analizy spontanicznej zmienności ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca (wskaźniki LF-BRS, HF-BRS oraz Robbe-BRS), są zgodne z wynikami powszechnie akceptowanego testu enylefrynowego (Phe-BRS) w stopniu wystarczającym, aby porównywane metody można było stosować w sposób zamienny. Materiał i metody: Badaniami objęto 72 kolejnych chorych, w średnim wieku 51 &plusmn; 8 lat, po przebytym zawale serca, z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF L 40%), przyjętych do kliniki w celu przeprowadzenia badań kontrolnych. Zgodność między porównywanymi wynikami oceniano za pomocą analizy korelacji, porównania średnich, jak również metod opisanych przez Blanda i Altmana. Wyniki: Wartość średnia Phe-BRS wyniosła w badanej grupie chorych 4,5 &plusmn; 3,4 ms/mm Hg. Wartości średnie LF-BRS i HF-BRS były znamiennie wyższe niż Phe-BRS, wynosząc odpowiednio 6,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg (p < 0,05), 6,5 &plusmn; 4,9 ms/mm Hg (p < 0,05), natomiast wielkość wskaźnika Robbe-BRS nie różniła się istotnie od Phe-BRS, wynosząc 4,3 &plusmn; 4,1 ms/mm Hg. Współczynniki korelacji liniowej między Phe-BRS a LF-BRS, HF-BRS i Robbe-BRS były znamienne (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 0,56, 0,52 i 0,58. Zakresy zgodności i znormalizowane zakresy zgodności ocenianych metod w porównaniu z Phe-BRS wynosiły odpowiednio: od &#8211;7,3 do 12,1 ms/mm Hg i od &#8211;104% do 192%; od &#8211;7 do 9,3 ms/mm Hg i od &#8211;140% do 198%; oraz od &#8211;5,9 do 6,3 ms/mm Hg i od &#8211;160% do 148%. Ponadto stwierdzono, że uzyskanie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg pozwala przewidzieć wynik Phe-BRS >3 ms/mm Hg. Wnioski: Żadna z użytych metod spektralnych (LF-BRS, HF-BRS, jak również Robbe-BRS) nie może być używana zamiennie z testem fenylefrynowym w ocenie BRS u chorych po zawale serca z obniżoną LVEF. Badanie Robbe-BRS, którego wartości są najbardziej zbliżone do wyników Phe-BRS pozwala ograniczyć liczbę osób kierowanych na test fenylefrynowy. Stwierdzenie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg daje, przy wysokim poziomie istotności (p < 0,005), pewność, że wynik Phe-BRS osiągnie wartość wyższą niż 3 ms/mm Hg (p < 0,005), tj. nie będzie kwalifikował chorego do grupy osób zagrożonych nagłą śmiercią sercową. rzydatność kliniczna wskaźnika Robbe-BRS jest ograniczona poprzez znaczny odsetek wyników niediagnostycznych

Porównanie spektralnych metod oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych i testu fenylefrynowego u chorych po zawale serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Wstęp: Celem pracy jest zbadanie, czy wyniki wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS), uzyskane za pomocą spektralnej analizy spontanicznej zmienności ciśnienia tętniczego i częstości akcji serca (wskaźniki LF-BRS, HF-BRS oraz Robbe-BRS), są zgodne z wynikami powszechnie akceptowanego testu enylefrynowego (Phe-BRS) w stopniu wystarczającym, aby porównywane metody można było stosować w sposób zamienny. Materiał i metody: Badaniami objęto 72 kolejnych chorych, w średnim wieku 51 &plusmn; 8 lat, po przebytym zawale serca, z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF L 40%), przyjętych do kliniki w celu przeprowadzenia badań kontrolnych. Zgodność między porównywanymi wynikami oceniano za pomocą analizy korelacji, porównania średnich, jak również metod opisanych przez Blanda i Altmana. Wyniki: Wartość średnia Phe-BRS wyniosła w badanej grupie chorych 4,5 &plusmn; 3,4 ms/mm Hg. Wartości średnie LF-BRS i HF-BRS były znamiennie wyższe niż Phe-BRS, wynosząc odpowiednio 6,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg (p < 0,05), 6,5 &plusmn; 4,9 ms/mm Hg (p < 0,05), natomiast wielkość wskaźnika Robbe-BRS nie różniła się istotnie od Phe-BRS, wynosząc 4,3 &plusmn; 4,1 ms/mm Hg. Współczynniki korelacji liniowej między Phe-BRS a LF-BRS, HF-BRS i Robbe-BRS były znamienne (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 0,56, 0,52 i 0,58. Zakresy zgodności i znormalizowane zakresy zgodności ocenianych metod w porównaniu z Phe-BRS wynosiły odpowiednio: od &#8211;7,3 do 12,1 ms/mm Hg i od &#8211;104% do 192%; od &#8211;7 do 9,3 ms/mm Hg i od &#8211;140% do 198%; oraz od &#8211;5,9 do 6,3 ms/mm Hg i od &#8211;160% do 148%. Ponadto stwierdzono, że uzyskanie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg pozwala przewidzieć wynik Phe-BRS >3 ms/mm Hg. Wnioski: Żadna z użytych metod spektralnych (LF-BRS, HF-BRS, jak również Robbe-BRS) nie może być używana zamiennie z testem fenylefrynowym w ocenie BRS u chorych po zawale serca z obniżoną LVEF. Badanie Robbe-BRS, którego wartości są najbardziej zbliżone do wyników Phe-BRS pozwala ograniczyć liczbę osób kierowanych na test fenylefrynowy. Stwierdzenie wartości Robbe-BRS ? 8,8 ms/mm Hg daje, przy wysokim poziomie istotności (p < 0,005), pewność, że wynik Phe-BRS osiągnie wartość wyższą niż 3 ms/mm Hg (p < 0,005), tj. nie będzie kwalifikował chorego do grupy osób zagrożonych nagłą śmiercią sercową. rzydatność kliniczna wskaźnika Robbe-BRS jest ograniczona poprzez znaczny odsetek wyników niediagnostycznych

Przydatność nieinwazyjnych testów wrażliwości baroreceptorów tętniczych i oceny krótkoczasowej zmienności rytmu serca w przewidywaniu śmierci sercowej u osób po ostrym zawale serca

Wstęp: Chociaż wartość oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) za pomocą testu fenylefrynowego oraz oceny 24-godzinnej zmienności rytmu zatokowego (HRV) wykazano w wielu pracach, testy te nie są powszechnie stosowane. Powodem tego jest m.in. złożoność metodyki badań. W niniejszej pracy oceniano przydatność nowych, prostych wskaźników BRS oraz krótkoczasowych rejestracji HRV w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po zawale serca (MI). Materiał i metody: Badaniami objęto 72 pacjentów, przyjętych kolejno do kliniki z powodu ostrego MI. U wszystkich chorych obliczono spektralne wskaźniki BRS: Robbe-BRS i TFM-BRS, oraz wskaźniki HRV: SDNN, TP, LF, HF, LF/HF. Okres obserwacji wynosił 2,5 roku. Porównań dokonano w grupie, w której wystąpiły incydenty śmierci sercowej (A), i w grupie, w której takie zdarzenia się nie pojawiły (B). Wyniki: Wartości diagnostyczne TFM-BRS uzyskano u wszystkich, a Robbe-BRS - u 51% chorych. Wartość średnia TFM-BRS wynosiła w badanej grupie 4,9 &plusmn; 4,5 ms/mm Hg, Robbe-BRS - 7,7 &plusmn; 5,9 ms/mm Hg, a SDNN - 21 &plusmn; 14 ms. Wartości średnie TFM-BRS i SDNN były istotnie niższe w grupie A niż w grupie B i wynosiły odpowiednio 2,5 &plusmn; 1,3 ms/mm Hg vs. 5,5 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg, p = 0,025 oraz 14 &plusmn; 4 ms i 22 &plusmn; 15 ms, p = 0,014. U osób z TFM-BRS Ł 3 ms/mm Hg ryzyko śmierci sercowej podczas 2,5-letniej obserwacji było prawie 4-krotnie większe w porównaniu z pozostałymi osobami. Dla TFM-BRS czułość, swoistość, wartość prognostyczna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio 70%, 85%, 25% i 93%, natomiast dla SDNN - 90%, 79%, 25% i 97%. Wśród chorych z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) Ł 40% wykazano tendencję w kierunku niższych wartości TFM-BRS i SDNN w grupie A niż B (TFM-BRS 2,5 &plusmn; 1,3 ms/mm Hg vs. 6,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg; SDNN 11 &plusmn; 3 ms vs. 24 &plusmn; 14 ms). Wnioski: Wykazano wartość prognostyczną nowego, nieinwazyjnego wskaźnika TFM-BRS w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po ostrym MI, należących do grupy niskiego ryzyka. Spośród wskaźników krótkoczasowych zapisów HRV przydatny w stratyfikacji ryzyka pacjentów po MI okazał się SDNN. Ponadto wydaje się, że zarówno wskaźnik TFM-BRS, jak i SDNN mogą być pomocne w identyfikowaniu osób szczególnie zagrożonych śmiercią sercową wśród pacjentów po MI z LVEF Ł 40%, chociaż ze względu na małą liczebność badanej populacji i stwierdzaną graniczną znamienność statystyczną przedstawione sugestie wymagają potwierdzenia w badaniu większej grupy chorych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 307&#8211;316

Przydatność nieinwazyjnych testów wrażliwości baroreceptorów tętniczych i oceny krótkoczasowej zmienności rytmu serca w przewidywaniu śmierci sercowej u osób po ostrym zawale serca

Wstęp: Chociaż wartość oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) za pomocą testu fenylefrynowego oraz oceny 24-godzinnej zmienności rytmu zatokowego (HRV) wykazano w wielu pracach, testy te nie są powszechnie stosowane. Powodem tego jest m.in. złożoność metodyki badań. W niniejszej pracy oceniano przydatność nowych, prostych wskaźników BRS oraz krótkoczasowych rejestracji HRV w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po zawale serca (MI). Materiał i metody: Badaniami objęto 72 pacjentów, przyjętych kolejno do kliniki z powodu ostrego MI. U wszystkich chorych obliczono spektralne wskaźniki BRS: Robbe-BRS i TFM-BRS, oraz wskaźniki HRV: SDNN, TP, LF, HF, LF/HF. Okres obserwacji wynosił 2,5 roku. Porównań dokonano w grupie, w której wystąpiły incydenty śmierci sercowej (A), i w grupie, w której takie zdarzenia się nie pojawiły (B). Wyniki: Wartości diagnostyczne TFM-BRS uzyskano u wszystkich, a Robbe-BRS - u 51% chorych. Wartość średnia TFM-BRS wynosiła w badanej grupie 4,9 &plusmn; 4,5 ms/mm Hg, Robbe-BRS - 7,7 &plusmn; 5,9 ms/mm Hg, a SDNN - 21 &plusmn; 14 ms. Wartości średnie TFM-BRS i SDNN były istotnie niższe w grupie A niż w grupie B i wynosiły odpowiednio 2,5 &plusmn; 1,3 ms/mm Hg vs. 5,5 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg, p = 0,025 oraz 14 &plusmn; 4 ms i 22 &plusmn; 15 ms, p = 0,014. U osób z TFM-BRS Ł 3 ms/mm Hg ryzyko śmierci sercowej podczas 2,5-letniej obserwacji było prawie 4-krotnie większe w porównaniu z pozostałymi osobami. Dla TFM-BRS czułość, swoistość, wartość prognostyczna wyniku dodatniego i ujemnego wynosiły odpowiednio 70%, 85%, 25% i 93%, natomiast dla SDNN - 90%, 79%, 25% i 97%. Wśród chorych z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) Ł 40% wykazano tendencję w kierunku niższych wartości TFM-BRS i SDNN w grupie A niż B (TFM-BRS 2,5 &plusmn; 1,3 ms/mm Hg vs. 6,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg; SDNN 11 &plusmn; 3 ms vs. 24 &plusmn; 14 ms). Wnioski: Wykazano wartość prognostyczną nowego, nieinwazyjnego wskaźnika TFM-BRS w przewidywaniu śmierci sercowej u pacjentów po ostrym MI, należących do grupy niskiego ryzyka. Spośród wskaźników krótkoczasowych zapisów HRV przydatny w stratyfikacji ryzyka pacjentów po MI okazał się SDNN. Ponadto wydaje się, że zarówno wskaźnik TFM-BRS, jak i SDNN mogą być pomocne w identyfikowaniu osób szczególnie zagrożonych śmiercią sercową wśród pacjentów po MI z LVEF Ł 40%, chociaż ze względu na małą liczebność badanej populacji i stwierdzaną graniczną znamienność statystyczną przedstawione sugestie wymagają potwierdzenia w badaniu większej grupy chorych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 307&#8211;316

Ocena wrażliwości baroreceptorów tętniczych za pomocą nowej metody spektralnej u chorych z dysfunkcją lewej komory serca

Wstęp: W niniejszej pracy dokonano porównawczej oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) badanej za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS) oraz nieinwazyjnej, spektralnej analizy spontanicznej zmienności skurczowego ciśnienia tętniczego (SAP) i długości cyklu serca (HP). Nieinwazyjnej oceny BRS dokonywano za pomocą klasycznej metody Robbego, a także przy użyciu własnej modyfikacji tej metody, umożliwiającej ocenę BRS przy koherencji niższej niż 0,5. Materiał i metody: Badaniami objęto 86 chorych po dawno przebytym zawale serca, z frakcją wyrzutową lewej komory serca (LVEF) niższą niż 40%. Wyniki: Wskaźnik Robbe-BRS był niediagnostyczny u 45% chorych, wartość średnia diagnostycznych wyników tego wskaźnika wynosiła 4,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od -7,6 do 7,6 ms/mm Hg. Wskaźnik TFM-BRS był diagnostyczny u wszystkich chorych. Wartość średnia wyników tego wskaźnika w grupie 47 osób z koherencją większą od 0,5 wynosiła 4,1&plusmn; 4,6 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności w tej grupie były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od &#8211;7,6 do 7,6. Wartości tych samych parametrów w całej badanej grupie 86 chorych wynosiły 4,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg oraz 0,63; &#8211;0,9 i od &#8211;7,5 do 5,5 ms/mm Hg. Korelacja wyników TFM-BRS i Robbe-BRS była bardzo silna (r = 0,98, p < 0,05), a ich zakresy zgodności wąskie (od &#8211;1 do 3 ms/mm Hg). Wnioski: Zastosowanie nowego wskaźnika spektralnej oceny spontanicznej zmienności SAP i HP umożliwia ocenę BRS u wszystkich badanych osób z dysfunkcją skurczową lewej komory serca. Akceptacja wyników uzyskanych przy koherencji sygnałów niższej niż 0,5 nie zmniejsza zgodności tych danych z wynikami testu fenylefrynowego. (Folia Cardiol. 2002; 9: 537&#8211;543

Ocena wrażliwości baroreceptorów tętniczych za pomocą nowej metody spektralnej u chorych z dysfunkcją lewej komory serca

Wstęp: W niniejszej pracy dokonano porównawczej oceny wrażliwości baroreceptorów tętniczych (BRS) badanej za pomocą testu fenylefrynowego (Phe-BRS) oraz nieinwazyjnej, spektralnej analizy spontanicznej zmienności skurczowego ciśnienia tętniczego (SAP) i długości cyklu serca (HP). Nieinwazyjnej oceny BRS dokonywano za pomocą klasycznej metody Robbego, a także przy użyciu własnej modyfikacji tej metody, umożliwiającej ocenę BRS przy koherencji niższej niż 0,5. Materiał i metody: Badaniami objęto 86 chorych po dawno przebytym zawale serca, z frakcją wyrzutową lewej komory serca (LVEF) niższą niż 40%. Wyniki: Wskaźnik Robbe-BRS był niediagnostyczny u 45% chorych, wartość średnia diagnostycznych wyników tego wskaźnika wynosiła 4,7 &plusmn; 5,3 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od -7,6 do 7,6 ms/mm Hg. Wskaźnik TFM-BRS był diagnostyczny u wszystkich chorych. Wartość średnia wyników tego wskaźnika w grupie 47 osób z koherencją większą od 0,5 wynosiła 4,1&plusmn; 4,6 ms/mm Hg, a w odniesieniu do Phe-BRS współczynnik korelacji, błąd systematyczny oraz zakres zgodności w tej grupie były równe odpowiednio 0,61, 0,02 i od &#8211;7,6 do 7,6. Wartości tych samych parametrów w całej badanej grupie 86 chorych wynosiły 4,1 &plusmn; 4,7 ms/mm Hg oraz 0,63; &#8211;0,9 i od &#8211;7,5 do 5,5 ms/mm Hg. Korelacja wyników TFM-BRS i Robbe-BRS była bardzo silna (r = 0,98, p < 0,05), a ich zakresy zgodności wąskie (od &#8211;1 do 3 ms/mm Hg). Wnioski: Zastosowanie nowego wskaźnika spektralnej oceny spontanicznej zmienności SAP i HP umożliwia ocenę BRS u wszystkich badanych osób z dysfunkcją skurczową lewej komory serca. Akceptacja wyników uzyskanych przy koherencji sygnałów niższej niż 0,5 nie zmniejsza zgodności tych danych z wynikami testu fenylefrynowego. (Folia Cardiol. 2002; 9: 537&#8211;543

Ocena długotrwałego wpływu sportu wyczynowego na czynność autonomicznego układu nerwowego

Wstęp: U osób wyczynowo uprawiających sport spoczynkowa akcja serca jest wolniejsza niż u prowadzących siedzący tryb życia. Powszechnie uważa się, że taki stan jest następstwem wzmożonego napięcia układu przywspółczulnego u sportowców. Jednak istnieją doniesienia sugerujące, że mechanizmy spoczynkowej bradykardii nie są tak jednoznaczne. Celem pracy była ocena zmian zachodzących w czynności autonomicznego układu nerwowego w grupie sportowców w porównaniu z osobami prowadzącymi siedzący tryb życia. Materiał i metody: Do badanej grupy włączono 40 osób (34 mężczyzn) w średnim wieku 22 &plusmn; 3 lata wyczynowo uprawiających sport. Grupę kontrolną stanowiło 20 zdrowych mężczyzn w średnim wieku 20 &plusmn; 4 lata nieuprawiających sportu na poziomie wyczynowym. U każdej osoby przeprowadzano 10-minutową ciągłą nieinwazyjną rejestrację skurczowego ciśnienia tętniczego oraz długości cyklu serca. Na podstawie uzyskanych sygnałów obliczano następnie spoczynkową częstość akcji serca, wrażliwość baroreceptorów tętniczych metodą spektralną oraz poszczególne wskaźniki zmienności rytmu serca. Wyniki: Stwierdzono istotne wydłużenie cyklu serca w grupie badanej w porównaniu z grupą kontrolną: 1096 &plusmn; 136 vs. 1001 &plusmn; 146 ms (p = 0,01). Natomiast żaden z ocenianych parametrów odczynowości autonomicznej, zarówno wrażliwość baroreceptorów określana metodą spektralną, jak i zmienność rytmu serca, nie różnicował znamiennie porównywanych grup. Wnioski: U osób wyczynowo uprawiających sport stwierdza się znamiennie większą trwałą spoczynkową bradykardię niż u nietrenujących zawodowo. Jednoczesny brak różnic w zakresie aktywności autonomicznego układu nerwowego prawdopodobnie wskazuje, że bradykardia ta nie wynika ze wzmożonego napięcia nerwu błędnego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 504&#8211;509

Wpływ niewielkiego wysiłku fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego zdrowych osób w młodym wieku

Wstęp: Celem pracy było zbadanie, czy jednorazowy łagodny wysiłek o charakterze wytrzymałościowym powoduje u młodych mężczyzn zauważalne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 15 młodych, zdrowych mężczyzn, w wieku 20&#8211;24 lat, studentów pierwszego roku Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku; żaden z nich nie uprawiał regularnie sportu w ciągu ostatnich 3 miesięcy. W pierwszym etapie badań przeprowadzono 10-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia krwi (Finapres, Ohmeda) i długości cyklu serca. W drugim etapie wykonywano próbę wysiłkową na bieżni (30 min, 65% maksymalnej częstości akcji serca). Następnie pacjent wypoczywał przez 60 min, po czym ponownie przeprowadzano badanie jak w etapie pierwszym. Z uzyskanych zapisów obliczano parametry zmienności rytmu serca (SDNN, RMSSD, pNN50, TP, LF, HF, nLF, LF/HF) oraz wrażliwości baroreceptorów tętniczych (TF-BRS i BRS-peak), wykorzytując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono, że w drugiej rejestracji średnie wielkości SDNN, TP i TF-BRS były istotnie wyższe niż w pierwszej, wynosząc odpowiednio 74 &plusmn; 49 ms i 91 &plusmn; 53 ms (p = 0,01); 6866 &plusmn; 9793 ms2 i 9841 &plusmn; 1196 ms2 (p = 0,05); oraz 9,8 &plusmn; 5,7 ms i 13,7 &plusmn; 6,5 ms/mm Hg (p = 0,049). Stwierdzono też obniżenie ciśnienia skurczowego (z 127 &plusmn; 14 do 121 &plusmn; 12 mm Hg, p = 0,078). Pozostałe wskaźniki nie różniły się w obu badaniach w sposób istotny. Wnioski: Niewielki wysiłek fizyczny wykonywany przez osoby młode, nieuprawiające sportu powodował korzystne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego u większości badanych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 195&#8211;201

Wpływ niewielkiego wysiłku fizycznego na czynność autonomicznego układu nerwowego zdrowych osób w młodym wieku

Wstęp: Celem pracy było zbadanie, czy jednorazowy łagodny wysiłek o charakterze wytrzymałościowym powoduje u młodych mężczyzn zauważalne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego. Materiał i metody: Badaniami objęto 15 młodych, zdrowych mężczyzn, w wieku 20&#8211;24 lat, studentów pierwszego roku Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku; żaden z nich nie uprawiał regularnie sportu w ciągu ostatnich 3 miesięcy. W pierwszym etapie badań przeprowadzono 10-minutową, ciągłą rejestrację sygnałów skurczowego ciśnienia krwi (Finapres, Ohmeda) i długości cyklu serca. W drugim etapie wykonywano próbę wysiłkową na bieżni (30 min, 65% maksymalnej częstości akcji serca). Następnie pacjent wypoczywał przez 60 min, po czym ponownie przeprowadzano badanie jak w etapie pierwszym. Z uzyskanych zapisów obliczano parametry zmienności rytmu serca (SDNN, RMSSD, pNN50, TP, LF, HF, nLF, LF/HF) oraz wrażliwości baroreceptorów tętniczych (TF-BRS i BRS-peak), wykorzytując program POLYAN (Montescano, Włochy). Wyniki: Stwierdzono, że w drugiej rejestracji średnie wielkości SDNN, TP i TF-BRS były istotnie wyższe niż w pierwszej, wynosząc odpowiednio 74 &plusmn; 49 ms i 91 &plusmn; 53 ms (p = 0,01); 6866 &plusmn; 9793 ms2 i 9841 &plusmn; 1196 ms2 (p = 0,05); oraz 9,8 &plusmn; 5,7 ms i 13,7 &plusmn; 6,5 ms/mm Hg (p = 0,049). Stwierdzono też obniżenie ciśnienia skurczowego (z 127 &plusmn; 14 do 121 &plusmn; 12 mm Hg, p = 0,078). Pozostałe wskaźniki nie różniły się w obu badaniach w sposób istotny. Wnioski: Niewielki wysiłek fizyczny wykonywany przez osoby młode, nieuprawiające sportu powodował korzystne zmiany w czynności autonomicznego układu nerwowego u większości badanych. (Folia Cardiol. 2003; 10: 195&#8211;201