The effect of aerobic exercise and barley β-glucan on blood glucose, body composition and blood pressure of diabetic women

Background: The incidence of type 2 diabetes increases with aging, unhealthy diets, obesity and sedentary lifestyles. The aim of this study was to investigate the combinational effect of a 12-week aerobic exercise and barley β-glucan (BBG) on blood glucose, body composition and blood pressure in women with type 2 diabetes. Materials and Methods: In this semi-experimental study, 24 women with the mean age of 49 years and a blood glucose level of 110-280 mg/dl were purposefully selected and randomly divided into three groups: a) group of aerobic exercise with diet (n=8), b) diet group (n=8) c) control group (n=8). The diet group consumed one barley bread, containing 4 g of β glucan, each day for 12 weeks. The group of aerobic exercise, who was on diet, participated in a progressive walking program with the intensity of 60-70 of maximal heart rate in addition to diet program (barley bread). Blood glucose, weight, fat percentage, and systolic and diastolic blood pressure levels were measured in pre-and post-training. Results: Results showed a significant decrease in the blood glucose level in the experimental groups compared to the control group, while no major changes were observed in body composition and blood pressure. Conclusion: It seems that the combined program (aerobic training with diet) or consumption of β-glucan alone can decrease blood glucose in patients with diabetes

Speed-based high-intensity interval approach as an alternative to heart rate training: similar gain with less pain

The aims of this study were to: 1) compare the effects of speed-based versus heart-rate-based high-intensity interval training (HIT) on changes in high-intensity intermittent running performance, and 2) examine between-group differences in heart rate (HR) and rating of perceived exertion (RPE) responses during the training sessions. Sixteen female students were divided into the HR-based (n=8, M±SD, age 17.3±0.2 years, body mass, 59.2±5.7 kg, and body height, 167.8±2.2 cm) and speed-based (n=8, age 17.2±0.3 years, body mass, 57.7±6.4 kg, and body height, 171.0±5.1 cm) groups before commencing the HIT intervention. After completing five weeks of HIT, both the HR-based and speed-based groups showed most likely moderate enhancement in high-intensity intermittent running performance (+9%, 90% confidence limits [CL] [6.4; 11.7]; standardized change [ES] +1.04 [0.75; 1.33]) and (+9.2%, [6.0; 12.5]; +1.09 [0.73; 1.46]), respectively. However, the difference between the experimental groups with regards to changes in high-intensity running performance was trivial. Between-group differences of weekly average HR and RPE responses showed trivial to moderate (ES range; -0.95; 0.15) and moderate to very large (ES: -0.63; -2.88) values, respectively. Although it seems that both the speed-based and HR-based HIT approaches have some limitations when implementing for HIT individualization, using the speed reached at the end of the 30-15 Intermittent Fitness test (VIFT) seems to elicit the same performance enhancement, but with lower psychophysiological responses during short-term interventions

Changes in serum concentration of TNF-α cancerous mice after a period of moderate endurance exercise

زمینه و هدف: شرکت در تمرینات ورزشی با تقویت سیستم ایمنی و کاهش التهاب، پتانسیل پیشگیری از سرطان پستان را دارد و می تواند ککسیا که از عارضه‌های سرطان در مراحل پیشرفته است را کاهش دهد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرینات استقامتی با شدت متوسط قبل از تشکیل تومور، بر میزان غلظت سرمی TNF-α و وزن بدن موش‌های مبتلا به سرطان پستان می‌باشد. روش بررسی: ۲۴ سر موش بالب سی ماده به‌طور تصادفی در ۳ گروه کنترل منفی (استراحت-سالم)، کنترل مثبت (استراحت-تومور) و گروه تجربی (ورزش-تومور) توزیع شدند. گروه تجربی تمرین استقامتی مداوم را به مدت ۱۲ هفته، ۵ روز در هفته انجام دادند. شدت تمرین در هفته اول 4/15متر بر دقیقه شروع و به تدریج در هفته آخر به 8/23 متر بر دقیقه افزایش داشت. ۲۴ ساعت پس از پایان برنامه تمرین، رده سلولی سرطانی T14 در 2 گروه کنترل مثبت و تجربی به‌صورت زیر جلدی تزریق شد. پس از ایجاد تومور، میزان غلظت TNF-α با روش الایزا اندازه‌گیری شد. وزن موش‌ها از ابتدا تا انتهای تحقیق به‌صورت مکرر هر ۲ هفته یک‌بار اندازه‌گیری شد. یافته ها: میانگین میزان TNF-α در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مثبت به‌صورت معنی داری کاهش ‌یافته بود (۰٫۰۳0P=)، ولی تفاوت معنی‌داری بین گروه تجربی و کنترل منفی مشاهده نشد. میانگین وزن موش‌ها در گروه تجربی نسبت به 2 گروه کنترل منفی و کنترل مثبت در حین تشکیل تومور و ۲ هفته پس از تشکیل تومور نسبت به گروه کنترل مثبت کمتر کاهش ‌یافته بود. سطح معنی داری ۰٫۰5P< در نظر گرفته شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که شرکت در تمرینات ورزشی با شدت متوسط می تواند با کاهش میزان سایتوکین TNF-α و کاهش وضعیت ککسیا در پیشگیری از بروز سرطان پستان نقش داشته باشد

The effects of regular exercise program on dialysis efficacy, muscle atrophy and physical performance in hemodialysis patients

زمینه و هدف: سبک زندگی غیر فعال و عوارضی همچون آتروفی عضلانی و ضعف عضلانی از جمله مشکلات بیماران همودیالیزی است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تمرینات ورزشی بر کیفیت دیالیز، آتروفی عضلانی و عملکرد جسمانی بیماران همودیالیز می باشد. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 30 بیمار همودیالیزی به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی تمرینات ورزشی فزاینده را با دوچرخه به مدت 20 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه انجام دادند. کیفیت دیالیز با نمونه گیری خونی قبل و بعد از دیالیز جهت تعیین شاخص های کیفیت دیالیز (Kt/v) و میزان کاهش اوره (URR)، آتروفی عضلانی به وسیله آنتروپومتری و چربی زیر پوستی و عملکرد جسمانی به وسیله آزمون 2 دقیقه راه رفتن ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی و کوواریانس در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در گروه تجربی، آتروفی عضلانی از 57/56 به 37/59 سانتیمتر و عملکرد جسمانی از 87/132 به 27/165 متر افزایش معنی داری نشان داد (05/0>P) اما در گروه کنترل تغییری مشاهده نشد. کیفیت دیالیز در هر دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0< P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که انجام تمرین ورزشی منظم در حین دیالیز در بیماران همودیالیزی باعث افزایش عملکرد جسمانی و کاهش آتروفی عضلانی می شود ولی بر کیفیت دیالیز آنها تاثیر معنی داری ندارد. با توجه به نتایج بدست آمده تمرینات ورزشی می تواند در حین دیالیز به عنوان یک فرآیند درمان برای کاهش اثرات دیالیز مورد استفاده قرار گیرد

The Preventive Role of Moderate Intense Endurance Exercise on Pro-Inflammatory Cytokine in Balb/C Mice Breast Cancer Model

زمینه و هدف: گزارش &zwnj;های پژوهشی اثر ورزشی را به عنوان عاملی مهم در پیشگیری از سرطان سینه نشان می&zwnj; دهند. در فرآیند پیشرفت سرطان، سایتوکین ها در فرآیند التهاب به عنوان پروتئین های تنظیمی، دارای نقش حیاتی هستند. هدف این مطالعه به گونه &zwnj;ای بود که اثر یک دوره استقامتی با شدت متوسط قبل از تشکیل تومور بر میزان غلظت سایتوکین اینترلوکین-1 (IL-1) در سرم و همچنین طول عمر در موش بالب&zwnj; سی مدل سرطان سینه بررسی شود. روش بررسی: این پژوهش یک پروژه تجربی بود. تعداد 17 balb c ماده به صورت تصادفی به 2 گروه تجربی (ورزش + تومور) و کنترل (استراحت + تومور) توزیع شدند. برنامه تمرینی موش &zwnj;های گروه تجربی شامل 12 هفته تمرین، 5 روز در هر هفته و هر جلسه به مدت 40-35 دقیقه بود. شدت تمرین در هفته اول 15/4 متر بر دقیقه شروع و به تدریج در حین هفته آخر به 23/8 متر بر دقیقه افزایش داشت. به منظور ایجاد سرطان، یک روز پس از پایان برنامه تمرین، رده سلولی سرطانی 1T4 به صورت زیر جلدی به همه موش&zwnj; های هر 2 گروه تزریق گردید. پس از ایجاد تومور میزان IL-1 سرم با روش الیزا و میزان حجم تومور از طریق کولیس اندازه گیری شد. یافته ها: در مقایسه 2 گروه، میانگین میزان IL-1 در سرم در گروه تجربی کاهش معنی داری داشته است (0/001=P)؛ همچنین حجم تومور موش &zwnj;های مبتلا به سرطان در گروه تجربی کاهش معنی &zwnj;داری را نشان داده است (0/003=P). نتیجه گیری: ورزش با شدت متوسط می&zwnj; تواند نقش پیشگیری در سرطان پستان ایفا نماید و باعث کاهش التهاب ناشی از سرطان در مبتلایان به سرطان سینه شود

Effect of 8 Weeks Resistance Training and Irisin Injection on BDNF and Spatial Memory of Male Mice

The purpose of this study was to compare the effect of eight weeks of resistance training and irisin injection on BDNF and spatial memory in male rats. 19 male mice (mean weight 18g and 5 weeks old) were randomly divided into control groups, sham, resistance training and irisin injection gruops. The resistance training program was conducted for eight weeks and three days each week. At the first week, the closed weights were 50% of the body weight of the rats and gradually increased to about 200% of their weight in the final week each session consisted of 3 repetitve 5 repetitions with 3 minutes of rest between turns and one minute between repetitions. Irisin injection was also performed three times a week. Elisa method was used to measure plasma irisin and BDNF and to evaluate spatial memory of Barns maze. Results showed a positive and significant correlation between irisin and BDNF (P = 0.66, P = 0.01). Also results showed irisin levels increased significantly in the training groups and irisin injection compared to the control group (P=0.001, F=14.25). This level was higher in the resistance training group than the irisin injection group, but the spatial memory (P=0.658, F=0.546) and BDNF levels (P=0.635, F=0.584) in the two groups did not have a significant effect. It can be concluded 8 weeks of resistance training and irisin injection did not have a significant effect on blood BDNF and spatial memory, but significantly increased the level of irisin

The effect of aerobic exercise and barley β-glucan on blood glucose, body composition and blood pressure of diabetic women

Background: The incidence of type 2 diabetes increases with aging, unhealthy diets, obesity and sedentary lifestyles. The aim of this study was to investigate the combinational effect of a 12-week aerobic exercise and barley β-glucan (BBG) on blood glucose, body composition and blood pressure in women with type 2 diabetes. Materials and Methods: In this semi-experimental study, 24 women with the mean age of 49 years and a blood glucose level of 110-280 mg/dl were purposefully selected and randomly divided into three groups: a) group of aerobic exercise with diet (n=8), b) diet group (n=8) c) control group (n=8). The diet group consumed one barley bread, containing 4 g of β glucan, each day for 12 weeks. The group of aerobic exercise, who was on diet, participated in a progressive walking program with the intensity of %60-70% of maximal heart rate in addition to diet program (barley bread). Blood glucose, weight, fat percentage, and systolic and diastolic blood pressure levels were measured in pre-and post-training. Results: Results showed a significant decrease in the blood glucose level in the experimental groups compared to the control group, while no major changes were observed in body composition and blood pressure. Conclusion: It seems that the combined program (aerobic training with diet) or consumption of β-glucan alone can decrease blood glucose in patients with diabetes

The Effects of Heart Rate Versus Speed-Based High-Intensity Interval Training on Heart Rate Variability in Young Females

Introduction: The aim of this study was to compare the effects of high-intensity interval training (HIT) prescription by heart rate (HR-based) and running speed (speed-based) methods on natural logarithm of the square root of the mean of the sum of the squares of differences between adjacent normal R-R intervals (Ln rMSSD) as a measure of heart rate variability (HRV) in young female student athletes. Methods: Seventeen female student athletes participated in this study and were divided into HR-based (n=9, age: 16.7 years) and speed-based (n=8, age: 16.9 years) HIT groups. 30-15 Intermittent Fitness Test was used for the speed-based group to detect the reference maximum speed (VIFT) for prescribing the HIT intensity accordingly. Age predicted maximal HR was used for the HR-based group as the reference value. All subjects performed similar training protocol for 5 weeks, except the method of individualizing HIT sessions (2 weekly sessions of HIT=3 sets of 3 minutes work interspersed with 3 minutes passive recovery with the 15-15 seconds format during each working set); either according to 90%-95% of maximal HR or VIFT. Results: HR- and speed-based HIT groups showed the most likely large improvements in Ln rMSSD of +7.9%, 90% confidence limits [CL] (5.9; 10.0); standardized change: +1.75 (1.32; 2.19) and +5.5%, (2.8; 8.3); +1.41 (0.72; 2.09), respectively. In between group analyses, HR-based HIT produced likely a small greater improvement in Ln rMSSD than speed-based HIT (+1.9%, [-5.0; 4.4]; +0.50 [-0.14; 1.14], chances for greater/similar/lower values of 79/17/4). Conclusion: It is concluded that both HIT prescription strategies were effective in Ln rMSSD elevation, but using maximal HR as a reference may elicit higher parasympathetic dominance with small effect in young female student athletes