Mandibulanın Kalınlık ve Uzunluğunun Sagittal Split Ramus Osteotomisinde Kullanılan Fiksasyon Türü ve Kemik Üzerinde Oluşan Stres ile İlişkisinin Sonlu Eleman Analizi ile Değerlendirilmesi

The stress distribution on the fixation units after sagittal split ramus osteotomy and its relation with mandibular height and length is considered to be an important factor regarding post-operative outcomes. To assess this relation, finite element models of mandibles with different heights and lengths were created. Sagittal split ramus osteotomy and 7 mm advancement was simulated on these models prior to fixation with miniplate, hybrid or inverted L system. 200 N force was applied from the incisal edge and the stress distribution on the fixation systems and the adjacent bone was evaluated. The maximum stress was measured on the miniplate system and the least stress was measured on the inverted L system. The stress was higher in the longer and thinner models, also the increase in length affected the stress change unfavorably comparing to the decrease in height. The mandibular models with greater alveolar height shared the stress with fixation units resulting a homogenous stress distribution. The least displacement was seen in hybrid system and the stress was reduced when a bicortical screw was used with a miniplate system. Based on the results of this study, when sagittal split advancement osteotomy is planned for a rather long or thin mandible, using the hybrid system for fixation should be considered since it is biomechanically advantageous.Sagittal split ramus osteotomisi sonrası fiksasyon sistemi ve kemik üzerine gelen stresin değerlendirilmesi ve stres dağılımının değişen mandibuler uzunluk (Go-Me arasındaki mesafe) ve kalınlık (mandibula alt sınırı–alveoler kret üst sınırı arasındaki mesafe) ile ilişkisinin daha iyi anlaşılmasının, post operatif dönemde daha öngörülebilir cerrahi sonuçlar almak için önemli olduğu düşünülmektedir. Bu çalışmada kalınlığı ve uzunluğu değiştirilen mandibula modelleri sonlu eleman modelleme yöntemi ile elde edilmiştir. Sagittal split ramus osteotomisi ile 7 mm ilerletme uygulanan modeller; miniplak ve monokortikal vidalar, miniplak sistemine ek olarak uygulanan bikortikal vida (hibrit sistem) ve 3 adet bikortikal vidanın ters L konfigürasyonunda yerleştirildiği sistemler ile fikse edilerek insizal kenardan 200 N kuvvet uygulanmıştır. Fiksasyon sistemleri arasında en fazla stres miniplak sisteminde, en az stres ise ters L bikortikal vida sisteminde oluşmuştur. Uzun ve ince mandibula modellerinde, fiksasyon sistemi ve kemik üzerinde daha fazla stres oluşmuştur. Artan uzunlukla birlikte stresin kalınlık değişimine göre daha fazla arttığı ve mandibulanın kalınlaşması ile sistem üzerinde oluşan stresin kemik ve fiksasyon sistemi arasında paylaşıldığı görülmüştür. En az yer değiştirmenin hibrit sistemde oluştuğu ve miniplak sistemine ek olarak uygulanan bikortikal vidanın stabiliteye katkısı olduğu görülmüştür. Bu çalışmanın sonuçları değerlendirildiğinde, daha fazla stres oluşması beklenen uzun ve ince mandibulada sagittal split ramus osteotomisi ile ilerletme planlanan cerrahilerde hibrit sistem kullanımının biyomekanik olarak daha avantajlı olacağı sonucuna varılmıştır