Shear bond strength of a new self-adhering flowable composite resin for lithium disilicate-reinforced CAD/CAM ceramic material.

PURPOSE. The purpose of this study was to evaluate and compare the effects of different surface pretreatment techniques on the surface roughness and shear bond strength of a new self-adhering flowable composite resin for use with lithium disilicate-reinforced CAD/CAM ceramic material. MATERIALS AND METHODS. A total of-one hundred thirty lithium disilicate CAD/CAM ceramic plates with dimensions of 6 mm x 4 mm and 3 mm thick were prepared. Specimens were then assigned into five groups (n=26) as follows: untreated control, coating with 30 mu m silica oxide particles (Cojet (TM) Sand), 9.6% hydrofluoric acid etching, Er:YAG laser irradiation, and grinding with a high-speed fine diamond bur. A self-adhering flowable composite resin (Vertise Flow) was applied onto the pre-treated ceramic plates using the Ultradent shear bond Teflon mold system. Surface roughness was measured by atomic force microscopy. Shear bond strength test were performed using a universal testing machine at a crosshead speed of 1 mm/min. Surface roughness data were analyzed by one-way ANOVA and the Tukey HSD tests. Shear bond strength test values were analyzed by Kruskal-Wallis and Mann-Whitney U tests at alpha=.05. RESULTS. Hydrofluoric acid etching and grinding with high-speed fine diamond bur produced significantly higher surface roughness than the other pretreatment groups (P<.05). Hydrofluoric acid etching and silica coating yielded the highest shear bond strength values (P<.001). CONCLUSION. Self-adhering flowable composite resin used as repair composite resin exhibited very low bond strength irrespective of the surface pretreatments used

Alt Çene Üç İmplant Destekli Protezlerde Kantilever Varlığının İmplantlar Üzerine Gelen Stres Dağılımına Etkisi

Tam dişsiz &ccedil;enelerin protetik tedavilerinde implant uygulamaları &ccedil;ok sıklıkla kullanılmaktadır. Alt &ccedil;ene total dişsizlik vakalarında interforaminalar b&ouml;lgesine uygulanan &ccedil;eşitli sayıda implant &uuml;zeri barlı overdenture&rsquo;lar da bir tedavi alternatifidir. Yapılan implant &uuml;st&uuml; barlı overdenture protezlerde kullanılacak implant sayısı ve barların distal uzantılarının olup olmaması &uuml;zerine hala tam bir g&ouml;r&uuml;ş birliği yoktur. &Ccedil;alışmamızda, interforaminal b&ouml;lgeye 3 adet implant yerleştirilerek yapılan implant &uuml;zeri protezlerde, distal uzantılı ve distal uzantısız barlı protezlerin ve sayılarının, implant kemik ara y&uuml;zeyindeki stres dağılımına etkisinin incelenmesi ama&ccedil;landı. &Ccedil;alışmamızda 3 adet implant &uuml;zerine 7 mm distal uzantılı ve distal uzantısız barlı protezleri temsil eden 2 adet &uuml;&ccedil; boyutlu sonlu elemanlar modeli hazırlandı. Her modele, 25N horizontal, 100 N vertikal, 103 N oblik kuvvet uygulandı. Olusan stresler ANSYS 8.1 Workbench programı ile incelendi. &Ccedil;alışmamızın sonucuna g&ouml;re maksimum stres değerleri kuvvetin uygulandığı tarafa en yakın implantın distalindeki kortikal kemikte tespit edildi. Spongioz kemikte belirlenen maksimum stres değerleri ise d&uuml;ş&uuml;k olup genellikle implantların apeksinde ve implantları &ccedil;evreleyen kemikte saptandı