Resveratrol Supplementation Attenuates Excessive Inflammation and Helps Restore Impaired Restitution in an Intestinal Epithelial Cell Culture Model

Aim:Sustained release of inflammatory mediators, excessive inflammatory response and impaired intestinal epithelial restitution are well-known mechanisms in the pathogenesis of necrotizing enterocolitis. This study focused on the effect of resveratrol on these pathways.Materials and Methods:In this study, the rat crypt intestinal cell line (IEC-6) culture, an application of lipopolysaccharide or a cytokine mixture and a scratch migration assay model were used. Nitric oxide synthase-2 (iNOS) and cyclooxygenase-2 (COX-2), focal adhesion kinase (FAK) and its phosphorylated form (pFAK) levels were assessed.Results:IEC-6 cells covered 88% of the denuded area in the control, 54% in LPS, and 35% in cytomix groups at the 24th hour. The treatment with resveratrol at doses of 0.5, 1 and 5 μM/L before LPS resulted in the repair of 84%, 87% and 76% of the denuded areas, respectively. Likewise, with cytomix, it was 86%, 82%, and 78%. Resveratrol at a dose of 5 μM/L prevented an increase in iNOS levels. All three doses of resveratrol were effective in preventing increases in COX levels. FAK or pFAK expressions remained unchanged in all groups.Conclusion:Resveratrol, being known for its antioxidant features, suppresses excessive inflammatory response and helps preservation of mucosal integrity by conservation of epithelial restitution

Transanal endorectal or transabdominal pull-through for Hirschsprung's disease; which is better? A systematic review and meta-analysis.

AimHesitations concerning the long-term results of transanal endorectal pull-through (TEPT) due to prolonged anal stretching and resultant stricture and continence problems has been started to be questioned. This meta-analysis intended to compare long-term results between TEPT and transabdominal (TAB) pull-through techniques in the surgical management of Hirschsprung's disease.MethodsAll publications between the years 1998-2021 in the PubMed, Medline, Google Scholar, Cochrane databases were reviewed. Retrospective and prospective comparative studies for TEPT, TAB as well as Laparoscopic-assisted TEPT (LTEPT) were included. Data included age at operation, postoperative constipation, enterocolitis, incontinence, stricture, and soiling rates.ResultsEighteen publications met the inclusion criteria for TAB and TEPT, and six for TEPT and LTEPT. Patients who underwent TEPT had significantly younger operation age than patients with TAB (SMD - 1.02, 95%Cl - 1.85 to - 0.18, p: 0.0168). Postoperative constipation (OR 0.39, 95% Cl 0.25-0.61 p < 0.0001) and enterocolitis (OR 0.65, 95% Cl 0.46-0.90, p: 0.0108) rates were significantly lower in TEPT groups. Postoperative incontinence (OR 1.06, 95% Cl 0.56-2.01, p: 0.8468), stricture (OR 1.97, 95% Cl 0.81-4.80, p: 0.1352) and soiling rates were similar between the two groups. Furthermore, when TEPT and LTEPT results were compared, incidence of incontinence (OR 7.01, 95% Cl 0.75-65.33, p: 0.0871), constipation (OR 1.95, 95% Cl 0.70-5.37, p: 0.199), enterocolitis (OR 3.16, 95% Cl 0.34-29.55 p: 0.3137), stricture (OR 1.33, 95% Cl 0.29-6.15, p: 0.7188) and soiling (OR 1.57, 95% Cl 0.57-4.31, p: 0.3778) were similar for both techniques.DiscussionTEPT is superior to TAB in terms of constipation and enterocolitis. Contrary to concerns, postoperative incontinence rates are not statistically different. However, further publications about long-term LTEPT results are necessary for more reliable conclusions

Çocuk cerrahisinde laparoskopinin yeri: İlk 220 olgu deneyimimiz

Aim: Laparoscopic surgery is being increasingly performed in pediatric surgical practice due to its advantages including reduced postoperative pain and the need for analgesics, and better cosmesis. The aim of this study was to evaluate the efficacy of the laparoscopic/video assisted surgical methods performed in our clinical practice. Material and Methods: The medical records of all patients operated using laparoscopic / video assisted techniques between January 2001 and December 2004 were retrospectively reviewed. Their presenting symptoms as well as demographic variables including age, gender, surgical method, complications related to the procedure, ultimate diagnosis, the need for conversion (if any), and complications observed during the follow-up were recorded. Results: Two hundred twenty patients were operated using the minimally invasive techniques. There were 122 boys and 98 girls with a mean age of 10.11;plusmn;5.18 years (Range 3 days-18 years). Laparoscopic methods were successfully employed for more than 20 different symptoms and nearly 30 different diagnosis. Conversion rate was 7.2 %. There were no complications directly related to the procedure. Conclusion: Laparoscopic intervention in all pediatric age groups and numerous indications is adequate and possible with careful planning, increased experience and adequate technical equipmentAmaç: Çocuk cerrahisi uygulamalarında laparoskopi, açık cerrahi yöntemlere göre daha iyi tolere edilmesi, ameliyat sonrası ağrı ve ağrı kesici gereksinimini azaltması ve kozmetik yönden tercih edilmesi nedeniyle giderek yaygınlaşmaktadır. Bu çalışma kliniğimizde laparoskopik veya laparoskopik yardımla cerrahi girişim uygulanan olgularda işlemin etkinliğinin değerlendirilmesi amacıyla planlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Ocak 2001 Aralık 2004 arasında laparoskopik veya laparoskopik yardımla cerrahi girişim uygulanan olguların dosyaları geriye doğru incelenmiştir. Hastaların başvuru nedenleri, yaş, cins, uygulanan işlem, işleme bağlı komplikasyon varlığı, son tanısı, açık cerrahiye geçiş nedenleri, izlemde laparoskopik işleme bağlı komplikasyonları kaydedilmiştir. Bulgular: Toplam 220 hastaya laparoskopik veya laparoskopik yardımla girişim uygulanmıştır. Olguların yaş ortalaması 10.11±5.18 yıl (3 gün-18 yaş), 122'si erkek, 98'i kızdır. İşlem 20'den fazla klinik semptom ve 30'a yakın klinik tanıya başarıyla uygulanabilmiştir. 16 (% 7.2) olguda değişik nedenlerle cerrahi işlem açık yöntemle tamamlanmıştır. Laparoskopik işleme bağlı doğrudan komplikasyonla karşılaşılmamıştır. Sonuç: Dikkatli planlama, uygun araç ve gereçlerin kullanılması ve artan deneyim, çocuk cerrahisinde tüm yaş gruplarında pek çok hastalığa laparoskopik olarak girişim yapılmasını olanaklı kılmaktadır

Çocuklarda torakoskopik girişimler

Background/aim: Advances in minimally invasive surgical techniques has led to increasing use of thoracoscopic procedures in children. Patients who have been operated with this technique in our department were evaluated for the efficacy and the complications of thoracoscopic surgery. Method: Twenty three patients had 24 thoracoscopic procedures (17 right and 7 left) in the last two years. Mean age of the patients was 5 years (7 months-14 years). Selective intubation of contralateral main bronchus, obliteration of ipsilateral main bronchus by a Fogarty catheter or CO2 insufflation into the pleura! space with 5-8 mmHg pressure were the methods used to collapse the ipsilateral lung. Number of trocars used during the procedures ranged between 2 and 4. Ten-mm telescope was used in two patients while 5 mm was preferred for the remaining. In 4 patients, two drains were placed into the pleural space while the remaining patients had only one drain postoperatively. Results: Fourteen debridements for empvma, I bronchopleural fistula ligation, 4 parenchyma! biopsies, I exploration for thoracic trauma, 2 mediastinal lymph node biopsies, J resection of pulmonary cyst, and I Heller esophagomyotomy were performed. Mean operating time was 2.8 (0.5-6) hours. In only I patient (mediastinal lymphadenopathy), the operation was converted to a thoracotomy because of bleeding. There were 5 bronchopleural fistulas (4 debridements for empyema and I parenchinial biopsy) as a complication, and these patients required prolonged tube thoracostomy (mean 17; 11-21 days). Three of these patients healed with conservative measures while one required a second thoracoscopy and the other required a thoracotomy for closure of the fistula. Mean time for tube thoracostomy in the remaining 18 patients was 3.8 (1-12) days. Conclusion: Thoracoscopic surgery is safe and effective in children. However, postoperative chest tube drainage may he prolonged due tobronchopleural fistulas in patients with severe parencymal damage.Önbilgi/amaç: Minimal invaziv cerrahi tekniklerin gelişmesi ile torakoskopik girişimler çocuklarda artan sıklıkta uygulanmaya başlamıştır. Kliniğimizde bu yöntemle tedavi edilen hastalar işlemin etkinliği ve komplikasyonları yönünden değerlendirilmiştir. Yöntem: Kliniğimizde iki yıl içinde 23 hastaya 24 torakoskopik girişim (17 sağ, 7 sol) uygulandı. Hastaların yaş ortalamaları 5 (7 ay-14 yıl) yıldı. İşlem uygulanan tarafta akciğeri söndürmek için kullanılan teknikler; karşı taraf ana bronşunun selektif entühasyonu, işlem uygulanan tarafta ana bronşun Fogarty balonu ile kapatılması veya plevral boşluğa 5-8 mmHg basınçlı CO2 verilmesiydi. Kullanılan port sayısı işleme göre 2-4 arasında değişti. İki hastada 10 mm, diğer hastalarda 5 mm çapında teleskop kullanıldı. İşlem sonrası 4 hastada iki, diğer hastalarda ise bir toraks tüpü plevral boşluğa yerleştirildi. Bulgular: Torakoskopi ile 14 ampiyem dehridmanı, 1 bronkoplevral fistül. ligasyonu, 4 parenkim biyopsisi, I travma eksplorasyonu, 2 mediastinal lenf bezi eksizyonu, I akciğer kisti eksizyonu ve l Heller özofagomyotomi gerçekleştirildi. Ortalama operasyon süresi 2.8 (0.5-6) saatti. Sadece I olguda (mediastinal lenfadenopati) kanama nedeni ile açık cerrahiye geçidi. Komplikasyon olarak 5 hastada işlem sonrası (4 ampiyem dehridmanı, l parenkim hiopsisi) bronkoplevral fistül gelişti ve uzun süre toraks tüpü ile drenaja gereksinim oldu (ortalama: 17, 11-21 gün). Bu hastalardan üçü konservatif tedavi ile iyileşirken, birinde torakotomi ileflstülün cerrahi olarak kapatılması gerekti, bir hastaya ise ikinci kez torakoskopi ve fistül ligasyonu uygulandı. Diğer 18 hastada ise operasyondan ortalama 3.8 (1-12) gün sonra toraks tüpleri çek'ildi. Sonuç: Torakoskopik cerrahi çocuklarda etkin ve güvenli bir şekilde uygulanabilir. Ancak, parenkim hasarının ağır olduğu olgularda, bronkoplevral fistül gelişimi girişim sonrası tüp torakostomi süresinin uzamasına neden olmaktadır

A Case of Intra - Abdominal Extralobar Pulmonary Sequestration: Prenatal Detection, Postnatal Diagnostic Approach and Outcome

This paper describes the perinatal and postnatal outcome of a case considered to have a fetal intra-abdominal extralobar pulmonary sequestration (ELS). Routine midtrimester fetal ultrasonographic scan detected an abdominal echogenic mass between aorta and stomach. It was considered primarily as an intra-abdominal ELS. At postnatal 2 months, computed tomography (CT) scan with intravenous contrast described it as an ELS at the level of diaphragmatic hiatus by showing the aberrant blood supply to the sequestration with venous drainage into the portal confluence. The patient is now 4 years old and asymptomatic; she is being followed-up by a pediatric surgeon. Intra-abdominal ELSs usually remain asymptomatic throughout life; they may be safely observed without surgery unless they become symptomatic or show any change in the characteristics of the radiologic appearance

Tek yumurta ikizlerinde appendisit

Acute appendicitis is the most common abdominal emergency requiring surgical intervention in children. In spite of all technological improvements, it has considerable morbidity because of difficulties in diagnosis and subsequent delays in treatment. In addition to physical, laboratory and radiological examinations, history and data related to heredity can be helpful to us. In a patient with acute abdomen, giving family history can provide supportive information to diagnosis. Even simultaneous cases have been reported in twins (at the same day). In spite of this information, genetical factors which are responsible from family history have not been revealed yet. Also, role of nutritive and environmental factors such as nutrition habits of families are controversial. Monozygotic twins with acute appendicitis were operated in one month interval. Clinical characteristic of these two patients, genetical and environmental influences on appendicitis were investigated.Akut appendisit, çocuklarda cerrahi girişim gerektiren en yaygın abdominal sorundur. Tüm teknolojik ilerlemelere rağmen, halen tanıdaki güçlükler ve buna bağlı tedavideki gecikmeler nedeniyle önemli bir morbiditeye sahiptir. Fizik muayene, laboratuvar ve radyolojik incelemeler yanında öyküde soygeçmişe ait bilgiler tanıda yardımcı olabilir. Akut karınla bulguları ile başvurdurulan bir olguda aile öyküsü verilmesi tanıda destekleyici bilgiler sağlar. İkiz eşlerinde "simultane" (aynı gün içinde) olgular dahi bildirilmiştir. Bu bilgilere rağmen aile öyküsünden sorumlu genetik faktör veya faktörler halen ortaya konamamıştır. Ayrıca, ailenin beslenme alışkanlıkları gibi besinsel ve çevresel etkenlerin de rolü tartışmalıdır. Kliniğimizde tek yumurta ikizi kardeşler 1 ay arayla appendisit nedeniyle ameliyat edilmiştir. Bu iki olgunun kliniği eşliğinde appendisitte genetik ve çevresel etkenlerin rolü sorgulanmıştır

Karıniçi basınç artışına yol açabilen hastalıkların tedavisi intravezikal basınç ölçümü kontrolü altında daha güvenle yapılabilir mi?

BACKGROUND: Increased intra-abdominal pressure (IAP) can result in multiorgan failure. Trauma, mechanical bowel obstruction (MBO), abdo- minal wall defects (AWD) and fluid resuscitation in septic shock are conditions associated with a high risk of increased IAP in children. It may be possible to treat these conditions more effectively using intravesical pressure measurement. METHODS: This prospective study was performed between December 2009 and October 2010. Intravesical pressure (IVP) measurement was used to determine IAP. The presence of Intra-abdominal hypertension (IAP ;gt;12 mmHg) and abdominal compartment syndrome (IAP ;gt;15 mmHg + new organ dysfunction) was evaluated in all clinical decisions. RESULTS: IVP monitoring was applied in all patients with abdominal trauma (14), AWD (8), fluid resuscitation for septic shock (7), and MBO (6). A diagnosis of ACS was determined in 14% of trauma patients and required surgery. IAH/ACS occurred in 38% of AWD cases, which required closure. IAH occurred in 43% of patients undergoing fluid resuscitation for septic shock, requiring decompressive intervention. IAH/ACS occurred in 50 % of MBO patients, all of whom required surgery. CONCLUSION: IVP measurement is a useful method to identify candidates for surgical treatment in cases of trauma and MBO. Similarly, IVP monitoring can facilitate the closure of abdominal wall defects and the application of fluid resuscitation in septic shock.AMAÇ: Karıniçi basınç artışına bağlı ilerleyici organ yetersizliği gelişebilmektedir. Travma, adheziv ileus, karın ön duvarı defektleri ve septik şokta sıvı resüsitasyonu çocukluk çağında karıniçi basınç artışına neden olabilen hastalıklardan bazılarıdır. Bu hastalıkların tedavisi karıniçi (intraabdominal) basınç (İAB) ölçümü kontrolü altında daha güvenle yapılabilir mi? GEREÇ VE YÖNTEM: Aralık 2009 - Ekim 2010 tarihleri arasında ileriye yönelik bir çalışma uygulandı. İAB saptanmasında intravezikal basınç (İVB) ölçümü kullanıldı. Tedavi stratejilerinin belirlenmesinde karıniçi hipertansiyon (İAB >12 mmHg) ve abdominal kompartman sendromu (İAB >15 mmHg + yeni gelişen organ disfonksiyonu) eşik değerler olarak kullanıldı. BULGULAR: Abdominal travma (n=14), karın ön duvarı defektleri (n=8), septik şokta sıvı resüsitasyonu (n=7) ve adheziv ileuslu (n=6) 35 hasta çalışmaya alındı. Travmalı hastaların %14’ünde AKS saptandı ve cerrahi gerekti. İAH/AKS karın ön duvarı defektli has- taların %38’inde defektin kapatılması sonrasında saptandı ve kapatma stratejileri değiştirildi. Septik şokta sıvı resüsitasyonu sırasında hastaların %43’ünde İAH gözlendi ve dekompresif girişimler uygulandı. İAH/AKS saptanan adheziv ileuslu üç hastada (%50) cerrahi girişim kararında basınç yüksekliklerinin katkısı oldu. SONUÇ: İntravezikal basınç ölçümü, izlem ve tedavileri sırasında İAB artışına yol açabilen hastalıkların tedavilerinin yönlendirilmesi ve girişim gerekliliğinin karar verilmesinde önemli katkılar sağlayabilmektedir. Riskli hastalık gruplarında İVB ölçümü, kolay ve güvenle uygulanabilecek yardımcı bir yöntemdir