Skuteczne zastosowanie nilotynibu u pacjentki z przewlekłą białaczką szpikową po niepowodzeniu leczenia dwoma inhibitorami kinaz tyrozynowych z powodu nietolerancji i oporności

Treatment with tyrosine kinase inhibitors (TKI) produces good results in patients with chronicmyelogenous leukemia (CML). However, some patients need to change the therapy due to intoleranceor resistance to TKI applied. In these situations, the possibility of 2nd generation TKI administrationallows to achieve deep molecular response (DMR) and long survival of patients. In thispaper, a case of adult patient with CML who experienced hepatic toxicity of imatinib and failureof dasatinib treatment due to resistance is presented. Subsequently, the treatment with nilotinibresulted in a long-term DMR.Leczenie za pomocą inhibitorów kinaz tyrozynowych (TKI) przynosi bardzo dobre efekty u pacjentów z przewlekłą białaczką szpikową (CML). Jednak u części chorych zachodzi potrzeba zmiany leczenia z powodu niepowodzenia terapii uwarunkowanego nietolerancją bądź opornością na stosowany TKI. W takich sytuacjach możliwość zastosowania TKI II generacji pozwala na uzyskanie głębokiej odpowiedzi molekularnej (DMR) i długiego przeżycia pacjentów. W niniejszym artykule opisano przypadek pacjentki z rozpoznaniem CML, u której w przebiegu leczenia imatynibem wystąpiła toksyczność wątrobowa, następnie doszło do niepowodzenia leczenia dazatynibem z powodu oporności. W dalszej kolejności zastosowano nilotynib, uzyskując długotrwałą DMR

Rola czynników neurotroficznych w procesach regeneracji układu nerwowego

Czynniki neurotroficzne regulują przeżycie, rozwój i funkcję tkanki nerwowej. Działają poprzez dwie klasy receptorów i aktywację różnych szlaków sygnałowych w komórkach docelowych. Poznanie fizjologicznej roli neurotrofin w utrzymaniu homeostazy ośrodkowego układu nerwowego oraz regeneracji uszkodzonej tkanki rozbudziło nadzieję na wykorzystanie ich w leczeniu ciężkich schorzeń neurodegeneracyjnych, m.in. stwardnienia bocznego zanikowego oraz choroby Parkinsona. Postęp wiedzy w obszarze farmakoterapii, terapii genowej oraz biologii komórek macierzystych umożliwił rozwój nowoczesnych form leczenia z zastosowaniem transplantacji komórek regenerujących. Mogą one w niedalekiej przyszłości doprowadzić do opracowania bezpiecznych i skutecznych form leczenia tych ciężkich i nieuleczalnych dotychczas schorzeń

Circulating Very Small Embryonic-Like Stem Cells in Cardiovascular Disease

Very small embryonic-like cells (VSELs) are a population of stem cells residing in the bone marrow (BM) and several organs, which undergo mobilization into peripheral blood (PB) following acute myocardial infarction and stroke. These cells express markers of pluripotent stem cells (PSCs), such as Oct-4, Nanog, and SSEA-1, as well as early cardiac, endothelial, and neural tissue developmental markers. VSELs can be effectively isolated from the BM, umbilical cord blood, and PB. Peripheral blood and BM-derived VSELs can be expanded in co-culture with C2C12 myoblast feeder layer and undergo differentiation into cells from all three germ layers, including cardiomyocytes and vascular endothelial cells. Isolation of VSLEs using fluorescence-activated cell sorting multiparameter live cell sorting system is dependent on gating strategy based on their small size and expression of PSC and absence of hematopoietic lineage markers. VSELs express early cardiac and endothelial lineages markers (GATA-4, Nkx2.5/Csx, VE-cadherin, and von Willebrand factor), SDF-1 chemokine receptor CXCR4, and undergo rapid mobilization in acute MI and ischemic stroke. Experiments in mice showed differentiation of BM-derived VSELs into cardiac myocytes and effectiveness of expanded and pre-differentiated VSLEs in improvement of left ventricular ejection fraction after myocardial infarction

Zastosowanie ponatynibu u pacjenta po wcześniejszym niepowodzeniu leczenia imatynibem i toksyczności dazatynibu

Wraz z początkiem ery inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 efekty leczenia przewlekłej białaczki szpikowej uległy diametralnej poprawie. Jednak praktyka kliniczna pokazuje, że mimo skuteczności i dobrej tolerancji pierwszego TKI — imatynibu (IM)— część pacjentów wymaga zastosowania leków II i III generacji z powodu niedostatecznej odpowiedzi molekularnej lub wystąpienia działań niepożądanych. Ponatynib jest lekiem, którego skuteczność dobrze udokumentowano, zwłaszcza u pacjentów leczonych wcześniej co najmniej dwoma innymi TKI oraz u tych z obecnością mutacji T315I. Poniżej zaprezentowano przypadek pacjenta, u którego początkowo obserwowano pierwotną oporność na IM, a następnie działania niepożądane dazatynibu, co doprowadziło do zastosowania TKI III generacji — ponatynibu. Ponatynib okazał się bardzo skuteczny mimo zmniejszonej dawki, jednak w przebiegu leczenia obserwowano występowanie działań niepożądanych.Wraz z początkiem ery inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 efekty leczenia przewlekłej białaczki szpikowej uległy diametralnej poprawie. Jednak praktyka kliniczna pokazuje, że mimo skuteczności i dobrej tolerancji pierwszego TKI — imatynibu (IM)— część pacjentów wymaga zastosowania leków II i III generacji z powodu niedostatecznej odpowiedzi molekularnej lub wystąpienia działań niepożądanych. Ponatynib jest lekiem, którego skuteczność dobrze udokumentowano, zwłaszcza u pacjentów leczonych wcześniej co najmniej dwoma innymi TKI oraz u tych z obecnością mutacji T315I. Poniżej zaprezentowano przypadek pacjenta, u którego początkowo obserwowano pierwotną oporność na IM, a następnie działania niepożądane dazatynibu, co doprowadziło do zastosowania TKI III generacji — ponatynibu. Ponatynib okazał się bardzo skuteczny mimo zmniejszonej dawki, jednak w przebiegu leczenia obserwowano występowanie działań niepożądanych

Zastosowanie ponatynibu u pacjenta po wcześniejszym niepowodzeniu leczenia imatynibem i toksyczności dazatynibu

Wraz z początkiem ery inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 efekty leczenia przewlekłej białaczki szpikowej uległy diametralnej poprawie. Jednak praktyka kliniczna pokazuje, że mimo skuteczności i dobrej tolerancji pierwszego TKI — imatynibu (IM) — część pacjentów wymaga zastosowania leków II i III generacji z powodu niedostatecznej odpowiedzi molekularnej lub wystąpienia działań niepożądanych. Ponatynib jest lekiem, którego skuteczność dobrze udokumentowano, zwłaszcza u pacjentów leczonych wcześniej co najmniej dwoma innymi TKI oraz u tych z obecnością mutacji T315I. Poniżej zaprezentowano przypadek pacjenta, u którego początkowo obserwowano pierwotną oporność na IM, a następnie działania niepożądane dazatynibu, co doprowadziło do zastosowania TKI III generacji — ponatynibu. Ponatynib okazał się bardzo skuteczny mimo zmniejszonej dawki, jednak w przebiegu leczenia obserwowano występowanie działań niepożądanych