Zespoły mielodysplastyczne (MDS) – nowe możliwości terapii

Myelodysplastic syndromes are heterogeneous clonal disorders of hematopoietic stem cells. The strategy of the treatment must be based on prognostic scoring systems (IPSS, WPSS, comorbidities). For lower risk group MDS patients, transfusion dependent, erythropoietic stimulating agents are first option of treatment. In this group of patients also the first-line option are lenalidomide and immunosuppressive drugs. In IPSS higher-risk MDS patients the role of allogeneic stem cell transplantation is well-established. In older patients of this group the option of treatment are hypomethylating agents. Iron chelation treatment is proposed for patients with ironoverload. All group of patients should be under supportive care

Znaczenie terapii chelatującej u pacjentów z przeładowaniem żelaza w wyniku częstych transfuzji krwi

The most common cause of iron overload (IO) are red blood cells transfusions, in less extend also increase of iron absorption from the gut due to ineffective erythropoiesis. IO leads to liver fibrosis/cirrhosis, cardiac dysfunction, diabetes and other endocrinopathies, changes in immunity worsening of survival in patients undergoing allogenic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). To prevent and delay complications associated with iron deposition in organs, iron chelation therapy with deferoxamine, deferiprone, deferasirox in monotherapy or in combination is recommended. Chelation therapy should be considered in transfussion-dependent patients diagnosed with inherited anemias (sickle cell anemia, thalassemias), low risk myelodysplastic syndromes, primary idiopatic myelofibrosis, with ferritin concentration higher than 1000 ng/mL or with iron depositions (confirmed in liver biopsy or nuclear magnetic resonance). Patients who have undergone allo-HSCT with persistent IO may also be candidates for treatment with iron chelators. We have more consistent data and evidences that chelating therapy improves the function of damaged organs, improves hematological response, and prolongs the survival of patients.Najczęstszą przyczyną przeładowania żelazem (IO) są przetoczenia koncentratów krwinek czerwonych (kkcz), w mniejszym stopniu — zwiększenie wchłaniania żelaza u chorych z nieefektywną erytropoezą. Przeładowanie żelazem prowadzi do marskości/włóknienia wątroby, niewydolności serca, cukrzycy, zaburzeń endokrynologicznych, zmian w układzie odpornościowym, pogorszenia wyników przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). W celu zapobieżenia tym powikłaniom i poprawy funkcji uszkodzonych narządów zaleca się stosowanie chelatorów żelaza, takich jak deferoksamina, deferypron, deferazyroks. Do leczenia chelatorami żelaza kwalifikują się chorzy na niedokrwistości wrodzone (np. anemia sierpowatokrwinkowa, talasemie), zespoły mielodysplastyczne niższego ryzyka lub pierwotną mielofibrozę, którzy są uzależnieni od przetoczeń kkcz, mają stężenie ferrytyny powyżej 1000 ng/ml albo potwierdzone w biopsji wątroby lub w badaniu rezonansu magnetycznego złogi żelaza w wątrobie. Chorzy po allo-HSCT z długo utrzymującym się IO również mogą być kandydatami do leczenia chelatorami żelaza. Jest coraz więcej obserwacji oraz badań klinicznych wskazujących, że terapia chelatująca poprawia funkcję uszkodzonych narządów, poprawia odpowiedź hematologiczną i wydłuża przeżycie chorych

Clinical significance of cancer related anaemia

Niedokrwistość towarzysząca chorobie nowotworowej wywiera niekorzystny wpływ na funkcję ważnych tkanek i narządów. Niedokrwistość i niedotlenienie istotnie pogarszają stan fizyczny chorych. Zmniejszenie wydolności fizycznej znacząco pogarsza jakość życia chorych, ponieważ wpływa na ich stan psychiczny, osłabia funkcje poznawcze, prowadzi do izolacji i obniża ich pozycję socjalną i ekonomiczną. Niedokrwistość, powodując hipoksję guza prowadzi do progresji nowotworu poprzez zwiększenia jego miejscowej ekspansji i skłonności do tworzenia przerzutów. Hipoksja tkanki nowotworowej bezpośrednio lub pośrednio przyczynia się do oporności na napromienianie, niektóre cytostatyki i terapię fotodynamiczną. Lepsze utlenowanie może istotnie poprawić odpowiedź nowotworu na leczenie. Dane kliniczne przemawiają za koniecznością dokładnej kontroli stężenia hemoglobiny (Hb) u chorych na raka i korekty niedokrwistości w celu zwiększenia wrażliwości na chemio- i radioterapię oraz poprawy jakości życia.Cancer related anaemia does have an unfauvorable impact on the functional capacity of the relevant tissue and organs. Anaemia and hypoxia worsen patient’s physical condition. The diminished capacity for physical activity has a detrimental impact on quality of life as it influenced a mental status, weaken cognitive function and lead to isolation and dicline their socioeconomic status. Anaemia causing tumour hypoxia leads to tumour progression through the increase of local tumour expansion and spreading of metastases. Tumour hypoxia directly or indirectly confer resistance to irradiation, some chemotherapeutic drugs, and photodynamic therapy. Better oxygenation can result in significant improvement of tumour response to treatment. Clinical evidence supports the need to closely monitor Hb level in cancer patients and anaemia should be corrected in order to improve chemo- and radiosensitivity and the quality of life

Bortezomib plus melphalan and prednisone for initial treatment of plasma cell myeloma in transplant-ineligible patient with renal failure

Niewydolność nerek pogarsza rokowanie chorych na szpiczaka plazmocytowego (PCM). W artykule przedstawiono opis 82-letniego chorego na PCM klasy IgG lambda w stadium zaawansowania klinicznego IIIB według Durie-Salmona, o 3. stopniu zaawansowania według Międzynarodowego Systemu Prognostycznego, ze współistniejącą niewydolnością nerek, leczonego bortezomibem w skojarzeniu z melfalanem i prednizonem. Dotychczas pacjent uzyskał bardzo dobrą odpowiedź częściową na leczenie. Poprawa jakości odpowiedzi na leczenie chorych na PCM dotyczy także osób po 75. roku życia leczonych zgodnie z protokołami chemioterapii opartymi na nowych lekach.Renal failure worsens prognosis of patients with plasma cell myeloma (PCM). The case of 82-year old patient diagnosed with PCM, categorized as stage IIIB according to Durie-Salmon classification, as stage III according to International Staging System classification and renal impairment treated with regimen containing bortezomib, melphalan, prednisone, was presented. As far the patient achieved very good partial response to treatment. Improvement of quality of response is also remarkable in patients with PCM older than 75 years old, treated with chemotherapy based on novel drugs

Wyzwania wczesnej diagnostyki szpiczaka plazmocytowego – algorytm diagnostyczny

Inicjatywy wczesnej diagnostyki onkologicznej podejmowane w różnych krajach mają na celu skrócenie czasu pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów a rozpoznaniem nowotworu. Chorzy na szpiczaka plazmocytowego mają najdłuższy, spośród wszystkich pac- jentów z najczęściej występującymi nowotworami, czas oczekiwania od zgłoszenia pierwszych objawów do rozpoznania. W efekcie prowadzi to do rozpoznawania choroby w zaawansowanym stadium i większej liczby powikłań, w tym trwałych uszkodzeń narządowych i gorszej odpowiedzi na leczenie. Powodem opóźnień diagnostycznych jest niska swoistość objawów szpiczaka. W wielu przypadkach na chorobę zapadają osoby starsze, u których choroby współistniejące mogą utrudniać rozpoznanie. Ponadto, ważną rolę odgrywa- ją bariery wczesnej diagnostyki związane z pacjentami, lekarzami i systemem opieki zdrowotnej. Aktualnie brak jest danych dotyczą- cych czasu trwania procesu diagnostycznego w Polsce. Wobec znacznego zaawansowania choroby i licznych powikłań stwierdzanych w okresie rozpoznania szpiczaka u chorych w Polsce można założyć, że istnieje duża przestrzeń do skrócenia ścieżki diagnostycznej. Pierwszym etapem jest edukacja lekarzy na temat charakterystycznych i nietypowych dla szpiczaka objawów oraz wartości testów diagnostycznych. Aby przyspieszyć ścieżkę diagnostyczną i zracjonalizować nakłady diagnostyczne przez stopniowe wykorzystywanie kolejnych zasobów w coraz mniejszych grupach osób, u których podejrzewa się zachorowanie, stworzono kalkulator diagnostyczny. Algorytm oparty o profil objawów i wyniki testów diagnostycznych polskich pacjentów może okazać się skutecznym narzędziem ułat- wiającym lekarzom rodzinnym identyfikację i kierowanie chorych na konsultację hematologiczną. Poszerzenie panelu badań gwaran- towanych o immunofiksację, wykonywaną w wyselekcjonowanej w ramach algorytmu diagnostycznego grupie osób, byłoby istotnym uzupełnieniem możliwości stawiania wstępnego rozpoznania choroby na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej

Diagnosis of myelodysplastic syndromes in Poland: Polish Adult Leukemia Group (PALG) 2021 recommendations

Myelodysplastic syndromes (MDS) are a heterogeneous group of neoplastic diseases of the hematopoietic cells manifested by ineffective hematopoiesis and a tendency to transform into acute myeloid leukemia. MDS should be considered in the differential diagnosis of cytopenia, especially in the elderly. This article presents the recommendations of MDS experts of the Polish Adult Leukemia Group (PALG) for the diagnosis of myelodysplastic syndromes. We present current classifications and prognostic indices, as well as diagnostic examinations recommended for MDS: cytological, histopathological, immunophenotypic, cytogenetic and molecular tests. The aim of the study is to implement up-to-date knowledge about myelodysplastic syndromes into routine clinical practice, from the diagnosis of cytopenia to the specific diagnosis and prognosis in MDS patients.  Myelodysplastic syndromes (MDS) are a heterogeneous group of neoplastic diseases of the hematopoietic cells manifested by ineffective hematopoiesis and a tendency to transform into acute myeloid leukemia. MDS should be considered in the differential diagnosis of cytopenia, especially in the elderly. This article presents the recommendations of MDS experts of the Polish Adult Leukemia Group (PALG) for the diagnosis of myelodysplastic syndromes. We present current classifications and prognostic indices, as well as diagnostic examinations recommended for MDS: cytological, histopathological, immunophenotypic, cytogenetic and molecular tests. The aim of the study is to implement up-to-date knowledge about myelodysplastic syndromes into routine clinical practice, from the diagnosis of cytopenia to the specific diagnosis and prognosis in MDS patients.

Post-transplant care after allogeneic hematopoietic stem cell transplantation

Around 25,000 people annually worldwide are subject to the procedure of allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (HSCT). As the number of procedures has been on the rise, post-transplant care is becoming an essential part of work at transplant centres and general practitioners’ offices. Advances in technology and supportive therapies extend long-term survival of patients after HSCT, which increases the risk of complications resulting from exposure before, during and after transplant procedures. The complications may lead to significant morbidity, deteriorated quality of life, and late mortality in patients who have received hematopoietic stem cells. Statistical analyses have shown that the survival rate of post-HSCT patients is ca. 30% lower than expected, and that infections, organ failure and secondary cancers lead to mortality in this population of patients

IgM multiple myeloma: diagnostic difficulties and results of bortezomib treatment – case report

The IgM paraprotein secretion is most frequently associated with Waldenström’s macroglobulinemia. In very rare cases it may also occur in multiple myeloma. The diagnostic and therapeutic process of a 84 year old male suffering from IgM multiple myeloma is described, including difficulties in establishing this diagnosis. Due to infectious complications, after the first cycle of melphalan– prednisone–bortezomib treatment, melphalan was stopped, subsequently, bortezomib and prednisone doses were also reduced. Two treatment interruptions have occurred. Despite reduced treatment intensity, the patient was in very good partial remission, while the toxicity profile was acceptable. IgM multiple myeloma should be included in the differential diagnosis of IgM paraproteinemia, also when osteolytic lesions and translocation 11:14 are not detected. Bortezomib-based therapy can be effective in elderly patients (also in those suffering from cardiac insufficiency), even when dose reduction is required