Wpływ chirurgicznego leczenia rozejścia linii szwu mechanicznego u chorych po zabiegu ominięcia żołądka sposobem Roux na gospodarkę węglowodanową oraz stężenia hormonów jelitowych — badanie wstępne

Introduction: Staple-line disruption (SLD) following Roux-en-Y gastric bypass (RYGB) results in weight regain. This study evaluated glucose homeostasis and gut hormonal changes following surgical repair of gastrogastric fistula. Material and methods: Three patients with SLD underwent an oral 75 g glucose tolerance test (OGTT) before (baseline) and one week after gastric pouch restoration. Plasma glucose, insulin and glucagon glucose-dependent insulinotropic polypeptide (GIP) and glucagonlike peptide–1 (GLP-1) were measured in the OGTT samples. Fasting plasma levels of ghrelin and leptin were assessed. Results: Restoration of gastric pouch provided moderate amelioration of glucose metabolism and gut hormones, yet without complete normalisation of glucose homeostasis at one week after surgery. Duodenal passage exclusion resulted in early improvement of control fasting plasma glucose with decrease of glucagon from 18.5 to 15 (ng/mL, by 19%), relatively stable insulin and decline of incretin hormones (GIP and GLP-1). Post-challenge measurements confirmed amelioration of glycaemic control with decrease of plasma glucose from 182 to 158 mg/dL at 60 minutes. Surgical re-intervention resulted in exacerbation of GIP response with brisk rise in plasma level, accompanied by considerable increase of peak insulin concentration. The overall post-challenge glucagon and GLP-1 responses were decreased. Marked decrease in fasting plasma ghrelin and leptin were observed. Conclusions: Our report gives further insight into the hormonal mechanisms underlying the effects of surgically altered anatomy of different parts of the small intestine on glucose homeostasis that is highly important, since it may facilitate novel conservative therapies of diabetes without the need for surgery.Wstęp: Rozejście linii szwu mechanicznego (SLD) po operacji ominięcia żołądka sposobem Roux (RYGB) skutkuje nawrotem otyłości. W badaniu poddano ocenie zmiany gospodarki węglowodanowej oraz stężeń hormonów jelitowych po chirurgicznym leczeniu przetoki żołądkowo-żołądkowej. Materiały i metody: Trzech chorych z SLD poddano doustnemu testowi obciążenia 75 g glukozy (DTOG) przed oraz jeden tydzień po zabiegu odtworzenia proksymalnego zbiornika żołądkowego. W próbkach krwi pobranych podczas DTOG oceniano osoczowe stężenie glukozy, insuliny, glukagonu, insulinotropowego peptydu zależnego od glukozy (GIP) oraz glukagonopodobnego peptydu 1 (GLP-1). We krwi pobranej na czczo oceniano dodatkowo stężenie greliny oraz leptyny. Wyniki: Odtworzenie proksymalnego zbiornika żołądkowego prowadzi do umiarkowanej poprawy metabolizmu glukozy oraz stężeń hormonów jelitowych, jednakże bez całkowitej normalizacji homeostazy węglowodanowej w jeden tydzień od zabiegu operacyjnego. Wyłączenie pasażu dwunastniczego skutkowało wczesną poprawą kontroli stężenia glukozy na czczo, ze spadkiem stężenia glukagonu z 18,5 do 15 (ng/ml, o 19%), względnie stałym stężeniem insuliny oraz spadkiem stężeń hormonów inkretynowych (GIP i GLP-1). Pomiary dokonane po obciążeniu glukozą potwierdziły poprawę kontroli glikemii ze spadkiem osoczowego stężenia glukozy z 182 do 158 mg/dl w 60 minucie testu. Zabieg chirurgiczny skutkował nasileniem sekrecji GIP z wyraźnym wzrostem osoczowego stężenia tego hormonu po obciążeniu glukozą, z towarzyszącym znacznym wzrostem najwyższego stężenia insuliny. Całkowite stężenie glukagonu oraz GLP-1 po obciążeniu glukozą malało. Zaobserwowano znaczny spadek stężenia greliny oraz leptyny na czczo. Wnioski: Praca pozwala na dalsze poznanie mechanizmów hormonalnych leżących u podstaw wpływu chirurgicznie zmienionej anatomii różnych części jelita cienkiego na homeostazę węglowodanową. Poznanie tych mechanizmów jest bardzo istotne z punktu widzenia klinicznego, gdyż w przyszłości może przyczynić się do wprowadzenia nowych metod leczenia zachowawczego cukrzycy, bez konieczności wykonywania operacji bariatrycznych

Personalna historia otyłości ma znaczenie. Otyłość wieku młodzieńczego może wpływać na wyniki odległe operacji ominięcia żołądka u dorosłych

Introduction: The influence of adolescent obesity on weight loss following bariatric surgery in adults has not been evaluated. The purpose of this study was to determine the impact of prior adolescent obesity on long-term weight changes following Roux-en-Y gastric bypass (RYGB) in adulthood. Material and methods: This single centre retrospective cohort study evaluated changes in body mass index (BMI) after RYGB within 9–13 years. Questionnaires were sent by post to patients (n = 147) operated on between January 1999 and December 2003 in the Department of General and Transplant Surgery of Medical University, Lodz, Poland. Long-term data was obtained from 33.33% (n = 49, mean age 46.1 ± 10.7 years). Preoperative, nadir and actual BMI and differences between these values were calculated. Data was analysed with a cut-off BMI at 18 years old of 30 and 35 units (U). Results: Patients with a BMI of more than 30 and 35 U in adulthood regained more weight after initial achievement of nadir total weight loss compared to their only adult obese counterparts. Preoperative BMI varied by weight at 18 years old (p = 0.02), while value and time to nadir postoperative BMI and actual BMI were comparable. Conclusion: Adolescent obesity may be a risk factor for long-term RYGB failure. Surgery cannot be definitively curative in this group of patients, and continued active conservative treatment is required.Wstęp: Dotychczas nie oceniano wpływu otyłości wieku młodzieńczego na utratę masy ciała po operacjach bariatrycznych. Celem badania było określenie odległych zmian masy ciała po operacji ominięcia żołądka (RYGB) wykonywanych u dorosłych, którzy byli otyli w wieku młodzieńczym. Materiały i metody: W jednoośrodkowym badaniu kohortowym poddano ocenie zmiany wskaźnika masy ciała (BMI) w okresie 9–13 lat po RYGB. Do chorych operowanych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w latach 1999–2003 (n = 147) wysłano kwestionariusze drogą pocztową. Wyniki odległe leczenia uzyskano w 33,33% przypadków (n = 49, średnia wieku 46,1 ± 10,7 roku). Wyliczono przedoperacyjne, minimalne oraz aktualne BMI oraz różnice pomiędzy nimi. Dane analizowano przy punkcie odcięcia dla BMI w 18. roku życia wynoszącym 30 i 35 jednostek. Wyniki: Przyrost masy ciała po wcześniejszym osiągnięciu jej minimalnej wartości był większy u chorych z BMI wyższym od 30 i 35 j. w wieku młodzieńczym, w porównaniu do osób otyłych jedynie w wieku dorosłym. Wykazano różnice w przedoperacyjnym BMI w zależności od masy ciała w 18 roku życia (p = 0,02), podczas gdy wartość i czas do osiągnięcia minimalnego pooperacyjnego oraz aktualnego BMI były porównywalne dla analizowanych grup. Wnioski: Otyłość wieku młodzieńczego może być czynnikiem ryzyka nawrotu otyłości po RYGB. W tej grupie chorych odległe wyniki operacji mogą być niezadowalające, dlatego konieczne jest dalsze aktywne leczenie zachowawcze tych chorych

The influence of liver and pancreas surgery on the thyroid function

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Nowadays, the increasing number of oncologic patients with liver or pancreatic tumours are subjected to surgical treatment, as it can provide a long-term survival or sometimes cure. As a result, numerous new clinical questions regarding metabolic disturbances in these patients have been arisen. Among others, the impact of the pancreas and liver surgery extent in relation to the thyroid function remains to be elucidated.</p> <p>Materials and methods</p> <p>The study comprised 51 patients (25 men and 26 women, mean age ± SD 61.6 ± 10.4 yrs, mean ± SD) with pancreatic or liver tumours, qualified for abdominal operation. Serum levels of FT3, FT4 and TSH were measured on the day before (time “0”) and on the 1^st, 3^rd and 5^th day after surgery in two (2) subgroups reflecting the extent of surgery: twenty seven (27) patients (14 men and 13 women, mean age ± SD 61.5 ± 11.8 yrs) after major surgery (Whipple’s surgery, right and left hemihepatectomy, segmentectomy of the liver, distal pancreatectomy, total duodenopancreatectomy) and twenty four (24) patients (11 men and 13 women, mean age ± SD 61.8 ± 8.9 yrs) after minor, palliative surgery (exploratory laparotomy, gastroenterostomy, triple by-pass, liver tumour embolization, hepaticojejunostomy). Additionally, the obtained results were analyzed in relation to the type of the disease (pancreatic surgery vs liver surgery).</p> <p>Results</p> <p>Mean serum FT3 level decreased significantly during the study in major and minor surgery subgroups (p<0.001, in both) in comparison to the baseline values, accompanied by stable serum concentrations of TSH (NS) and FT4 (NS). The above decreasing tendency in FT3 concentrations was similar in both subgroups (NS), the same as were unchanged levels of TSH (NS) and FT4 (NS). Mean FT4 concentration on the 3^rd and 5^th day after major surgery was lower in pancreatic tumour patients in comparison to liver tumour patients (p=0.002, p=0.032, respectively). Similarly, mean FT3 concentration on the 3^rd day in minor surgery subgroup was lower in pancreatic tumour patients in comparison to liver tumour patients (p=0.015).</p> <p>Discussion</p> <p>Our findings have confirmed essential reduction of FT3 values after abdominal surgery, independently of surgery extent. Additionally, pancreatic tumour patients are more likely to have lower FT3 and FT4 levels after surgery when compared to liver tumour patients.</p

Successful hemihepatectomy following chemotherapy for primary liver lymphoma: case report and review of literature

Non-Hodgkin lymphomas (NHL) comprise a heterogeneous group of B-cell and T-cell neoplasms. Diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL), the most common type of NHL, accounts for around 30-40% of NHL cases. However, primary hepatic location of NHLs is rare and constitutes 0.01% of all NHL cases. Due to this rarity and a lack of large randomized trails, it is still unclear what treatment should be used for primary hepatic DLBCLs. In this study, we report of a female patient with primary hepatic DLBCL who was successfully treated with neoadjuvant chemotherapy and surgery. We also shortly review the literature regarding surgical treatments for primary GI tract NHLs. Taking into account our experience and the current literature, surgical treatment with postoperative chemotherapy seems to be a feasible option for patients with focal primary hepatic DLBCLs

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Chłoniaki nieziarnicze (NHL) są nowotworami zbudowanymi z heterogennej grupy komórek B i limfocytów T. Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), który jest najczęstszym typem chłoniaka nieziarniczego, stanowi w przybliżeniu 0–40% wszystkich przypadków NHL. Jednak pierwotna lokalizacja chłoniaka nieziarniczego występuje rzadko i stanowi 0,01% przypadków. Biorąc pod uwagę specyfikę tej lokalizacji oraz brak szeroko zakrojonych randomizowanych badań, problem wyboru opcji terapeutycznej w leczeniu DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby pozostaje dyskusyjny. Dlatego należy dążyć do konsensusu w sprawie jego leczenia. W niniejszym badaniu opisano przypadek pacjentki z DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby, która była skutecznie leczona przy pomocy chemioterapii i zabiegu operacyjnego. Ponadto dokonano krótkiego przeglądu literatury na temat zastosowania leczenia chirurgicznego pierwotnych chłoniaków nieziarniczych układu pokarmowego. Biorąc pod uwagę nasze doświadczenie oraz dostępne źródła, zabieg chirurgiczny z pooperacyjną chemioterapią wydaje się racjonalną opcją leczenia u pacjentów z ogniskową postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z pierwotnym zajęciem wątroby

Successful hemihepatectomy following chemotherapy for primary liver lymphoma: case report and review of literature

Non-Hodgkin lymphomas (NHL) comprise a heterogeneous group of B-cell and T-cell neoplasms. Diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL), the most common type of NHL, accounts for around 30-40% of NHL cases. However, primary hepatic location of NHLs is rare and constitutes 0.01% of all NHL cases. Due to this rarity and a lack of large randomized trails, it is still unclear what treatment should be used for primary hepatic DLBCLs. In this study, we report of a female patient with primary hepatic DLBCL who was successfully treated with neoadjuvant chemotherapy and surgery. We also shortly review the literature regarding surgical treatments for primary GI tract NHLs. Taking into account our experience and the current literature, surgical treatment with postoperative chemotherapy seems to be a feasible option for patients with focal primary hepatic DLBCLs