Different induction regimens for myeloma patients eligible for high-dose chemotherapy followed by autologous stem cell transplantations and Polish Myeloma Group current recommendations

Despite significant progress in the treatment of multiple myeloma, it still remains an incurable disease. The introduction of new drugs has contributed to the increased overall survival of patients diagnosed with multiple myeloma and significantly improved their quality of life. Proteasome inhibitors, immunomodulators and monoclonal antibodies are often used in combination with chemotherapeutic agents. Despite the indisputable role of the new drugs for the treatment of myeloma, high-dose chemotherapy with autologous stem cell transplantation is still the method of choice in a group of younger patients without significant comorbidities. Induction treatment in myeloma patients eligible for autologous stem cell transplantation is particularly important, because the results of the first-line therapy impact further outcome of patients. The quality of the response to first-line treatment determines the progression-free survival. The choice of bortezomib, thalidomide, dexamethasone regimen as induction therapy, recommended by the Polish Myeloma Group, is in line with the recommendations of international experts. The results of the randomized clinical trials have demonstrated that the triple therapy, based on proteasom inhibitors, immunomodulators and steroids, is more effective than regimens involving two drugs only (proteasom inhibitors and steroids or immunomodulators and steroids). Sometimes, due to the clinical situation of the patient and/or unusual features of the disease, it is necessary to individualize induction therapy. The following article provides an overview of different induction regimens for myeloma patients in Poland and suggestions for modifications in justified cases

Case report of mediastinal precusor lymphoma with myeloid and lymphoid lineage specific antigens coexpression and translocation t(10;11)(p12;q21)

Niniejsza praca przedstawia przypadek 22-letniej kobiety z nietypowym chłoniakiem prekursorowym śródpiersia z jądrową ekspresją transferazy końcowych dezoksynukleotydów (TdT) i cytoplazmatyczną ekspresją mieloperoksydazy (MPO) oraz brakiem cytoplazmatycznego cCD3 w 97% blastów, z cechami dwukierunkowego różnicowania. Tydzień przed przyjęciem do Centrum Onkologii w Warszawie ustalono rozpoznanie prekursorowego chłoniaka limfoblastycznego z limfocytów B (B-LBL). Pierwotne rozpoznanie ustalono na podstawie badania histopatologiczno-immunohistochemicznego (HP/IH), a ostateczne — chłoniaka prekursorowego o dwukierunkowym różnicowaniu z translokacją t(10;11)(p12;q21) — na bazie porównania wyników HP/IH, cytometrii przepływowej (FCM), klasycznych badań cytogenetycznych (prążkowych) i hybrydyzacji in situ (FISH). Za pomocą badania FISH wykazano rearanżację genu MLLT10(AF10) na 10. chromosomie, a brak rearanżacji w obrębie 2 najczęstszych „partnerów” translokacyjnych: CALM i MLL usytuowanych na chromosomie 11. Biopsję cienkoigłową (FNAB) guza śródpiersia przedniego i aspirację płynu z jamy opłucnej pod kontrolą tomografii komputerowej (CT) wykonano w celu pobrania materiału do badań FCM, cytogenetycznych i FISH.We report a case of 22-year-old female with unusual myeloperoxidase (MPO)-positive and cytoplasmatic (cCD3)- -negative mediastinal precusor lymphoma with myeloid and lymphoid lineage specific antigens coexpression. One week before admission to our institution she was diagnosed with precursor B lymphoblastic lymphoma (B-LBL). Primary diagnosis was based on histopathology (HP) and immunohistochemistry (IH) only, however final diagnosis of terminal deoxynucleotidyl transferase (TdT)-positive lymphoma of myeloid and T-cell lymphoid lineage with translocation t(10;11)(p12;q21) was made by correlation of HP/IH, flow cytometry (FCM), classic cytogenetic analysis and fluorescence in situ hybridization (FISH).Using FISH analysis, we showed, the MLLT 10(AF10) gene rearrangement (locus 10p12) and lack of the CALM (locus 11q14) and MLL (locus 11q23) genes rearrangement, which are considered the most frequent fusions partners of MLLT 10(AF10) gene. Fine needle aspiration biopsy (FNAB) of the mediastinal tumor and pleural fluid was performed by computed tomography (CT) guided procedure in order to obtain cells for a FCM, cytogenetic analysis and FISH

Effectiveness and safety of ixazomib–lenalidomide–dexamethasone in high-cytogenetic-risk relapsed/refractory multiple myeloma — results of the Polish Myeloma Group observational study

The survival of patients with multiple myeloma (MM) has significantly improved in recent years due to the introduction of new drugs such as proteasome inhibitors (PI) or immunomodulatory drugs (ImiDs). However, MM is still an incurable condition, with very variable clinical course. The group of patients with especially poor prognosis are individuals with relapsed/refractory multiple myeloma (RRMM) with specific cytogenetic disorders — del(17p), t(4;14), t(14;16). Among the therapies that are currently in use the ixazomib–lenalidomid–dexamethasone (IRd) is considered as a candidate to improve outcome. In this study, we analyzed the cases of patients diagnosed with high-risk molecular RRMM, who have been treated with the IRd chemotherapy regimen. An aggressive case report with no known cytogenetic data was also added. The data was collected from four centers in Poland as part of the Polish Myeloma Group observational study. The results suggest high efficacy and good safety profile of IRd therapy in patients with RRMM and unfavorable cytogenetics

High efficacy and safety of VTD as an induction protocol in patients with newly diagnosed multiple myeloma eligible for high dose therapy and autologous stem cell transplantation : a report of the Polish Myeloma Study Group

The present retrospective analysis evaluated the efficacy and safety of the VTD (bortezomib, thalidomide, dexamethasone) regimen in 205 newly‑diagnosed patients with multiple myeloma (MM) eligible for high dose therapy and autologous stem cell transplantation (HDT/ASCT) in routine clinical practice. With a median of 6 cycles (range, 1‑8), at least partial response was achieved in 94.6% and at least very good partial response (VGPR) was achieved in 67.8% of patients. Peripheral neuropathy (PN) grade 2‑4 was observed in 28.7% of patients. In 72% of patients undergoing stem cell mobilization one apheresis allowed the number of stem cells sufficient for transplantation to be obtained. Following HDT/ASCT the sCR rate increased from 4.9 to 14.4% and CR from 27.8 to 35.6%. The results demonstrated that VTD as an induction regimen was highly efficient in transplant eligible patients with MM with increased at least VGPR rate following prolonged treatment (≥6 cycles). Therapy exhibited no negative impact on stem cell collection, neutrophils and platelets engraftment following ASCT. Therapy was generally well tolerated and PN was the most common reason of dose reduction or treatment discontinuation

Wyzwania wczesnej diagnostyki szpiczaka plazmocytowego – algorytm diagnostyczny

Inicjatywy wczesnej diagnostyki onkologicznej podejmowane w różnych krajach mają na celu skrócenie czasu pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów a rozpoznaniem nowotworu. Chorzy na szpiczaka plazmocytowego mają najdłuższy, spośród wszystkich pac- jentów z najczęściej występującymi nowotworami, czas oczekiwania od zgłoszenia pierwszych objawów do rozpoznania. W efekcie prowadzi to do rozpoznawania choroby w zaawansowanym stadium i większej liczby powikłań, w tym trwałych uszkodzeń narządowych i gorszej odpowiedzi na leczenie. Powodem opóźnień diagnostycznych jest niska swoistość objawów szpiczaka. W wielu przypadkach na chorobę zapadają osoby starsze, u których choroby współistniejące mogą utrudniać rozpoznanie. Ponadto, ważną rolę odgrywa- ją bariery wczesnej diagnostyki związane z pacjentami, lekarzami i systemem opieki zdrowotnej. Aktualnie brak jest danych dotyczą- cych czasu trwania procesu diagnostycznego w Polsce. Wobec znacznego zaawansowania choroby i licznych powikłań stwierdzanych w okresie rozpoznania szpiczaka u chorych w Polsce można założyć, że istnieje duża przestrzeń do skrócenia ścieżki diagnostycznej. Pierwszym etapem jest edukacja lekarzy na temat charakterystycznych i nietypowych dla szpiczaka objawów oraz wartości testów diagnostycznych. Aby przyspieszyć ścieżkę diagnostyczną i zracjonalizować nakłady diagnostyczne przez stopniowe wykorzystywanie kolejnych zasobów w coraz mniejszych grupach osób, u których podejrzewa się zachorowanie, stworzono kalkulator diagnostyczny. Algorytm oparty o profil objawów i wyniki testów diagnostycznych polskich pacjentów może okazać się skutecznym narzędziem ułat- wiającym lekarzom rodzinnym identyfikację i kierowanie chorych na konsultację hematologiczną. Poszerzenie panelu badań gwaran- towanych o immunofiksację, wykonywaną w wyselekcjonowanej w ramach algorytmu diagnostycznego grupie osób, byłoby istotnym uzupełnieniem możliwości stawiania wstępnego rozpoznania choroby na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej

Praktyka kliniczna oceny minimalnej choroby resztkowej u chorych na szpiczaka plazmocytowego w Polsce: badanie ankietowe Polskiego Konsorcjum Szpiczakowego

Studies exploring the significance of minimal residual disease (MRD) in plasma cell myeloma (PCM) have proven its prognostic value, regardless of the type of administered treatment. In order to assess the current practice for evaluating MRD in Poland, we conducted a survey on the methods for assessing MRD and on the MRD testing time points at Polish hematological centres. Seven out of 15 institutions surveyed use of the flow cytometry (FC) method for MRD assessment. The FC-MRD assessment is performed uniformly only in those patients achieving complete remission(CR). However, the specific indications and assessment time points differed at the tested centres including: testing MRD only after autologous hematopoietic stem cell transplantation (auto-HSCT), after auto-HSCT and consolidation, after completion of first line chemotherapy or after obtaining CR in any line of treatment. The study also showed considerable heterogeneity in the FC-MRD methodology, which affects test sensitivity (from 10–3 to 10–5). None of the surveyed centres uses molecular techniques for MRD assessment. In 8 of the 15 institutions, patients are monitored by imaging techniques. Our survey may thus be useful for developing guidelines and standardization of MRD assessment in PCM in Poland.W badaniach nad znaczeniem minimalnej choroby resztkowej (MRD) w szpiczaku plazmocytowym (PCM) dowiedziono, że status MRD ma wartość prognostyczną niezależnie od zastosowanego leczenia. W celu poznania zasad monitorowania MRD u chorych na PCM w polskich ośrodkach hematologicznych przeprowadzono badanie ankietowe. W ankiecie zadano pytania dotyczące stosowanych metod wykrywania MRD oraz punktów czasowych, w których badania są wykonywane. W 7 z 15 ośrodków objętych badaniem ankietowym oznaczenia MRD w PCM wykonuje się w aspiratach szpiku kostnego metodą cytometrii przepływowej (FC). We wszystkich ośrodkach oznaczenia FC-MRD są wykonywane jedynie u chorych w całkowitej remisji (CR), jednak w różnych punktach czasowych — tylko po autologicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT), po allo-HSCT i konsolidacji, po zakończeniu leczenia pierwszej linii lub, w przypadku uzyskania CR, po dowolnej linii leczenia. Stwierdzono ponadto znaczne różnice w sposobie wykonywania badania FC-MRD wpływające na osiąganą czułość detekcji MRD (od 10–3 do 10–5). W żadnym z ankietowanych ośrodków nie ocenia się MRD w szpiku kostnym technikami molekularnymi. Monitorowanie choroby resztkowej metodami obrazowymi stosuje personel 8 z 15 ośrodków. Wyniki przeprowadzonej ankiety mogą posłużyć wypracowaniu wspólnych wytycznych i standaryzacji oceny MRD w PCM w Polsce