The treatment of patients with metastatic renal cell carcinoma — facts or logic based on facts?

Przez wiele lat jedyną możliwością leczenia systemowego chorych na przerzutowego raka nerki było zastosowanie cytokin. Korzyść z tego leczenia odnosiła jednak tylko stosunkowo niewielka grupa pacjentów, u których naturalny przebieg choroby był powolny. Sytuacja zmieniła się po wprowadzeniu do terapii kolejnych leków tak zwanych molekularnie celowanych, blokujących przekazywanie sygnałów wewnątrz- i zewnątrzkomórkowych. Chorzy uzyskali nowe możliwości terapii, ale równocześnie pojawił się problem optymalnego wykorzystania nowych leków. W pracy przedstawiono wyniki badań klinicznych, w których zastosowano te leki, oraz omówiono możliwości interpretacji rezultatów tych badań, co stało się podstawą ustalenia europejskich i amerykańskich zaleceń dotyczących systemowego leczenia chorych na zaawansowanego raka nerki. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 311–317For many years cytokines were the only treatment for patients with metastatic renal cell cancer. However, this therapy was beneficial only for small group of patients with slow natural course of the disease. The situation has changed after introducing novel ,so called, targeted drugs, which inhibits intra- and extracellular signalling. Question that remains unanswered is the optimal use of these new therapeutic options. We present results of clinical trials evaluating these drugs and possible interpretation of their results, which constitute the basis of the european and american guidelines for systemic treatment of metastatic renal cell carcinoma. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 6: 311–31

Cardiotoxicity of fluoropyrimidine derivatives as a factor limiting the effectiveness of treatment

Cytostatyki o kluczowym znaczeniu w strategii leczenia systemowego raka jelita grubego i odbytnicy to 5-fluorouracyl i kapecytabina. Kardiotoksyczność związana z tymi lekami stanowi udokumentowane zdarzenie niepożądane. Mechanizm wywołujący kardiologiczne objawy uboczne został słabo poznany. W przebiegu stosowania fluoropirymidyn może dochodzić między innymi do skurczu naczyń wieńcowych. W niniejszej pracy zaprezentowano opis chorej na raka odbytnicy, u której doszło do wystąpienia objawów ostrego zespołu wieńcowego w trakcie leczenia 5-fluorouracylem. Objawy kardiotoksyczne pojawiły się mimo próby profilaktycznego zastosowania leków naczyniorozkurczowych oraz po zmianie chemioterapetyku na doustną pochodną fluoropirymidyny — kapecytabinę. Wystąpienie kardiologicznych zdarzeń niepożądanych może stwarzać duże trudności diagnostyczno-terapeutyczne i powodować niepowodzenie leczenia. Potrzebny jest algorytm postępowania w takich przypadkach oparty na najlepszych dostępnych dowodach naukowych.5-fluorouracil and capecitabine are cytostatics of critical importance in the strategy of systemic therapy for colorectal cancer. Cardiotoxicity associated with these drugs is a documented adverse event. The mechanism causing cardiac side effects is poorly understood. In the course of administration of fluoropyrimidines the patients may suffer from, among other things, coronary vasospasm. In this paper we present the case of a rectal cancer patient who experienced symptoms of acute coronary syndrome during her treatment with 5-fluorouracil. Cardiotoxic symptoms also appeared during attempted prophylactic use of vasodilators and after the replacement of the chemotherapeutic agent with the oral fluoropyrimidine derivative capecitabine. Occurrence of cardiac side effects may cause large diagnostic and therapeutic difficulties and be the reason of treatment failure. What is needed is an algorithm to deal with such cases, based on the best available scientific evidence

Drobnokomórkowy rak płuca — opis przypadku

Small Cell Lung Cancer (SCLC) is diagnosed in about one quarter of patients with lung cancer. Among all lung cancer SCLC is featured by the highest malignancy. Despite the chemo- and radiosensitivity, regardless of the stage, only a small percentage of patients achieved long-term survival. In this publication we present a case of the patient with extensive stage of SCLC who underwent three lines of chemotherapy. A long-term survival was achieved by these treatment.Drobnokomórkowy rak płuca (SCLC) rozpoznawany jest u około jednej czwartej chorych z nowotworem złośliwym płuca. Spośród wszystkich nowotworów złośliwych płuca wyróżnia się największą złośliwością. Pomimo dużej chemio- i radiowrażliwości, stosowania chemioterapii wielolekowej oraz radioterapii, niezależnie od stopnia zaawansowania tylko niewielki procent chorych uzyskuje długotrwałe przeżycie. W niniejszym opracowaniu przedstawiono przypadek chorej z rozpoznaniem SCLC w stadium rozległym, którą poddano trzem liniom chemioterapii. Dzięki leczeniu udało się uzyskać wieloletnie przeżycie.

Systemic therapy of colorectal cancer - consensus based on the results of clinical trials

Rak okrężnicy i odbytnicy jest istotnym problemem zdrowotnym w Polsce, a liczba nowych rozpoznań rocznie przekracza 13 000. Możliwości leczenia omawianych nowotworów w ostatniej dekadzie rozwinęły się w związku z zatwierdzeniem do stosowania wielu leków cytotoksycznych i ukierunkowanych molekularnie, a wykładnikiem postępu jest poprawa przeżycia chorych. Pomyślnym wynikiem zakończyły się randomizowane badania nowych leków cytotoksycznych (irynotekan, oksaliplatyna i doustne pochodne fluoropirymiynowe) w leczeniu uzupełniającym i paliatywnym. Nadzieję poszerzenia możliwości leczenia w chorobie uogólnionej stwarza wprowadzenie monoklonalnych przeciwciał (bewacyzumab, cetuksymab i panitumumab), jednak ich zastosowanie jest tymczasem ograniczone. Niezależnie od wymienionych osiągnięć środowisko onkologiczne nadal oczekuje odpowiedzi na wiele pytań dotyczących najlepszego wykorzystania nowych metod systemowego leczenia. W obecnym przeglądzie piśmiennictwa przedstawiono wartość dostępnych metod systemowego leczenia, co może ułatwić podejmowanie decyzji w klinicznej praktyce.Colorectal cancer represents a major health problem in Poland, accounting for over 13 000 new cases diagnosed annually. The treatment options in colorectal cancer have evolved significantly over the last decade, with several new cytotoxic and molecularly targeted agents approved for the treatment of this disease. These advances have brought a clear improvement in survival of patients. The efficacy of new cytotoxic drugs (irinotecan, oxaliplatin and oral fluoropyrimidines), both in the adjuvant and palliative settings, have been confirmed in the randomised studies. The advent of monoclonal antibodies (bevacizumab, cetuximab and panitumumab) may further broaden the scope of therapeutic methods in metastatic disease, however the clinical application of these compounds is still limited. Despite these achievements, the oncology community still awaits answers to numerous questions on the optimal use of newly developed systemic treatment options. This article reviews available options of systemic therapy with the aim of assisting clinicians in their daily practice

Current options in the management of advanced renal-cell carcinoma

U około 30% chorych na raka nerkowokomórkowego w chwili rozpoznania występują przerzuty, a u niemal 40% chorych z początkowo lokalnym zaawansowaniem choroby dochodzi do uogólnienia. Dotychczas nie ustalono optymalnego postępowania w zaawansowanym raku nerkowokomórkowym, a trudność - przynajmniej w części - wiąże się z różnymi rokowaniami chorych klasyfikowanych w zależności od prognostycznych kategorii. Paliatywne interwencje chirurgiczne - nefrektomia i/lub wycięcie przerzutów - mogą być użyteczne w wielu sytuacjach klinicznych. Zaawansowany rak nerkowokomórkowy jest oporny na leki cytotoksyczne i hormonalne, korzyści z immunoterapii (interferon α i/lub interleukina 2) są umiarkowane, a cytokiny mogą być użyteczne w podgrupie chorych, u których rokowanie jest korzystne (niskie ryzyko). Na podstawie obecnie dostępnego stanu wiedzy sunitynib lub bewacyzumab z interferonem α można rozważyć w ramach pierwszej linii leczenia chorych z grupy korzystnego i pośredniego rokowania (niskie i pośrednie ryzyko). Temsyrolimus zaleca się w ramach wstępnego leczenia chorych z grupy niekorzystnego rokowania (wysokie ryzyko). Obecny stan wiedzy wskazuje na możliwość stosowania sorafenibu w przypadku oporności na cytokiny. Ewerolimus jest lekiem aktywnym u chorych z progresją w czasie stosowania wielokinazowych inhibitorów (sunitynibu i/lub sorafenibu). Celem przedstawionych opinii jest interpretacja i łączna ocena wyników prospektywnych badań klinicznych. Przedstawione opinie nie odnoszą się do wszystkich chorych i powinny być indywidualnie dostosowywane.Approximately 30% of patients with renal-cell carcinoma (RCC) have metastases at diagnosis, and 40% of patients with initially localised disease develop dissemination. There is no consensus on the optimal management of advanced RCC and complication is due - at least in part - to different outcomes of patients classified based on prognostic category. Palliative surgical interventions - nephrectomy or/and resection of metastases may play a role in many clinical situations. Advanced RCC is resistant to cytotoxic and hormonal therapy, whereas the benefit of immunotherapy (interferon α or/and interleukin 2) is modest and cytokines may be helpful for a subgroup of patients with favourable prognosis (low risk). Based on the available evidence, the use of either sunitinib or bevacizumab with interferon α could be considered in the first-line treatment for patients with favourable and intermediate prognosis (low and intermediate risk). Temsirolimus is recommended for the initial treatment of patients with unfavourable prognosis (high risk). Current evidence indicates sorafenib in cytokine refractory disease. Everolimus is an active agent in patients with progression on multikinase inhibitors (sunitinib and/or sorafenib). The following expert opinions aim to interpret and integrate the data from prospective clinical trials. Opinions presented do not apply to all patients and each should be adapted individually

Rak nerkowokomórkowy — aktualne możliwości drugiej linii leczenia ze szczególnym uwzględnieniem roli ewerolimusu

For many years treatment of advanced renal cell carcinoma (RCC) has been based on administration of cytokines. However, clinical efficacy of these immunomodulating-agents in general patients’ population was relatively low. The introduction of targeted agents has significantly changed the prognosis of advanced RCC patients. Inhibitors of multiple tyrosine kinases (mainly of VEGFR and PDGFR) are used as first (sunitinib, pazopanib) or second-line (pazopanib, sorafenib) treatment. Despite their evident clinical activity virtually all patients will develop resistance. The inevitable occurrence of resistance creates a challenge for oncologists associated with the choice of optimal next-line therapy that would make possible control of TKI-VEGFR-refractory RCC. Recently it has been demonstrated that axitinib, a second generation VEGFR-TKI inhibitor is active in RCC patients after sunitinib failure. However, it is everolimus that remains the only agent currently approved for treatment of RCC refractory to multikinase inhibitors. In a phase III clinical study everolimus significantly prolonged progression free survival and time to deterioration of Karnofsky’s performance status, without significant negative influence on overall patients' quality of life. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 3: 113–118Przez wiele lat leczenie zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (RCC) opierało się na stosowaniu cytokin, których skuteczność w ogólnej populacji chorych była niewielka. Wprowadzenie leków molekularnie ukierunkowanych zdecydowanie poprawiło rokowanie chorych na zaawansowanego RCC. Inhibitory kinaz tyrozynowych VEGFR, PDGFR (TKI-VEGFR) obecnie stosuje się zarówno w pierwszej linii leczenia — sunitynib i pazopanib, jak i w drugiej (po cytokinach) — sorafenib i pazopanib. Mimo wyraźnej aktywności klinicznej leków molekularnie ukierunkowanych praktycznie u wszystkich chorych po pewnym czasie rozwija się oporność. Z tego też powodu dużym wyzwaniem staje się wybór optymalnego leczenia kolejnej linii, które pozwoliłoby na zahamowanie progresji RCC niewrażliwego na zastosowane inhibitory kinaz tyrozynowych. W ostatnim czasie pojawiły się obiecujące wyniki badań z aksytynibem (inhibitor kinaz tyrozynowych VEGFR nowej generacji), jednak dotychczas jedynym zarejestrowanym lekiem o udowodnionej skuteczności po niepowodzeniu terapii TKI-VEGFR jest inhibitor mTOR — ewerolimus. Lek ten w badaniu III fazy znamiennie wydłużył czas wolny od progresji u chorych na RCC wcześniej leczonych TKI-VEGFR oraz czas do pogorszenia stanu sprawności ogólnej, jednocześnie nie powodując obniżenia jakości życia pacjentów. Onkol. Prak. Klin. 2011; 7, 3: 113–11