Impact of Interferon Alpha/Beta in the Management of Chronic Myeloproliferative Disorders

It has been noted that interferon can exert an antiproliferative effect by stimulating cells of the immune system. Interferon has been shown to be effective in the treatment of chronic myeloproliferative neoplasms. Over the years, interferon alpha-2a and interferon alpha-2b have been introduced into the treatment of chronic myeloproliferation, followed by their pegylated forms. Studies have been showing the effectiveness of interferon alpha in reducing the number of platelets in essential thrombocythemia, reducing the need for phlebotomies in patients with polycythemia vera and also in reducing the number of leukocytes. Additionally, it turned out to be effective in reducing the size of the spleen. Interferon has also been shown to be effective in inducing long-term molecular remissions. The introduction of new forms of interferon such as ropeginterferon and the combination of interferon alpha with newly introduced drugs from other groups causes that interferon remains an important drug in the field of chronic myeloproliferative disorders. The chapter presents the results of clinical trials and the experiences of various centers in its usage for mieloproliferative neoplasms

A comparison of qPCR and ddPCR used for quantification of the "JAK2 V617F" allele burden in Ph negative MPNs

Philadelphia-negative myeloproliferative neoplasms (MPNs) are a diverse group of diseases whose common feature is the presence of V617F mutation of the JAK2 gene. In the era of novel therapeutic strategies in MPNs, such as JAK-inhibitor therapy, there is a growing need for establishing high sensitive quantitativemethods, which can be useful not only at diagnosis but also for monitoring therapeutic outcomes, such as minimal residual disease (MRD). In this study, we compared the qPCR and ddPCR methods and their clinical utility for diagnosis, prognostication, and treatment monitoring of MPNs with JAK2 V617F mutation in 63 MPN patients of which 6 were subjected to ruxolitinib treatment.We show a high conformance between the two methods (correlation coefficient r = 0.998 (p < 0.0001)). Our experiments revealed high analytical sensitivity for both tests, suggesting that they are capable of detecting the JAK2 V617F mutation at diagnosis of MPN with a limit of detection (LoD) of 0.12% for qPCR and 0.01% for ddPCR. The alterations of JAK2 V617F allele burden in patients treated with ruxolitinib were measured by both methods with equal accuracy. The results suggest an advantage of ddPCR in monitoring MRD because of allele burdens below the LoD of qPCR. Overall, the clinical utility of qPCR and ddPCR is very high, and both methods could be recommended for the routine detection of the V617F mutation at diagnosis, though ddPCR will probably supersede qPCR in the future due to costeffectiveness

Wykrywanie mutacji w genie oraz w genie u chorych na nadpłytkowość samoistną i samoistne włóknienie szpiku przy pomocy sekwencjonowania Sangera oraz analizy długości fragmentów DNA

Mutacje w eksonie 9 genu oraz w eksonie 13 genu należą do markerów molekularnych o znaczeniu diagnostycznym i rokowniczym u chorych na nadpłytkowość samoistną ( – ET) oraz samoistne włóknienie szpiku ( – MF). Celem pracy było opracowanie i wdrożenie metod wykrywania mutacji w obu genach przy użyciu techniki sekwencjonowania Sangera oraz analizy długości fragmentów DNA. Przebadano 20 chorych na ET oraz 20 na MF. Sekwencjonowanie Sangera stosowano w wykrywaniu mutacji w obu genach, a analizę długości fragmentów DNA w wykrywaniu mutacji genu . Typ 1 mutacji w genie wykryto u 67% chorych na ET i u 86% chorych na MF, typ 2 mutacji potwierdzono u 15% ET i MF. Czułość diagnostyczna analizy długości fragmentów DNA wynosiła 3% obciążenia nieprawidłowym allelem, przy dolnej granicy detekcji 7-10% dla sekwencjonowania Sangera. Mutacje eksonu 13 genu wykryto u 25% chorych na MF (czułość 25%). Uzyskane wyniki wskazują na duże zalety praktyczne analizy długości fragmentów DNA jako techniki przesiewowej w diagnostyce ET oraz MF. Jej zastosowanie wraz z konwencjonalnym sekwencjonowaniem pozwala na wiarygodne wykrywanie i identyfikację aberracji genu . Jednoczesna analiza mutacji somatycznych w genach oraz ułatwia diagnostykę różnicową chorych na MPN Ph- i służy stratyfikacji ryzyka w ich przebiegu