Local excision as a treatment for tumors of ampulla of Vater

BACKGROUND: Although local excision (ampullectomy) was first described by Halsted in 1899, its adequacy as an alternative surgical treatment for the ampullary tumors is still a matter of debate. The aim of this study was to evaluate the results of ampullectomy as a curative treatment for benign and malignant tumors arising from the ampulla, in a 14-year single-institution experience. METHODS: From 1990 to 2004, a total of 20 patients of adenocarcinoma (12) or adenoma (8) of the ampulla of Vater underwent local excision. Clinical data were collected and morbidity, mortality, as well as long-term survival were evaluated. The usefulness of several pre or intraoperative diagnostic methods was also recorded. Median follow-up was 85 (range 6–180) months. RESULTS: The combination of endoscopic preoperative biopsies and intraoperative frozen section examination adequately diagnosed ampullary tumors in all cases. The postoperative morbidity and mortality were 0%, whereas the 3 and 5-year survival rates for the patients with adenocarcinoma was 75 % and 33.3 % respectively. All the patients with adenoma are still alive without any sign of recurrence. CONCLUSION: In our series, local excision was a safe option, associated with satisfactory long-term survival rates in patients with benign lesions and in those with small(<2 cm), pT1, well differentiated ampullary tumours without nodal involvement

Nadroparine-induced skin necrosis on a patient with essential thrombocythaemia: a case report

Skin necrosis is a rare but serious complication of subcutaneously administered low-molecular-weight heparin. We report a case of a 53-year-old female patient with skin necrosis induced by subcutaneous administration of nadroparine. The patient suffered from essential thrombocythaemia on a background of chronic myeloproliferative disease. She was admitted to our clinic with a subacute ileus due to endometriosis of the rectosigmoid junction. She underwent a high anterior resection and she received pre- and postoperative antithrombotic prophylaxis with subcutaneous nadroparine on a daily basis. On the 6th and 7th postoperative days, two skin necroses occurred at two injection sites

Experimental Demonstration of DDoS Mitigation over a Quantum Key Distribution (QKD) Network Using Software Defined Networking (SDN)

We experimentally demonstrate, for the first time, DDoS mitigation of QKD-based networks utilizing a software defined network application. Successful quantum-secured link allocation is achieved after a DDoS attack based on real-time monitoring of quantum parametersComment: Accepted for presentation in OFC 2018 Conference. M2A.

On the Introduction of Diffusion Uncertainty in Telecommunications’ Market Forecasting

Long-run forecasts of telecommunication services’ diffusion play an important role in policy, regulation, planning and portfolio decisions. Forecasting diffusion of telecommunication technologies is usually based on S-shaped models, mainly due to their accurate long-term predictions. Yet, the use of these models does not allow the introduction of risk in the forecast. In this paper, a methodology for the introduction of uncertainty in the underlying calculations is presented. It is based on the calibration of an Ito stochastic process and the generation of possible forecast paths via Monte Carlo Simulation. Results consist of a probabilistic distribution of future demand, which constitutes a risk assessment of the diffusion process under study. The proposed methodology can find applications in all high-technology markets, where a diffusion model is usually applied for obtaining future forecasts

Healing of anastomoses of the colon after intraperitoneal administration of oxaliplatin and 5-FU in rats

The purpose of this experimental study was to research the effect of immediate postoperative intraperitoneal application of oxaliplatin and 5-fluorouracil on the cicatrization of anastomoses of the large intestine of rats. Material and Methods: Sixty male rats belonging to the Wistar race were randomly divided into 4 groups of 15 laboratory animals each and were subjected to excision of a part of the large intestine and anastomosis. To the rats of the 1st group (control group), 3 ml of saline solution were administered intraperitoneally intraoperatively, as well as on the first postoperative day. To the rats of the 2nd group (5-FU), 5-Fluorouracil (20 mg/Kg C) diluted into 3 ml of saline solution was administered intraperitoneally intraoperatively, as well as on the first postoperative day. To the rats of the 3rd group (oxaliplatin), oxaliplatin (2,4 mg/Kg C) diluted into 3 ml of saline solution was administered intraperitoneally intraoperatively. Finally, to the laboratory animals of the 4th group (5-FU and oxaliplatin), 5-fluorouracil (20 mg/Kg C) and oxaliplatin (2,4 mg/Kg C) diluted into 3 ml of saline solution were administered intraperitoneally intraoperatively. On the first postoperative day, only 5-fluorouracil (20 mg/Kg C) diluted into 3 ml of saline solution was administered. The programmed sacrifice of the laboratory animals was performed during the 8th postoperative day. During the autopsy, inspection for findings of possible rupture of the anastomosis, as well as macroscopic control of the adhesions and measurement of the bursting pressure of the anastomosis were performed. Afterwards, a part of the large intestine including the anastomosis was sent for histopathological examination and evaluation of the inflammatory reaction (leucocytes count), of neoangiogenesis, of collagen synthesis, and of fibroblasts. Another part of the anastomosis was sent for count of hydroxyproline, an indirect marker of the deposition of collagen on the anastomosis. The comparison of the therapy groups was evaluated with the exact Fisher test and in the case of ordered data, with the x2 test with co-calculation of tension. For the total comparison of median and intermediate values of the therapy groups, the Kruskall- Wallis test was used. In case of presence of statistically significant difference (p0,2 for all the comparisons) in the medium body weight reduction. Rupture of the anastomosis was present in no rat of the 1st (control group) group, in 3 rats of the 2nd (5-FU) group, in 4 rats of the 3rd (oxaliplatin) group and in 7 rats of the 4th (5-FU and oxaliplatin) group. Between all the groups exists a statistically significant degree of dependence of the group to the rupture of the anastomosis (p=0,016). In the 2nd and the 3rd group, a statistically significant lower bursting pressure of the anastomosis was observed, compared to the 1st (control) group (p0,008 for all the comparisons). The lowest degree of leukocytosis was observed in the 1st (control) group. The 2 (5-FU) group followed, then the 3rd (oxaliplatin) group and finally, the 4th (5-FU and oxaliplatin) group. The comparison of the median values of the groups, two by two, proves that statistically significant differences exist for all the comparisons (p0,200) concerning these three parameters for the evaluation of anastomosis cicatrization. Conclusion: The immediate postoperative, intraperitoneal application of 5-fluorouracil, oxaliplatin or combination of 5-fluorouracil and oxaliplatin perturbs the cicatrization of colonic anastomoses in rats. There must be mentioned that oxaliplatin has a negative effect on the cicatrization of anastomoses in a higher degree than 5-FU. The combination of 5-FU and oxaliplatin is even more detrimental to the process of cicatrization of the anastomoses of the large intestine.Η πειραματική αυτή μελέτη είχε σκοπό να διερευνήσει την επίδραση της άμεσης μετεγχειρητικής, ενδοπεριτοναϊκής χορήγησης οξαλιπλατίνας και 5-φθοριοουρακίλης στην επούλωση αναστομώσεων παχέος εντέρου επίμυων. Υλικό και μέθοδοι: Εξήντα άρρενες επίμυες της ποικιλίας Wistar τυχαιοποιήθηκαν σε τέσσερις ομάδες των 15 πειραματόζωων εκάστη και υποβλήθηκαν σε εκτομή τμήματος του παχέος εντέρου και αναστόμωση. Στους επίμυες της ομάδας 1 (ελέγχου) χορηγούνταν ενδοπεριτοναϊκά φυσιολογικός ορός (3cc) διεγχειρητικά, καθώς και την 1η μετεγχειρητική μέρα. Στους επίμυες της ομάδας 2 (5-FU) χορηγούνταν 5-φθοριοουρακίλη (20mg/kg Β.Σ.) σε 3cc φυσιολογικού ορού ενδοπεριτοναϊκά, διεγχειρητικά, καθώς και την 1η μετεγχειρητική μέρα. Στα πειραματόζωα της ομάδας 3 (οξαλιπλατίνας) χορηγούνταν οξαλιπλατίνα (2,4mg/kg Β.Σ.) σε 3cc φυσιολογικού ορού ενδοπεριτοναϊκά, διεγχειρητικά. Τέλος, στα πειραματόζωα της ομάδας 4 (5-FU και οξαλιπλατίνας) χορηγούνταν 5- φθοριοουρακίλη (20mg/kg Β.Σ.) και οξαλιπλατίνα (2,4mg/kg Β.Σ.) σε 3cc φυσιολογικού ορού ενδοπεριτοναϊκά, διεγχειρητικά. Την 1η μετεγχειρητική ημέρα χορηγούνταν ενδοπεριτοναϊκά μόνο 5-FU (20mg/kg Β.Σ.) σε 3cc φυσιολογικού ορού. Η προγραμματισμένη θυσία των πειραματόζωων πραγματοποιούνταν την 8η μετεγχειρητική ημέρα. Κατά τη νεκροτομή διενεργούνταν επισκόπηση για πιθανή ρήξη της αναστόμωσης, μακροσκοπικός έλεγχος των συμφύσεων και μέτρηση της πίεσης διάσπασης της αναστόμωσης. Ακολούθως, τμήμα παχέος εντέρου που περιείχε την αναστόμωση αποστέλονταν για ιστολογική εξέταση και αξιολόγηση της φλεγμονώδους αντίδρασης (μέτρηση λευκοκυττάρων), της νεοαγγειογέννεσης, της σύνθεσης κολλαγόνου και των ινοβλαστών. Ένα άλλο τμήμα της αναστόμωσης αποστέλονταν για προσδιορισμό της υδροξυπρολίνης, η οποία αποτελεί έμμεσο δείκτη της εναπόθεσης κολλαγόνου στην αναστόμωση. Η σύγκριση ανάμεσα στις ομάδες θεραπείας εκτιμήθηκε με την ακριβή δοκιμασία κατά Fisher και στην περίπτωση των διατεταγμένων δεδομένων με τη δοκιμασία χ² με συνυπολογισμό της τάσης. Για τη συνολική σύγκριση μέσων ή διαμέσων στις ομάδες θεραπείας χρησιμοποιήθηκε η δοκιμασία κατά Kruskall-Wallis. Στην περίπτωση που υπήρχε ένδειξη στατιστικά σημαντικής διαφοράς (p0,2 για όλες τις συγκρίσεις) ως προς τη μείωση του μέσου σωματικού βάρους. Διάσπαση της αναστόμωσης δεν παρατηρήθηκε σε κανέναν επίμυ της ομάδας 1 (ελέγχου), ενώ παρατηρήθηκε σε 3 επίμυες της ομάδα 2 (5-FU), σε 4 επίμυες της ομάδας 3 (οξαλιπλατίνας) και σε 7 επίμυες της ομάδας 4 (οξαλιπλατίνας και 5-FU). Μεταξύ όλων των ομάδων διαπιστώθηκε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό εξάρτηση μεταξύ ομάδας και ρήξης της αναστόμωσης (p=0.016). Στις ομάδες 2 και 3 παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντικά χαμηλότερη πίεση διάσπασης της αναστόμωσης σε σχέση με την ομάδα 1 (ελέγχου) (p0.008 για όλες τις συγκρίσεις). Ο μικρότερος βαθμός λευκοκυττάρωσης παρατηρήθηκε στην ομάδα 1 (ελέγχου). Ακολούθησε η ομάδα 2 (5-FU), η ομάδα 3 (οξαλιπλατίνας) και τέλος η ομάδα 4 (5-FU και οξαλιπλατίνας). Η σύγκριση των μέσων όρων των ομάδων ανά δύο αναδεικνύει στατιστικά σημαντικές διαφορές για όλες τις συγκρίσεις (p0.200), όσον αφορά και τις τρεις αυτές παραμέτρους αξιολόγησης της επούλωσης των αναστομώσεων. Συμπέρασμα: Η άμεση, μετεγχειρητική, ενδοπεριτοναϊκή χορήγηση 5-φθοριοουρακίλης, οξαλιπλατίνας ή συνδυασμού 5-FU και οξαλιπλατίνας διαταράσσει την επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου σε επίμυες. Ας σημειωθεί, ότι η οξαλιπλατίνα επιδρά αρνητικά στην επούλωση σε υψηλότερο βαθμό από ότι η 5-FU, ο δε συνδυασμός 5-FU και οξαλιπλατίνας αποδεικνύεται ακόμα πιο επιβλαβής στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εντέρου

New venture creation as a response to the Greek crisis : a processual perspective of entrepreneurial initiatives from a Greek region

This poster session discusses the processual perspective of entrepreneurial initiatives from a Greek region