Female Condition and Reproduction:Effects of Food Manipulation in Free-Living and Captive Kestrels

Experiments on free-living and captive Kestrels were set up to investigate the effect of food and condition on laying date and clutch size, and to distinguish between the income and capital models. Kestrels showed the same seasonal decrease in clutch size in different areas (Flevoland and Lauwersmeer) and in different years (early and late). Juveniles and adults had the same distribution of laying dates and laid the same number of eggs in any particular date interval. The seasonal decline in clutch size found between individuals was also found within individuals, breeding in different years. Feeding experiments in the field, early and late in the breeding season, advanced the mean date of laying by 10 and 6 days respectively, compared with controls. However, the advance depended on the actual food situation: in low vole years experimental birds laid three weeks earlier than controls, in high vole years experimental and control birds had no significant difference in laying date. The advance in laying date was associated with a change in the number of eggs, and clutch size did not deviate from the expected size for the date. Food experiments in the laboratory supported these findings: food supply had a direct effect on the date of laying but not on the number of eggs. Body mass of laying females with surplus food was higher than in their controls (specially of late breeders) and did not vary with date over two months, still late surplus fed breeders laid smaller clutches. The data do support neither the income model (rate of energy supply during laying determines clutch size) nor the capital model (condition of the laying female determines clutch size). We propose that food availability determines the laying date and the number of eggs is determined by date itself. Whether body mass as an indicator of condition is causally involved in determining laying date or is merely correlated with food supply can not presently be established

Importance of vegetation development for the fauna of the embanked area Volkerak-Zoommeer:Fluctuation in numbers of vole populations in relation to development of the vegetation

In april 1987 werd de Philipsdam voltooid en door het wegvallen van eb en vloed kwam er langs het Volkerak-Zoommeer ca. 1780 ha. grond permanent droog te liggen, bestaande uit voormalige schorren, slikken en platen. In het kader van het "Onderzoeksplan oeverontwikkeling Volkerak en Zoommeer 1987-1996" (RWS) werd een onderzoek verricht naar de kolonisatie en aantalsveranderingen van muizen op de drooggevallen gronden langs het Volkerak-Zoommeer, in relatie tot ontwikkeling van de vegetatie. In dit rapport worden de gegevens over de jaren 1987-1992 geanalyseerd. In het gebied werden vier soorten woelmuizen gevangen: de Veldmuis, de Aardmuis, de Noordse woelmuis en de Rosse woelmuis. Verder werden gedurende de onderzoeksperiode de drie soorten ware muizen aangetroffen: de Bosmuis, de Huismuis en de Dwergmuis. Ook werden er vier soorten spitsmuizen gevangen, namelijk de Bosspitsmuis, de Huisspitsmuis, de Dwergspitsmuis en de Waterspitsmuis (1 ex). Het voormlige schor was reeds in september 1987 gekoloniseerd door een aantal muizensoorten. Op de voormalige slikken ws dit pas het geval in 1990, terwijl de (zandige) platen aan het eind van de onderzoeksperiode nog steeds niet door de muizen werden bevolkt. Zo was er op de platen in 1992 nog steeds sprake van een zeer open biotoop met een laag bedekkingspercentage van de kruidlaag. Op het voormalig schor daarentegen was reeds in 1987 een min of meer gesloten vegetatie aanwezig, van belang als voedsel voor de muizen, maar ook in de vorm van dekking tegen (lucht)predatoren. De zeldzame Noordse woelmuis werd ook in het onderzoeksgebied aangetroffen. Deze soort komt in Nederland voor op de Zeeuwse eilanden en Texel, in de Biesbosch, op vochtige plaatsen langs de Friese meren en in laagveengebieden in Noordholland. De Noordse woelmuis kan zich handhaven in zeer natte terreinen met een ruige vegetatie, in veel gevallen rietvelden. Versnippering van het kernhabitat van deze soort, en ook ontwatering en begrazing, resulterend in een biotoop waar de soort minder concurrentiekrachtig is dan andere woelmuizen, zijn belangrijke oorzaken voor de zeer beperkte verspreiding van de Noordse woelmuis in Nederland. In het onderzoeksgebied werd de soort alleen gevangen op de drooggevallen gronden bij Flakkee, namelijk de Krammerse Slikken en de Hellegatsplaten, en niet langs de Brabantse en Zeeuwse oever. Op de Hellegatsplaten werd echter ook de Veldmuis gevangen en beide soorten kwamen ruimtelijk gescheiden voor. De Noordse woelmuis kon zich echter uitstekend handhaven tijdens de onderzoeksperiode. Sinds 1992 worden de Hellegatsplaten echter begraasd door rundvee en paarden, en het beheer is gericht op het doen ontstaan van een tamelijk open grazig biotoop. Aangezien de Noordse woelmuis begrazing slecht verdraagt is het sinds 1992 ingestelde beheer verre van optimaal voor deze soort. Gezien het schaarse voorkomen van de Noordse woelmuis in Nederland, is een beheer mede gericht op het behoud van deze soort op de Krammerse Slikken en de Hellegatsplaten, aanbevelenswaard. Bij de huidige begrazingsdruk zal de Noordse woelmuis zich hier niet kunnen handhaven, zoals in het verleden ook reeds gebeurde op de Slikken van Flakkee, in de Grevelingen. Tegen de achtergrond van een mede op roofvogels gericht beheer van natuurgebieden in Nederland, werd in het onderzoek veel aandacht besteed aan de Veldmuis, die een belangrijke voedselbron vormt voor roofvogels. De Veldmuis kwam in de eerste drie jaar na afsluiting van het gebied (1987-1989) in extreem hoge dichtheden voor op de voormalige schorren, terwijl er in de laatste drie jaar (1990-1992) veel lagere aantallen werden gevangen. Deze grote verndering in Veldmuis-dichtheid ging samen met een snelle successie van de vegetatie. In 1987 werd de vegetti vooral gedomineer door zouttolerante soorten als Kweldergras, Zulte en Schorrezoutgras. Ook Spiesmelde kwam toen reeds veel voor, maar deze soort bereikte maximale bedekkingspercentages in 1988 en 1989. In 1990 volgde een snelle toename van de Akkerdistel, en in nog sterkere mate Duinriet. Deze soort bedekte in 1992 ongeveer 50% van het oppervlak op het voormalig schor. De Veldmuisvangsten bleken positief geassocieerd met het bedekkingspercentage van resp. Zulte, Kweldergras en Spiesmelde. Deze soorten zijn dus positieve indicatoren voor Veldmuizen. Duinriet daarentegen had een negatief effect, en is waarschijnlijk minder aantrekkelijk als voedsel voor de Veldmuis. De zeer aanzienlijke variaties in de Veldmuisvangsten in de ruimte en de tijd konden echter slechts voor een gering deel worden verklaard door variaties in het aanbod van de verschillende plantensoorten. De negatieve associatie met de andere muizensoorten, de afstand tot de dijk (immigratiebron) en vooral de overall jaarverschillen bleken de meeste variatie in Veldmuisvangsten te verklaren. Het is voor de hand liggend dat er op de voormalige schorren bij een voortgaande successie niet opnieuw hoge dichtheden Veldmuizen zullen optreden. De verdergaande verruiging en boomopslag, alsmede de kolonisatie van deze terreinen door de concurrerende Aardmuis aan het einde van de onderzoeksperiode zijn hiervoor de belangrijkste redenen. De Veldmuis is vooral van belang voor muizenetende roofvogels omdat hoge dichtheden kunnen worden bereikt. Bovendien is de Veldmuis gemakkelijker vangbaar dan de andere woelmuizensoorten vanwege de relatief korte vegetaties waarin deze soort voorkomt. Hoge dichtheden van Veldmuizen lijken vooral op te treden tijdens het pionier stadium van de vegetatiesuccessie. In natuurlijke wetlands is er sprake van een grote mate van dynamiek in het oecosysteem, vooral gestuurd door grote variaties in waterstand. Periodes van droogte en vegetatiesuccessie worden afgewisseld door langdurige inundaties, met als gevolg dat opnieuw pioniervegaties kunnen ontstaan, als het gebied weer droogvalt. Hoewel een wisselend waterpeil in het Volkerak-Zoommeer vooral op de lager gelegen slikken en platen een dergelijke dynamiek zou kunnen bewerkstelligen, zal de successie op de veel hoger gelegen voormalige schorren doorgaan. Het inzetten van grote grazers, zoals sinds 1992 op de Dintelse gorzen en in mindere mate op de Slikken van de Heen gebeurt, lijkt dan ook een meer reele optie om op de voormalige schorren, althans plaatselijk, een vrij korte en grazige vegetatie te doen ontstaan waarin de Veldmuis, en daarmee de muizenetende roofvogels, zich kunnen handhaven

Reproductive tactics in the kestrel, <i>Falco tinnunculus</i>:A study in evolutionary biology

In dit proefschrift worden de resultaten besproken van een populatie onderzoek aan torenvalken, uitgevoerd binnen de werkgroep Dieroecologie van het Zoologisch Laboratoriumder Rijksuniversiteit Groningen. Dit project (onder leiding van Serge Daan) heeft ten doel de adaptieve betekenis van de temporele organisatie van gedrag in de dagelijkse, jaarlijkse enlevens-cyclus van een wijlevende diersoort te analyseren. In dit kader werden de timing en intensiteit van de investering in nakomelingschap door mij onder de loupe genomen

Clinical usability, reliability, and repeatability of noncontact scanners in measuring residual limb volume in persons with transtibial amputation

BACKGROUND: In previous studies, noncontact 3D scanners were found to be the most reliable in measuring volume of the residual limb after a transtibial amputation (TTA). Meanwhile newly developed noncontact scanners became available to measure residual limb volume after TTA but should be tested for clinical usability and reliability.OBJECTIVE: To determine the clinical usability, reliability, and repeatability of noncontact scanners in measuring residual limb volume in persons with a TTA.STUDY DESIGN: Original research report; repeated measurements.METHODS: Three noncontact scanners (Rodin4D, Omega Tracer, and Biosculptor) were used to measure the residual limb volume on two occasions by two observers in 30 persons with an unilateral or bilateral TTA. Clinical usability was assessed as scores of the Post-Study System Usability Questionnaire, participant satisfaction (0-10 scale), and time to take the measurement.RESULTS: The usability score of the Omega Scanner 3D (123.4) and Rodin4D (121.3) was significantly better compared with the Biosculptor (117.8). Participant experience was equal for all. The residual variance was 8.4%, where participant and scanning system explained most of the error variance (80.7%). Repeatability coefficients of the systems were 16.5 cc (Omega Scanner 3D), 26.4 cc (Rodin4D), and 32.8 cc (Biosculptor). The time to perform the measurements was significantly longer (+80 seconds) for the Omega Scanner 3D.CONCLUSIONS: For measuring residual limb volume in TT amputees, Omega software (state version 12.2) combined with the Rodin4D scanner was more usable and reliable than the Rodin 4D or Biosculptor systems, when operated by staff with limited experience and training.</p

Common contributing factors of diagnostic error:A retrospective analysis of 109 serious adverse event reports from Dutch hospitals

Introduction: Although diagnostic errors have gained renewed focus within the patient safety domain, measuring them remains a challenge. They are often measured using methods that lack information on decision-making processes given by involved physicians (eg, record reviews). The current study analyses serious adverse event (SAE) reports from Dutch hospitals to identify common contributing factors of diagnostic errors in hospital medicine. These reports are the results of thorough investigations by highly trained, independent hospital committees into the causes of SAEs. The reports include information from involved healthcare professionals and patients or family obtained through interviews. Methods:All 71 Dutch hospitals were invited to participate in this study. Participating hospitals were asked to send four diagnostic SAE reports of their hospital. Researchers applied the Safer Dx Instrument, a Generic Analysis Framework, the Diagnostic Error Evaluation and Research (DEER) taxonomy and the Eindhoven Classification Model (ECM) to analyse reports.Results: Thirty-one hospitals submitted 109 eligible reports. Diagnostic errors most often occurred in the diagnostic testing, assessment and follow-up phases according to the DEER taxonomy. The ECM showed human errors as the most common contributing factor, especially relating to communication of results, task planning and execution, and knowledge. Combining the most common DEER subcategories and the most common ECM classes showed that clinical reasoning errors resulted from failures in knowledge, and task planning and execution. Follow-up errors and errors with communication of test results resulted from failures in coordination and monitoring, often accompanied by usability issues in electronic health record design and missing protocols. Discussion: Diagnostic errors occurred in every hospital type, in different specialties and with different care teams. While clinical reasoning errors remain a common problem, often caused by knowledge and skill gaps, other frequent errors in communication of test results and follow-up require different improvement measures (eg, improving technological systems).</p

Raptors in the Dutch wetlands

Roofvogels in de Nederlandse wetlands (1995). C. Dijkstra, N. Beemster, M. Zijlstra, M. van Eerden, S. Daan RWS, RDIJ, Flevobericht nr. 381. ISBN 90-369-1147-8. Dit Flevobericht vormt de eindrapportage van het onderzoeksproject " De betekenis van grootschalige wetlands voor roofvogels". De verwerkte gegevens werden verzameld vanaf 1975 tot 1994, voornamelijk in de Flevopolders en de Lauwersmeer. Het rapport heeft betrekking op de interacties tussen roofvogels, het prooiaanbod en het toegepaste beheer in de wetlands. Aantalsvariaties, voortplantingssucces en de jaarlijkse mortaliteit van roofvgels worden besproken. Een belangrijke determinant van genoemde demografische factoren, namelijk de jaagopbrengst, werd onderzocht in relatie tot prooidichtheid en prooibeschikbaarheid. De effecten van verschillende beheersvormen op het prooiaanbod en de roofvogels zijn gekwantificeerd, en een aantal adviezen gericht op een optimaal beheer voor wetland roofvogels worden geformuleerd

EpCAM as multi-tumour target for near-infrared fluorescence guided surgery

Background: Evaluation of resection margins during cancer surgery can be challenging, often resulting in incomplete tumour removal. Fluorescence-guided surgery (FGS) aims to aid the surgeon to visualize tumours and resection margins during surgery. FGS relies on a clinically applicable imaging system in combination with a specific tumour-targeting contrast agent. In this study EpCAM (epithelial cell adhesion molecule) is evaluated as target for FGS in combination with the novel Artemis imaging system. Methods: The NIR fluorophore IRDye800CW was conjugated to the well-established EpCAM specific monoclonal antibody 323/A3 and an isotype IgG1 as control. The anti-EpCAM/800CW conjugate was stable in serum and showed preserved binding capacity as evaluated on EpCAM positive and negative cell lines, using flow cytometry and cell-based plate assays. Four clinically relevant orthotopic tumour models, i.e. colorectal cancer, breast cancer, head and neck cancer, and peritonitis carcinomatosa, were used to evaluate the performance of the anti-EpCAM agent with the clinically validated Artemis imaging system. The Pearl Impulse small animal imaging system was used as reference. The specificity of the NIRF signal was confirmed using bioluminescence imaging and green-fluorescent protein. Results: All tumour types could clearly be delineated and resected 72 h after injection of the imaging agent. Using NIRF imaging millimetre sized tumour nodules were detected that were invisible for the naked eye. Fluorescence microscopy demonstrated the distribution and tumour specificity of the anti-EpCAM agent. Conclusions: This study shows the potential of an EpCAM specific NIR-fluorescent agent in combination with a clinically validated intraoperative imaging system to visualize various tumours during surgery