Montelukastin anti-ülserojenik etkisinin indometazinle oluşturulan deneysel ülser modelinde histopatolojik olarak değerlendirilmesi

Amaç: Antiülserojenik ilaçların etkileri mide mukozasında prostoglandin üretiminin artışına ve lökotrien üretiminin azalmasına bağlıdır. Montelukast selektif reversibil sisteinil lökotrien D4 reseptör antagonisti, antiastmatik bir ilaçtır. Bu çalışmada, mon- telukastın antiülserojenik etkisi ve bu etkisinin polimorfnükleer lökosit infiltrasyonu ile ilişkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Erkek Sprague-Dawley sıçanlar beş gruba ayrıldı. Gruplara distile su (kontrol grubu), famotidin (40 mg/kg) ve montelukast (5- 10 ve 20 mg/kg) ağız yoluyla verildi. 30 dakika sonra bütün gruplara yine ağız yoluyla indometazin (25 mg/kg) uygulandı. 6 saat sonra, denekler sakrifiye edildi. Her mide için ülser indeksleri ve her grup için ülser inhibisyon oranları ölçüldü, daha sonra mide dokuları histopatolojik olarak (polimorfonükleer lökosit infiltrasyonu) değerlendirildi. Bulgular: Ülser inhibisyon oranları famo- tidin için 96.14%, 5-10 ve 20 mg/kg montelukast için sırasıyla 59.96%, 72.65% ve 76.97% bulundu. Montelukast (10-20 mg/kg) histopatolojik olarak famotidine benzer etkiler gösterdi. Sonuç: Bu çalışmada, montelukastın antiülserojenik etkisi ile mide mukozasındaki polimorfonükleer lökosit infiltrasyonu arasında bir ilişki olduğu gözlenmiştir ve montelukast hem makroskopik olarak hem de mikroskopik olarak antiülserojenik bir ilaç gibi davranmıştır.Background/aims: The effects of anti-ulcerogenic drugs are dependent on the increase in prostaglandin production and reduction in leukotriene production in the gastric mucosa. Montelukast is an anti-asthmatic drug, a selective reversible cysteinyl leukotriene D4 receptor antagonist. In this study, we aimed to evaluate the anti-ulcerogenic effect of montelukast and to investigate the relati- onship between its anti-ulcerogenic effect and polymorphonuclear leukocyte infiltration in the gastric tissues. Materials and Met- hods: Male Sprague-Dawley rats were separated into five groups. Distilled water (control group), famotidine (40 mg/kg), and mon- telukast (5, 10 and 20 mg/kg) were given orally (gavage). Thirty minutes later, indomethacin (25 mg/kg) was administered to all the groups. Six hours later, the animals were sacrificed by decapitation. The ulcer indexes for each stomach and the ulcer inhibiti- on rates for each group were calculated, and the stomachs were later evaluated histopathologically (polymorphonuclear leukocyte infiltration). Results: Ulcer inhibition rates were as follows: famotidine 96.14% and montelukast 59.96%, 72.65% and 76.97% (5, 10 and 20 mg/kg, respectively). Montelukast (10 and 20 mg/kg) showed effects similar to those of famotidine histopathologically. Conclusions: In this study, it was observed that there was a relationship between the anti-ulcerogenic effect of montelukast and polymorphonuclear leukocyte infiltration in the gastric mucosa, and montelukast behaved as an anti-ulcerogenic drug both macros- copically and microscopically

Farelerde kafein ve pentilentetrazol ile oluşturulan generalize nöbetlere omeprazolün etkileri

Amaç: Karbonik anhidraz inhibitör özelliği bilinen omeprazol’ün, farelerde kafein ve pentilentetrazol ile oluşturulan generalize nöbetlerde anti-konvülsan etkilerinin araştırılması amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: Omeprazol(0,25- 0,5- 1- 2 mg/kg), diazepam ( PTZ modeli için 0,5 mg/kg ve kafein modeli için 5 mg/kg) ve distile su uygulandıktan 30 dakika sonra gruplara kafein (300 mg/kg) veya PTZ (100 mg/kg) intraperitoneal olarak uygulandı. Kafein veya PTZ enjeksiyonlarını takiben, hayvanlarda ilk generalize tonik klonik konvulsiyonların başlamasına kadar geçen süre saniye olarak ölçüldü ve latent periyot olarak kabul edildi. Omeprazolün tolerans potansiyeli 0,5 mg/kg dozla (tekrarlayan uygulamalarda) kafein ile oluşturulan konvülsiyon modelinde çalışıldı. Bulgular: Kafein ve PTZ enjeksiyonlarını takiben, omeprazol latent periyotları uzattı. En uzun latent periyot 0,5 mg/kg dozla kafein modelinde gözlendi (% 307,47; p< 0,05), ve omeprazol kafein nöbetlerinde PTZ nöbetlerine göre daha koruyucu idi. Tolerans çalışmasında ise takip eden günlerde omeprazol latent periyotları kısalttı. Sonuç: Omeprazol düşük dozlarda, özellikle kafein ile oluşturulan nöbetlerde, anti-konvülsan aktivite göstermiştir, fakat bu etkisine karşı diğer karbonik anhidraz inhibitörleri gibi tolerans gelişmiştir.Purpose: Because omeprazole has a carbonic anhydrase inhibitor activity, it was aimed to investigate whether omeprazole has anticonvulsant effect on caffeine and phentylenetetrazole (PTZ)-induced generalize seizures in mice. Material and Methods: Omeprazole (0.25- 0.5- 1- 2 mg/kg), diazepam (0.5 mg/kg for PTZ model and 5 mg/kg for caffeine model) and distilled water were administrated, 30 min later caffeine (300 mg/kg) or PTZ (100 mg/kg) were injected to all groups, intraperitoneally. Following the caffeine or PTZ injections, the time taken for the onset of the animals' first generalize tonic-clonic convulsion was measured in second, was accepted as the latency period. Tolerance potential of omeprazole were done with 0.5 mg/kg (upon repeated administrated) in caffeine-induced convulsion model. Results: Following the caffeine and PTZ injections, omeprazole prolonged the latency periods in comparison with caffeine and PTZ groups. The longest latency was observed by omeprazole 0.5 mg/kg dose in the caffeine model (307.47 %, p< 0.05), and omeprazole had showed more protective effect in caffeine seizures than in PTZ seizures. In the tolerance study, latency periods were shortened by omeprazole on following days. Conclusion: Low doses of omeprazole, in especially caffeine-induced seizures, presented an anticonvulsant activity, but tolerance across to this action developed as the other carbonic anhydrase inhibitors

Sıçanlarda indometazin ile oluşturulan mide hasarı üzerine statinlerin etkileri

Amaç: Statinlerin lipid düşürücü etkilerinin yanısıra ilave pleiotropik etkileri vardır. Bu çalışmada, statinlerin sıçanlarda indometazinle oluşturulan mide hasarı üzerine etkileri değerlendirildi. Gereç ve Yöntem: Hayvanlar sekiz gruba ayrıldı. Kontrol grubuna distile su, diğer gruplara omeprazol (30 mg/kg), atorvastatin (20-40 mg/kg), simvastatin (20-40 mg/kg) ve rosuvastatin (20-40 mg/kg) oral yolla verildi. Otuz dakika sonra, bütün gruplara yine oral yolla indometazin (25 mg/kg) uygulandı. Altı saat sonra, hayvanlar dekapitasyon ile öldürüldü. Her grup için ortalama ülser indeksleri hesaplandı. Daha sonra, mideler histopatolojik olarak değerlendirildi. Bulgular: Ülser indeksleri kontrol grubunda 1.72±0.16, omeprazol grubunda 0±0.00, atorvastatin, simvastatin ve rosuvastatinin 20 ve 40 mg/kg dozlarında sırasıyla 4.28±0.39, 4.99±0.96, 1.72±0.73, 1.90±0.48, 1.85±0.26 ve 1.67±0.18 tespit edildi. Atorvastatin her iki dozda indometazinle oluşturulan ülser indeksini ve 40 mg/kg dozda erozyon skorunu anlamlı olarak artırmıştır. Simvastatinin 20 mg/kg dozu mononükleer lökosit infilrasyonunu inhibe etmesine rağmen, 40 mg/kg dozu hiperemiyi artırmıştır. Rosuvastatin 20 mg/kg dozda hem mononükleer lökosit hem de nötrofil infiltrasyonlarını, 40 mg/kg dozda ise sadece nötrofil infiltrasyonunu azaltmıştır. Sonuç: Mide rahatsızlığı olan hastalarda, statinler dikkatli kullanılmalıdır. Statin tedavisi mutlaka gerekiyorsa, atorvastatin kullanılmamasını ve diğer statinlerin de etkili en düşük dozlarda kullanılmasını tavsiye etmekteyiz.Background/aims: Statins have additional pleiotropic effects beyond their lipid-lowering effects. In this study, the effects of statins were evaluated in an indomethacin-induced gastric injury model in rats. Materials and Methods: Animals were divided into eight groups. Distilled water (control group), omeprazole (30 mg/kg), atorvastatin (20 and 40 mg/kg), simvastatin (20 and 40 mg/kg), and rosuvastatin (20 and 40 mg/kg) were given orally (gavage). Thirty minutes later, indomethacin (25 mg/kg) was administered orally to all groups. Six hours later, the animals were sacrificed by decapitation. The mean ulcer indexes for each group were calculated, and the stomachs were evaluated histopathologically. Results: The ulcer indexes were as follows: control 1.72±0.16, omeprazole 0±0.00, and atorvastatin, simvastatin and rosuvastatin (at 20 and 40 mg/kg doses, respectively) 4.28±0.39, 4.99±0.96, 1.72±0.73, 1.90±0.48, 1.85±0.26, and 1.67±0.18. Atorvastatin significantly increased the indomethacin-induced ulcer index at both doses and the erosion score at 40 mg/kg dose. Although the 20 mg/kg dose of simvastatin inhibited mononuclear leukocyte infiltration, the 40 mg/kg dose induced hyperemia. Rosuvastatin did not decrease mononuclear leukocyte or neutrophil infiltrations at 20 mg/kg dose, and only neutrophil infiltration at the 40 mg/kg dose. Conclusions: In patients with gastric discomfort, statins must be used carefully. If statin therapy is needed, we recommend to avoid using atorvastatin and to use the other statins only in the minimum effective dose. Top Summary Introduction Materials And Methods Results Discussion Reference

Statinlerin testiküler iskemi reperfüzyon ile oluşturulan histopatolojik hasar üzerine etkileri

Amaç: Testiküler torsiyon infertiliteye neden olabilen yaygın bir sendromdur. Bu çalışma farklı farmakolojik özelliklere sahip statinlerin, testiküler torsiyon/detorsiyonu yansıtan bir model olan testiküler iskemi/reperfüzyon (IR) hasarı modelinde, tek dozlarının histopatolojik etkilerini değerlendirmek için planlandı. Gereç ve Yöntem: Sıçanlar operasyondan önce intraperitonal (i.p.) tiyopental sodyum (50 mg/kg) ile anestezi edildi. Sıçanların sol testiküler arter ve venleri 1 saat süreyle oklüze edildikten sonra, 24 saat reperfüze edildi. Histolojik değerlendirme için orşiektomi yapıldı. Simvastatin (5 mg/kg, i.p.), pravastatin (5 mg/kg, i.p.), atorvastatin (10 mg/kg, i.p.) veya çözücü (% 10 dimethilsülfoksit) reperfüzyondan önce uygulanıldı. Bulgular: IR sol testislerde belirgin histopatolojik hasara neden oldu. IR grubunun ortalama Johnsen skoru sham grubundan daha düşüktü (p=0.001). Simvastatinle tedavi edilmiş testislerin skoru sham grubundan daha düşük (p=0.001), fakat IR grubundan daha yüksek bulundu (p=0.004). Atorvastatin ve pravastatin tedavileri ortalama Johnsen skorunu değiştirmedi. Sonuç: Bu çalışma, IR ile oluşturulan histopatolojik hasarı, tek doz uygulanan simvastatin tedavisinin azalttığını; tek doz atorvastatin ve pravastatin tedavilerinin ise değiştirmediğini göstermektedir. Sonuç olarak, statinlerin sergilemiş olduğu bu farklı etkilerin, onların farklı kimyasal ve farmakolojik özelliklerine bağlı olabileceğini düşünmekteyiz.Objective: Testicular torsion is a common syndrome that could lead to infertility. This study was designed to evaluate the histopathological effects of single dose of statins which have different pharmacological properties, in testicular ischemia/ reperfusion (IR) injury model that resembles testicular torsion/detorsion. Material and Methods: Rats were anesthetized with intraperitoneal (i.p.) thiopental sodium (50 mg/kg) before the operation. Left testicular artery and vein of rats were occluded for 1 hour and the organ was allowed to reperfuse 24 hour before the orchiectomy for histologic examination. Simvastatin (5 mg/kg, i.p.), pravastatin (5 mg/kg, i.p.), atorvastatin (10 mg/kg, i.p.) or vehicle (10 % dimethylsulfoxide) was administrated before reperfusion. Results: IR caused a significant histopathologic damage of left testis. The mean Johnsen score in IR group was lower than sham group (p=0.001). The score of testes treated with simvastatin was lower than sham (p=0.001) but higher than IR group (p=0.004). Atorvastatin and pravastatin treatments did not alter the mean Johnsen score. Conclusion: The present study showed that simvastatin treatment reduced IR-induced histopathologic injury, while atorvastatin and pravastatin did not alter. In conclusion, we thought that these different effects of statins may be dependent on their different chemical and pharmacological properties

Role of angiotensin and endothelin in testicular ischemia reperfusion injury

Objectives: To determine whether angiotensin and endothelin have any role in testicular ischemia reperfusion injury by investigating the effects of the angiotensin converting enzyme inhibitor enalapril, selective non-peptide angiotensin-II type I blocker losartan and dual endothelin receptor blocker bosentan. Methods: Rats were anesthetized with thiopental sodium (50mg/kg i.p.) before the operation. The left testicular artery and vein of rats were occluded for 1h; before the bilateral orchiectomy, the organ was allowed to reperfuse for 3h or 24h. Enalapril (20mg/kg i.p.), losartan (30mg/kg i.p.), bosentan (10mg/kg i.p.) or vehicle (saline) were given 30min before reperfusion. Malondialdehyde level was measured in testicular tissue after 3h of reperfusion. Histological examination was carried out after 24h of reperfusion. Results: Ischemia reperfusion caused a significant increase in malondialdehyde level of ipsilateral testis, and histopathological injury in both ipsilateral and contralateral testes. Enalapril, losartan and bosentan treatments prevented the ischemia reperfusion-induced augmentation in malondialdehyde levels. Only bosentan treatment ameloriated ischemia reperfusion-induced histopathological alterations. Conclusions: Endothelin might play a more important role in pathogenesis of testicular ischemia reperfusion injury when compared with angiotensin. © 2011 The Japanese Urological Association