Günübirlik genel anestezi ile diş tedavisinde postoperatif bulantı -kusmanın önlenmesinde metoklopramid in etkinliği

Aim: This study retrospectively evaluates the efficacy of metoclopramide in preventing postoperative nausea and vomiting (PONV) in patients who had dental treatment under outpatient general anesthesia. Materials and Methods: The records of 60 ASA I-II patients who had dental treatment under outpatient general anesthesia were examined retrospectively. From 60 patients who were included in the study, patients who receieved metoclopramide 10 mg IV after anesthesia induction comprised Group 1 (n=30) and those who did not receive any antiemetic medication comprised Group 2 (n=30). The patients were assessed in the postoperative recovery unit in terms of presence and severity of nausea/vomiting at 15, 30 min and 1, 2, 4, and 6 hour. The nausea/vomiting severity scores of the patients were measured using a 5-point scale (0=no nausea, 1=mild nausea, 2=moderate nausea, 3=vomiting less than twice an hour, 4=vomiting more than twice an hour). Additional antiemetic drug administration and side effects were recorded. Results: There were no statistically significant differences in the patients demographic data. No significant difference was found between the two groups in terms of nausea/vomiting scores at any of the postoperative measurement times (p;gt;0.05). There was no need for additional antiemetic medications or any side effects in any of the groups. Conclusion: No significant difference was shown between the metoclopramide and control groups in terms of PONV or the need for additional antiemetic medication.Amaç: Çalışmamızda günübirlik genel anestezi altında diş tedavisi yapılan hastaların postoperatif bulantı -kusma (POBK) tedav isinde metoklopramidin etkinliğinin belirlenmesi amaçlandı . Gereç ve Yöntem : Günübirlik genel anestezi altında diş tedavisi yapılan, ASA I -II 60 hastanın dosyaları geriye dönük olarak incelendi. Çalışmaya alınan 60 hastadan anestezi indüksiyonu sonrası cer rahi başlamadan önce iv 10 mg metoklopramid verilen hastalar (Grup 1) (n=30), antiemetik verilmeyen hastalar (Grup 2) (n=30) olarak adlandırıldı. Postoperatif derlenme ünitesinde hastalar 15, 30. dk, 1 . , 2. , 4. ve 6. saatlerde bulantı/kusma varlığı ve şidd eti açısından değerlendirilmişti. Olgulardaki bulantı/kusma şiddet skoru, 5 noktalı skala (0=bulantı yok, 1 =hafif bulantı, 2=orta şiddetli bulantı, 3=saatte 2 defadan daha az kusma, 4=saatte 2 defadan daha fazla kusma) kullanılarak ölçülmüştü. Ek antiemeti k alımı ve yan etkiler kaydedilmişti. Bulgular: Hastaların demografik verilerinde istatistiksel anlamlı fark yoktu. Postoperatif tüm ölçüm zamanlarında, bulantı/kusma skorları açısından iki grup arasında anlamlı bir farklılık bulunmadı (p>0.05). İki grupta da ek antiemetik gereksinimi ve yan etki gözlenmedi. Sonuç: Metoklopramid ve kontrol grubu arasında POBK ve ek antiemetik gereksinimi açısından anlamlı bir fark bulunmadı

Anesthetic Management of a Pediatric Patient With Bardet-Biedl Syndrome: A Case Report

###EgeUn###Bardet-Biedl syndrome is a rare autosomal recessive genetic disorder that affects many organ systems. In cases of Bardet-Biedl syndrome, since the risk of developing inspiratory, cardiovascular, and metabolic problems is high, endotracheal intubation and anesthesia management are difficult. In this report, we present our experience in the management of anesthesia during endoscopic sinus surgery that was performed for the first time on a 6-year-old pediatric patient diagnosed with Bardet-Biedl syndrome

Rocuronium-sugammadex use in electroconvulsive therapy of patients with pseudocholinesterase enzyme deficiency

WOS: 000329013100020PubMed ID: 2409588

Neuromuscular Functions on Experimental Acute Methanol Intoxication

Amaç: Kaza veya intihar amaçlı gelişen metil alkol intoksikasyonları mortalitelerinin yüksek olması ve nörolojik sekellerinin ağır olması sebebiyle önemli bir problem olarak karşımıza çıkmaktadır. Metil alkolün alınmasıyla akut dönemde doza bağımlı olarak metabolik asidoz, kalıcı körlüğe yol açan optik nöropati, solunum yetmezliği, dolaşım yetmezliği ve ölüm gelişmektedir. Doğrudan toksik etkisinin yanı sıra karaciğerde metabolize olmasıyla açığa çıkan formik asit, mitokondride hasarlanma ile ortaya çıkan oksidatif stres ve artan lipid peroksidasyonu nörotoksisitede temel mekanizmayı oluşturmaktadır. Santral sinir sisteminde nörotoksik bir ajan olduğu bilinen metanolün akut dönemde periferik nöromüsküler ileti üzerindeki etkileri bilinmemektedir. Çalışmamızda; deneysel olarak oluşturulan akut metanol intoksikasyonu modelinde erken dönemde (ilk 24 saat) periferik nöromüsküler ileti fonksiyonlarının elektrofizyolojik ölçümlerle araştırılması amaçlandı.Yöntemler: Ege Üniversitesi Hayvan Deneyleri Yerel Etik Kurulu onayı alındıktan sonra başlanan çalışma; her biri yaklaşık 200 gr ağırlığında 10 adet Wistar rat üzerinde yapıldı. Ketamin/xylazine anestezisi altında elektrofizyolojik ölçüm kayıtları alınmasını takiben nazogastrik sonda ile 3 g kg-1 metanol verildi. 24 saat sonra tüm ölçümler tekrarlandı. Elektrofizyolojik ölçümler; sol siyatik sinir; Biopac HSTM01 yüzeyel stimülasyon elektrodları (BIOPAC Systems, Inc., Santabarbara, CA, ABD) ile siyatik çentikten uyarılarak (10V, 0.1 ms, 1Hz), M. Gastrocnemius'dan bileşik kas aksiyon potansiyeli (CMAP) kaydı yapıldı. Elde edilen kayıtlardan Biopac BSL Pro version: 3.6.7 programı (BIOPAC Systems, Inc., Santabarbara, CA, ABD) ile latans, genlik ve süre değerleri hesaplandı. Sonuçlar, Ege üniversitesi Tıp Fakültesi Biyoistatistik ve Tıbbi Bilişim Anabilim Dalı'nda değerlendirildi. Bulgular: Metanol öncesi CMAP Latans 0,81±0,11 ms iken metanol sonrası 0,76±0,12 ms olduğu; CMAP Amplitüd 9,85±0,98 mV iken metanol sonrası 9,99±0,40 mV olduğu; CMAP Süre 9,86±0,03 ms iken metanol sonrası 9,86±0,045 ms olduğu; ve metanol öncesi ve sonrası yapılan tüm elektrofizyolojik ölçümlerde istatistiksel olarak herhangi bir fark olmadığı görülmüştürSonuç: Deneysel metanol intoksikasyonunun akut döneminde (ilk 24 saat) nöromüsküler ileti fonksiyonlarında elektrofizyolojik bir değişiklik olmadığı gözlendiObjective: The incidence of accidental or suicidal ingestion of methyl alcohol is high and methyl alcohol intoxication has high mortality. Methyl alcohol intoxication causes severe neurological sequelae and appears to be a significant problem. Methyl alcohol causes acute metabolic acidosis, optic neuropathy leading to permanent blindness, respiratory failure, circulatory failure and death. It is metabolised in the liver, and its metabolite formic acid has direct toxic effects, causing oxidative stress, mitochondrial damage and increased lipid peroxidation associated with the mechanism of neurotoxicity. Methanol is known to cause acute toxicity of the central nervous system; however, the effects on peripheral neuromuscular transmission are unknown. In our study, we aimed to investigate the electrophysiological effects of experimentally induced acute methanol intoxication on neuromuscular transmission in the early period (first 24 h).Methods: After approval by the Animal Experiment Ethics Committee of Ege University, the study was carried out on 10 Wistar rats, each weighing about 200 g. During electrophysiological recordings and orogastric tube insertion, the rats were anaesthetised using intra-peritoneal (IP) injection of ketamine 100 mg kg?1 and IP injection of xylazine 10 mg kg?1. The rats were given 3 g kg?1methyl alcohol by the orogastric tube. Electrophysiological measurements from the gastrocnemius muscle were compared with baseline.Results: Latency measurements before and 24 h after methanol injection were 0.81±0.11 ms and 0.76±0.12 ms, respectively. CMAP amplitude measurements before and 24 h after methanol injection were 9.85±0.98 mV and 9.99±0.40 mV, respectively. CMAP duration measurements before and 24 h after methanol injection were 9.86±0.03 ms and 9.86±0.045 ms, respectively.Conclusion: It was concluded that experimental methanol intoxication in the acute phase (first 24 h) did not affect neuromuscular functio

Radiyal arter kanülasyonunda lidokain infiltrasyonu ile lidokain-prilokain krem uygulamasının karşılaştırılması

Objective: Our aim was to compare the effects of subcutaneous 2 % lidocaine infltration and topically applied lidocaine-prilocaine cream (EMLA;reg;) on perception of pain, complications, patient and physician satisfaction in patients scheduled for cardiovascular surgery who were to receive invasive arterial monitoring. Materials and Methods: The study included 128 ASA II-III patients aged 40-80 years who were randomized to receive either 0.5 mL 2 % lidocaine infltration 5 minutes before the radial artery cannulation (Group L) or 1 mL of EMLA;reg; cream 1 hour before the attempt (Group E). Before, during and after the cannulation, noninvasive systolic, diastolic and mean arterial pressures (SAP, DAP, MAP), peripheral oxygen saturation (SpO2 ), respiration rates (RR), and heart rates (HR) were recorded. Visual Analogue Scale (VAS) scores were noted during the frst (VAS-1) and ffth minute (VAS-2) after the completion of cannulation. Thereafter, number of attempts, complications, patient and physician satisfaction were evaluated. Results: No signifcant difference was found between the two groups in terms of individual data; HR, SAP, DAP, MAP, SpO2 and RR values, as well as the number of attempts. In both groups, a decrease was established in VAS-2 scores as compared to VAS-1 (p;lt;0.001). When the two groups were compared, a signifcant decrease was found in VAS-1 and VAS-2 values of Group E relative to Group L. In Group E, patient and physician satisfaction was better (p;lt;0.001). Number of complications was found to be less in Group E (p;lt;0.001). Conclusion: It was concluded that EMLA;reg; cream application is a more appropriate choice compared to lidocaine application for placement of radial artery cannula in patients who would receive invasive arterial monitoring prior to cardiovascular surgery, due to its advantages such as better pain control, reduced number of complications and remarkably superior patient and physician satisfaction.Amaç: Kardiyovasküler cerrahi planlanan ve invaziv arter monitörizasyonu yapılacak hastalarda subkutan % 2 lidokain infltrasyonu ile topikal uygulanan lidokain-prilokain kremin (EMLA®); ağrı, komplikasyonlar, hasta ve hekim memnuniyeti üzerindeki etkinliklerinin karşılaştırılması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya radiyal arter kanülasyonu işleminden 5 dk. önce 0,5 mL % 2 lidokain infltrasyonu (Grup L) veya girişimden 1 saat önce 1 mL EMLA® krem (Grup E) uygulanmak üzere rasgele seçilen 40-80 yaş arası 128 ASA II-III grubu hasta alındı. Kanülasyon öncesinde, sırasında ve sonrasında noninvaziv sistolik, diyastolik ve ortalama arter basıncı (SAB, DAB, OAB), periferik oksijen saturasyonu (SpO2 ), solunum sayısı (SS) ve kalp atım hızı (KAH) kaydedildi. Vizüel Analog Skala (VAS) skorları kanülasyon tamamlandıktan sonra 1. (VAS-1) ve 5. (VAS-2) dk.’larda not edildi. Daha sonra, girişim sayısı, komplikasyonlar, hasta ve hekim memnuniyeti değerlendirildi. Bulgular: Bireysel verilerde, KAH, SAB, DAB, OAB, SpO2 ve SS değerlerinde ve girişim sayısında iki grup arasında anlamlı bir fark bulunmadı. Her iki grupta VAS-2 skorlarında VAS-1’e göre azalma saptandı (p0.001). İki grup karşılaştırıldığında Grup E’de VAS-1 ve VAS-2 değerlerinde Grup L’ye göre anlamlı bir azalma bulundu. Grup E’de hasta ve hekim memnuniyeti daha iyiydi (p0.001). Grup E’de komplikasyon sayısı daha az bulundu (p0.001). Sonuç: Kardiyovasküler cerrahi öncesinde invaziv arter monitörizasyonu yapılacak hastalarda radiyal arter kanülü yerleştirilmesi için EMLA® krem uygulamasının lidokain uygulamasına göre daha iyi ağrı kontrolü sağlaması, komplikasyon sayısını azaltması, hasta ve hekim memnuniyeti açısından belirgin olarak üstün olması nedeniyle daha uygun bir seçenek olduğu kanısına varıldı