Depresif kadın hastalarda olumlu ve olumsuz emosyonel uyaranlara verilen yanıtların sağlıklı kontrollerle karşılaştırılması

Amaç: Bu çalışmanın amacı, depresyon hastalarında, olumlu ve olumsuz uyaranların yarattığı emosyonel yanıtların şiddetinin ötimik kontrollerle karşılaştırılmasıdır. Yöntem: Çalışmaya, herhangi bir psikotrop ilaç kullanmayan depresif episoddaki 46 kadın hasta ve 40 sağlıklı kadın alındı. Hastalar ve kontroller ayrıntılı psikiyatrik görüşme ile değerlendirildi. Hasta ve kontrol grubu, Beck Depresyon ve Anksiyete ölçekleri, emosyon regulasyon stratejilerini belirlemek adına Emosyon Regulasyon Anketini doldurdular ve sonrasında 2 defa 11 dakika süren blok dizaynında farklı slayt gösterileri izletildi. Slayt gösterisinde “International Affective Pictures System” (IAPS) dan seçilmiş fotoğraflar kullanıldı. Hastaların görsel uyaranlara verdiği 6 temel emosyon (üzüntü, tiksinti, öfke, korku, mutluluk, şaşırma) yanıtı değerleri “yineleyici ölçümler için varyans analizi” ile değerlendirildi. Bulgular: Hastaların olumsuz uyaranlar karsısında üzüntü, tiksinti, öfke, korku ve şaşırma puanlarının daha yüksek; olumlu uyaranlar karsısında ise mutluluk puanlarının daha düşük olduğu tespit edilmiştir. Bazal puanları dikkate alarak baktığımızda depresif hastalarda, negatif uyarana daha fazla tiksinti, öfke, korku yanıtı verdikleri görüldü. Olumlu uyaranlara hasta grubunun verdiği mutluluk yanıtının aralığının kontrollerden farklı olmadığı saptandı. Fark göstermeyen diğer iki temel emosyon üzüntü ve şaşırma idi. Sonuç: Bu çalışmada, beklendiği gibi olumsuz emosyonlar (üzüntü, tiksinti, korku, öfke) hastalarda yüksek bulunurken, mutluluk düşük bulunmuştur. Ancak, uyaranlara karsı oluşan emosyon yanıt tepkisi depresyon hastalarında sadece öfke, tiksinti, korku için kontrollerden daha yüksek genliğe sahiptir. Sonuçlarımız, önceki araştırmacıların genellemeye giden hipotezlerini doğrulamamıştır ve temel emosyonların ayrı ayrı ele alınması gerektiğini göstermiştir

The effects of sexual abuse on female adolescent brain structures

Objective: Sexual abuse (SA) is known for its effects on brain structures in adolescents. We aimed to explore if SA has any effect on limbic and prefrontal cortex (PFC) structures. We hypothesized that children with SA would have a thinner PFC with larger amygdala and hippocampus that lead to aberrations in threat detection, orientation and response circuit; that would be highly adaptive in a dangerous environment in the short term. Method: We included 57 SA and 33 healthy control (HC) female participants. In addition to psychiatric evaluation, we acquired 3 T MR images from all participants. We compared prefrontal cortical thicknesses, hippocampus and amygdala volumes between groups. Results: The age and education levels of study groups were matched, however, IQ scores and socioeconomic status (SES) scores of the SA group were lower than the controls. Total CTQ scores of the SA group were higher than the HC. Nevertheless, the mean value of sexual abuse scores was above the cut-off scores only for the SA participants. SA participants had larger right and left hippocampus and right amygdala volumes than the controls. SA group had reduced inferior frontal gyrus cortical thickness (T=3.5, p0.01, cluster size=694 mm(2), x=51 y=-30 z=6) than HC group. None of the structural findings were correlated with total or sexual abuse CTQ scores. Conclusion: Children with SA history has structural abnormalities in threat detection, orientation and response circuit. SA victims with no psychiatric diagnosis have a high probability of psychiatric problems with a possible contribution of these aberrations. SA cases that do not have a diagnosis must not be overlooked as they may have structural changes in emotion related brain regions. Careful follow-up is needed for all of all SA cases

Emotional context effect on recognition of varying facial emotion expression intensities in depression

Background: Previous research has indicated that Major Depressive Disorder (MDD) patients have deficits in the process of facial emotion recognition. In most of these studies, isolated emotional faces were used, and the effect of the surrounding context of the face was neglected. We aimed to investigate how context emotion (sad or happy) affects facial emotion recognition and whether this effect is different in depressive individuals compared to the control group. Methods: Happy, sad, neutral facial expressions with congruent and incongruent visual contexts were presented to 51 MDD patients and 42 matched healthy controls. Emotional facial expressions are presented as morphs gradually expressing happiness or sadness with 40% and 80% intensity levels. Mean reaction time, mean accuracy rate, and mean emotion intensity rating score was calculated for each condition. Results: The performances on facial emotion intensity rating and accuracy rate were similar between MDD patients and controls. MDD patients were slower to recognize all facial emotions and to recognize facial emotions with emotionally incongruent backgrounds compared to congruent ones. Limitations: Antidepressant therapy of patients might have affected our results. Conclusions: Emotional contextual features have an important role in facial emotion recognition but this effect is independent of depression. Longer reaction time in depression may be related to some cognitive impairments

Eksiklik sendromu olan ve olmayan şizofreni hastalarında gri madde değişiklikleri

Objectives: Reduced gray matter volume is a frequently reported finding in brain imaging studies performed with schizophrenia patients. Some studies suggest a probable link between the negative symptoms of schizophrenia and gray matter loss; however, some of the negative symptoms observed in schizophrenia patients are not primarily linked to the core of schizophrenia. This study aimed to compare gray matter volumes in patients with primary negative symptoms (deficit schizophrenia [DS]), non-DS (NDS) patients, and healthy controls. Materials and Methods: The study included 11 DS patients, 18 non-DS patients, and 17 healthy controls. Magnetic resonance imaging (MRI) was performed using a 1.5 Tesla MR unit. The Schedule for Deficit Syndrome (SDS) was used to determine which patients were DS and non-DS. MR images were compared using voxel-based morphometry (VBM) analysis. Results: Contrary to expectations, no evidence to support less gray matter in DS patients than in NDS patients was observed. Furthermore, NDS patients had less gray matter volume in several brain regions (frontal and temporal cortices) than did the DS patients. All patients had perisylvian gray matter volume deficits, though the NDS patients had more widespread volume deficiencies. Conclusion: No evidence to support the hypothesis that DS patients have less gray matter volume than those of NDS patients was observed. On the contrary, DS patients had more gray matter volume in some regions; the differences observed in gray matter volume in these brain regions between the 2 patient groups may be responsible for the differences in their clinical manifestations.Amaç: Şizofreni hastalarında gerçekleştirilen beyin görüntüleme çalışmalarında gri madde azalması sıklıkla bildirilen bir bulgudur. Bazı çalışmalarda şizofrenide görülen negatif belirtiler ile gri madde kaybı arasında ilişki olduğunu düşündüren sonuçlar elde edilmiştir. Bununla birlikte, hastalarda gözlenen negatif bulguların önemli bir kısmı hastalık dışı nedenler ile ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmada primer negatif belirtileri olan [eksiklik sendromu (ES)] hastalardaki gri madde değişiklikleri, kontrol grubu ve eksiklik sendromu olmayan hastalar ile karşılaştırılmıştır. Yöntem: Çalışmaya ES olan 11 ve ES olmayan 18 şizofreni hastası ile 17 sağlıklı gönüllü alınmıştır. Olguların manyetik rezonans (MR) görüntüleri 1,5 T gücündeki cihaz ile elde edilmiştir. Hastaların ES olup olmadıklarına “Şizofrenide Eksiklik Sendromu Çizelgesi”ne (ŞESÇ) göre karar verilmiştir. Görüntüler voksel tabanlı morfometri (VBM) analizi ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Beklenenin aksine ES gösteren hastalarda, diğer şizofreni hastalarına göre daha az gri madde lehine bulgu elde edilememiştir Dahası, ES olmayan şizofreni hastalarının bazı beyin bölgelerinde (frontal ve temporal korteks) ES olan hastalara göre daha az gri madde hacmine sahip oldukları saptanmıştır. Tüm şizofreni hastalarının gri madde eksikliklerinin özellikle perisilviyan bölgede yoğunlaştığı izlenmekle birlikte, ES olmayan hastaların gri madde eksikliklerinin tüm kortekste daha yaygın olduğu görülmüştür.. Sonuç: ES olan hastaların daha yaygın gri madde eksikliklerine sahip olduğuna ilişkin yaygın görüşü doğrulayacak yeterli kanıt bulunmamaktadır. Aksine belirli bazı beyin bölgelerinde ES olmayan hastaların daha az gri madde hacmine sahip oldukları görülmüştür. İki hasta grubu arasındaki hacim farkının gözlendiği alanların, iki sendrom arasındaki klinik tablonun farkından sorumlu olabileceği düşünülmüştür

İlk atak depresyon hastalarında azalmış frontal korteks hacimleri

Objective: Brain imaging studies have shown that depressed individuals suffer from inadequate frontal lobefunctions vis ;agrave; vis smaller frontal lobes. The effects of depression's recurrent nature and long-term antidepressant treatment are not definitely known. This study aimed to examine frontal lobe volume at the onset of clinical depression by including first-episode drug-naive depressed patients. Method: The study included 23 first-episode drug-free major depression patients diagnosed according to the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) and 28 healthy age- and sex-matched controls. Cranial magnetic resonance (MR) images were obtained in both groups using a 1.5 Tesla device. Gray and white matter volumes in the frontal lobes were measured using the Medical Image Processing Analysis and Visualization (MIPAV) computer program. Results: Frontal gray matter volume in the patients was lower than that in the control group. White matter and total intracranial volume did not differ between the 2 groups. Small gray matter volume was not correlated with the duration or severity of illness. Conclusion: The results of this study indicate that frontal lobe gray matter volume is low in first-episode depressed patients and is independent of both illness severity and duration. This result suggests that the observed changes in the frontal lobe could have occurred before the clinical symptoms of depression were observed.Amaç: Beyin görüntüleme çalışmalarında depresif hastaların frontal alanlarında hacim küçüklüğü ve işlev kaybı olduğu bildirilmiştir. Tespit edilen bu hacim küçüklüğüne hastalığın yineleyici doğasının ve antidepresan ilaç kullanımının etkisi net olarak bilinmemektedir. Bu çalışma frontal lob hacim farklarının hastalığın başlangıcından beri var olabileceği varsayımını sınamak amacıyla ilk atak ve ilaçsız hastalarda gerçekleştirilmiştir. Yöntem: Çalışmaya ilk atak, psikotrop ilaç kullanmamış, Mental Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal El Kitabı (DSM IV) kriterlerine göre major depresif bozukluk tanısı konulan 23 depresyon hastasıyla; yaş ve cinsiyet dağılımı bakımından denkleştirilmiş 28 sağlıklı kontrol olgusu alınmıştır. Kraniyal manyetik rezonans (MR) görüntüleri 1,5 Tesla MR cihazıyla elde edilmiştir. Gri ve beyaz madde hacimlerinin ölçümlerinde Medical Image Processing, Analysis, and Visualization (MIPAV) adlı bilgisayar yazılımı kullanılmıştır. Bulgular: Depresyon hastalarında kontrol grubuna göre frontal gri madde hacmi daha küçük bulunmuştur. Beyaz madde ve toplam kafa içi hacmi her iki grupta da benzer çıkmıştır. Bağlantı analizlerinde küçük frontal gri madde hacmiyle hastalığın süresi ve şiddeti arasında ilişki bulunmamıştır. Sonuç: Bu çalışmanın sonuçları ilk atak depresyon hastalarında frontal lob gri madde hacminin hastalık süresinden ve şiddetinden bağımsız bir şekilde küçük olduğunu göstermektedir. Bu sonuç, frontal loptaki değişikliğin depresyonun klinik belirtilerin izlenmesinden önce başlamış olabileceğine işaret etmektedir