Chronostratigraphic significance of an early Valanginian (Cretaceous) calpionellid association (Hochkogel section, Upper Austria, Northern Calcareous Alps)

Early Cretaceous calpionellid samples were collected at the ammonoid-bearing Hochkogellocality in the southern most part of the Reichraming Nappe (Ebenforst Syncline, Northern Calcareous Alps). The microfossil fauna sampled from limestone parts of the Rossfeld Formation indicates an early Valanginian age. The standard Calpionellites Zone (with darderi and major subzones) coincides with the early Valanginian ammonoid zones of Busnardoites campylotoxus and Tirnovella pertransiens. The deposition of the limestones in this area occurred in an unstable environment disturbed by gravitational transport which accounts for the different sedimen tary components and accompanying fossils in the accumulated layers, transported from a source area situated to the south

Mikrofacje i pozycja stratygraficzna górnojurajskich muszlowców z Rogoży w Rogoźniku (pieniński pas skałkowy)

The Rogoża Coquina Member (Pieniny Klippen Belt, Carpathians, Poland) develped as red micritic ammonite coquinas covers the stratigraphical interval from Kimmeridgian to Upper Tithonian as indicated by microfossils study (calcareous dinocysts and calpionellids) in the type-section of the unit, in the Rogoźnik Quarry. These deposits are overlain by white micritic limestones attributed to the Sobótka Limestone Member of Lower to Middle Berriasian.Czerwone muszlowce amonitowe odsłonięte w nieczynnym kamieniołomie w Rogoźniku stanowią wzorzec litostratygraficzny dla ogniwa muszlowców z Rogoży (dawniejsza nazwa "czerwone muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977). Pozycja chronostratygraficzna tych utworów i ich związek ze słynnymi muszlowcami ogniwa muszlowców z Rogoźnika (dawna nazwa "białe muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977) pozostawały przez dłuższy czas nie w pełni wyjaśnione. Pierwotnie (Birkenmajer 1977), sądzono, że ogniwo muszlowców z Rogoży jest starsze od ogniwa muszlowców z Rogoźnika; później (Kutek & Wierzbowski 1986), wyrażono opinię, że ogniwa te są równowiekowe - czerwone mikrytowe muszlowce z Rogoży zastąpione są obocznie przez muszlowce z Rogoźnika o silnie zrekrystalizowanym matryksie przekształconym w dużym stopniu w grubokrystaliczny kalcyt. Przeprowadzone obecnie szczegółowe badania płytek cienkich z prób zebranych w profilu muszlowców z Rogoży w kamieniołomie w Rogoźniku (fig. 1 i 2, pl. 1-3) pozwoliły na pełne przedstawienie charakterystyki mikrofacjalnej i określenie pozycji chronostratygraficznej tych utworów w oparciu o cysty wapiennych Dinoflagellata oraz kalpionelle. Widoczne w profilu muszlowce mają miąższość około 11 metrów (spąg ogniwa muszlowców z Rogoży jest tu nieodsłonięty) i wykształcone są w niższej części jako czerwone wapienie typu wackestone i packstone o mikrofacji sakkokomowo-globochetowej, a w części wyższej - jako czerwonawe i różowe wapienie typu wackestone o mikrofacji kalpionellowo-radiolariowej. Pozycja chronostratygraficzna niższej części muszlowców zawiera się w przedziale od kimerydu i dolnego tytonu (poziomy dinoflagellatowe: Parvula, Moluccana, Borzai oraz Pulla-Tithonica w klasyfikacji Rehakowej 2000) do środkowego tytonu/najniższego górnego tytonu (poziomy kalpionellowe: Chitinoidella oraz Praetintinnopsella w klasyfikacji Rehakowej i Michalika 1997). Datowania te pokazują, że omawiane utwory obejmują przedział stratygraficzny, odpowiadajacy rozwiniętym w klasycznej postaci muszlowcom z Rogoźnika w profilu skałek Rogoży (por. Kutek i Wierzbowski 1986). Wyższa część ogniwa muszlowców z Rogoży w badanym profilu zawiera liczne kalpionelle wskazujące na górnotytoński poziom Crassicolaria i jego wszystkie trzy podpoziomy: Remanei, Brevis i Colomi (por. Reháková i Michalik 1997). Utwory bezpośrednio nadścielające muszlowce z Rogoży w profilu kamieniołomu w Rogoźniku reprezentowane są przez białe i biało-szare wapienie typu wackestone, a lokalnie też mudstone, wykształcone w mikrofacji radiolariowo-kalpionellowej lub kalpionellowej. Obecne tu zespoły kalpionelli wskazują na dolny i środkowy berias (poziom Calpionella), przy czym jak wydaje się, najniższa część tego poziomu, odpowiadająca podpoziomowi Alpina, jest tu nieobecna lub silnie zredukowana miąższościowo. Może to wskazywać na istnienie luki stratygraficznej pomiędzy ogniwem muszlowców z Rogoży, a omawianymi nadległymi wapieniami, które swoim charakterem litologicznym, a także swoją pozycją stratygraficzną, wyraźnie nawiązują do ogniwa wapienia z Sobótki w schemacie litostratygraficznym Birkenmajera (1977)

Calpionellid biostratigraphy across the Jurassic/Cretaceous boundary in San José de Iturbide, Nuevo León, northeastern Mexico

Detailed bed-by-bed sampling on an outcrop of the La Casita and Taraises formations in northeastern Mexico (San José de Iturbide, Nuevo León State) allows the delimitation of the Jurassic/Cretaceous boundary. The Late Tithonian was determined by the presence of the Crassicollaria Zone (Colomi Subzone). Underlying subzones (Remanei and Brevis) were not identified due to the scarcity and poor preservation of calpionellids. The Jurassic/Cretaceous boundary was defined by the acme of the small and spherical form of the species Calpionella alpina Lorenz in sample IT-120. The Berriasian was divided into two zones and five subzones: the Calpionella Zone (Alpina, Ferasini and Elliptica subzones) and the Calpionellopsis Zone (Simplex and Oblonga subzones). The facies studied indicate that deposition during the Tithonian occurred in a toe of slope environment with occasional deep shelf incursions. Near the Jurassic/Cretaceous boundary, a sea level drop is recorded and the facies indicate a slope environment with the occurrence of a breccia level. A general deepening of the environments recorded within the frame of the Elliptica Subzone where the deposits pass into basinal facie

Biostratigraphy and magnetostratigraphy of the uppermost Tithonian–Lower Berriasian in the Theodosia area of Crimea (southern Ukraine)

We present evidence for the uppermost Jurassic-lowest Cretaceous interval in Crimea, coastal southern Ukraine. Three facies zones are distinguished in the upper Dvuyakornaya and the Mayak formations of the eastern Crimean Peninsula: basinal, slope and toe-of-slope zones. In this interval we identify the lowest Berriasian Jacobi and Grandis subzones of authors, in expanded form, exceeding 160 metres in thickness. We present new magnetostratigraphic interpretations, and identify two normal and two reversed polarity intervals, assigned to M19n, M18r, M18n and M17r, with M19n2n, M19n1r and M19n1n identified in the uppermost Dvuyakornaya Formation. In the Mayak Formation we record the top of M19n.1n, with M18r, M18n and a thick M17r above. In these two formations component calpionellid species have been identified which characterise the Alpina, Ferasini and Elliptica subzones (Calpionella Zone). In M19n, the FADs of the calcareous nannofossils Hexalithus strictus, Cruciellipsis cuvillieri, Nannoconus wintereri, N. steinmannii minor and N. kamptneri minor are found, which is consistent with other Tethyan regions. N. steinmannii steinmannii and N. kamptneri kamptneri first appear in M18r at Ili Burnu . Specimens of the apparently Tithonian foraminiferan index Anchispirocyclina lusitanica are found, but in the Berriasian lower Mayak Formation

Evolution of the diatoms: insights from fossil, biological and molecular data

Molecular sequence analyses have yielded many important insights into diatom evolution, but there have been few attempts to relate these to the extensive fossil record of diatoms, probably because of unfamiliarity with the data available, which are scattered widely through the geological literature. We review the main features of molecular phylogenies and concentrate on the correspondence between these and the fossil record; we also review the evolution of major morphological, cytological and life cycle characteristics, and possible diatom origins. The first physical remains of diatoms are from the Jurassic, and well-preserved, diverse floras are available from the Lower Cretaceous. Though these are unequivocally identifiable as centric diatoms, none except a possible Stephanopyxis can be unequivocally linked to lineages of extant diatoms, although it is almost certain that members of the Coscinodiscophyceae (radial centrics) and Mediophyceae (polar centrics) were present; some display curious morphological features that hint at an unorthodox cell division mechanism and life cycle. It seems most likely that the earliest diatoms were marine, but recently discovered fossil deposits hint that episodes of terrestrial colonization may have occurred in the Mesozoic, though the main invasion of freshwaters appears to have been delayed until the Cenozoic. By the Upper Cretaceous, many lineages are present that can be convincingly related to extant diatom taxa. Pennate diatoms appear in the late Cretaceous and raphid diatoms in the Palaeocene, though molecular phylogenies imply that raphid diatoms did in fact evolve considerably earlier. Recent evidence shows that diatoms are substantially underclassified at the species level, with many semicryptic or cryptic species to be recognized; however, there is little prospect of being able to discriminate between such taxa in fossil material