Gender-related differences in trimethylamine and oxidative blood biomarkers in cardiovascular disease patients

Gender differences in the burden of cardiovascular disease (CVD) have been observed worldwide. In this study, plasmatic levels of trimethylamine (TMA) and blood oxidative biomarkers have been evaluated in 358 men (89 controls and 269 CVD patients) and 189 women (64 control and 125 CVD patients). The fluorescence technique was applied to determine erythrocyte membrane fluidity using 1,6-diphenyl-1,3,5-hexatriene (DPH) and Laurdan, while lipid hydroperoxides were assessed by diphenyl-1-pyrenylphosphine (DPPP). Results show that levels of plasmatic TMA were higher in healthy men with respect to healthy women (p = 0.0001). Significantly lower TMA was observed in male CVD patients (0.609 ± 0.104 μM) compared to healthy male controls (0.680 ± 0.118 μM) (p < 0.001), while higher levels of TMA were measured in female CVD patients (0.595 ± 0.115 μM) with respect to female controls (0.529 ± 0.073 μM) (p < 0.001). DPPP was significantly higher in healthy control men than in women (p < 0.001). Male CVD patients displayed a lower value of DPPP (2777 ± 1924) compared to healthy controls (5528 ± 2222) (p < 0.001), while no significant changes were measured in females with or without CVD (p > 0.05). Membrane fluidity was significantly higher (p < 0.001) in the hydrophobic bilayer only in control male subjects. In conclusion, gender differences were observed in blood oxidative biomarkers, and DPPP value might be suggested as a biomarker predictive of CVD only in men

24 Nietrzymanie moczu jako objaw uszkodzenia układu moczowego po napromienianiu – próby leczenia zachowawczego

Podrażnienie pęcherza moczowego i cewki moczowej u kobiet leczonych napromienianiem traktowane jest jako normalny czynnik ryzyka. Rzadko zastanawiamy się nad ochroną dolnego odcinka dróg moczowych w aspekcie zapobiegania wystąpieniu lub nasileniu nietrzymania moczu. Leczenie tych objawów u chorych onkologicznych jest dużym problemem.Celem pracy jest próba oceny postępowania zachowawczego u kobiet cierpiących z powodu nietrzymania moczu po leczeniu napromienianiem.Analizy urodynamicznej dokonywano w Klinice Ginekologii Operacyjnej u 15 kobiet, u których stwierdzano nietrzymanie moczu. Wszystkie przebyły napromienianie z powodu raka szyjki macicy w stopniu zaawansowania Ib lub II – 13 kobiet lub raka endometrium (2 chore). U 12 pacjentek przeprowadzono w przeszłości rawnież leczenie chirurgiczne – usunięcie macicy z przydatkami lub hysterektomię radykalną, tylko u 3 wyłącznie radioterapię. W zależności od sytuacji klinicznej stosowano brachyterapię dopochwową (12 pacjentek) lub domaciczną (3 chore), dawkami frakcjonowanymi, używając żródła irydowego Ir 192. Wykorzystanie urządzeń do diagnostyki urodynamicznej – UD 2000 (MMS) i Duet Multi (Dantec), pozwoliło na różnicowanie niestabilności mięśnia wypieracza (9 chorych) i wysiłkowej formy nietrzymania moczu (1 pacjentka). Mieszane postacie rozpoznawano w 5 sytuacjach. Do elektrostymulacji używano elektrod dopochwowych mikrostymulatora zasilanego baterią.Zależności objawów urologicznych w konkretnych sytuacjach klinicznych i wyników cystometrii są najbardziej czytelne w zestawieniach graficznych, co zostanie przez autorów przedstawione.Leczenie przeprowadzono u wszystkich pacjentek – u 8 hormonalne w postaci przezskórnej u 5 miejscowe z użyciem tamponów nasączonych maścią estrogenną. Czas terapii wynosił 3 miesiące, także u 7 kobiet,które zażywały dodatkowo tolterydynę i u 2 stosujących ją bez HTZ. Ponadto u 6 leczonych włączono elektrostymulację przezpochwową ściśle określonymi parametrami, przez 30 dni wybierając różne programy. Temu rodzajowi terapii poddano pacjentki będące co najmniej 3 lata po skojarzonym leczeniu chirurgicznym i promieniami.Najlepsze efekty uzyskano po równoczesnej elektrostymulacji i farmakoterapii – tolterydyną i miejscowo estrogenami – poprawę odczuły wszystkie chore (6), a u 4 z nich nietrzymanie moczu ustąpiło całkowicie. Pozostałe wyniki były zraznicowane, jednak optymistyczne w odniesieniu do objawów wynikajqcych z niestabilności wypieracza. Po leczeniu u 14 pacjentek obiektywizowano ocenę ponowną analizą cystometryczną

25 Ocena cystometryczna zmian w układzie moczowym u kobiet leczonych kompleksowym napromienianiem z powodu raka szyjki macicy i raka endometrium

Po leczeniu napromienianiem objawy podrażnienia dolnego odcinka dróg moczowych są powszechne i częlsto lekceważone. Skąpe dane epidemiologiczne w skojarzeniu z trudną diagnostyką, wstydliwość tematu – to przyczyny nieefektywnej terapii.Celem pracy jest analiza dolegliwości urologicznych u chorych leczonych napromienianiem z powodu nowotworaw narządów płciowych. W Klinice Ginekologii Operacyjnej w latach 1998–2000 autorzy oceniali stan urologiczny 40 pacjentek poddanych kompleksowej radioterapii, tzn. czterotygodniowej teleterapii do dawki 28 Gy na guz. Brachyterapię stosowano u tych chorych w zależności od zaawansowania klinicznego i punktu wyjścia nowotworu – dopochwowo w dawce 24 Gy – 3 frakcje co tydzień u 25 kobiet z I i II stopniem, domacicznie u 15 pacjentek z II, III i IV stopniem zaawansowania do dawki 40 Gy – 5 cotygodniowych frakcji. Żródła irydowe Ir 192 aplikowano za pomocą mikroselektronu HDR – Nucletron. Ocenę urodynamiczną oparto o wyniki cystometrii wykonanej urządzeniami UD 2000 – MMS i Duet Multi – Dantec. Zaleganie moczu określano używając aparatu BladderScan BVI – 3000.Jakkolwiek objawy podrażnienia cewki moczowej i pęcherza, łącznie ze zmianami w ogólnym badaniu moczu stwierdzono u 22 leczonych (55%), to wywiad wskazywał na występujące przed leczeniem nietrzymanie moczu o różnym nasileniu u 25 kobiet (62%), które w 10 sytuacjach nasiliło się podczas terapii. Dokładne parametry cystometryczne zostaną przedstawione w formie graficznej. Podstawy rozpoznania niestabilności wypieracza znaleziono u 18 pacjentek (45%).Zaleganie moczu stwierdzano w zależności od okresu leczenia – przed, w trakcie, natychmiast po terapii i 4 tygodnie po ostatniej aplikacji. W czasie trwania napromieniania i tuż po zakończeniu, nasilenie zalegania było największe i dotyczyło 27 kobiet (67%).Dokładniejsza ocena stanu pęcherza moczowego wskazuje na częstsze nieprawidłowości niż sądzono, a także większą ich rozmaitość. Stwarza to łatwiejszy wybór stosownego leczenia i tym samym poprawę stanu ogólnego, co ważne psychicznego, leczonych kobiet