219. Niektóre parametry stresu oksydacyjnego u chorych na ostre białaczki nielimfoblastyczne

Założenia i cel pracyOd dawna znany jest wpływ wolnych rodników tlenowych (RTF) na mutagenezę. Celem naszej pracy była ocena potencjału oksydacyjnego oznaczanego przez stężenie malonylodialdehydu (MDA) na przebieg kliniczny ostrych białaczek. Badano także aktywność przeciwutleniaczy takich jak SOD, GPx, witamina E oraz całkowity potencjał antyoksydacyjny (TAS).Materiał i metodyGrupę badaną stanowiło 12 chorych (7 kobiet i 5 mężczyzn) na ostrą białaczkę nielimfoblastyczną leczonych w Klinice Hematoonkologii AM w Lublinie. Średnia wieku wynosiła 49,6±15,2 lat (min-max: 27–74). Stężenie MDA i witaminy E w osoczu krwi oznaczono metodą fluorymetryczną, natomiast TAS w osoczu krwi i aktywność SOD, GPX we krwi pełnej oznaczono metodą kolorymetryczną przy użyciu odczynników Randox.WynikiStężenie MDA wahało się w granicach 1,16–5,28 nmol/ml; średnio 3,36±1,29. Największe jego stężenie obserwowano w podtypie M5 wg FAB (4,75 nmol/ml), natomiast najmniejsze w podtypie M4 (3,09 nmol/ml). U chorych z hepatosplenomegalią stwierdzono statystycznie znamienną mniejszą aktywność SOD 52,0 vs 95,12 U/ml w grupie bez hepatosplenomegalii. Zaobserwowano ponadto statystycznie istotne wydłużenie czasu przeżycia w grupie chorych ze stężeniem GPx poniżej 5,0 U/ml, który wynosił 15,71±9,8 miesiąca. W grupie chorych ze stężeniem GPx powyżej 5,0 U/ml czas przeżycia wynosił 5,8±3,68 miesiąca. Podobną zależność odnotowano w stosunku do ocenianego czasu przeżycia wolnego od choroby. W grupie chorych z małą (<5,OU/ml) aktywnością GPx aż w 80% przypadków uzyskano remisję całkowitą po pierwszym kursie chemioterapii, natomiast w grupie z większą aktywnością GPx ten odsetek wyniósł tylko 57. Być może więc, zbyt duża aktywność GPx może skutecznie zmniejszyć potencjał oksydacyjny wyzwalany przez leki przeciwnowotworowe i w tym mechanizmie zmniejszać wrażliwość na chemioterapię

262. Ocena preosteoklastów w szpiku i krwi chorych na szpiczaka plazmocytowego

Założenia i cel pracySzpiczak plazmocytowy jest chorobą nowotworową, w przebiegu, której dochodzi do wzmożonej aktywności procesów resorpcji kości. Dojrzałe osteoklasty są dużymi, wielojądrzastymi komórkami, które powstaja w wyniku fuzji krążących jednojądrzastych komórek prekursorowych, wywodzących się z wielopotencjalnych hematopoetycznych komórek macierzystych szpiku. Na podstawie licznych badań (min: Yamada T, Boyle WJ, Miyamoto T) autorzy są zgodni, że komórki te należą do linii monocytów/makrofagów. Badania ekspresji antygenów komórek preosteoklastycznych we krwi obwodowej, a także w szpiku pozwalają na lepsze zrozumienie patofizjologii tej choroby.Materiał i metodyBadania immunofenotypowe przeprowadzono w grupie 14 wcześniej nie leczonych chorych na szpiczaka plazmocytowego za pomocą trójkolorowego cytometru przepływowego FACS Calibur firmy Becton Dickinson Systems przy zastosowaniu następujących przeciwciał monoklonalnych: anty-CD14, anty-CD51, anty-CD138. Koekspresja wymienionych antygenów pozwoliła wyodrębnić populację komórek preosteoklastycznych. Koekspresja antygenów CD138, CD38 i jednoczesny brak ekspresji antygenu CD45 posłużyła do identyfikacji komórek szpiczaka plazmocytowego.WynikiOdsetek komórek nowotworowych w szpiku wahał się w granicach 8,1–21,3 (śr. 13,8±6,12), natomiast we krwi wynosił odpowiednio 0,1–3,6 (śr. 0,45±0,94). Odsetek prekursorów osteoklastów w szpiku wynosił 0,955±0,572, a we krwi 0,454±0,972. Stwierdzono dodatnią korelację między odsetkiem preosteoklastów we krwi a odsetkiem plazmocytów w rozmazach szpiku, a także odsetkiem komórek z fenotypem charakterystycznym dla komórek szpiczakowych. Interesującym wydaje się fakt zmniejszonego odsetka prekursorów osteoklastów we krwi u chorych z bardzo zaawansowaną chorobą kostną w III stadium wg skali Case’go. Odwrotną zależność odnotowano porównując odsetek preosteoklastów w szpiku i zaawansowanie choroby kostnej. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że immunologiczne cechy aktywności szpiczaka mnogiego odpowiadają klinicznym wykładnikom aktywności choroby i korelują z wielkością kompartmentu prekursorowych komórek osteoklastycznych. Jednocześnie duży odsetek preosteoklastów krążących we krwi wiąże sie z małym zaawansowaniem zmian kostnych, co może sugerować mniejszą liczbę i/lub aktywność dojrzałych osteoklastów w szpiku

255. Wpływ działania talidomidu na gęstość naczyń krwionośnych w szpiku kostnym chorych na szpiczaka plazmocytowego

Założenia i celBadania ostatnich lat wykazały, że angiogeneza odgrywa ważną rolę w chorobach rozrostowych układu krwiotwórczego, szczególnie dużo doniesień dotyczyło szpiczaka plazmocytowego. W ostatnich latach Talidomid (Tal), lek o postulowanych właściwościach antyangiogennych, okazał się skuteczny w terapii szpiczaka plazmocytowego. Celem pracy była ocena MVD w szpiku kostnym chorych na szpiczaka plazmocytowego leczonych talidomidem.Materiał i metodyOcena MVD w szpiku kostnym przeprowadzona była przed i po 6 miesiącach leczenia Tal u pacjentów z oporną lub nawrotową postacią szpiczaka plazmocytowego. MVD badana była metodą immunohistochemiczną z użyciem przeciwciała przeciwko czynnikowi vonWillebranda (vWF) oraz przeciwciała anty- CD34. MVD była określona przez oznaczenie liczby naczyń krwionośnych w trzech tzw: “gorących miejscach” (hot spots) pod powiększeniem 400x.WynikiŚrednia MVD w szpiku kostnym 20 chorych na szpiczaka plazmocytowego oznaczana przy użyciu przeciwciała vWF wynosiła przed leczeniem 34,7 naczyń/mm2 a po 6 miesiącach leczenia 19,4. Średnia MVD oznaczana przy użyciu przeciwciała anty- CD34 wynosiła przed leczeniem Tal 35,5 naczyń/mm2a po 6 miesiącach leczenia 21,2. Przed rozpoczęciem leczenia Tal, w grupie pacjentów odpowiadających na leczenie, średnia MVD w szpiku kostnym oznaczana przy użyciu przeciwciała przeciwko vWF wynosiła 31,1 naczyń/mm2. Po leczeniu Tal w grupie chorych odpowiadających na leczenie 19,3 naczyń/mm2. Przed leczeniem Tal w grupie pacjentów odpowiadających na leczenie MVD z użyciem anty- CD34 wynosiła 32,1 naczyń/mm2. Po leczeniu Tal w grupie odpowiadającej na leczenie była 20,1 naczyń/mm2. Wyniki oznaczeń gęstości naczyń w szpiku kostnym chorych na szpiczaka plazmocytowego dokonane przy użyciu przeciwciał anty- CD34, i anty-vWF były porównywalne. W trakcie leczenia talidomidem (po 6 m-cach terapii) obserwowano zmniejszenie liczby naczyń krwionośnych w szpiku, jednakże różnice MVD nie były istotne statystycznie