Niwolumab w leczeniu chorej na opornego i nawrotowego chłoniaka Hodgkina

Pomimo pomyślnego rokowania w klasycznym chłoniaku Hodgkina u 10% pacjentów z postacią wczesną i 25–30% z postacią zaawansowaną choroba ma charakter oporny/nawrotowy. Standardem postępowania w przypadku pierwszego nawrotu lub oporności na leczenie jest wysokodawkowana chemioterapia wsparta autologicznym przeszczepieniem komórek macierzystych (ASCT). Rokowanie chorych po niepowodzeniu ASCT jest niepomyślne,z medianą całkowitego przeżycia wynoszącą nieco ponad 2 lata. Wprowadzenie do terapii brentuksymabu vedotin (BV) poprawiło medianę całkowitego przeżycia oraz czasu przeżycia wolnego do progresji. Dla chorych z aktywną chorobą po ASCT i BV nie było dotąd standardowych opcji postępowania. Niwolumab, inhibitor punktu kontrolnego i przeciwciało anty-PD1, stanowi odpowiedź na potrzebę skutecznej terapii w tej populacji pacjentów. W pracy przedstawiono opis przypadku 27-letniej pacjentki z pierwotną opornością klasycznego chłoniaka Hodgkina, po niepowodzeniu chemioterapii pierwszej linii według schematu ABVD konsolidowanej radioterapią zmian resztkowych oraz drugiej linii według schematu ESHAP i BEACOPP eskalowany. Krótkotrwała odpowiedź na BV, z następowym ASCT kondycjonowanym BEAM, nie przełamały pierwotnej oporności choroby. Skuteczna monoterapia niwolumabem doprowadziła do całkowitej remisji trwającej obecnie 10 miesięcy, konsolidowanej allogenicznym przeszczepieniem komórek macierzystych (allo-SCT). Przedstawiony przypadek dowodzi skuteczności niwolumabu w pierwotnie opornym chłoniaku Hodgkina

Piksantron w leczeniu opornego i nawrotowego chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL) — opis przypadku

W erze powszechnego stosowania rytuksymabu w leczeniu pierwszej linii nawrotowa/oporna (R/R) postać chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (DLBCL) nadal pozostaje wyzwaniem, szczególnie u chorych niekwalifikujących się do leczenia wysokodawkowaną chemioterapią (HDC) wspartą autologicznym przeszczepieniem komórek macierzystych (ASCT). Opcją terapeutyczną dla tych chorych jest piksantron — pierwszy lek zatwierdzony przez Europejską Agencję Leków (EMA) w monoterapii do leczenia trzeciej lub czwartej linii agresywnych, nieziarniczych chłoniaków B-komórkowych. Unikalna struktura chemiczna i właściwości farmakologiczne warunkują bezpieczeństwo kardiologiczne przy zachowanej typowej dla antracyklin skuteczności terapeutycznej. W pracy przedstawiono przypadek 65-letniego mężczyzny z późnym nawrotem chłoniaka DLBCL w 5,5 roku po zakończeniu leczenia pierwszej linii według schematu RCHOP (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednizon), z opornością na leczenie drugiej linii (4 cykle: gemcytabina, oksaliplatyna, GemOx) oraz z potwierdzoną badaniem pozytronowej emisyjnej tomografii komputerowej (PET-CT) całkowitą remisją procesu po leczeniu trzeciej linii (6 cykli piksantronu w monoterapii), bez istotnych zdarzeń niepożądanych. Pacjent pozostaje w całkowitej remisji po 14 miesiącach od zakończenia leczenia. Opisany przypadek dowodzi skuteczności i bezpieczeństwa monoterapii piksantronem w opornej/nawrotowej postaci DLBCL

Chłoniak z komórek płaszcza – rola terapii celowanych

Postępy w leczeniu chłoniaka z komórek płaszcza ( – MCL) poprawiły całkowity czas przeżycia ( – OS), jednak wyzwaniem pozostają postacie oporne/nawrotowe (/ – R/R), co warunkuje potrzebę pilnego rozwoju nowych możliwości terapeutycznych. Główne kierunki analiz to rozwój inhibitorów kinazy tyrozynowej Brutona, inhibitorów kinazy fosfatydyloinozytolu oraz inhibitorów BCL-2. Pojawiają się również obiecujące terapie obejmujące nowe przeciwciała monoklonalne oraz bispecyficzne, z zastosowaniem immunologicznych punktów końcowych oraz immunoterapii opartej na limfocytach T. Potencjalna synergia nowych metod leczenia stanowi obecnie główny nurt badań klinicznych

Skuteczność liposomalnej cytarabiny w leczeniu pierwotnego i wtórnego zajęcia ośrodkowego układu nerwowego w przebiegu chłoniaków nieziarniczych – ocena retrospektywna pacjentów leczonych w Klinice Hematologii UJ CM

Intrathecally-administered liposomal cytarabine (DepoCyte – slow release formula) is an efficient way of treatment in primary and secondary central nervous system (CNS) involvement in patients with non-Hodgkin lymphoma. Thirty-six patients with CNS lymphoma were analyzed. Median age was 48 years (18–73). There were 18 males and 18 females.In patients with lymphoma infiltrations circumscribed to cerebro-spinal fluid, intrathecal liposomal cytarabine alone allowed for 100% responses, with concomitant improvement of performance status (as assessed by Karnofsky score). None of the patients relapsed in CNS within an average observation time of 28 months.Intrathecal liposomal cytarabine combined with whole brain radiotherapy or/and CNS-penetrating chemotherapy allowed to obtain 85.7% cytological responses (90.9% in patients with primary CNS lymphoma): 50% CR and 28.6% PR. Patient's general status improved in 50% of patients.The treatment was well tolerated. Most of the associated adverse events (AE) were mild and moderate (grade 1–2 according to CTCAE); only 5.6% of AE were considered as severe. Headache was the most common complication; whereas cauda equina syndrome was considered as potentially the most dangerous condition. Transient cauda equina syndrome was observed in 1 patient (2.8% of all AEs)

Early chemotherapy de-escalation strategy in patients with advanced-stage Hodgkin lymphoma with negative positron emission tomography scan after 2 escalated BEACOPP cycles

Escalated BEACOPP (escBEACOPP: bleomycin, etoposide, doxorubicin, cyclophosphamide, vincristine, procarbazine, prednisone) significantly improves overall response rates (ORRs) and prolongs progression‑free survival (PFS) in patients with advanced‑stage Hodgkin lymphoma (HL). However, 6 to 8 cycles of escBEACOPP are associated with increased acute toxicity and late complications. We aimed to determine the role of early positron emission tomography-computed tomography (PET‑CT) response assessment in a de‑escalation strategy. We retrospectively analyzed 188 consecutive patients with advanced‑stage HL treated at diagnosis. Patients received 2 cycles of escBEACOPP followed by an early PET‑CT response assessment performed after 2 cycles of chemotherapy (PET2). Patients with an active disease continued therapy with escBEACOPP, while those with negative PET2 were de‑escalated to ABVD (doxorubicin, bleomycin, vinblastine, dacarbazine). Radiotherapy was allowed in patients with stage IIBX. PET2 allowed for de‑escalation of therapy in 141 patients (75%). Their ORR was 92.2%, with a complete remission (CR) rate of 91.5%; 10‑year PFS and overall survival (OS) were 87.2% and 95%, respectively. In the whole cohort, ORR was 87.8% (CR, 85.6%), while the 10‑year PFS and OS were 79.3% and 89.4%, respectively. Hematological and thromboembolic complications were significantly more frequent in patients treated with 6 escBEACOPP cycles, including febrile neutropenia (25 patients, [53.2%] vs 7 [5%]), serious anemia (35 [74.5%] vs 11 [7.8%]), or thrombocytopenia (16 [34%] vs 7 [5%]) (P <0.001 for all comparisons with de‑escalation strategy) as well as pulmonary embolism (3 [6.4%] vs 0) (P = 0.02). The early de‑escalation strategy allows for effective treatment of advanced HL, with a comparable efficacy to that of 6 to 8 cycles of escBEACOPP, but with significantly reduced toxicity

Nivolumab for relapsed/refractory classical Hodgkin lymphoma after brentuximab vedotin failure – Polish Lymphoma Research Group real-life experience

AimPolish centers analyzed retrospectively the real-life experience with nivolumab in relapsed/refractory (R/R) classical Hodgkin lymphoma (cHL) patients, after brentuximab vedotin (BV ) failure. BackgroundDespite the effective frontline treatment, for cHL patients relapsing after autologous stem cell transplantation, the only effective strategy remains the novel agents. Nivolumab, a checkpoint inhibitor, demonstrates the clinical benefit with an acceptable safety profile. Materials and methodsRetrospective analysis included 16 adult patients with R/R cHL after BV failure. All patients received single-agent nivolumab 3 mg/kg every 2 weeks until disease progression or unacceptable toxicity. ResultsAfter six cycles of nivolumab the overall response rate was 81% (complete remission rate of 56%, partial remission rate of 25%). The median PFS was not reached after a median follow-up of 19 months. Adverse events (AEs) of any grade occurred in 12 patients (75%), including grade 3 AEs observed in 5 patients (31%). There were no AEs of grade 4 or 5. After a median of 25 nivolumab doses, 62% of responding patients proceeded to allogeneic stem cell transplantation. ConclusionNivolumab monotherapy demonstrated a high efficacy and safety in R/R cHL patients after BV failure. More patients and longer follow-up may further establish the potential benefit