Differential Responses of Human Regulatory T Cells (Treg) and Effector T Cells to Rapamycin

Background: The immunosuppressive drug rapamycin (RAPA) promotes the expansion of CD4+ CD25highFoxp3+ regulatory\ud T cells via mechanisms that remain unknown. Here, we studied expansion, IL-2R-c chain signaling, survival pathways and resistance to apoptosis in human Treg responding to RAPA.\ud Methodology/Principal Findings: CD4+CD25+ and CD4+CD25neg T cells were isolated from PBMC of normal controls (n = 21)\ud using AutoMACS. These T cell subsets were cultured in the presence of anti-CD3/CD28 antibodies and 1000 IU/mL IL-2 for 3 to 6 weeks. RAPA (1–100 nM) was added to half of the cultures. After harvest, the cell phenotype, signaling via the PI3K/ mTOR and STAT pathways, expression of survival proteins and Annexin V binding were determined and compared to values obtained with freshly-separated CD4+CD25high and CD4+CD25neg T cells. Suppressor function was tested in co-cultures with autologous CFSE-labeled CD4+CD25neg or CD8+CD25neg T-cell responders. The frequency and suppressor activity of Treg were increased after culture of CD4+CD25+ T cells in the presence of 1–100 nM RAPA (p,0.001). RAPA-expanded Treg were largely CD4+CD25highFoxp3+ cells and were resistant to apoptosis, while CD4+CD25neg T cells were sensitive. Only Treg upregulated anti-apoptotic and down-regulated pro-apoptotic proteins. Treg expressed higher levels of the PTEN protein than CD4+CD25neg cells. Activated Treg6RAPA preferentially phosphorylated STAT5 and STAT3 and did not utilize the PI3K/ mTOR pathway.\ud Conclusions/Significance: RAPA favors Treg expansion and survival by differentially regulating signaling, proliferation and sensitivity to apoptosis of human effector T cells and Treg after TCR/IL-2 activation

Novel neoadjuvant immunotherapy regimen safety and survival in head and neck squamous cell cancer

Background Cellular immune suppression is observed in head and neck squamous cell cancer (HNSCC) and contributes to poor prognosis. Restoration of immune homeostasis may require primary cell‐derived cytokines at physiologic doses. An immunotherapy regimen containing a biologic, with multiple‐active cytokine components, and administered with cytoxan, zinc, and indomethacin was developed to modulate cellular immunity. Methods Study methods were designed to determine the safety and efficacy of a 21‐day neoadjuvant immunotherapy regimen in a phase 2 trial that enrolled 27 therapy‐naïve patients with stage II to IVa HNSCC. Methods included safety, clinical and radiologic tumor response, disease‐free survival (DFS), overall survival (OS), and tumor lymphocytic infiltrate (LI) data collection. Results Acute toxicity was minimal. Patients completed neoadjuvant treatment without surgical delay. By independent radiographic review, 83% had stable disease during treatment. OS was 92%, 73%, and 69% at 12, 24, and 36 months, respectively. Histologic analysis suggested correlation between survival and tumor LI. Conclusion Immunotherapy regimen was tolerated. Survival results are encouraging. © 2011 Wiley Periodicals, Inc. Head Neck, 2011Peer Reviewedhttp://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/88112/1/21660_ftp.pd

Relationship between age and cardiovascular complications in obstructive sleep apnoea

Introduction: Obstructive sleep apnoea (OSA) is a risk factor for cardiovascular morbidity and mortality. The aim of this study was to assess relations between cardiovascular diseases (CVD) and age in OSA subjects. Material and methods: 10, Epworth score > 9 points) were evaluated. The chest X-ray, spirometry, arterial blood gases, ECG, blood morphology and biochemistry were performed during trial treatment with autoCPAP. Results: We studied 533 consecutive OSA patients, mean age 55.6 &#177; 10.3 years (range 24-81), with obesity (BMI 34.4 &#177; 6.6 kg/m2) and severe OSA (AHI/RDI 37.8 &#177; 21.8). To evaluate relations between CVD and age, patients were divided into three groups. Group 1 < 50 years (123 subjects, 23.1%), Group 2 aged 50-60 years (250 subjects, 46.9%) and Group 3 > 60 years (160 subjects, 30%). Subjects < 50 years were more obese and had higher AHI/RDI when compared to older groups. Incidence of arterial hypertension, coronary artery disease, atrial fibrillation, heart failure and stroke increased with age (higher in subjects > 60 years). Conclusions: Cardiovascular diseases were prevalent in OSA patients > 60 years. However the youngest group presented with more severe obesity and higher AHI/RDI.Wstęp: Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia. Celem pracy była ocena związków pomiędzy wiekiem oraz chorobami sercowo-naczyniowymi u pacjentów z OBS. Materiał i metody: Do badania włączano kolejnych chorych z potwierdzonym OBS (AHI/RDI > 10, senność w skali Epworth > 9). Podczas próbnego leczenia OBS za pomocą aparatu autoCPAP u badanych wykonywano RTG klatki piersiowej, spirometrię, gazometrię, EKG, morfologię oraz badanie biochemiczne krwi obwodowej. Wyniki: Zbadano 533 chorych na OBS, w średnim wieku 55,6 &#177; 10,3 roku (przedział wieku 24-81 lat). Wśród badanych dominowały osoby otyłe z umiarkowanym i ciężkim OBS (BMI 34,4 &#177; 6,6 kg/m2, AHI/RDI 37,8 &#177; 21,8). W celu oceny związków pomiędzy wiekiem i chorobami układu krążenia badanych podzielono na 3 grupy. Grupa 1: < 50 lat (123 badanych; 23,1%), grupa 2: 50-60 lat (250 osób; 46,9%) oraz grupa 3: > 60 lat (160 badanych; 30%). Najwyższe wartości AHI/RDI oraz BMI stwierdzono w najmłodszej grupie wiekowej. Występowanie chorób układu krążenia (nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, migotania przedsionków, niewydolności serca, udaru mózgu) zwiększało się z wiekiem (najczęściej powikłania sercowo-naczyniowe rozpoznawano w grupie 3). Wnioski: Choroby sercowo-naczyniowe najczęściej rozpoznawano u pacjentów chorych na OBS powyżej 60. roku życia. Najcięższe postaci choroby i najwyższy BMI stwierdzono w najmłodszej grupie wiekowej

Obstructive sleep apnea in patient with Prader-Willi syndrome

Zespół Pradera-Williego (PWS) jest chorobą uwarunkowaną genetycznie. Jej objawy są spowodowane brakiem ekspresji genów znajdujących się w loci q11-q13 chromosomu 15 i należą do nich: patologiczna, centralna otyłość, niskorosłość i zaburzenia czynności podwzgórza. Objawy te prowadzą do rozwoju wielu powikłań (oddechowych, krążeniowych, ortopedycznych), które wymagają wielospecjalistycznej opieki. Z uwagi na etiologię choroby nie jest znane leczenie przyczynowe, stosuje się leczenie dietetyczne, które ma na celu zredukowanie masy ciała i ryzyka wystąpienia ciężkich powikłań. W pracy przedstawiono przypadek 34-letniego otyłego chorego z PWS, u którego rozpoznano obturacyjny bezdech senny i podjęto próbę leczenia CPAP. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 148-152Prader-Willi syndrome (PWS) is a genetic disorder caused by loss of function of genes situated within the 15q11-q13 region of chromosome 15. The disorder is characterized by central obesity, short stature, dysfunction of several hypothalamic centers. These symptoms lead to progressive metabolic, respiratory, circulatory and orthopedic complications. Because of the etiology of the disorder there is no known causal treatment. Patients should comply with dietary restrictions and behavioral modifications as it may reduce the risk of obesity related diseases. In this paper we present a case 34-years old obese patient with PWS who was diagnosed with obstructive sleep apnea, and whom CPAP treatment was offered. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 148-15

Metabolic abnormalities in obstructive sleep apnea patients

Wstęp: Obturacyjny bezdech senny (OBS) jest znanym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego, ma także związek z zespołem metabolicznym. Celem pracy była ocena wpływu wskaźnika masy ciała (BMI) i ciężkości OBS na zaburzenia metaboliczne. Materiał i metody: Do badania włączono 99 pacjentów z podejrzeniem OBS, u których wykonano pełną polisomnografię lub badanie ograniczone. Wskaźnik bezdechów i spłyconych oddechów/wskaźnik zaburzeń oddychania (AHI/RDI) < 10/godz. przyjęto za graniczną wartość dla zakwalifikowania chorych do grupy kontrolnej. W badaniu oceniano ciężkość OBS na podstawie AHI/RDI, senność w skali Epworth (ESS), wskaźnik BMI, stężenie białka reaktywnego (CRP) (mg/l), hemoglobiny glikowanej (HbA1C, %), cholesterolu całkowitego (TC), cholesterolu frakcji HDL, cholesterolu frakcji LDL i triglicerydów (TG), glukozy (G), insuliny (INS) (jm./ml), wskaźnik insulinooporności HOMA. Dane przedstawiono jako średnią &#177; odchylenie standardowe lub mediana (dolny-górny kwartyl) w przypadku odpowiednio: danych parametrycznych i nieparametrycznych. Do grupy kontrolnej (K) zakwalifikowano 22 osoby (wiek 51,8 &#177; 10 w porównaniu z 55 &#177; 11 lat w grupie OBS; p = NS). Wyniki: Wskaźnik AHI/RDI w grupie z OBS wynosił 23 (16-31,3) i 7 (3,8-8,1) w grupie K (p < 0,001). Wskaźnik masy ciała wynosił w grupie OBS 32,2 &#177; 5,8 wobec 30,4 &#177; 4,6 w grupie K (p = NS). Chorzy na OBS mieli wyższe TG (160 &#177; 75,9 wobec 130,2 &#177; 51,9 mg/dl; p = 0,046), G (5,04 &#177; 0,6 w porównaniu z 4,47 &#177; 0,6 mmol/l; p = 0,0037), HOMA (2,31 &#177; 1,5 vs. 1,85 &#177; 1,7; p = 0,046). Najsilniej z G korelował wskaźnik AHI/RDI (p < 0,001, r = 0,41). Istotną różnicę pomiędzy otyłymi (n = 51, BMI 35,2 &#177; 4,8) i nieotyłymi (n = 26, BMI 26,61 &#177; 1,9) chorymi na OBS stwierdzono w stężeniach cholesterolu frakcji HDL (50,8 &#177; 13,2 w porównaniu z 60,9 &#177; 18,4 mg/dl; p = 0,02), TG (178,7 &#177; 69,9 wobec 124 &#177; 75,3 mg/dl; p < 0,001), G (5,15 &#177; 0,7 wobec 4,8 &#177; 0,5 mmol/l; p = 0,01), INS (11,7 &#177; 5,9 w porównaniu z 6,57 &#177; 4,7; p < 0,001), wartości HOMA (2,7 &#177; 1,4 w porównaniu z 1,4 &#177; 1,2; p < 0,001) oraz stężeniu HbA1C (5,89 &#177; 0,9 w porównaniu z 5,4 &#177; 0,8; p = 0,03) i CRP (2,2 &#177; 2,9 wobec 1,09 &#177; 1,2; p = 0,01). Wnioski: Wyniki te są zgodne z wcześniejszymi badaniami, wykazującymi niezależny wpływ OBS na zaburzenia metaboliczne. Jednak BMI ma główny wpływ na te parametry.Introduction: OSA is a well-recognized risk factor of cardiovascular disorders and is related to metabolic syndrome. The aim of this study was to evaluate the effect of BMI and AHI/RDI on metabolic disturbances in patients suspected of OSA. Material and methods: Ninety-nine patients referred with suspected OSA underwent standard polysomnography or limited sleep study. AHI/RDI &#8805; 10/hour was considered relevant for OSA diagnosis. Subjects with AHI/RDI < 10 were considered as controls. We assessed apnea-hypopnea index or respiratory disturbances index (AHI/RDI), Epworth sleepiness scale (ESS), body mass index (BMI), C-reactive protein (CRP, mg/l), glycosylated haemoglobin (HbA1c, %), fasting serum total cholesterol, HDL-, LDL-cholesterol, triglycerides (TG), glucose (G), insulin (INS, IU/ml) and HOMA index. Results: Data are presented as mean &#177; SD or median (interquartile range) for parametric and nonparametric data respectively. Twenty-two patients were included as controls (age 51.8 &#177; 10 vs. 55 &#177; 11 in OSA; p = NS). AHI/RDI in the OSA group was 23 (16-31.3) and 7 (3.8-8.1) in controls (p < 0.001). BMI in OSA 32.2 &#177; 5.8 vs. 30.4 &#177; 4.6 in controls (p = NS). Patients with OSA had higher TG (160 &#177; 75.9 vs. 130.2 &#177; 51.9 mg/dl, p = 0.046), G (5.04 &#177; 0.6 vs. 4.47 &#177; 0.6, p = 0.0037), HOMA (2.31 &#177; 1.5 vs. 1.85 &#177; 1.7, p = 0.046). G correlated best with AHI/RDI (p < 0.001, r = 0.41). Significant differences were observed in OSA patients between obese (51 pts, BMI 35.2 &#177; 4.8) and non-obese (26 pts, BMI 26.61 &#177; 1.9) pts in: HDL-cholesterol (50.8 &#177; 13.2 vs. 60.9 &#177; 18.4 mg/dl; p = 0.02), TG (178.7 &#177; 69.9 vs. 124 &#177; 75.3 mg/dl, p < 0.001), G (5.15 &#177; 0.7 vs. 4.8 &#177; 0.5 mmol/l, p = 0.01), INS (11.7 &#177; 5.9 vs. 6.57 &#177; 4.7, p < 0.001), HOMA (2.7 &#177; 1.4 vs. 1.4 &#177; 1.2, p < 0.001), HbA1c (5.89 &#177; 0.9 vs. 5.4 &#177; 0.8, p = 0.03), CRP (2.2 &#177; 2.9 vs. 1.09 &#177; 1.2, p = 0.01). Conclusions: Our findings support the results of previous studies showing the influence of OSA alone on metabolic disturbances. However, BMI has major impact on metabolic variables

Tumor-Derived Microvesicles Induce, Expand and Up-Regulate Biological Activities of Human Regulatory T Cells (Treg)

Background: Tumor-derived microvesicles (TMV) or exosomes are present in body fluids of patients with cancer and might be involved in tumor progression. The frequency and suppressor functions of peripheral blood CD4 + CD25 high FOXP3 + Treg are higher in patients with cancer than normal controls. The hypothesis is tested that TMV contribute to induction/ expansion/and activation of human Treg. Methodology/Principal Findings: TMV isolated from supernatants of tumor cells but not normal cells induced the generation and enhanced expansion of human Treg. TMV also mediated conversion of CD4 + CD25 neg T cells into CD4 + CD25 high FOXP3 + Treg. Upon co-incubation with TMV, Treg showed an increased FasL, IL-10, TGF-b1, CTLA-4, granzyme B and perforin expression (p,0.05) and mediated stronger suppression of responder cell (RC) proliferation (p,0.01). Purified Treg were resistant to TMV-mediated apoptosis relative to other T cells. TMV also increased phospho-SMAD2/3 and phospho-STAT3 expression in Treg. Neutralizing Abs specific for TGF-b1 and/or IL-10 significantly inhibited TMV ability to expand Treg. Conclusions/Significance: This study suggests that TMV have immunoregulatory properties. They induce Treg, promote Treg expansion, up-regulate Treg suppressor function and enhance Treg resistance to apoptosis. Interactions of TMV wit

Jednoczesne wykrycie komórek nowotworowych i materiału genetycznego prątków gruźlicy w płynie opłucnowym

Wysięk opłucnowy jest często obserwowanym zjawiskiem w przebiegu chorób układu oddechowego zarówno zapalnych, jak i nowotworowych. Jego przyczyną może być gruźlica, której najczęstszą pozapłucną lokalizacją jest opłucna, a także choroba nowotworowa opłucnej. Potwierdzenie gruźliczej etiologii wysięku opłucnowego bywa trudne, podobnie jak znalezienie pierwotnego ogniska choroby w przypadku wysięku nowotworowego. W części przypadków wykrycie pierwotnego ogniska nowotworu, pomimo zastosowania różnorakich metod diagnostycznych, jest niemożliwe. Poniżej przedstawiono przypadek obustronnego płynu w opłucnej, w którym jednocześnie wykryto komórki raka o nieustalonym punkcie wyjścia oraz stwierdzono dodatni wynik testu genetycznego w kierunku prątków gruźlicy. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 4: 296-301Pleural effusion is a frequently observed lesion in the course of respiratory diseases such as inflammatory process and cancer metastasis. Its cause may be either tuberculosis (the most common extrapulmonary location is the pleura) and malignant disease of the pleura. Confirmation of tuberculosis is often troublesome. The primary site of cancer may be also difficult to find despite the application of difficult diagnostic methods. Below we present history of 79-year-old female in whom carcinomatous cells and positive result of PCR for Mycobacterium tuberculosis in pleural fluid were discovered simultaneously suggesting the tuberculosis and cancer of unknown primary origin. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 4: 296-30

Markers of fibrosis and inflammation in exhaled breath condensate (EBC) and bronchoalveolar lavage fluid (BALF) of patients with pulmonary sarcoidosis - a pilot study

Introduction: Sarcoidosis is a disease of unknown etiology. Little is known of predictive factors of fibrosis. It was suggested that PAI-1, uPA, TGF-&#946;1, VEGF, IL-8, TNF-&#945; influence this process. Aims: To assess airway inflammatory and fibrosis markers in EBC in sarcoidosis and the effect of fiberoptic bronchoscopy (FOB), bronchoalveolar lavage fluid (BALF), transbronchial lung biopsy (TBLB) and bronchial mucosa membrane biopsy on their production in the airways. Material and methods: The study group consisted of 11 patients (5 women, 6 men; mean age 40 &#177; 9 yrs, mean &#177; SD) with sarcoidosis stage I-III. PAI-1 (ng/ml), uPA (ng/ml), TGF-&#946;1 (pg/ml), VEGF (pg/ml), IL-8 (pg/ml), TNF-&#945; (pg/ml) levels were measured in BALF and EBC collected before and 48 hours after FOB. Results: No significant changes in EBC levels of VEGF, PAI-1, TGF-&#946;1, TNF-&#945; (respectively: 8.02 &#177; 4.97 pg/ml; 1.1 &#177; 1.2 ng/ml; 2909.7 &#177; 206.6 pg/ml; 10.7 &#177; 19.9 pg/ml) after FOB were observed when compared to baseline. In contrast, IL-8 concentration in EBC (pg/ml) decreased after FOB (0.073 &#177; 0.13 v. 0.061 &#177; 0.1, p = 0.006) and was significantly lower than in BALF (BALF 0.95 &#177; 0.62, p < 0.05). Also, mean level of VEGF was higher in BALF than in EBC both pre- and post- FOB (BALF 66.38 &#177; 36.95, EBC pre-FOB 6.75 &#177; 3.67 and EBC post-FOB 8.02 &#177; 4.97). Significant relationship between TNF-&#945; in post-FOB EBC and BALF was also shown (b = 0.63, p = 0.04). Conclusions: FOB does not significantly affect levels of airway inflammation and fibrosis markers present in EBC before and after FOB; they were also comparable to the concentrations marked by BALF. The lack of correlation between markers levels in EBC and BALF indicates that these methods are not equivalent. Due to repeatibility, and less invasive, simple method of EBC test it seems reasonable to continue the research on the larger number of patients. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 5: 356-362Wstęp: Sarkoidoza to choroba o nieznanej etiologii. Nieznane są także czynniki rokownicze włóknienia. Uważa się, że PAI-1, uPA, TGF-&#946;1, VEGF, IL-8, TNF-&#945; mogą mieć związek z tym procesem. Cel: Głównym celem badania było określenie, czy markery włóknienia i zapalenia mogą być oznaczane w EBC pozyskiwanym od pacjentów z sarkoidozą oraz czy na stężenia tych markerów wpływają procedury diagnostyczne, takie jak: bronchofiberoskopia (FOB), płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL), biopsja przezoskrzelowa płuc (TBLB) czy biopsja śluzówki oskrzeli. Materiał i metody: Do badania zakwalifikowano 11 pacjentów (5 kobiet oraz 6 mężczyzn), w średnim wieku 40 &#177; 9 lat, średnia &#177; SD) z sarkoidozą płuc w stadium I-III. Pomiarów PAI-1, uPA, TGF-&#946;1, VEGF, IL-8, TNF-&#945; dokonano w BALF oraz w EBC pozyskiwanym przed i 48 godzin po FOB. Wyniki: Nie zaobserwowano istotnych zmian w stężeniach VEGF, PAI-1, TGF-&#946;1, TNF-&#945; w EBC po FOB (odpowiednio: 8,02 &#177; 4,97 pg/ml; 1,1 &#177; 1,2 ng/ml; 2909,7 &#177; 206,6 pg/ml; 10,7 &#177; 19,9 pg/ml). W odróżnieniu od tego, stężenie IL-8 w EBC (pg/ml) było nieco niższe po FOB (0,073 &#177; 0,13 v. 0,061 &#177; 0,1, p = 0,006) i znamiennie niższe niż w BALF (BALF 0,95 &#177; 0,62, p < 0,05). Stężenie VEGF także było wyższe w BALF niż w EBC zarówno przed, jak i po FOB (BALF 66,38 &#177; 36,95, EBC przed FOB 6,75 &#177; 3,67 i EBC po FOB 8,02 &#177; 4,97). Zaobserwowano znaczącą korelację pomiędzy stężeniem TNF-&#945; w EBC po FOB oraz w BALF (&#946; = 0,63, p = 0,04). Wnioski: Nie wykazano istotnego wpływu FOB i innych analizowanych procedur diagnostycznych na stężenie markerów włóknienia i zapalenia oznaczane w EBC przed i po FOB, były one również porównywalne ze stężeniami oznaczanymi w BALF. Brak korelacji pomiędzy parametrami analizowanymi w EBC i BALF wskazuje, że metody te nie mogą być uważane za równoważne, jednak ze względu na powtarzalność, nieinwazyjność i prostą metodykę wykonania badania EBC wydaje się celowym kontynuowanie badań wśród większej liczby pacjentów. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 5: 356-36

Methotrexate as a single agent for treating pulmonary sarcoidosis: a single centre real-life prospective study

Wstęp: Kortykosteroidoterapia jest według aktualnych wytycznych WASOG/ATS/ERS leczeniem pierwszego rzutu u chorych na przewlekłą sarkoidozę. Jest to leczenie obarczone wysokim ryzykiem wystąpienia objawów ubocznych, które pogarszają rokowanie odległe. J ednocześnie nie ma pewności, że glikokortykosteroidy (GKS) modyfikują naturalny przebieg choroby. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia metotreksatem (MTX) w monoterapii chorych na przewlekłą sarkoidozę płucną.Materiał i metody: Do leczenia zakwalifikowano 50 chorych na przewlekłą sarkoidozę płuc potwierdzoną badaniem histopatologicznym, 28M i 22K, w średnim wieku 45,55 ± 8,9 roku, ze średnim czasem trwania choroby do włączenia MTX wynoszącym 12,34 ± 20,49 roku. W latach 2004–2013 zastosowano u tych chorych MTX w monoterapii, w dawkach 10 mg lub 15 mg tygodniowo. Czterdziestu jeden pacjentów było wcześniej leczonych GKS. Wszyscy mieli wykonywane badania laboratoryjne, czynnościowe oraz radiologiczne układu oddechowego przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie monitorowania skuteczności (co 6 miesięcy) oraz bezpieczeństwa terapii (co 4–6 tygodni). Do analizy statystycznej oceniającej skuteczność leczenia włączono 49 chorych. Na podstawie retrospektywnej analizy wyników badań czynnościowych (FEV1, FVC, TLC, DLCO) wykonanych na zakończenie leczenia, w porównaniu z wynikami badań czynności płuc przed podaniem MTX (poprawa o 10% w zakresie FEV1, FVC, TLC lub o 15% DLCO), wyodrębniono chorych, u których stwierdzono obiektywną, istotną poprawę wskaźników czynnościowych płuc po leczeniu (grupa „z obiektywną poprawą po leczeniu”).Wyniki: Okres leczenia wynosił od 6 do 24 miesięcy, średnio 60,75 ± 34,1 tygodnia. W całej grupie istotną poprawę po leczeniu MTX stwierdzono dla SaO2 min (%) (p = 0,043) oraz dla DSaO2 (%) (p = 0,048) ocenianej w czasie testu 6-minutowego marszu. Istotnie lepsze efekty leczenia uzyskano w grupie otrzymującej 15 mg MTX tygodniowo oraz u chorych, którzy otrzymali sumarycznie większą dawkę MTX podczas całej kuracji. Istotną statystycznie różnicę po 6 miesiącach leczenia między grupami leczonymi 15 mg v. 10 mg tygodniowo stwierdzono dla DLCO% pred (73,27 ± 12,7 v. 63,15 ± 16,4; p = 0,03). Obiektywną poprawę po leczeniu stwierdzono u 25 pacjentów (55%). Chorzy, u których stwierdzono obiektywną poprawę po MTX, mieli wyjściowo istotnie niższe wartości TLC i FVC w porównaniu z grupą bez poprawy po MTX. Po zakończeniu leczenia jedyną istotnie statystycznie różnicę między obiema grupami obserwowano w zakresie DLCO. U 11 chorych (22%) przerwano leczenie z powodu objawów ubocznych. Najczęściej obserwowanym objawem ubocznym leczenia był wzrost wskaźników wątrobowych (10 chorych, 20%). U 4 osób stwierdzono powikłania infekcyjne. U żadnego chorego nie stwierdzono powikłań zagrażających życiu.Wnioski: Metotreksat w monoterapii może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla steroidów. U części chorych należy spodziewać się obiektywnej poprawy czynności płuc po leczeniu. Wskazane są dalsze badania w poszukiwaniu wskaźników prognozujących skuteczność leczenia. Introduction: The first-line therapy in chronic sarcoidosis, according to WASOG/ATS/ERS recommendations, is GCS. This therapy is associated with significant adverse effects and finally does not alter the natural history of the disease. The objective of our study was to evaluate the efficacy and safety of monotherapy with MTX, as an alternative to GCS, in progressive pulmonary sarcoidosis.Material and methods: An open prospective real-life, single-centre trial was performed on 50 patients with biopsy proven sarcoidosis, 28M and 22F, mean age 45.55 ± 8.9 years. The average duration of disease before MTX therapy was 12.34 ± 20.49 years, GCS therapy in the past was applied in 41 patients. All patients received MTX (10 mg or 15 mg weekly) between 2004 and 2013 because of chronic progressive pulmonary sarcoidosis. Therapy was planned for 24 months. Patients underwent regular clinical evaluation, pulmonary function assessment, exercise ability testing (6MWT), and chest radiography for therapy effectiveness every six months and side effects monitoring every 4–6 weeks. Forty-nine patients were included for statistical analysis of treatment efficacy. They were retrospectively allocated to “MTX responder” group if an improvement of 10% of FEV1, FVC, TLC, or 15% of DLCO from the initial value was documented for at least one parameter or “non-responders” if the patient did not meet the above-mentioned criteria.Results: Duration of treatment ranged from 6 to 24 months, mean time 60.75 ± 34.1 weeks. For the whole cohort significant improvement after MTX therapy was observed for minimal SaO2 (%) (p = 0.043) and for decrease of DSaO2 (%) (p = 0.048) in six-minute walk test. The results were significantly better for patients treated with 15 mg than for those treated with 10 mg weekly and for those who obtained a greater total amount of MTX during therapy. Significant difference of DLCO%pred was observed after six months of MTX therapy between groups treated 15 mg vs 10 mg weekly (73.27 ± 12.7% vs. 63.15 ± 16.4%, p = 0.03). Twenty-five patients (55%) met the criteria of “MTX responders” group. Patients who responded well to treatment had significantly lower TLC and FVC initial values comparing to “MTX non-responders”. After treatment the only significant difference in PFT between groups was noted for DLCO%pred. Eleven patients (22%) stopped the treatment due to adverse events of MTX, mild hepatic abnormalities were observed in ten patients (20%), and concomitant infection was found in four patients. There were no patients with a fatal outcome.Conclusions: MTX as a single agent in the treatment of sarcoidosis has proved to be a safe and effective steroid alternative. Selected patients with chronic pulmonary sarcoidosis experience definite PFT improvements after MTX treatment. There is need to search for predictors of MTX treatment effectiveness.

Killing of myeloid APCs via HLA class I, CD2 and CD226 defines a novel mechanism of suppression by human Tr1 cells

IL-10-producing CD4+ type 1 regulatory T (Tr1) cells, defined based on their ability to produce high levels of IL-10 in the absence of IL-4, are major players in the induction and maintenance of peripheral tolerance. Tr1 cells inhibit T-cell responses mainly via cytokine-dependent mechanisms. The cellular and molecular mechanisms underlying the suppression of APC by Tr1 cells are still not completely elucidated. Here, we defined that Tr1 cells specifically lyse myeloid APC through a granzyme B (GZB)- and perforin (PRF)-dependent mechanism that requires HLA class I recognition, CD54/lymphocyte function-associated antigen (LFA)-1 adhesion, and activation via killer cell Ig-like receptors (KIRs) and CD2. Notably, interaction between CD226 on Tr1 cells and their ligands on myeloid cells, leading to Tr1-cell activation, is necessary for defining Tr1-cell target specificity. We also showed that high frequency of GZB-expressing CD4+ T cells is detected in tolerant patients and correlates with elevated occurrence of IL-10-producing CD4+ T cells. In conclusion, the modulatory activities of Tr1 cells are not only due to suppressive cytokines but also to specific cell-to-cell interactions that lead to selective killing of myeloid cells and possibly bystander suppression