Kwasica ketonowa w przebiegu cukrzycy typu 1 u dzieci. Rozpoznanie i leczenie chorego w pierwszej dobie hospitalizacji

Diabetic ketoacidosis (DKA) is an acute metabolic complication in patients with type 1 diabetes and also in patients with type 2 diabetes. This article shows clinical manifestation, biochemical criteria and algorithm for the immediate assessment and management of diabetic ketoacidosis in children during first day after admission to hospital. The authors stress risk factors of developing cerebral edema in patients with DKA. The article is based on the experience of the authors and the recommendations of the International Society for Pediatric and Adolescent Diabetes, European Society for Pediatric Endocrinology, Lawson Wilkins Pediatric Endocrine Society, Polish Diabetes Association and American Diabetes Association. It is essential to further reduce the number of cases of DKA both among children with newly diagnosed type1 diabetes and those treated earlier with insulin, as well as to administer a safe treatment if DKA occurs.Cukrzycowa kwasica ketonowa (DKA) jest ostrym powikłaniem metabolicznym występującym u chorych w przebiegu cukrzycy typu 1 oraz znacznie rzadziej cukrzycy typu 2. W niniejszej pracy przedstawiono obraz kliniczny, kryteria rozpoznania oraz algorytm postępowania terapeutycznego u chorych z DKA w pierwszej dobie hospitalizacji. Zwrócono uwagę na czynniki ryzyka rozwoju obrzęku mózgu u chorych z DKA. W jej przygotowaniu wykorzystano doświadczenia własne oraz rekomendacje Międzynarodowych Towarzystw: ds. Cukrzycy u Dzieci i Młodzieży, Endokrynologów Dziecięcych, Lawson Wilkins Pediatric Endocrine Society, a także Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego i Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego. Konieczne jest dalsze ograniczenie liczby przypadków DKA zarówno u dzieci z nowo rozpoznaną cukrzycą, jak i leczonych wcześniej insuliną, a w przypadku wystąpienia DKA - bezpieczne leczenie chorego

Continuous subcutaneous insulin infusion in preschool children with type 1 diabetes mellitus

WSTĘP. Ciągły podskórny wlew insuliny (CSII, continuous subcutaneous insulin infusion) jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia, umożliwiającą uzyskanie wartości glikemii zbliżonych do normy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku szkolnym chorych na cukrzycę typu 1. Celem pracy była ocena wyników leczenia CSII u najmłodszych dzieci chorych na cukrzycę typu 1 pozostających pod opieką Poradni Diabetologicznej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono wśród 15 dzieci (8 dziewczynek i 7 chłopców), średnia ich wieku w momencie rozpoczęcia leczenia pompą wynosiła 5,6 ± 1,6 roku (zakres 2,1–7,8), średni czas trwania cukrzycy - 2,3 ± 1,1 roku (zakres 0,8–3,9), natomiast mediana czasu leczenia CSII - 27 miesięcy (19-32 mies.). Hemoglobinę glikowaną (HbA1c) badano co najmniej 4 razy w roku metodą HPLC (high performance liquid chromatography) (BioRad). WYNIKI. Stężenie HbA1c po 6 miesiącach leczenia CSII wynosiło 6,8 ± 0,7% i było znamiennie niższe od jego średniej wartości przed włączeniem CSII, równej 7,1 ± 0,8% (p < 0,05). Wartości HbA1c nie zmieniły się w przebiegu dalszej obserwacji i po 24 miesiącach terapii CSII wynosiły 6,7 ± 0,6%, a po 30 miesiącach (u 8 dzieci najdłużej leczonych) - 6,8 ± 0,9%. Średnie stężenie HbA1c u wszystkich dzieci przez cały okres leczenia pompą wynosiło 6,8 ± 0,7%. Wartości wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) przed leczeniem CSII i w trakcie terapii nie zmieniły się (16,5 ± 0,9 kg/m2 vs. 16,7 ± 1,6 kg/m2, BMI-SDS 0,77 vs. 0,63). Zaobserwowano zmniejszenie dobowego zapotrzebowania na insulinę po zmianie leczenia z wielokrotnych wstrzyknięć na CSII (0,75 vs. 0,69 j./kg/d.). Częstość ciężkich niedocukrzeń przed leczeniem CSII i w trakcie terapii była jednakowa (1 epizod przed i 1 w czasie CSII). WNIOSKI. Ciągły podskórny wlew insuliny jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia najmłodszych dzieci chorych na cukrzycę typu 1. Umożliwia uzyskanie optymalnej kontroli glikemii bez ryzyka ciężkich niedocukrzeń i zwiększenia wartości BMI.INTRODUCTION. Continuous subcutaneous insulin infusion (CSII) has been shown to be a safe and effective method of insulin therapy in adults, adolescents and older children with type 1 diabetes mellitus. The aim of this study was to evaluate the results of CSII treatment in preschool diabetic children attending diabetes clinic in University Children Hospital in Kraków. MATERIAL AND METHODS. The data of 15 children (8 girls, 7 boys) were analysed, mean age at CSII initiation: 5.6 ± 1.6 years (range 2.1-7.8 years), diabetes duration: 2.3 ± 1.1 years (range: 0.8-3.9 years), median follow-up period: 27 months (19-32 months). Glycosylated haemoglobin (HbA1c) was measured at least 4 times a year by HPLC (BioRad). RESULTS. Mean HbA1c in the year preceeding CSII initiation was 7.1 ± 0.8% and significantly decreased during the first 6 months of CSII treatment to 6.8 ± 0.7% (p < 0.05). HbA1c did not change at the further follow-up 6.7 ± 0.6% after 24 months and 6.8 ± 0.9% after 30 months in 8 kids with the longest period of CSII treatment. Mean HbA1c for all postpump visits for all children was 6.8 ± 0.7%. BMI values did not change (BMI-SDS prepump 0.77 vs. 0.63 during CSII). The total daily insulin requirement decreased from 0.75 U/kg at multiple daily injecions to 0.69 U/kg during pump therapy. The frequency of severe hypoglycemia was the same. CONCLUSION. CSII is safe and effective method to improve metabolic control in youngest children with type 1 diabetes

Continuous subcutaneous insulin infusion in preschool children with type 1 diabetes mellitus

WSTĘP. Ciągły podskórny wlew insuliny (CSII, continuous subcutaneous insulin infusion) jest skuteczną i bezpieczną metodą leczenia, umożliwiającą uzyskanie wartości glikemii zbliżonych do normy u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku szkolnym chorych na cukrzycę typu 1. Celem pracy była ocena wyników leczenia CSII u najmłodszych dzieci chorych na cukrzycę typu 1 pozostających pod opieką Poradni Diabetologicznej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie. MATERIAŁ I METODY. Badanie przeprowadzono wśród 15 dzieci (8 dziewczynek i 7 chłopców), średnia ich wieku w momencie rozpoczęcia leczenia pompą wynosiła 5,6 &plusmn; 1,6 roku (zakres 2,1&#8211;7,8), średni czas trwania cukrzycy &#8212; 2,3 &plusmn; 1,1 roku (zakres 0,8&#8211;3,9), natomiast mediana czasu leczenia CSII &#8212; 27 miesięcy (19&#8211;32 mies.). Hemoglobinę glikowaną (HbA1c) badano co najmniej 4 razy w roku metodą HPLC (high performance liquid chromatography) (BioRad). WYNIKI. Stężenie HbA1c po 6 miesiącach leczenia CSII wynosiło 6,8 &plusmn; 0,7% i było znamiennie niższe od jego średniej wartości przed włączeniem CSII, równej 7,1 &plusmn; 0,8% (p < 0,05). Wartości HbA1c nie zmieniły się w przebiegu dalszej obserwacji i po 24 miesiącach terapii CSII wynosiły 6,7 &plusmn; 0,6%, a po 30 miesiącach (u 8 dzieci najdłużej leczonych) &#8212; 6,8 &plusmn; 0,9%. Średnie stężenie HbA1c u wszystkich dzieci przez cały okres leczenia pompą wynosiło 6,8 &plusmn; 0,7%. Wartości wskaźnika masy ciała (BMI, body mass index) przed leczeniem CSII i w trakcie terapii nie zmieniły się (16,5 &plusmn; 0,9 kg/m2 vs. 16,7 &plusmn; 1,6 kg/m2, BMI-SDS 0,77 vs. 0,63). Zaobserwowano zmniejszenie dobowego zapotrzebowania na insulinę po zmianie leczenia z wielokrotnych wstrzyknięć na CSII (0,75 vs. 0,69 j./kg/d.). Częstość ciężkich niedocukrzeń przed leczeniem CSII i w trakcie terapii była jednakowa (1 epizod przed i 1 w czasie CSII). WNIOSKI. Ciągły podskórny wlew insuliny jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia najmłodszych dzieci chorych na cukrzycę typu 1. Umożliwia uzyskanie optymalnej kontroli glikemii bez ryzyka ciężkich niedocukrzeń i zwiększenia wartości BMI.INTRODUCTION. Continuous subcutaneous insulin infusion (CSII) has been shown to be a safe and effective method of insulin therapy in adults, adolescents and older children with type 1 diabetes mellitus. The aim of this study was to evaluate the results of CSII treatment in preschool diabetic children attending diabetes clinic in University Children Hospital in Kraków. MATERIAL AND METHODS. The data of 15 children (8 girls, 7 boys) were analysed, mean age at CSII initiation: 5.6 &plusmn; 1.6 years (range 2.1&#8211;7.8 years), diabetes duration: 2.3 &plusmn; 1.1 years (range: 0.8&#8211;3.9 years), median follow-up period: 27 months (19&#8211;32 months). Glycosylated haemoglobin (HbA1c) was measured at least 4 times a year by HPLC (BioRad). RESULTS. Mean HbA1c in the year preceeding CSII initiation was 7.1 &plusmn; 0.8% and significantly decreased during the first 6 months of CSII treatment to 6.8 &plusmn; 0.7% (p < 0.05). HbA1c did not change at the further follow-up 6.7 &plusmn; 0.6% after 24 months and 6.8 &plusmn; 0.9% after 30 months in 8 kids with the longest period of CSII treatment. Mean HbA1c for all postpump visits for all children was 6.8 &plusmn; 0.7%. BMI values did not change (BMI-SDS prepump 0.77 vs. 0.63 during CSII). The total daily insulin requirement decreased from 0.75 U/kg at multiple daily injecions to 0.69 U/kg during pump therapy. The frequency of severe hypoglycemia was the same. CONCLUSION. CSII is safe and effective method to improve metabolic control in youngest children with type 1 diabetes

Mutation screening in Kir6.2 gene in subjects with permanent neonatal diabetes : clinical characteristics and the modification of treatment method

WSTĘP. W ostatnim czasie opisano aktywujące mutacje w genie KCJN11 kodującym Kir6.2, ATP-wrażliwą podjednostkę kanału potasowego, występujące u pacjentów z trwałą cukrzycą noworodków (PND, permanent neonatal diabetes). MATERIAŁ I METODY. Celem badania była ocena znaczenia mutacji w genie KCJN11 w powstawaniu PND w populacji polskiej. U 7 chorych na cukrzycę, leczonych insuliną, u których choroba rozwinęła się przed ukończeniem 6. miesiąca życia (zakres 1-26 tygodni), przeprowadzono sekwencjonowanie genu KCJN11. WYNIKI. Zidentyfikowano 3 pacjentów z heterozygotycznymi mutacjami zmiany sensu. Dwóch chłopców (Pol1 i Pol2) było nosicielami uprzednio opisanej mutacji R201H, natomiast jedna dziewczynka (Pol3), u której diagnozę postawiono w wieku 26 tygodni, była nosicielem nowej mutacji R50Q. W chwili zachorowania wszyscy trzej nosiciele mutacji w genie Kir6.2 charakteryzowali się znaczną hiperglikemią (30-50 mmol/l). Warte odnotowania były cechy klinicznej heterogenności: wiek rozpoznania wynosił 2, 3 i 26 tygodni odpowiednio w badaniach Pol1, Pol2, Pol3; wszyscy troje byli urodzeni o czasie, urodzeniowa masa ciała wynosiła odpowiednio 2450, 2700 i 3000 g, a zapotrzebowanie na insulinę w chwili badania - 0,25, 0,68 oraz 0,1 U/kg. Wszystkich trzech pacjentów z powodzeniem przestawiono na terapię pochodną sulfonylomocznika. W przypadku Pol1 i Pol2 zastosowano glipizyd o zmodyfikowanym uwalnianiu (GITS) odpowiednio w dawce 5 i 30 mg, w przypadku Pol3 użyto 0,5 mg glimepirydu. WNIOSKI. Podsumowując, mutacje genu Kir6.2 są powszechną przyczyną PND w populacjach europejskich. Na uwagę zasługuje kliniczna heterogenność cechująca nosicieli mutacji. Mutacja R50Q wydaje się łagodniejsza niż R201H, jednak różnice między nosicielami mutacji R201H dowodzą, że inne czynniki genetyczne i środowiskowe mogą wpływać na fenotyp choroby.INTRODUCTION. Activating mutations in the KCJN11 gene encoding Kir6.2, the ATP-sensitive potassiumchannel subunit have been recently described in patients with permanent neonatal diabetes (PND). MATERIAL AND METHODS. We examined the contribution of KCJN11 mutations to PND in patients from Poland. We sequenced the KCJN11 gene in 7 insulin treated, diabetic patients diagnosed before 6 months (range 1-26 weeks). RESULTS. We identified three patients with de novo heterozygous missense mutations. Two males, (Pol1 and Pol2) carried the previously described R201H mutation and one female (Pol3) diagnosed at 26 weeks was a carrier of novel mutation R50Q. All three subjects with Kir6.2 mutations presented with severe hyperglycemia at the diagnosis (30-50 mmol/l). There was evidence of clinical heterogeneity: the age of diagnosis was 2, 3 and 26 weeks in Pol1, Pol2, Pol3 respectively; all were born at term with birth weights of 2450, 2700 & 3000 g and insulin requirements varied 0.25, 0.68, 0.1 U/kg. All three patients were successfully transferred to sulphonylurea therapy: Pol1 and Pol2 to sustained-release Glipizide 5 and 30 mg daily, respectively, Pol3 to 0.5 mg glimepiride. CONCLUSION. We conclude that Kir6.2 mutations are a common cause of PND in European Caucasians and provided the evidence of clinical heterogeneity between mutation carriers. The clinical results are consistent with the novel mutation R50Q being less severe than R201H although variation between patients with R201H suggest there may be other genetic or environmental moderators of phenotyp

Mutation screening in Kir6.2 gene in subjects with permanent neonatal diabetes. Clinical characteristics and the modification of treatment method

WSTĘP . W ostatnim czasie opisano aktywujące mutacje w genie KCJN11 kodującym Kir6.2, ATP-wrażliwą podjednostkę kanału potasowego, występujące u pacjentów z trwałą cukrzycą noworodków (PND, permanent neonatal diabetes).MATERIAŁ I METODY. Celem badania była ocena znaczenia mutacji w genie KCJN11 w powstawaniu PND w populacji polskiej. U 7 chorych na cukrzycę, leczonych insuliną, u których choroba rozwinęła się przed ukończeniem 6. miesiąca życia (zakres 1&#8211;26 tygodni), przeprowadzono sekwencjonowanie genu KCJN11.WYNIKI. Zidentyfikowano 3 pacjentów z heterozygotycznymi mutacjami zmiany sensu. Dwóch chłopców (Pol1 i Pol2) było nosicielami uprzednio opisanej mutacji R201H, natomiast jedna dziewczynka (Pol3), u której diagnozę postawiono w wieku 26 tygodni, była nosicielem nowej mutacji R50Q. W chwili zachorowania wszyscy trzej nosiciele mutacji w genie Kir6.2 charakteryzowali się znaczną hiperglikemią (30&#8211;50 mmol/l). Warte odnotowania były cechy klinicznej heterogenności: wiek rozpoznania wynosił 2, 3 i 26 tygodni odpowiednio w badaniach Pol1, Pol2, Pol3; wszyscy troje byli urodzeni o czasie, urodzeniowa masa ciała wynosiła odpowiednio 2450, 2700 i 3000 g, a zapotrzebowanie na insulinę w chwili badania &#8212; 0,25, 0,68 oraz 0,1 U/kg. Wszystkich trzech pacjentów z powodzeniem przestawiono na terapię pochodną sulfonylomocznika. W przypadku Pol1 i Pol2 zastosowano glipizyd o zmodyfikowanym uwalnianiu (GITS) odpowiednio w dawce 5 i 30 mg, w przypadku Pol3 użyto 0,5 mg glimepirydu. WNIOSKI. Podsumowując, mutacje genu Kir6.2 są powszechną przyczyną PND w populacjach europejskich. Na uwagę zasługuje kliniczna heterogenność cechująca nosicieli mutacji. Mutacja R50Q wydaje się łagodniejsza niż R201H, jednak różnice między nosicielami mutacji R201H dowodzą, że inne czynniki genetyczne i środowiskowe mogą wpływać na fenotyp choroby.INTRODUCTION. Activating mutations in the KCJN11 gene encoding Kir6.2, the ATP-sensitive potassiumchannel subunit have been recently described in patients with permanent neonatal diabetes (PND).MATERIAL AND METHODS. We examined the contribution of KCJN11 mutations to PND in patients from Poland. We sequenced the KCJN11 gene in 7 insulin treated, diabetic patients diagnosed before 6 months (range 1&#8211;26 weeks). RESULTS. We identified three patients with de novo heterozygous missense mutations. Two males, (Pol1 and Pol2) carried the previously described R201H mutation and one female (Pol3) diagnosed at 26 weeks was a carrier of novel mutation R50Q. All three subjects with Kir6.2 mutations presented with severe hyperglycemia at the diagnosis (30&#8211;50 mmol/l). There was evidence of clinical heterogeneity: the age of diagnosis was 2, 3 and 26 weeks in Pol1, Pol2, Pol3 respectively; all were born at term with birth weights of 2450, 2700 & 3000 g and insulin requirements varied 0.25, 0.68, 0.1 U/kg. All three patients were successfully transferred to sulphonylurea therapy: Pol1 and Pol2 to sustained-release Glipizide 5 and 30 mg daily, respectively, Pol3 to 0.5 mg glimepiride. CONCLUSION. We conclude that Kir6.2 mutations are a common cause of PND in European Caucasians and provided the evidence of clinical heterogeneity between mutation carriers. The clinical results are consistent with the novel mutation R50Q being less severe than R201H although variation between patients with R201H suggest there may be other genetic or environmental moderators of phenotype