Chronic viral hepatitis : current epidemiological, clinical and therapeutic challenge

Pomimo obniżenia zapadalności na wirusowe zapalenia wątroby (WZW) stwierdzany jest wzrost rozpoznań przewlekłego zapalenia (PZW) typu C i odległych następstw zakażenia HBV i HCV pod postacią marskości i pierwotnego raka wątroby. W niniejszym artykule przedstawiono epidemiologię, patogenezę oraz problematykę współczesnych metod terapii WZW. W leczeniu PZW B lekiem z wyboru pozostaje interferon alfa (IFN). W przypadku przeciwwskazań lub braku jego skuteczności zaleca się monoterapię analogami nukleozydowymi lub terapię skojarzoną z analogiem nukleotydowym. W PZW C podstawą leczenia jest pegylowany IFN z rybawiryną. Nowe kierunki obejmują wprowadzenie inhibitorów polimerazy i proteazy HCV. Postęp w terapii przeciwwirusowej systematycznie zmniejsza chorobotwórczość i śmiertelność PZW.Despite the fact of decrease of viral hepatitis morbidity rate, the increase of chronic hepatitis type C as well as cirrhosis and hepatocellular carcinoma caused by HBV and HCV infections has been reported. We present epidemiological aspects, pathogenesis and current methods of therapeutic procedures. Interferon alpha (IFN) is a drug of choice in the treatment of chronic hepatitis B. In patients with contraindicated or unsuccessful IFN therapy, nucleoside analogues may be useful in monotherapy or in combination with nucleotide analogues. In chronic hepatitis type C combination therapy with ribavirin and Peg IFN is recommended. New drugs including inhibitors of polymerase and protease of HCV may improve the efficacy of HCV therapy. Progress in antiviral therapy should lead to decrease of morbidity and mortality of chronic viral hepatitis

Adrenomedullin in Hypertension and Other Diseases of Cardiovascular System

Adrenomedullina (ADM) jest białkiem składającym się z 52 aminokwasów, odkrytym przez Kitamurę i wsp. w 1993 r. w komórkach guza chromochłonnego nadnerczy. Wykazuje podobieństwo do peptydu związanego z genem kalcytoniny - CGRP (calcitonine gene related peptide) - oraz do amyliny, posiadających strukturę pierścieniową i resztę amidową na końcu karboksylowym. Największą ekspresję stwierdzono w komórkach śródbłonka i mięśni gładkich naczyń. Wykazano, że w warunkach fizjologicznych stężenie ADM w osoczu u ludzi mieści się w szerokim zakresie 1-10 pmol/l i w większości badań nie przekracza wartości 2-3,5 pmol/l. Dzięki badaniom eksperymentalnym oraz klinicznym poznano wiele czynników wpływających na syntezę i sekrecję ADM. Działając na komórki mięśni gładkich, ADM powoduje gromadzenie w nich cAMP. Badania wykazują, że efekty biologiczne wywierane przez ADM mogą również zależeć od tlenku azotu (NO). Najlepiej poznanym receptorem dla ADM jest receptor o budowie podobnej do receptora kalcytoniny - CRLR (calcitonin receptor like receptor). Adrenomedullina wywiera silne i długotrwałe działanie hipotensyjne oraz wywołuje silny efekt diuretyczny i natriuretyczny. W warunkach patologicznych stężenie adrenomedulliny jest podwyższone po zawale i w niewydolności serca, w chorobach nerek, nadciśnieniu pierwotnym oraz u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem.Adrenomedullin was originally isolated from pheochromocytoma cells, but it is also produced and secreted by cardiovascular system, including heart, lung, aorta, vascular smooth muscle cells and endothelial cells. It is a potent vasodilator peptide consisting of 52 amino acids and it belongs to the calcitonin gene-related peptide (CGRP) superfamily. ADM receptors have always been closely associated with receptors for the related peptide CGRP, but there are receptors with higher affinity for ADM than CGRP. ADM have been shown to elevate cAMP levels in various tissue and cells. Moreover, it has also been shown that ADM dilates regional vascular bed not only in cAMP-dependent mechanism but also an NO/cGMP mechanism may be involved in. Plasma ADM levels are typically in the lower picomolar range in normal humans, and there are many factors that increase its levels. The role of ADM in the cardiovascular and endocrine regulation hasn’t been fully elucidated yet. It is clear, however, that exogenous ADM has powerful vasodilator and natriuretic actions. ADM levels are increased in patients with hypertension, renal disease and heart failure in proportion to the clinical severity of these disorders. Moreover, it has been reported that ADM may play a role in the pathogenesis of essential and secondary hypertension characterized by excessive catecholamine and aldosterone secretion

Nine month follow-up of amlodipine maleate and amlodipine besylate treatment in patients with essential hypertension: does the salt form matter?

Wstęp Celem przeprowadzonego, wieloośrodkowego, trwającego sześć miesięcy badania była ocena skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny u chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody W pierwszej części badania porównano skuteczność hipotensyjną maleinianu amlodypiny (Tenox, Krka) i benzenosulfonianu amlodypiny (Norvasc, Pfizer) w trwającym trzy miesiące badaniu przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych. W drugiej części badania oceniano skuteczność hipotensyjną i tolerancję maleinianu amlodypiny w trwającym sześć miesięcy badaniu przeprowadzonym metodą otwartą. Badaniem objęto 245 chorych (w pierwszej części) i 202 chorych (w drugiej części) z nadciśnieniem tętniczym zdefiniowanym jako rozkurczowe ciśnienie tętnicze 95&#8211;114 mm Hg. Kryterium skuteczności leczenia było obniżenie ciśnienia rozkurczowego do wartości 89 mm Hg i mniej lub obniżenie ciśnienia rozkurczowego o 10 mm Hg i więcej. Do drugiej części badania włączono chorych u których uzyskano zadawalającą kontrolę ciśnienia tętniczego w pierwszej części. Wyniki W trakcie pierwszej części badania leczenie obydwoma lekami było związane z istotnym, porównywalnym obniżeniem ciśnienia tętniczego. Leczenie benzenosulfonianem amlodypiny związane było z większym obniżeniem rozkurczowego ciśnienia tętniczego o 1,27 mm Hg w porównaniu z leczeniem maleinianem amlodypiny (różnica ta była jednak nieistotna stastycznie i mieściła się w 90% przedziale ufności braku różnic pomiędzy porównywanymi lekami). Nie zaobserwowano różnic pomiędzy chorymi leczonymi badanymi solami amlodypiny w odniesieniu do częstości osiągnięcia docelowych wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego(90,91% i 89,52% odpowiednio dla maleinianu i benzenosulfonianu amlodypiny). W drugiej części badania, po 6 miesiącach, leczenie maleinianem amlodypiny związane było z obniżeniem rozkurczowego i skurczowego ciśnienia tętniczego o &#8211;17,5/&#8211;21,2 mm Hg w porównaniu z wartościami wyjściowymi. W trakcie pierwszej części badania u 35 chorych w grupie otrzymującej maleinian amlodypiny i 47 chorych w grupie otrzymującej benzenosulfonian amlodypiny wystąpiły zdarzenia niepożądane (28,9% vs. 37,9%, p = NS). Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w drugiej części badania wynosiła 8,4%. Wnioski Uzyskanie wyniki wskazują, że maleinian amlodypiny i benzenosulfonian amlodypiny stosowane w monoterapii u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym charakteryzują się porównywalną wysoką skutecznością hipotensyjną i porównywalną częstością zdarzeń niepożądanych. Leczenie maleinianem amlodypiny przez dalsze sześć miesięcy charakteryzowało się wysoką skutecznością hipotensyjną i dobrą tolerancją.Background A nine-month follow-up, multicenter study was carried out to assess the efficacy and safety of amlodipine maleate, a recently launched amlodipine salt in 263 patients with essential hypertension. Material and methods In the first phase of the trial, a 3-month equivalence assessment with the reference besylate salt has been carried out in a randomised doubleblind fashion including placebo run-in period. The equivalence margins were set to be &#177; 4 mm Hg. The second phase was a 6-month open non-comparative extension of the equivalence phase to provide additional information on clinical efficacy and acceptability during prolonged treatment with amlodipine maleate. Essential hypertension was defined as a sitting diastolic blood pressure (DBP) being within the range of 95-114 mm Hg and systolic blood pressure below 180 mm Hg. An adequate blood pressure control defined as reaching the target DBP of 89 mm Hg or at least 10 mm Hg reduction of DBP compared to the baseline values, was the inclusion criterion for the second phase. The primary endpoint was the mean absolute reduction of DBP at the end of the active treatment in relation to the baseline. Results Altogether, 245 patients were analyzed in the equivalence comparative part, while 202 patients were included in the analysis of the open follow-up period. Both drugs have significantly lowered DBP and SBP after 3 months of treatment compared with the baseline values while heart rate has not been significantly changed in any of the treatment groups. The difference in these parameters between the salts was not significant. The difference in DBP reduction between the treatments was 1.27 mm Hg in favour of the besylate salt and the 90% confidence interval fell entirely within the equivalence margins. There was no difference between the salts in the percentage of patients reaching the target DBP (90.91% and 89.52% for maleate and besylate, respectively). The DBP/SBP reduction after the amlodipine maleate at the end of the 6-month second phase was &#8211;17.5/&#8211;21.2 mm Hg compared to the baseline values (paired t test, p < 0.0001). Blood pressure control was adequate during the second phase. Thirty-five patients in the amlodipine maleate group and 47 patients in the amlodipine besylate group reported adverse reactions during the 3-month comparative (28.9% and 37.9%, for maleate and besylate, respectively, p = NS). The overall incidence of amlodipine maleate-related adverse events during the second phase was 8.4%. Conclusions In conclusion, amlodipine maleate was shown to be equivalent to the reference besylate salt in terms of antihypertensive efficacy, and safety profiles of the two salts were not significantly different. Amlodipine maleate enabled adequate blood pressure control and was shown to be well tolerated during the entire 9-month follow-up

Ocena i porównanie skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny i benzenosulfonianu amlodypiny u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp Celem przeprowadzonego, wieloośrodkowego, trwającego sześć miesięcy badania była ocena skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny u chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody W pierwszej części badania porównano skuteczność hipotensyjną maleinianu amlodypiny (Tenox, Krka) i benzenosulfonianu amlodypiny (Norvasc, Pfizer) w trwającym trzy miesiące badaniu przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych. W drugiej części badania oceniano skuteczność hipotensyjną i tolerancję maleinianu amlodypiny w trwającym sześć miesięcy badaniu przeprowadzonym metodą otwartą. Badaniem objęto 245 chorych (w pierwszej części) i 202 chorych (w drugiej części) z nadciśnieniem tętniczym zdefiniowanym jako rozkurczowe ciśnienie tętnicze 95–114 mm Hg. Kryterium skuteczności leczenia było obniżenie ciśnienia rozkurczowego do wartości 89 mm Hg i mniej lub obniżenie ciśnienia rozkurczowego o 10 mm Hg i więcej. Do drugiej części badania włączono chorych u których uzyskano zadawalającą kontrolę ciśnienia tętniczego w pierwszej części. Wyniki W trakcie pierwszej części badania leczenie obydwoma lekami było związane z istotnym, porównywalnym obniżeniem ciśnienia tętniczego. Leczenie benzenosulfonianem amlodypiny związane było z większym obniżeniem rozkurczowego ciśnienia tętniczego o 1,27 mm Hg w porównaniu z leczeniem maleinianem amlodypiny (różnica ta była jednak nieistotna stastycznie i mieściła się w 90% przedziale ufności braku różnic pomiędzy porównywanymi lekami). Nie zaobserwowano różnic pomiędzy chorymi leczonymi badanymi solami amlodypiny w odniesieniu do częstości osiągnięcia docelowych wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego(90,91% i 89,52% odpowiednio dla maleinianu i benzenosulfonianu amlodypiny). W drugiej części badania, po 6 miesiącach, leczenie maleinianem amlodypiny związane było z obniżeniem rozkurczowego i skurczowego ciśnienia tętniczego o –17,5/–21,2 mm Hg w porównaniu z wartościami wyjściowymi. W trakcie pierwszej części badania u 35 chorych w grupie otrzymującej maleinian amlodypiny i 47 chorych w grupie otrzymującej benzenosulfonian amlodypiny wystąpiły zdarzenia niepożądane (28,9% vs. 37,9%, p = NS). Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w drugiej części badania wynosiła 8,4%. Wnioski Uzyskanie wyniki wskazują, że maleinian amlodypiny i benzenosulfonian amlodypiny stosowane w monoterapii u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym charakteryzują się porównywalną wysoką skutecznością hipotensyjną i porównywalną częstością zdarzeń niepożądanych. Leczenie maleinianem amlodypiny przez dalsze sześć miesięcy charakteryzowało się wysoką skutecznością hipotensyjną i dobrą tolerancją.Background A nine-month follow-up, multicenter study was carried out to assess the efficacy and safety of amlodipine maleate, a recently launched amlodipine salt in 263 patients with essential hypertension. Material and methods In the first phase of the trial, a 3-month equivalence assessment with the reference besylate salt has been carried out in a randomised doubleblind fashion including placebo run-in period. The equivalence margins were set to be ± 4 mm Hg. The second phase was a 6-month open non-comparative extension of the equivalence phase to provide additional information on clinical efficacy and acceptability during prolonged treatment with amlodipine maleate. Essential hypertension was defined as a sitting diastolic blood pressure (DBP) being within the range of 95–114 mm Hg and systolic blood pressure below 180 mm Hg. An adequate blood pressure control defined as reaching the target DBP of 89 mm Hg or at least 10 mm Hg reduction of DBP compared to the baseline values, was the inclusion criterion for the second phase. The primary endpoint was the mean absolute reduction of DBP at the end of the active treatment in relation to the baseline. Results Altogether, 245 patients were analyzed in the equivalence comparative part, while 202 patients were included in the analysis of the open follow-up period. Both drugs have significantly lowered DBP and SBP after 3 months of treatment compared with the baseline values while heart rate has not been significantly changed in any of the treatment groups. The difference in these parameters between the salts was not significant. The difference in DBP reduction between the treatments was 1.27 mm Hg in favour of the besylate salt and the 90% confidence interval fell entirely within the equivalence margins. There was no difference between the salts in the percentage of patients reaching the target DBP (90.91% and 89.52% for maleate and besylate, respectively). The DBP/SBP reduction after the amlodipine maleate at the end of the 6-month second phase was –17.5/–21.2 mm Hg compared to the baseline values (paired t test, p < 0.0001). Blood pressure control was adequate during the second phase. Thirty-five patients in the amlodipine maleate group and 47 patients in the amlodipine besylate group reported adverse reactions during the 3-month comparative (28.9% and 37.9%, for maleate and besylate, respectively, p = NS). The overall incidence of amlodipine maleate-related adverse events during the second phase was 8.4%. Conclusions In conclusion, amlodipine maleate was shown to be equivalent to the reference besylate salt in terms of antihypertensive efficacy, and safety profiles of the two salts were not significantly different. Amlodipine maleate enabled adequate blood pressure control and was shown to be well tolerated during the entire 9-month follow-up

Znaczenie polimorfizmu "IL28B" w odpowiedzi na leczenie interferonem pegylowanym α i rybawiryną przewlekłego zapalenia wątroby wywołanego genotypem 1b HCV

Wstęp: Leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C (PZW-C) pegylowanym interferonem α (Peg-IFN) z ryba wiryną powoduje tzw. trwałą odpowiedź wirusologiczną (sustained virological response - SVR) u blisko 50% chorych. Odpowiedź ta ściśle zależy od HCV i czynników genetycznych chorego. Wykazano, że polimorfizm genu IL28B wiąże się z eradykacją wirusa i SVR. Cel: Zbadanie, czy wyniki leczenia PZW-C u chorych z regionu Polski Południowej zależą od wariantów genetycznych IL28B, a polimorfizm może być czynnikiem predykcyjnym SVR. Materiał i metody: Sto czterdzieści dwie osoby z PZW-C spowodowanym genotypem 1b HCV leczono standardowo PegIFN z rybawiryną przez 48 tygodni. Polimorfizmy rs12979860 IL28B (C/T) badano metodą PCR-RFLP. HCV-RNA i aktywność aminotransferazy alaninowej (ALT) w surowicy mierzono przed leczeniem i po 12, 48 i 72 tygodniach terapii. Wyniki: Wiremia HCV-RNA przed terapią i po 12-tygodniowym leczeniu była wyższa u chorych z genotypem T/C i T/T. Trwałą odpowiedź wirusologiczną osiągnęło istotnie więcej chorych z genotypem C/C (71,1%) w porównaniu z 41,4% z genotypem T/C i 23,5% T/T. Chorzy z genotypem C/C lepiej reagowali na leczenie w porównaniu z osobami z genotypami T/C i T/T, osiągali wyższe wskaźniki odpowiedzi wczesnej (12 tygodni), na koniec leczenia (48 tygodni) i SVR. Aktywność ALT nie różniła się istotnie podczas terapii pomiędzy grupami. Tolerancja leczenia była podobna i nie zależała od genotypów C/C, T/C i T/T. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły zależność odpowiedzi na standardowe leczenie PZW-C spowodowanego genotypem 1b HCV od predyspozycji genetycznej chorego, jednak w przeciwieństwie do niektórych doniesień złe rokowanie obserwowano u homozygot T/T IL28B.Introduction: Treatment of chronic hepatitis C (CH-C) with peginterferon α (Peg-IFN) and ribavirin leads to a sustained virological response (SVR) in 50% of patients and depends on HCV and host factors. Polymorphism of the IL28B gene is associated with eradication of HCV and SVR. Aim: The objective of this study was to examine patients from the region of southern Poland and determine whether CH-C therapy depends on the genetic variants of IL28B and whether this polymorphism may predict SVR. Material and methods: One hundred forty-two patients with CH-C and the genotype 1b HCV were treated with PegIFN and ribavirin for 48 weeks. IL28B rs12979860 polymorphisms (C/T) were tested by PCR-RFLP. The HCV-RNA and alanine aminotransferase (ALT) levels were measured before treatment and after 12, 48 and 72 weeks. Results: Viral load before and after 12 weeks of therapy was higher in the genotypes T/C and T/T than in C/C. 71.1% of patients with the genotype C/C achieved SVR vs. 41.4% with the genotype T/C and 23.5% with T/T. Patients with the genotype C/C responded better to treatment as compared to subjects with the genotypes T/C and T/T, and achieved better early response (12 weeks), at the end of treatment (48 weeks) and SVR. Alanine aminotransferase activity was similar among the groups. Tolerance of therapy was similar and independent of the genotypes. Conclusions: The study confirmed the dependence of response to standard treatment of CH-C caused by the genotype 1b HCV on the patient's genetic predisposition. In contrast to some other reports, poor prognosis was observed in T/T homozygotes of IL28B

Opioid-like peptides and ghrelin mitigation of bariatric results depends on obesity level

Introduction: Bariatric surgery, as the only effective treatment of obesity, has strong effects on the metabolism, and nervous and endocrine systems. Thus, based on the different opinions about the efficaciousness of morbid obesity treatments, the aim of the present study was to estimate the association of serum ghrelin and Met-enkephalin (native, five amino acids and cryptic, precursor of enkephalin) concentrations with body mass index (BMI) value in bariatric patients within 30 postoperative days. Material and methods: The study was performed on 38 female patients divided into two groups: I — BMI lower than 40 kg/m2 (n = 18) and II — BMI higher than 40 kg/m2 (n = 20). Blood was taken before (–24 h), and 72 h and 30 days after the sleeve gastrectomy. Routine haematological, anthropometric, and metabolic parameters as well as thyroid-stimulating hormone (TSH), ghrelin, and Met-enkephalin values were measured in all patients. Results: There were statistically significant differences between the two groups before the surgery in terms of TSH, both forms of Metenkephalin, triglycerides concentrations, and activity of alanine transaminase (ALT), gamma glutamyltransferase (GGTP), and C-reactive protein (CRP). After 72 h, the serum levels of cryptic Met-enkephalin and CRP, and activity of enzymes varied between the two groups of patients. Thirty days after the surgery, some metabolic and immune parameters were still different in both female groups in favour of patients with lover BMI. However, significant differences were noticed in the levels of ghrelin (increase), and native (decrease) and cryptic Met-enkephalins (increase). Conclusions: The activity of endogenous peptides in bariatric patients is connected with the degree of obesity. Ghrelin level increases are negatively correlated with native Met-enkephalin changes shortly after bariatric surgery. The interplay of ghrelin and opioids might be considered as a predictor of postoperative weight loss success.

Elevated Plasma Homocysteine Level as a Risk Factor for Hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena związku pomiędzy stężeniem homocysteiny a występowaniem nadciśnienia tętniczego. Materiał i metody W badaniu uczestniczyło 88 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (62 mężczyzn i 26 kobiet, w wieku 18-72 lat) i 120 zdrowych ochotników (87 mężczyzn i 33 kobiety, w wieku 32-81 lat). Stężenie homocysteiny w osoczu oznaczono metodą FPI (Fluorescence Polarization Immunoassay), stężenie kwasu foliowego i witaminy B12 oznaczono metodą chemiluminescencji. Wyniki Stężenie homocysteiny było większe w grupie pacjentów niż w grupie kontrolnej (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 2,13 mmol/l, p < 0,001, skorygowane względem wieku). Podwyższone stężenie homocysteiny - definiowane jako stężenie powyżej 90 percentyla rozkładu w grupie kontrolnej (ł 13,52 mmol/l) - zaobserwowano u 24% pacjentów i u 10% osób z grupy kontrolnej. Iloraz szans (OR, odds ratio) wystąpienia nadciśnienia tętniczego u osób z podwyższonym stężeniem homocysteiny wyniósł 2,8 (95-procentowy przedział ufności 1,3-6,1, p < 0,01). W analizie wieloczynnikowej, po uwzględnieniu innych czynników ryzyka (wiek, płeć, wskaźnik masy ciała, palenie tytoniu, występowanie chorób układu krążenia w rodzinie, hiperlipidemia), podwyższone stężenie homocysteiny pozostało niezależnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego (OR 6,6, 95-procentowy przedział ufności 2,3-19,1, p < 0,001). Iloraz szans wystąpienia nadciśnienia tętniczego przy wzroście stężenia homocysteiny o 5 mmol/l wyniósł 1,7 (95-procentowy przedział ufności 1,1-2,6, p < 0,001), a w analizie wieloczynnikowej 3,8 (95-procentowy przedział ufności 1,7&#8211;8,2, p < 0,001). Wnioski Podwyższone stężenie homocysteiny jest ważnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego. Wzrost stężenia homocysteiny o 5 mmol/l może wiązać się z co najmniej 2-krotnym wzrostem ryzyka nadciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to assess the significance of association between hypertension (Ht) and circulating homocysteine concentrations. Material and methods 88 consecutive hypertensive patients (62 men and 26 women, aged 18 to 72 years) and 120 healthy controls (87 men and 33 women, aged 32&#8211;81 years) were investigated. Homocysteine was assayed using Fluorescence Polarisation Immunoassay on the IMx Analyser made by Axis Biochemicals. Plasma folate and plasma vitamin B12 were assayed with chemiluminescency and IMMULITE Automated Analyser made by the Diagnostic Products Corporation. Results Homocysteine concentrations were higher in patients than in controls (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 13 mmol/L, p < 0,001, adjusted for age). Elevated homocysteine level - defined as a level above the 90th percentile of the control distribution (ł 13,52 mmol/L) - was seen in 24% of the patients compared with 10% of the control group (p < 0,05). The odds ratio (OR) for Ht in persons with an elevated homocysteine level was 2,8 (95% CI 1,3-6,1, p < 0,01). After adjustment for conventional risk factors (age, gender, body mass index, smoking, family history of cardiovascular disease, hyperlipidemia), an elevated homocysteine level remained an independent risk factor for Ht (OR 6,6, 95% CI 2,3-19,1, p < 0,001). The OR for Ht of 5 mmol/L increment in homocysteine level was 1,7 (95% CI 1,1-2,6, p < 0,001), and in multivariate analysis OR was 3,8 (95% CI 1,7-8,2, p < 0,001). Conclusion An elevated plasma homocysteine level is a strong risk factor for hypertension. A 5 mmol/L increment in total homocysteine level may be associated with at least a twofold increase of risk for hypertension

RET Proto-Oncogene Germline Mutation in Pheochromocytoma Patients - Incidence and Clinical Consequences

Wstęp Dotychczasowe badania wskazują, że częstość zespołu mnogiej gruczolakowatości (MEN 2), w skład którego wchodzi guz chromochłonny, jest większa niż dotychczas sądzono. Zespół ten dziedziczony jest w sposób autosomalny dominujący i wywołuje go mutacja protoonkogenu RET. Celem pracy jest ocena częstości występowania oraz kliniczne znaczenie mutacji protoonkogenu RET u chorych z guzem chromochłonnym. Materiał i metody Badania genetyczne w kierunku mutacji protoonkogenu RET przeprowadzono u 106 chorych (średni wiek: 49 &plusmn; 14,1 roku, 26M, 80K) z rozpoznanym i potwierdzonym histopatologicznie guzem chromochłonnym. Pacjenci ci byli uprzednio hospitalizowani i leczeni w Klinice Chorób Wewnętrznych i Nadciśnienia Tętniczego Akademii Medycznej w Warszawie w latach 1957&#8211;1998 oraz w Klinice Nadciśnienia Tętniczego Instytutu Kardiologii w Warszawie od roku 1980 do 2001. Oceniano również stężenie kalcytoniny (CT), zarówno w warunkach podstawowych, jak i po stymulacji pentagastryną, oraz stężenie parathormonu. Wyniki Obecność mutacji protoonkogenu RET wykazano u 8 chorych (7,4%) - w eksonie 11, w kodonie 634, TGC na CGC u 5 chorych, u pozostałych 3 odpowiednio - w eksonie 11, kodonie 634, TGC na GGC, w eksonie 11, kodonie 634, TGC na TGG oraz w eksonie 13, kodonie 791, TAT na CGC. Nadczynność komórek C potwierdzoną dodatnim testem pentagastrynowym stwierdzono u 5 nosicieli, u 2 chorych wynik testu był wątpliwy, jedynie u 1 chorego stężenie kalcytoniny było prawidłowe. Prawidłowe stężenie CT obserwowano u chorego z mutacją w eksonie 13, kodonie 791, TAT na CGC. U 4 nosicieli potwierdzono histopatologicznie obecność raka rdzeniastego tarczycy (biopsja cienkoigłowa). U 3 chorych wykonano totalną tyroidektomię, dwóch nie wyraziło zgody na dalsze leczenie (w tym jeden z pozytywnym wynikiem biopsji). Pozostali chorzy zostali poinformowani o konieczności totalnej tyroidektomii. U żadnego nosiciela nie stwierdzono nadczynności przytarczyc. Wnioski Wyniki badań autorów potwierdzają doniesienia o konieczności poddawania przesiewowym badaniom genetycznym oceniającym obecność mutacji protoonkogenu RET pacjentów z guzem chromochłonnym. Potwierdzenie nosicielstwa tej mutacji stanowi wskazanie do wykonania totalnej tyroidektomii. Genetyczne badania przesiewowe mogą mieć również znaczenie w wykrywaniu zespołu MEN 2 oraz ustaleniu dalszego postępowania u członków rodzin, u których stwierdza się mutację protoonkogenu RET.Background In patients with pheochromocytoma there may exist more often than expected the autosomal dominant cancer syndrome &#8212; multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2). The susceptibility gene for MEN 2 is the RET proto-oncogene. Germline mutations can be identified by analysis of exons 10, 11, 13&#8211;16 of the RET gene. The aim of the study was to evaluate the frequency of these mutations in patients with pheochromocytoma and to report on the conclusions which patients and physicians have drawn. Material and methods We screened for germline mutations in the RET proto-oncogene and clinically evaluated 106 unselected patients with pheochromocytoma (mean age: 49 &plusmn; 14,1 years, 26 male, 80 female) histopathologically confirmed, diagnosed and treated in the years 1957&#8211;1998 in the Department of Internal Medicine and Hypertension, Warsaw School of Medicine and in the years 1980/81&#8211;2001 in the Department of Hypertension, Institute of Cardiology, Warsaw. Determination of calcitonin concentration (CT) was performed in basal conditions and after pentagastrin stimulation; parathormone level was also determined. Results Genetic testing revealed germline mutations in the RET proto-oncogene in 8 patients (7,4%). Carriers had mutation of exon 11, codon 634: TGC to CGC (5 patients), exon 11, codon 634: TGC to GGC (1 patient), exon 11, codon 634: TGC to TGG (1 patient) and in exon 13, codon 791: TAT to TTT (1 patient). Hyperactivity of thyroid C-cells was found in 5 carriers, borderline values of basal and after pentagastrin CT were found in 2 carriers and in only one patient CT concentration was normal. In four patients with RET proto-oncogene mutations, MTC was confirmed histopathologically in fine-needle biopsy. In three of them total thyroidectomy was performed. Two patients refused to be surgically treated (one with positive result of biopsy); the next three RET proto-oncogene germline mutation carriers have been informed that prophylactic total thyroidectomy should be considered. In none of the carriers hyperparathyroidism was observed. Conclusions Our study indicates that patients with pheochromocytoma should be genetically screened for mutations of the RET proto-oncogene. The carriers of these mutations should undergo thyroidectomy. In addition, genetic studies can be useful for the screening of the carriers families