Pharmacotherapy of chronic venous disorders according to evidence-based medicine

Leczenie przewlekłej choroby żylnej łączy postępowanie zabiegowe i zachowawcze, które obejmuje leczenie uciskowe i farmakoterapię. Celem niniejszej pracy jest omówienie aktualnych zasad farmakoterapii przewlekłej choroby żylnej, obej­mującej stosowanie leków flebotropowych, z których najlepiej udokumentowane korzystne działanie mają preparaty zmikronizowanej diosminy oraz trokserutyna. U chorych z obrzękami obwodowymi możliwe jest stosowanie diuretyków w skojarzeniu z lekiem flebotropowym w przypadku współwystępowania chorób nasilających nadciśnienie żylne w kończynach dolnych. Zaś lekami przyspieszającymi gojenie się owrzodzeń żylnych są preparaty zmikronizowanej diosminy, kwasu acetylosalicylowego, pentoksyfiliny, sulodeksydu i iloprostu. Dodatkowym celem farmakoterapii powinno być również zapobieganie lub przy­najmniej zmniejszenie ryzyka ponownego pojawiania się owrzodzeń żylnych. Niestety żaden ze znanych leków nie ma udowodnionego działania zmniejszającego ryzyko nawrotu owrzodzeń żylnych.Treatment of chronic venous disorders combines surgical and conservative treatment, which includes compression therapy and pharmacotherapy. The purpose of this paper is to discuss the current regiment of pharmacotherapy regarding chronic venous disorders, which includes the use of venoactive drugs, of which a preparation of micronized diosmin and troxerutin have the best documented beneficial effects. In patients with peripheral edema the use of diu­retics in combined therapy together with a venoactive drug can be recommended in the case of coexisting co-morbidities that increase venous pressure in the lower extremities. Medication accelerating the healing of venous ulcers include preparations of micronized diosmin, aspirin, pentoxifylline, sulodexide and iloprost. Pharmacotherapy should also prevent, or at least decrease the risk of venous ulcer recurrence. Unfortu­nately, as yet no known drug has a documented lowering effect on the rate of venous ulcer recurrence

Rzucawka

Rzucawka, zwana również stanem rzucawkowym, jest stanem chorobowym charakteryzującym się uogólnionymi drgawkami i/lub śpiączką, występującym u kobiety ciężarnej po 20. tygodniu trwania ciąży lub w połogu; stanu tego nie można wytłumaczyć inną przyczyną niż ciąża. Historycznie rozpoznanie opierano na współistnieniu nadciśnienia, białkomoczu i innych objawów stanu przedrzucawkowego. W ostatnich latach opisano jednak występowanie atypowych postaci rzucawki, w których nie stwierdza się podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego czy białkomoczu, a drgawki występują przed końcem 20. tygodnia ciąży lub powyżej drugiej doby połogu. Etiopatogeneza rzucawki, podobnie jak stanu przedrzucawkowego, nie jest w pełni poznana. Jej kluczowy element stanowi patologiczna odpowiedź naczyń krwionośnych, w szczególności naczyń mózgowych, prowadząca do obrzęku mózgu (okolice płata potylicznego) i wyzwolenia aktywności drgawkowej. Klasycznym lekiem stosowanym w celu opanowania drgawek rzucawkowych jest siarczan magnezu. Jednakże tylko zakończenie ciąży pozwala w większości przypadków na szybkie ustąpienie objawów. Rzucawka jest nie tylko stanem zagrożenia życia dla matki, ale również wiąże się ze znacznym ryzykiem dla płodu

Primary Hyperparathyroidism in Patients with Multiple Endocrine Neoplasia Type 1

Primary hyperparathyroidism may occur as a part of an inherited syndrome in a combination with pancreatic endocrine tumours and/or pituitary adenoma, which is classified as Multiple Endocrine Neoplasia type 1 (MEN-1). This syndrome is caused by a germline mutation in MEN-1 gene encoding a tumour-suppressor protein, menin. Primary hyperparathyroidism is the most frequent clinical presentation of MEN-1, which usually appears in the second decade of life as an asymptomatic hypercalcemia and progresses through the next decades. The most frequent clinical presentation of MEN-1-associated primary hyperparathyroidism is bone demineralisation and recurrent kidney stones rarely followed by chronic kidney disease. The aim of this paper is to present the pathomechanism, screening procedures, diagnosis, and management of primary hyperparathyroidism in the MEN-1 syndrome. It also summarises the recent advances in the pharmacological therapy with a new group of drugs—calcimimetics

Investigation of glass corrosion in acid solutions with ²⁹Si-MAS-NMR

Thin foils of potash-lime-silicate glass were corroded in acid solutions for different time periods. The formation of a gel layer was determined by IR spectroscopy and solution analysis. The applicability of ²⁹Si-MAS-NMR spectroscopy as an analytical tool for characterizing gel layers was investigated. The obtained spectra of increasingly corroded foils show the growth of a new peak at the highfield side of the main glass peak. This peak can be attributed to Q4 silicon units. The formation of Q4 silicon is believed to be due to a condensation reaction of previously hydrolyzed Si-OH groups in the gel layer

Stosowanie inhibitorów pompy protonowej w profilaktyce choroby wrzodowej u chorych leczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi

Celem badania jest ocena skuteczności łącznego stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i IPP w zapobieganiu występowaniu dolegliwości w nadbrzuszu i profilaktyce choroby wrzodowej w codziennej praktyce klinicznej. W badaniu o charakterze ankietowym uczestniczyło 12 705 pacjentów (51,3% kobiet) leczonych długotrwale NLPZ i stosujących IPP w profilaktyce choroby wrzodowej; 96,5% badanych było obciążonych wcześniejszym wywiadem choroby wrzodowej lub przebytego epizodu krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego; 45,3% pacjentów paliło papierosy. Przyczyną długotrwałego stosowania NLPZ u 71,3% badanych były zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lub dyskopatia. Najczęściej stosowanymi IPP był pantoprazol (52,1%) i omeprazol (41,0%); 69,2% badanych deklarowało codzienne stosowanie IPP. U 77,4% badanych stosowanie IPP skutecznie zapobiegało występowaniu dolegliwości w nadbrzuszu. U 21,9% badanych leki te istotnie łagodziły dolegliwości, a tylko w opinii 0,7% badanych stosowanie tych leków (codziennie przez 22,2%) jedynie w niewielkim stopniu łagodzi dolegliwości w nadbrzuszu. Na wizytę kontrolną (po 4 ± 1 tyg.) zgłosiło się 98,8% pacjentów. W tym okresie krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego wystąpiło u 0,25% badanych. U 5,78% badanych wykonano endoskopię, stwierdzając u 11,43% z nich czynną chorobę wrzodową (0,66% całej grupy). Stosowanie IPP codziennie wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka krwawienia z górnego odcinka przewodu pokarmowego (OR = 0,229) i wystąpienia czynnej choroby wrzodowej (OR = 0,292) w odniesieniu do pacjentów nieprzyjmujących leków codziennie (w grupie z wykonaną endoskopią). Nieregularne stosowanie IPP u pacjentów leczonych NLPZ zmniejsza skuteczność tych leków w zapobieganiu występowania dolegliwości w nadbrzuszu i profilaktyce choroby wrzodowej

Diagnostyka ultrasonograficzna nadciśnienia naczyniowo-nerkowego

Ultrasonografia doplerowska jest jedną z podstawowych metod wykrywania zwężenia tętnicy nerkowej w diagnostyce wtórnych przyczyn nadciśnienia tętniczego. Podstawą rozpoznania zwężenia tętnicy nerkowej są kryteria poza- i wewnątrznerkowe. Kryteria pozanerkowe obejmują przyspieszenie szczytowego przepływu skurczowego (PSV, peak systolic velocity) nad miejscem zwężenia pnia tętnicy nerkowej powyżej 1,8 (2,0) m/s oraz wartość współczynnika nerkowo-aortalnego (RAR, renal-aortic ratio) przekraczającą 3,5. Ich ocena jest możliwa tylko przy dobrej wizualizacji pnia tętnicy nerkowej, co nie zawsze się udaje, z takich względów jak znaczna otyłość pacjenta, obecność gazu w pętlach jelit czy niemożność dłuższego utrzymania powietrza na wdechu. Z powodu wymienionych ograniczeń zaczęto stosować kryteria wewnątrznerkowe charakteryzujące „małe-leniwe” spektrum przepływu za istotnym zwężeniem. Do tych kryteriów należą wydłużony czas akceleracji ponad 70 ms, obniżona wartość wskaźnika akceleracji poniżej 3,0 m/s2, zniesienie szczytu wczesnoskurczowego, obniżenie współczynnika oporowości (RI, resistive index) poniżej 0,45 lub różnica wartości RI między nerkami lewą i prawą przekraczająca 0,05. Zastosowanie powyższych kryteriów łącznie lub oddzielnie pozwala na rozpoznanie ponad 60–70% zwężeń tętnicy nerkowej z czułością i swoistością nieprzekraczającą 90%, jeśli badanie wykonuje doświadczony ultrasonografista. Wprowadzenie ultrasonograficznych środków kontrastowych i obrazowania harmonicznego poprawiło wizualizację pni tętnic nerkowych oraz zwiększyło cenę badania, ale nie spowodowało istotnego przełomu. W obrazowaniu tętnic ponadliczbowych i dodatkowych ultrasonografia doplerowska wciąż ustępuje angiografii metodą tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego

Pregnancy in a woman with chronic renal failure – the case of two successfully completed pregnancies and the review of the literature

Abstract Together with the prolongation and improving the quality of life of young women with chronic renal failure (CRF), procreation becomes an important issue. Pregnancies in women on renal replacement therapy are associated with an increased risk of health complications, both for mothers and for fetuses. Medical management of pregnant women with CRF is a great challenge and requires a close co-operation of nephrologists, transplantologists, gynecologists and neonatologists. The complexity of problems in these particular pregnancies has urged us to describe the case of a woman with CRF who successfully delivered two babies. We also review the current state of knowledge on the topic. The first pregnancy, five years after renal transplantation, was completed with the delivery of term newborn with Tetralogy of Fallot. Also the second pregnancy, on hemodialysis therapy, was finished by the birth of a healthy neonate at term. The described case indicates that the gynecologists should be prepared for the challenge of the care for pregnancies in women suffering from chronic renal failure on renal replacement therapy

Cilazapril increases plasma ghrelin concentration in obese patients with arterial hypertension

Wstęp: Grelina jest hormonem polipeptydowym wydzielanym głównie przez komórki ściany żołądka. W warunkach fizjologicznych grelina zwiększa łaknienie i wydzielanie hormonu wzrostu. U osób otyłych stwierdzono obniżone stężenie greliny w osoczu. W badaniach doświadczalnych i klinicznych wykazano, że grelina przyczynia się do obniżenia ciśnienia tętniczego. Jak dotąd nie przeprowadzono jednak badań nad wpływem leków przeciwnadciśnieniowych na grelinemię. Materiał i metody: U 52 otyłych chorych z nadciśnieniem tętniczym (HA + O), 14 otyłych chorych z prawidłowym ciśnieniem tętniczym (O) i 15 osób zdrowych z prawidłową masą ciała oznaczono stężenie greliny w osoczu na czczo, jak również po podaniu standardowego posiłku. Następnie chorzy HA + O zostali w sposób losowy przydzieleni do jednej z czterech grup leczonych przez 6 tygodni odpowiednio: cilazaprilem, bisoprololem, amlodipiną lub indapamidem. Po tym okresie leczenia powtórzono oznaczenia grelinemii. Wyniki: Nie stwierdzono różnic grelinemii zarówno na czczo [HA + O - 780 (676-960) pg/ml; O - 751 (619-899) pg/ml], jak i po podaniu standardowego posiłku pomiędzy HA + O i O. Stężenie greliny w osoczu było znamiennie wyższe u osób zdrowych z prawidłową masą ciała (987 [765-1366] pg/ml) w porównaniu z O oraz HA + O. U HA + O leczenie cilazaprilem spowodowało wzrost o 28,0% (p = 0,04), a leczenie bisoprololem zmniejszenie grelinemii o 18,9% (p = 0,01). Podawanie amlodipiny lub indapamidu nie wpływało istotnie na stężenie greliny w osoczu. Nie stwierdzono występowania korelacji pomiędzy ciśnieniem tętniczym a grelinemią lub zmianami grelinemii po 6 tygodniach leczenia. Wnioski: 1. Uzyskane wyniki nie potwierdzają istotnej roli greliny w regulacji ciśnienia tętniczego u osób otyłych. 2. Leczenie cilazaprilem przyczynia się do wzrostu grelinemii. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 21-27)Introduction: Ghrelin is a polypeptide hormone secreted mainly by the stomach cells, stimulating food intake and growth hormone release. Decreased plasma ghrelin concentration was found in obese subjects. Clinical and experimental data suggest that ghrelin also exerts a blood pressure lowering property. The influence of antihypertensive medication on plasma ghrelin concentration has not been studied, yet. Material and methods: Plasma ghrelin concentration was estimated in 52 hypertensive obese (HA + O), 14 normotensive obese (O), and 15 lean healthy subjects in the fasting state, and after ingestion of a standard meal. HA + O patients were randomly allocated into 4 groups treated alternatively with: cilazapril, bisoprolol, amlodipine, or indapamide. After 6 weeks of antihypertensive monotherapy, the assessments were repeated. Results: Similar fasting [HA + O - 780 (676-960) pg/ml; O - 751 (619-899) pg/ml] and postprandial plasma ghrelin concentrations were found in hypertensive and normotensive obese subjects. Plasma ghrelin concentrations in lean healthy subjects were significantly higher (987 (765-1366) pg/ml) in comparison to O and HA + O. Treatment with cilazapril was followed by a 28.0% increase of plasma ghrelin concentration (p = 0.04), while with bisoprolol, a 18.9% decrease (p = 0.01). No significant changes of ghrelinaemia were observed in HA + O treated with amlodipine or indapamide. No significant correlation between blood pressure and plasma ghrelin concentration before the therapy and their changes after 6 weeks of medication were found. Conclusions: 1. Our data do not support the major role of ghrelin in blood pressure regulation in obesity. 2. An increase of plasma ghrelin concentration after treatment with cilazapril was observed. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 21-27

Co nowego do praktyki klinicznej wniosły ostatnie badania nad CERA?

Preparat CERA jest najdłużej działającym lekiem z grupy czynników stymulujących erytropoezę (ESA). Ten nowy agonista receptora erytropoetynowego został wytworzony poprzez sprzężenie łańcucha epoetyny-b z kwasem metoksy-polietyleno- -glikobursztynylo-butylowym. Charakteryzuje się 50–100-krotnie mniejszym niż epoetin-b powinowactwem do receptora erytropoetyny i bardzo długim czasem półtrwania, wynoszącym niezależnie od drogi podania około 130 godzin. Taki profil farmakokinetyczny preparatu CERA umożliwia podawanie tego leku jeden raz w miesiącu, co oznacza zmniejszenie liczby ukłuć i uciążliwości leczenia niedokrwistości nefrogennej przynajmniej u pacjentów dializowanych otrzewnowo i niedializowanych. Preparat CERA, podobnie jak inne preparaty ESA, zapewnia wysoką skuteczność w leczeniu niedokrwistości u chorych z przewlekłą chorobą nerek. Ostatnio przeprowadzone badania wskazują, że preparat CERA zapewnia większą niż inne ESA stabilność stężenia hemoglobiny, pozwalając na rzadsze korekty dawkowania preparatu i oszczędność czasu poświęconego leczeniu niedokrwistości. Tym samym leczenie niedokrwistości staje się coraz prostsze dla nefrologów. Forum Nefrologiczne 2011, tom 4, nr 3, 284–28