The effect of weight loss on anti-mullerian hormone levels in overweight and obese women with polycystic ovary syndrome

Introduction-Objective: It has been reported that patients with PCOS have increased serum AMH levels than healthy controls. It has also been reported that LH concentrations correlate with AMH levels, in conditions like polycystic ovary syndrome. This study was designed to investigate the effect of: weight loss with diet, exercise and orlistate or sibutramine administration, on serum AMH levels, in overweight and obese patients with PCOS. Design- Subjects: The study consists of two parts: In the first part, 61 overweight and obese patients with PCOS and 20 overweight and obese non-PCOS women were placed on a diet, exercise plus orlistate, for six months. In the second part, 76 overweight and obese patients with PCOS were patients were placed on a diet), exercise) plus sibutramine, for one month. After randomization with 3 : 1 rate, 57 patients continued the same program for another six months and 19 patients continued only on diet and exercise for the subsequent six months. Blood samples were collected between the 3rd and 7th day of the cycle and the basal serum levels of AMH, FSH, LH, PRL, T, D4A, DHEAS, 17a-OHP, SHBG, glucose, and insulin were measured. The same tests were repeated, at 3rd and 6th month of treatment for the first part of the study and at the 4th and 7th for the second part. Results: In the first part of the study: 1a) BMI was significantly reduced after three and six months of treatment six months of treatment in PCOS, 1b) LH concentrations and AMH levels were higher in PCOS group than in control group in all comparisons and significantly increased only in the PCOS group after three and six months of treatment. In the second part of the study : 2a): patients who received sibutramine for seven months achieved a greater decrease of all anthropometric features compared with the patients who received sibutramine only for the first month of the program, 2b) patients who received sibutramine for seven months achieved a greater decrease of androgen levels and improved all insulin resistance indices compared with the patients who received sibutramine only for the first month, 2c) a significant decrease in AMH levels was noticed in the group of patients who received sibutramine for seven months. Conclusions: 1. Weight loss programs after diet and exercise, in overweight and obese patients with PCOS, achieve a greater weight loss, more pronounced decrease of androgen levels and improvement of insulin resistance indices if sibutramine or orlistate is added in the treatment protocol. 2. Weight loss after diet, exercise and orlistate administration in overweight and obese patients with PCOS, for six months, significantly reduces LH levels, due to a decrease of the fatty tissue, in which a part of androgens is aromatized to estrogens, which in turn inhibit LH secretion.Moreover, a significant increase of AMH levels is observed, supporting further the hypothesis that in PCOS, LH concentrations are associated with AMH levels. 3. Weight loss after diet, exercise and sibutramine administration in overweight and obese patients with PCOS, for seven months, does not affect LH levels and significantly reduces AMH concetrations. These findings suggest that sibutramine has an inhibiting effect on the hypothalamus-pituitary axis and possibly a direct effect on the ovary, reducing AMH production by follicular granoulosa cells.Εισαγωγή-Σκοπός: Οι ασθενείς με το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών παρουσιάζουν υψηλότερες συγκεντρώσεις αντιμυλλεριανής ορμόνης στον ορό από ό,τι οι μάρτυρες. Έχει, ακόμη, αναφερθεί ότι οι φυσιολογικού βάρους ασθενείς με PCOS παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα ΑΜΗ από τις υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με το σύνδρομο. Η παρούσα μελέτη σχεδιάσθηκε με σκοπό τη διερεύνηση της επίδρασης: της απώλειας βάρους με δίαιτα, άσκηση και χορήγηση ορλιστάτης ή σιμπουτραμίνης στις συγκεντρώσεις της ΑΜΗ υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών με PCOS και υπέρβαρων και παχύσαρκων μαρτύρων. Μέθοδοι: Η μελέτη διακρίνεται σε 2 τμήματα: Στο πρώτο τμήμα εκτιμήθηκαν 61 υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS και 20 υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς χωρίς το σύνδρομο,oι οποίες ακολούθησαv πρόγραμμα απώλειας βάρους με δίαιτα, άσκηση και χορήγηση ορλιστάτης, για έξι μήνες. Στο δεύτερο τμήμα μελετήθηκαν 76 υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS. Οι ασθενείς αυτές ακολούθησαν πρόγραμμα απώλειας βάρους με δίαιτα, άσκηση και χορήγηση σιμπουτραμίνης, για ένα μήνα. Στη συνέχεια, έγινε τυχαιοποίηση 3:1 και οι 57 ασθενείς συνέχισαν να λαμβάνουν σιμπουτραμίνη για έξι, ακόμη, μήνες ενώ οι 19 ασθενείς συνέχισαν τους επόμενους έξι μήνες μόνο με δίαιτα και άσκηση. Αιμοληψίες για τον προσδιορισμό των: FSH, LH, PRL, T, Δ4Α, DHEA-S, 17α-OHP, SHBG, Γλυκόζης, Ινσουλίνης και ΑΜΗ, έγιναν μεταξύ της 3ης και 7ης ημέρας του κύκλου. Ο έλεγχος επαναλήφθηκε, στο πρώτο τμήμα της μελέτης στους τρεις και στους έξι μήνες και στο δεύτερο τμήμα της μελέτης στους τέσσερις και στους επτά μήνες. Αποτελέσματα: 1) στο πρώτο τμήμα της μελέτης: 1α) ο ΒΜΙ ελαττώθηκε σημαντικά στους τρεις και στους έξι μήνες, στις ασθενείς με PCOS, 1β) τα επίπεδα της LH και οι συγκεντρώσεις της ΑΜΗ ήταν σημαντικά υψηλότερες στις ασθενείς με PCOS από ό,τι στις μάρτυρες σε όλες τις συγκρίσεις και αυξήθηκαν σημαντικά στις ασθενείς με PCOS στους τρεις μήνες και στους έξι μήνες , ενώ στις μάρτυρες δεν μεταβλήθηκαν. Στο δεύτερο τμήμα της μελέτης: 2α) οι ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη για επτά μήνες παρουσίασαν σημαντικά μεγαλύτερη ελάττωση όλων των ανθρωπομετρικών παραμέτρων από τις ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη για τον πρώτο μόνο μήνα, 2β) οι ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη για επτά μήνες εμφάνισαν σημαντικότερη μείωση των επιπέδων των ανδρογόνων και μεγαλύτερη βελτίωση των δεικτών αντίστασης στην ινσουλίνη σε σύγκριση με τις ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη μόνο τον πρώτο μήνα, 2γ) στις ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη για επτά μήνες σημειώθηκε σημαντική μείωση των συγκεντρώσεων της ΑΜΗ στον ορό ενώ στις ασθενείς που έλαβαν σιμπουτραμίνη για τον πρώτο μόνο μήνα δεν παρατηρήθηκε καμία σημαντική μεταβολή. Συμπεράσματα: 1. Τα προγράμματα απώλειας βάρους με ολιγοθερμιδική δίαιτα και άσκηση, σε υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS, για έξι μήνες, στα οποία προστίθεται ορλιστάτη ή σιμπουτραμίνη, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη απώλεια βάρους, σημαντικότερη ελάττωση των επιπέδων των ανδρογόνων και βελτίωση των δεικτών αντίστασης στην ινσουλίνη. 2. Η απώλεια βάρους με δίαιτα, άσκηση και χορήγηση ορλιστάτης, σε υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών, για έξι μήνες, έχει ως αποτέλεσμα την σημαντική αύξηση των επιπέδων της LH, λόγω της ελάττωσης του λιπώδη ιστού, στον οποίο ένα μέρος των ανδρογόνων μετατρέπεται σε οιστρογόνα, που ασκούν ανασταλτική δράση στην έκκριση της LH. Παράλληλα, παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση των συγκεντρώσεων της ΑΜΗ, ενισχύοντας την υποστηριχθείσα άποψη, ότι τα επίπεδα της LH αποτελούν το σημαντικότερο παράγοντα ρύθμισης των συγκεντρώσεων της ΑΜΗ. 3. Η απώλεια βάρους με ολιγοθερμιδική δίαιτα, άσκηση και χορήγηση σιμπουτραμίνης για επτά μήνες, σε υπέρβαρες και παχύσαρκες ασθενείς με PCOS, δεν προκαλεί σημαντική αύξηση των επιπέδων της LH,αλλά σημαντική ελάττωση των συγκεντρώσεων της ΑΜΗ. Τα ευρήματα αυτά, ενισχύουν την άποψη ότι η σιμπουτραμίνη ασκεί ανασταλτική δράση στον άξονα υποθάλαμος – υπόφυση και δρώντας στο επίπεδο της ωοθήκης, αναστέλλει, ενδεχομένως, τη παραγωγή της ΑΜΗ, από τα κύτταρα της κοκκιώδους στιβάδας των ωοθυλακίων

Pravastatin improves pregnancy outcomes in obstetric antiphospholipid syndrome refractory to antithrombotic therapy

BACKGROUND. Administration of conventional antithrombotic treatment (low-dose aspirin plus low–molecular weight heparin [LDA+LMWH]) for obstetric antiphospholipid syndrome (APS) does not prevent life-threatening placenta insufficiency–associated complications such as preeclampsia (PE) and intrauterine growth restriction (IUGR) in 20% of patients. Statins have been linked to improved pregnancy outcomes in mouse models of PE and APS, possibly due to their protective effects on endothelium. Here, we investigated the use of pravastatin in LDA+LMWH-refractory APS in patients at an increased risk of adverse pregnancy outcomes. METHODS. We studied 21 pregnant women with APS who developed PE and/or IUGR during treatment with LDA+LMWH. A control group of 10 patients received only LDA+LMWH. Eleven patients received pravastatin (20 mg/d) in addition to LDA+LMWH at the onset of PE and/or IUGR. Uteroplacental blood hemodynamics, progression of PE features (hypertension and proteinuria), and fetal/neonatal outcomes were evaluated. RESULTS. In the control group, all deliveries occurred preterm and only 6 of 11 neonates survived. Of the 6 surviving neonates, 3 showed abnormal development. Patients who received both pravastatin and LDA+LMWH exhibited increased placental blood flow and improvements in PE features. These beneficial effects were observed as early as 10 days after pravastatin treatment onset. Pravastatin treatment combined with LDA+LMWH was also associated with live births that occurred close to full term in all patients. CONCLUSION. The present study suggests that pravastatin may improve pregnancy outcomes in women with refractory obstetric APS when taken at the onset of PE or IUGR until the end of pregnancy