Το e-θέατρο: σκηνοθετώντας πολιτικό διαδικτυακό θέατρο

Written from a practice-based perspective, this thesis focuses on the political character of ‘cyberformance’: the genre of digital performance that uses the Internet as a performance space. The Etheatre Project comprises a series of experimental cyberformances that aim to reconsider the characteristics of theatre and the methodologies of directing theatre performances within the phenomenon of the remediation of cyberculture. This study examines the use of Internet platforms as theatrical, rehearsal and performance spaces and explores the interactive and political potentials of online theatre, questioning the boundaries of these in-between spaces and the spatial experiences they cause. This study also undertakes a critical analysis of key political cyberformances that took place during the period of research.The Etheatre Project effectuates the Brechtian theory of political performance for the age of the Internet, reinterpreting it not just as a theoretical framework but also as a directing and research methodology, a media and political theory. I argue that cyberformance, by allowing the democratic interaction and conflictual participation of the audience in the formation and realization of a theatrical performance, forms political spaces through performance on the cyberstage. This is important because it considers how audiences are presented within new dialectical performance environments and measures the impact of these interactive relationships with regard to the political response of spectators in real time during a performance. In a political cyberformance, the role of the director is to promote real-time discussion between the audience and the performers via a chat box and assist the active participation of spectators in the performance. In particular, I look at forms of cyberadaptation, cyber-ethnotheatre and cyber-collaboration as directing methodologies for producing dialectical forms of political cyberformances, with reference to the productions of Cyberian Chalk Circle (2011), Merry Crisis and a Happy New Fear(2012) and Etheatre Project and Collaborators (2014), respectively. I also discuss the specific directorial work that was undertaken for each production to generate new knowledge in relation to directing political cyberformance. Audience participation is noted as retaining a key role in the making and staging of a cyberformance, where participants can co-direct, interact with the performance and become part of the collective ensemble of a company.H διατριβή εστιάζει στον πολιτικό χαρακτήρα της «κυβερνοεπιτέλεσης»: το είδος της ψηφιακής επιτέλεσης που χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο ως παραστατικό χώρο. Το Etheatre Project περιλαμβάνει μια σειρά από πειραματικές κυβερνοπαραστάσεις που στοχεύουν στην επανεξέταση των χαρακτηριστικών του θεάτρου και των μεθοδολογιών σκηνοθεσίας των θεατρικών παραστάσεων μέσα από το φαινόμενο της κυβερνοκουλτούρας. Αυτή η μελέτη εξετάζει τη χρήση των διαδικτυακών πλατφορμών ως θεατρικών χώρων, προβών και παραστάσεων και διερευνά τις διαδραστικές και πολιτικές δυνατότητες του διαδικτυακού θεάτρου. Το Etheatre Project υλοποιεί την Μπρεχτική θεωρία του πολιτικού θεάτρου στην εποχή του Διαδικτύου, ερμηνεύοντάς την εκ νέου, όχι μόνο ως θεωρητικό πλαίσιο αλλά και ως μεθοδολογία σκηνοθεσίας και έρευνας, ως μέσο και πολιτική θεωρία. Η κυβερνοεπιτέλεση, επιτρέποντας τη δημοκρατική αλληλεπίδραση και τη συγκρουσιακή συμμετοχή του κοινού στη διαμόρφωση και υλοποίηση μιας θεατρικής παράστασης, διαμορφώνει πολιτικούς χώρους μέσω της παράστασης στην κυβερνοσκηνή. Αυτό είναι σημαντικό γιατί λαμβάνει υπόψη πώς παρουσιάζεται το κοινό σε νέα περιβάλλοντα διαλεκτικών παραστάσεων και μετρά τον αντίκτυπο αυτών των διαδραστικών σχέσεων σε σχέση με την πολιτική ανταπόκριση των θεατών σε πραγματικό χρόνο κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Σε μια πολιτική παράσταση στον κυβερνοχώρο, ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι να προωθεί τη συζήτηση σε πραγματικό χρόνο μεταξύ του κοινού και των ερμηνευτών μέσω ενός chat box και να βοηθά την ενεργό συμμετοχή των θεατών στην παράσταση. Ειδικότερα, εξετάζονται οι μορφές της cyber-προσαρμογής στον κυβερνοχώρο, το cyber-ethnotheatre και η κυβερνο-συνεργασία ως μεθοδολογίες σκηνοθεσίας για την παραγωγή διαλεκτικών μορφών πολιτικών ψηφιακών παραστάσεων, με αναφορά στις παραγωγές του Cyberian Chalk Circle (2011), Merry Crisis and a Happy New Fear (2012) και Etheatre Project and Collaborators (2014), αντίστοιχα.Σημειώνεται ότι η συμμετοχή του κοινού διατηρεί έναν βασικό ρόλο στη δημιουργία και τη σκηνοθεσία μιας διαδικτυακής παράστασης, όπου οι συμμετέχοντες μπορούν να συν-σκηνοθετήσουν, να αλληλεπιδράσουν με την παράσταση και να γίνουν μέρος του συλλογικού συνόλου μιας παράστασης

Editorial

Issue editioria