Diagnostyczne i lecznicze zastosowanie cewnikowania serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej - doświadczenia własne

Wstęp: Cewnikowanie serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej w 1989 r. wprowadził Campeau. Metoda ta zyskuje coraz więcej zwolenników, ponieważ pozwala zmniejszyć liczbę powikłań miejscowych i zwiększyć komfort chorych. Celem pracy jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa wykonywania koronarografii i przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) przez osobę przeprowadzającą zabieg w fazie uczenia. Materiał i metody: W okresie od września 2004 r. do sierpnia 2005 r. jeden specjalista podjął się wykonania zabiegu cewnikowania serca przez nakłucie tętnicy promieniowej u 200 chorych. U wszystkich intencją leczenia był zabieg z zastosowaniem tej metody. Przed zabiegiem koronarografii i/lub PCI przeprowadzano test z wykorzystaniem pulsoksymetru. Wyniki: Spośród 200 chorych zabieg z nakłucia tętnicy promieniowej wykonano u 182 (91%). U 5 (2,5%) badanych zabiegu nie wykonano z powodu nieprawidłowego wyniku testu, u 13 (6,6%) nie powiodło się nakłucie tętnicy. U 4 (2,2%) chorych konieczne było dokończenie badania z nakłucia tętnicy udowej. U 182 osób wykonano: 49 (26,9%) zabiegów koronarografii, 24 (13,2%) koronarografie z innymi badaniami naczyniowymi, 95 (52,2%) koronarografii, które zakończono zabiegiem PCI i 14 (7,7%) planowych zabiegów PCI. U 80 (72,7%) badanych przeprowadzono PCI jednego naczynia, u 28 (15,4%) chorych - dwóch i u 1 (0,9%) osoby - trzech naczyń. U 41 (20,5%) chorych wskazaniem do cewnikowania serca był ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST, u 31 (15,5%) badanych - bez uniesienia odcinka ST, a u 110 (55%) - stabilna choroba wieńcowa. Nie odnotowano powikłań naczyniowych wymagających leczenia zabiegowego i/lub przetoczenia krwi. Wnioski: Cewnikowanie serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej można zastosować u większości chorych zarówno ze stabilną postacią choroby wieńcowej, jak i z ostrymi zespołami wieńcowymi. Jest to zabieg charakteryzujący się brakiem poważnych powikłań miejscowych. Wysoką skuteczność tego zabiegu można osiągnąć, jeśli przeprowadza go specjalista po dość krótkim okresie szkolenia

Diagnostyczne i lecznicze zastosowanie cewnikowania serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej - doświadczenia własne

Wstęp: Cewnikowanie serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej w 1989 r. wprowadził Campeau. Metoda ta zyskuje coraz więcej zwolenników, ponieważ pozwala zmniejszyć liczbę powikłań miejscowych i zwiększyć komfort chorych. Celem pracy jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa wykonywania koronarografii i przezskórnych interwencji wieńcowych (PCI) przez osobę przeprowadzającą zabieg w fazie uczenia. Materiał i metody: W okresie od września 2004 r. do sierpnia 2005 r. jeden specjalista podjął się wykonania zabiegu cewnikowania serca przez nakłucie tętnicy promieniowej u 200 chorych. U wszystkich intencją leczenia był zabieg z zastosowaniem tej metody. Przed zabiegiem koronarografii i/lub PCI przeprowadzano test z wykorzystaniem pulsoksymetru. Wyniki: Spośród 200 chorych zabieg z nakłucia tętnicy promieniowej wykonano u 182 (91%). U 5 (2,5%) badanych zabiegu nie wykonano z powodu nieprawidłowego wyniku testu, u 13 (6,6%) nie powiodło się nakłucie tętnicy. U 4 (2,2%) chorych konieczne było dokończenie badania z nakłucia tętnicy udowej. U 182 osób wykonano: 49 (26,9%) zabiegów koronarografii, 24 (13,2%) koronarografie z innymi badaniami naczyniowymi, 95 (52,2%) koronarografii, które zakończono zabiegiem PCI i 14 (7,7%) planowych zabiegów PCI. U 80 (72,7%) badanych przeprowadzono PCI jednego naczynia, u 28 (15,4%) chorych - dwóch i u 1 (0,9%) osoby - trzech naczyń. U 41 (20,5%) chorych wskazaniem do cewnikowania serca był ostry zespół wieńcowy z uniesieniem odcinka ST, u 31 (15,5%) badanych - bez uniesienia odcinka ST, a u 110 (55%) - stabilna choroba wieńcowa. Nie odnotowano powikłań naczyniowych wymagających leczenia zabiegowego i/lub przetoczenia krwi. Wnioski: Cewnikowanie serca z dostępu przez nakłucie tętnicy promieniowej można zastosować u większości chorych zarówno ze stabilną postacią choroby wieńcowej, jak i z ostrymi zespołami wieńcowymi. Jest to zabieg charakteryzujący się brakiem poważnych powikłań miejscowych. Wysoką skuteczność tego zabiegu można osiągnąć, jeśli przeprowadza go specjalista po dość krótkim okresie szkolenia

Assessment of cardiovascular function following transcatheter aortic valve implantation based on six-minute walk test

Background: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) is presently a recognized treatment mo­dality for patients with severe aortic stenosis ineligible for surgery. It reduces mortality as compared to the conservative treatment. It is further expected from this therapy to improve quality of life by improving of the cardiovascular function performance. The aim of this study is to compare patients’ cardiovascular system efficiency in the 6-minute walk test (6MWT) made before and after TAVI and at the 6–12-month follow-up. Methods: From January 2009 until February 2012, in the Silesian Center for Heart Diseases in Zabrze, TAVI was performed in 104 patients. Eighty-two patients who underwent 6MWT before surgery were qualified for the analysis. The average age of the patients was 76.0 ± 9.17 years, women made 45.1%. The risk of surgical treatment according to the Logistic Euroscore averaged 22.76 ± 12.63%, and by the Society of Thoracic Surgeons — 5.55 ± 3.34%. The 6MWT was performed within 1 month before the TAVI procedure, up to a month after the procedure and during the 6–12-month follow-up. Results: The 6-minute walk test after TAVI was performed by 64 patients, and after 6–12 month follow-up by 46 patients. The average distance in 6MWT increased from 268.4 ± 89.0 m before treat­ment to 290.0 ± 98.2 m after the procedure (p = 0.008) and 276.1 ± 93.5 m to 343.1 ± 96.7 m after 6–12 months (p < 0.0001). Conclusions: Transcatheter aortic valve implantation procedures significantly improve function of the cardiovascular system evaluated by the 6MWT in 1- and 6–12-month observations. (Cardiol J 2017; 24, 2: 167–175

Primary versus facilitated percutaneous coronary intervention in acute myocardial infarction complicated by cardiogenic shock

Background: Mortality in patients with cardiogenic shock (CS) due to acute myocardial infarction (MI) may be decreased by fibrynolytic therapy combined with intraaortic balloon counterpulsation or by invasive treatment, either with percutaneous coronary intervention (PCI) or coronary artery bypass grafting (CABG). The aim of the study was to compare in-hospital and long-term outcomes in patients with acute MI complicated by CS who were treated with primary or facilitated PCI. Methods: Among 98 consecutive patients with acute MI complicated by CS, 93 patients were treated with PCI and 5 patients underwent CABG. Patients treated with PCI were divided into two groups: group I included 59 patients treated with facilitated PCI and group II included 34 patients treated with primary PCI. Patients in group II were older, had higher systolic and diastolic blood pressure, and more often presented with 1-vessel disease and previous MI, while 3-vessel disease was more common in group I (all p < 0.05). Results: Immediate PCI success rate was similar in both groups (83% in group I vs. 74% in group II, p = NS), as was in-hospital mortality (41% vs. 36%, respectively, p = NS) and mortality rate in the cardiac cathetherization laboratory (20% vs. 15%, respectively, p = NS). The need for repeated PCI was significantly more common in group I (22% vs. 3%, p = 0.02). The two groups did not differ with respect to the need for CABG or the rate of hemorrhagic complications. During one year follow-up, three deaths occurred in every group, including two patients in each group who died suddenly.Conclusions: Comparable immediate PCI success rate, in-hospital mortality, and long-term mortality were seen in patients with acute MI complicated by CS treated with primary or facilitated PCI. More coronary reinterventions were needed in patients treated with facilitated PCI compared to those treated with primary PCI

A comprehensive study on bisphenol A degradation by newly isolated strains Acinetobacter sp. K1MN and Pseudomonas sp. BG12

Bisphenol A (BPA) is an endocrine disrupting chemical. Its extensive use has led to the wide occurrence of BPA in various environmental ecosystems, at levels that may cause negative effects to the ecosystem and public health. Although there are many bacteria able to BPA utilization, only a few of them have a strong capacity for its biodegradation. Therefore, it is important to search for new bacteria strains, investigate their BPA biodegradation ability and potential effect of pH and other organic compounds on the process. These tasks have become the object of the present study. The results of our research show that for the newly isolated strains Acinetobacter sp. K1MN and Pseudomonas sp. BG12 after 15 days, with an initial BPA concentration of 100 mg L- 1, the highest BPA removal was achieved at pH 8, while sodium glutamate as a biostimulant best accelerated BPA degradation. Kinetic data for BPA biodegradation by both strains best fitted the Monod model. The specific degradation rate and the half saturation constant were estimated respectively as 8.75 mg L- 1 day- 1 and 111.27 mg L- 1 for Acinetobacter sp. K1MN, and 8.6 mg L- 1 day- 1 and 135.79 mg L- 1 for Pseudomonas sp. BG12. The half-maximal effective concentration (EC50) of BPA for Acinetobacter sp. K1MN was 120 mg L- 1 and for Pseudomonas sp. BG12 it was 123 mg L- 1. The toxicity bioassay (Microtox test) showed that elimination of BPA by both strains is accompanied by reduction of its toxic effect. The ability of tested strains to degrade BPA combined with their high resistance to this xenobiotic indicates that Acinetobacter sp. K1MN and Pseudomonas sp. BG12 are potential tools for BPA removal during wastewater treatment plant

The incidence and risk factors of stroke in patients with acute myocardial infarction treated invasively and concomitant impaired renal function

Background: Impaired renal function is a marker of poor prognosis in patients with acutemyocardial infarction (AMI). The aim of the study was to assess the incidence and independent predictors of stroke in population of patients with AMI treated invasively and concomitant impaired renal function (IRF).Methods: We analyzed 2,520 consecutive AMI patients admitted to our Center between 2003 and 2007 and treated with percutaneous coronary intervention. The whole population was divided into patients with IRF, defined as glomerular filtration rate &lt; 60 mL/min/1.73 m2 or contrast induced nephropathy (IRF group, n = 933; 37.02%) and patients without IRF (control group, n = 1587; 62.98%). The IRF group was subjected to further analysis. Data onlong-term follow-up were screened to identify the patients who experienced stroke.Results: During median of 25.5 months of follow-up 52 (2.07%) the patients experienced stroke — 33 (3.54%) in the IRF group and 19 (1.2%) patients in the control group. The risk of major adverse cardiovascular events in the IRF group, including repeated AMI (68.8 vs.14.9%, p &lt; 0.001) and death (45.5 vs. 25.1%, p &lt; 0.05) was significantly higher in patients with stroke. Previous stroke (HR 6.85), female gender (HR 3.13), as well as STEMI anterior (HR 2.55) were independent risk factors of stroke in this population.Conclusions: Patients with AMI treated invasively and concomitant IRF were at higher risk of stroke occurrence in the future. Stroke was associated with poor outcome in the studied population. Independent predictors of stroke in patients with IRF and AMI treated invasively were different from commonly recognized stroke predictors

RADIal versus femoral approach for percutaneous coronary interventions in patients with Acute Myocardial Infarction (RADIAMI): A prospective, randomized, single-center clinical trial

Background: The transradial approach for percutaneous coronary intervention (PCI) seems to be superior to transfemoral. The safety and efficacy of transradial approach for PCI in acute myocardial infarction is not well-established. Methods: Hundred patients with acute myocardial infarction qualified to PCI were randomly assigned to transradial (group I; n = 50) and transfemoral (group II; n = 50) approaches. Results: PCI was successful for almost all patients, except one from group II. There were no significant differences between groups in X-ray exposition, volume of contrast and total procedure duration. Small but significant elongation of door to stent time in group I was caused mostly by a longer time between beginning of procedure and arterial sheath introduction. Major bleeding complications occurred in three patients from group I and seven from group II. There were no significant differences observed between the two groups. Time to ambulation in group I was significantly shorter then in group II (22.6 &#177; 10.3 h vs. 34.7 &#177; 34.6 h; p = 0.003). Conclusions: The transradial approach for PCI in acute myocardial infarction has the same efficacy as transfemoral. There are no differences in total procedure duration, X-ray exposition or volume of contrast between the two approaches. A longer time from the patient&#8217;s admission to the individual stages of the PCI procedure in group I was mostly due to the longer times of the initial stages of the procedure. The use of transradial approach reduces the time to ambulation and allows rehabilitation to begin sooner. In both groups, bleeding complications occurred rarely

Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 &plusmn; 9,8 lat &#8212; grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p &lt; 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 &plusmn; 23,6 vs. 119,3 &plusmn; 33,6 ms; p &lt; 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej &#8212; 42,9 &plusmn; 7,2 vs. 41,8 &plusmn; 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym

A comparison of the clinical course of preexcitation syndrome in children and adolescents and in adults

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) in patients with preexcitation syndrome (PS) is the main cause of paroxysmal regular arrhythmias in children and adolescents. While the previously published data most commonly concern clinical consequences of PS in adults, few researchers have evaluated the problem in children and adolescents. The aim of the study was to compare the clinical course of PS between the population of children and adolescents below 19 years of age and the population of adult patients. Method: The study population consisted of 302 consecutive PS patients managed between January 2001 and June 2005 with radiofrequency catheter ablation (RFCA). The study population was divided into two groups: Group 1 consisting of 52 patients aged 15.38 years on average (7-18 &#177; 2.53) and Group 2 consisting of 250 adult patients aged 38.67 years on average (19-72 &#177; 13.1). Results: Patients from Groups 1 and 2 experienced their first episode of AVRT at the mean age of 13.3 years and 29.1 years, respectively (p < 0.05). The mean annual numbers of AVRT episodes in Groups 1 and 2 were 12.97 (range, 2-96; median, 8) and 8.86 (range, 2-25; median, 6), respectively (p = non-significant). Two patients from Group 1 (3.85%) and 42 patients from Group 2 (16.8%) experienced episodes of atrial fibrillation (AF) (p < 0.05). Location of the accessory pathways (AP): In Group 1, the right free wall and anteroseptal AP locations were significantly more common [11 (21.15%) and 9 (17.31%) patients, respectively, vs.q 19 (7.6%) and 13 (5.2%) patients in Group 2; p < 0.01]. In Group 2, the left anterolateral AP location was more common [81 (32.4%) vs. 4 (7.69%) in Group 1; p < 0.01]. Conclusions: In children and adolescents with PS, a significantly lower incidence of AF was found. In Group 1, RFCA was performed significantly more frequently due to the development of AVRT caused by right free wall and right anteroseptal AP, while in the group of adults, the left anterolateral AP location was found more commonly. (Cardiol J 2007; 14: 384-390

Zmienność rytmu zatokowego w rocznej obserwacji u chorych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym leczonych inwazyjnie

Wstęp: Obniżona zmienność rytmu zatokowego (HRV) jest czynnikiem ryzyka nagłego zgonu sercowego po przebytym zawale serca (MI). Chorzy z MI powikłanym wstrząsem kardiogennym (CS) są grupą o szczególnie wysokim ryzyku, które ulega zmniejszeniu pod wpływem leczenia poprzez rewaskularyzację. Cel pracy: Ocena HRV u chorych leczonych poprzez rewaskularyzację z powodu ostrego MI powikłanego CS, na podstawie parametrów oznaczonych pod koniec hospitalizacji, i HRV u osób zdrowych, a także porównanie parametrów HRV uzyskanych pod koniec hospitalizacji i po roku w grupie chorych, którzy przeżyli. Materiał i metody: Badaniem objęto 28 chorych (10 kobiet, 18 mężczyzn, śr. wiek 53,3 &plusmn; 9,8 lat &#8212; grupa badana) z ostrym MI powikłanym CS, z których 27 przeżyło rok obserwacji (grupa MICS+), a 1 osoba zmarła w 3. miesiącu obserwacji, oraz 25 osób zdrowych. U wszystkich chorych natychmiast po przyjęciu do szpitala przeprowadzono skuteczną rewaskularyzację (u 26 PTCA i u 2 CABG). Oceniono parametry analizy czasowej HRV: u wszystkich chorych średnio w 16. dobie MI, w grupie MICS+ po roku oraz u osób zdrowych. Wyniki: Wszystkie parametry HRV w 16. dobie MI były istotnie niższe niż u osób zdrowych (p &lt; 0,001). W grupie MICS+ istotnie wzrosły po roku (SDNN: 70,9 &plusmn; 23,6 vs. 119,3 &plusmn; 33,6 ms; p &lt; 0,001), a parametry rMSSD i pNN50 nie różniły się znamiennie od ich wartości u osób zdrowych. Istotnym zmianom w tym okresie nie uległa wielkość frakcji wyrzutowej &#8212; 42,9 &plusmn; 7,2 vs. 41,8 &plusmn; 8,6%; p = 0,6. Wnioski: U badanych chorych z MI powikłanym CS obniżone parametry HRV pod koniec hospitalizacji istotnie wzrosły po roku, co można wiązać z przeprowadzoną natychmiastową skuteczną rewaskularyzacją w okresie wewnątrzszpitalnym