Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Poorly differentiated neuroendocrine carcinomas (PDNEC) are rare tumours that can originate from any site of the gastrointestinal tract exhibiting an overall aggressive behaviour that may vary between tumours according to the degree of cellular proliferation. The majority of PDNEC are locally advanced or metastatic at presentation, and are only infrequently associated with secretory hormonal syndromes. PDNEC exhibit aggressive histological features (high mitotic rate, high Ki67 labelling index and presence of necrosis) and are further subdivided into two morphological subgroups, small and large cell variants. As PDNEC express somatostatin receptors less frequently, somatostatin receptor scintigraphy is usually negative, whereas 18F-fluorodeoxyglucose positron emission tomography appears to be the best method of evaluating disease spread and guiding further treatment. PDNEC have traditionally been treated similarly to small cell lung carcinoma, although they show a number of different clinical and histopathologic features. First line systemic chemotherapy with a platinum-based agent and etoposide is used for patients with metastatic disease, leading to variable response rates that are often of relative short duration. Sequential or concurrent chemoradiation is recommended for patients with locoregional disease. In patients with localised disease, complete surgical resection should be offered followed by adjuvant treatment (chemotherapy with or without radiotherapy); the value of neoadjuvant chemotherapy has not been evaluated as yet. The role of second line therapies is evolving, with temozolomide being a promising agent. However, the majority of data regarding PDNEC is hampered by the small number of series and their retrospective nature, making it important that multicentre co-operative studies be performed.Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą rozsianą stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

Aktualne poglądy na diagnostykę i leczenie niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych przewodu pokarmowego

Niskozróżnicowane raki neuroendokrynne (PDNEC, poorly differentiated neuroendocrine carcinomas) to rzadkie nowotwory, które mogą wywodzić się z dowolnego miejsca w przewodzie pokarmowym, cechując się ogólnie agresywnym przebiegiem uzależnionym od stopnia nasilenia proliferacji komórek nowotworowych. Większość przypadków PDNEC w momencie rozpoznania stanowią nowotwory miejscowo zaawansowane lub przerzutowe i rzadko towarzyszą im zespoły chorobowe związane z wydzielanymi przez te nowotwory hormonami. PDNEC cechują się agresywnym obrazem histopatologicznym (duża liczba figur podziału, wysoki wskaźnik aktywności proliferacyjnej Ki67 i obecność martwicy) i wyróżnia się wśród nich dwie podgrupy morfologiczne — odmianę drobnokomórkową i wielkokomórkową. Ponieważ w PDNEC rzadziej stwierdza się ekspresję receptorów somatostatynowych, scyntygrafia receptorów somatostatynowych zwykle daje negatywne wyniki, natomiast pozytonowa tomografia emisyjna z 18F-fluorodeoksyglukozą wydaje się być najlepszą metodą do oceny rozległości choroby i pomocną przy podejmowaniu decyzji dotyczących dalszego leczenia. PDNEC zwykle leczy się podobnie do drobnokomórkowego raka płuca, choć nowotwory te wykazują szereg różnic klinicznych i histopatologicznych. U pacjentów z chorobą uogólnioną stosuje się układową chemioterapię pierwszego rzutu obejmującą pochodną platyny i etopozyd. Odsetek odpowiedzi na leczenie jest różny, a sama odpowiedź utrzymuje się względnie krótko. U pacjentów z chorobą lokoregionalną zaleca się stosowanie sekwencyjnej lub jednoczasowej chemioradioterapii. U pacjentów z chorobą zlokalizowaną stosuje się radykalne leczenie chirurgiczne z chemio- lub chemioradioterapią uzupełniającą. Nie ustalono dotychczas roli chemioterapii neoadiuwantowej. Schematy leczenia drugiego rzutu na razie ewoluują; obiecujący wydaje się być temozolomid. Wartość większości danych dotyczących PDNEC jest jednak ograniczona niezbyt dużą liczbą przypadków oraz ich retrospektywnym charakterem. Dlatego też tak ważne byłoby przeprowadzenie wieloośrodkowych badań kooperacyjnych

New Molecular, Biological, and Immunological Agents Inducing Hypophysitis

Hypophysitis is a relatively rare disease that exerts a strong autoimmune component encompassing different etiologies. Immunomodulatory drugs, such as interferon-α, are known to rarely induce hypophysitis. In recent years, a large number of new biological and immunomodulatory agents have been introduced into clinical practice. Although immune-suppressing agents used for the treatment of autoimmune disorders only rarely are associated with hypophysitis, it is commonly encountered with immunomodulatory agents used for the treatment of cancer. Hypophysitis related to anti-cytotoxic T-lymphocyte-associated antigen-4 antibodies (anti-CTLA-4 Abs) occurs with a prevalence ranging from 0 to 18% and is considered a distinctive side effect of anti-CTLA-4 Abs treatment. Hypophysitis due to the programmed cell death protein-1 antibodies and their ligand is less common, its frequency ranging from 0 to 0.8%. No cases of hypophysitis have been described with molecular targeted agents. Diagnosis of hypophysitis still remains clinical since anti-pituitary antibodies are not a sensitive marker and thus its true prevalence is probably underestimated. The pathophysiology of hypophysitis induced by anticancer agents is not fully clarified. In most cases, treatment requires dose adjustment of the offending drug and pituitary hormone replacement. This mini-review aims to present currently available information regarding hypophysitis related to new molecular, biological, and immunological agents. © 2017 S. Karger AG, Basel

Aggressive pituitary tumors

Pituitary adenomas are common intracranial tumors that are mainly considered as benign. Rarely, these tumors can exhibit an aggressive behavior, characterized by gross invasion of the surrounding tissues, resistance to conventional treatment leading to early and frequent recurrences. Even more rarely, pituitary tumors can give rise to cerebrospinal or systemic metastases qualifying as pituitary carcinomas according to the latest WHO definition. In the same classification, a subset of tumors with relatively distinct histopathological features was identified and defined as atypical adenomas designated to follow a more aggressive clinical course. This classification, although clinically useful, does not provide an accurate correlation between histopathological findings and the clinical behavior of these tumors, neither is it adequate to convey the precise features of 'aggressive' tumors. Thus, 'aggressive' pituitary adenomas need to be properly defined with clinical, radiological, histological and molecular markers in order to identify patients at increased risk of early recurrence or subsequent tumor progression. At present, no single marker or classification system of pituitary tumor aggressiveness exists, and clinically useful information in the literature is insufficient to guide diagnostic and therapeutic decisions. Treatment of patients with aggressive pituitary tumors is challenging since conventional treatments often fail, necessitating multiple surgical procedures with additional radiotherapy. Although traditional chemotherapy applied in other neuroendocrine tumors has not been shown to be efficacious, newer agents, particularly temozolomide, have shown promising results and are currently used despite the lack of data from a randomized prospective trial. Molecular targeted therapies such as mTOR and epidermal growth factor inhibitors have also been applied and might prove to be useful in the management of these patients. In the present review, we provide information regarding the epidemiology and clinical, histopathological and molecular features of aggressive pituitary tumors using recent employed definitions. In addition, we review currently employed therapeutic means providing a therapeutic algorithm and highlight the need to identify more specific disease-related and prognostic markers and the necessity for central registration of these tumors. © 2015 S. Karger AG, Basel

Appendiceal neuroendocrine neoplasms:Diagnosis and management

Gastrointestinal neuroendocrine neoplasms (GI-NENs) are increasingly being recognised, while appendiceal NENs (aNENs) currently constitute the third most common GI-NEN. Appendiceal NENs are generally considered to follow an indolent course with the majority being localised at diagnosis. Thus, the initial surgical approach is not that of a planned oncological resection. Due to the localised nature of the disease in the majority of cases, subsequent biochemical and radiological assessment are not routinely recommended. Histopathological criteria (size, mesoappendiceal invasion, Ki-67 proliferation index, neuroand angio-invasion) are mainly used to identify those patients who are also candidates for a right hemicolectomy. Goblet cell carcinoids are a distinct entity and should be treated as adenocarcinomas. Despite the absence of any substantial prospective data regarding optimal management and follow-up, recent consensus statements and guidelines have been published. The purpose of this review is to overview the published studies on the diagnosis and management of appendiceal NENs and to suggest a possible management protocol. © 2016 Society for Endocrinology

Histopathological, immunohistochemical, genetic and molecular markers of neuroendocrine neoplasms

Neuroendocrine neoplasms (NENs) arise from cells of the neuroendocrine system located in many sites amongst which most common are the gastrointestinal (GI) system and the lung. The efforts to assess the specific site of origin or predict the biological behavior of NENs is based upon a detailed study of neoplasm's architectural pattern, immunohistochemical, genetic and molecular profile. Immunohistochemistry is used to characterize the aggressivity of NENs, by assessing the proliferation index Ki-67, as well as the neuroendocrine differentiation by assessing chromogranin A (CgA) and CD56. Basal panels of immunohistochemical markers such as CDX-2, Isl-1, TTF-1, PAX6/8 are currently being used to allocate the neoplasms, while in dubious cases new markers are investigating. Unraveling the genetic and molecular mechanisms of NENs pathogenesis along with shedding light on the molecular heterogeneity of neoplasms and the individual patterns of molecular lesions, underlining these neoplasms may provide new tools in terms of diagnostics and therapeutics. Molecular targeted therapies (MTTs) such as everolimus and sunitinib have been the first example of druggable molecular targets implicated in NENs that have been approved for NEN treatment. New investigational drugs are developing along with genetic tests that may allow the identification of the specific subset of patients that will respond to each individual MTT. Multiparametrical molecular and genetic analysis such as the NETest and the MASTER are already in trials shedding light in a step-by-step management of NENs that allow not only the selection of an appropriate therapeutic option but also the identification of response to treatment or early relapse allowing an early amendment of the strategy. Summarizing the combination of histopathological, immunohistochemical, genetic and molecular profile of a NEN opens new horizons in the efficient management of NENs

Current best practice in the management of neuroendocrine tumors

Neuroendocrine neoplasms are rare tumors that display marked heterogeneity with varying natural history, biological behavior, response to therapy and prognosis. Their management is complex, particularly as a number of them may be associated with a secretory syndrome and involve a variety of options. A number of factors such as proliferation rate, degree of differentiation, functionality and extent of the disease are mostly utilized to tailor treatment accordingly, ideally in the context of a multidisciplinary team. In addition, a number of relevant scientific societies have published therapeutic guidelines in an attempt to direct and promote evidence-based treatment. Surgery remains the treatment of choice with an intention to cure while it may also be recommended in some cases of metastatic disease and difficult to control secretory syndromes. Long-acting somatostatin analogs constitute the main treatment for the majority of functioning tumors, whereas specific evolving agents such as telotristat may be used for the control of carcinoid syndrome and related sequelae. In patients with advanced disease not amenable to surgical resection, treatment options include locoregional therapies, long-acting somatostatin analogs, molecular targeted agents, radionuclides, chemotherapy and recently immunotherapy, alone or in combination. However, the ideal time of treatment initiation, sequence of administration of different therapies and identification of robust prognostic markers to select the most appropriate treatment for each individual patient still need to be defined. © The Author(s), 2019