The effect of successful renal artery correction on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis

Wstęp Celem prezentowanego, prospektywnego badania była ocena wpływu skutecznego zabiegu poszerzenia światła tętnicy nerkowej (za pomocą angioplastyki lub chirurgicznego) na parametry przepływu wewnątrznerkowego oceniane w badaniu dopplerowskim tętnic nerkowych u chorych z nadciśnieniem tętniczym, zwężeniem tętnicy nerkowej i prawidłową funkcją nerek. Materiał i metody Do badania włączono 30 chorych z nadciśnieniem tętniczym (średnia wieku 53,3 &plusmn; 2,0 lat; zakres 33&#8211;75 lat; 18 M, 12 K) i z angiograficznie potwierdzonym miażdżycowym zwężeniem tętnicy nerkowej. Badanie dopplerowskie tętnic nerkowych wykonywano przed (0) i tydzień (I), 6 miesięcy (II) i rok (III) po skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej. Na podstawie analizy widma przepływu wyliczano: maksymalną prędkość skurczową (Vmax), przyspieszenie narastania fali skurczowej (Acc), czas przyspieszenia (AcT), indeks pulsacji (PI) i indeks oporowy (RI). Całodobowe monitorowanie ciśnienia tętniczego wykonywano przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej i rok po (III) niej. Pacjentów podzielono na dwie grupy w zależności od efektu zabiegu ocenianego po roku: grupę 1 (wyleczoną) - chorzy, u których nie stosowano leczenia hipotensyjnego, ze średnim ciśnieniem tętniczym z ciągu doby wynoszącym poniżej 135/85 mm Hg oraz grupę 2 (niewyleczoną) - chorzy otrzymujący nadal leczenie hipotensyjne. Wyniki W całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2 obserwowano obniżenie Vmax w badaniach I, II i III w porównaniu z 0. Przyspieszenie było obniżone przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, następnie obserwowano istotny wzrost Acc w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 w całej grupie łącznie, grupie 1 i grupie 2. Czas przyspieszenia był wydłużony przed korekcją zwężenia tętnicy nerkowej, istotne obniżenie AcT w porównaniu z wartościami wyjściowymi obserwowano w badaniach I, II i III w grupie 2 i całej grupie. W grupie 1 nie obserwowano różnic między wartością RI w badaniach I, II i III w porównaniu z wartościami wyjściowymi (odpowiednio: 0,54 &plusmn; 0,02, 0,56 &plusmn; 0,03, 0,55 &plusmn; 0,04 vs. 0,52 &plusmn; 0,04; p = NS). W grupie 2 średnia wartość RI wzrosła nieistotnie w badaniach I, II i III w porównaniu z 0 (odpowiednio: 0,64 &plusmn; 0,02, 0,94 &plusmn; 0,05, 0,63 &plusmn; 0,02 vs. 0,61 &plusmn; 0,02 p = NS). Średnie wartości RI były istotnie wyższe w grupie 2 w porównaniu z grupą 1 w badaniach 0 i I. Obserwowano istotnie statystycznie niższe wartości PI w grupie 1 w porównaniu z grupą 2 w badaniach 0 i I. Wnioski Uzyskane wyniki wskazują na brak wpływu skutecznej korekcji zwężenia tętnicy nerkowej u chorych z nadciśnieniem tętniczym i prawidłową funkcją nerek na indeks oporowości i pulsacji. Ocena przyspieszenia i czasu przyspieszenia ma znaczenie w obserwacji chorych po korekcji zwężenia tętnicy nerkowej pozwalając na ocenę skuteczności leczenia.Background The aim of this prospective study was to evaluate the effect of successful renal artery correction (angioplasty or surgery) on intra-renal Doppler flow parameters in hypertensive patients with renal artery stenosis (RAS) and preserved renal function. Material and methods The study included 30 hypertensive patients (mean age: 53.5 &plusmn; 2.0 yrs, range: 33&#8211;75 years; 18 males, 12 females) with arteriographically confirmed atherosclerotic RAS. Intra-renal Doppler flow parameters (maximum systolic velocity - Vmax, acceleration - Acc, acceleration time - AcT, pulsatility index - PI and resistive index - RI) were evaluated before (0) and during a one year follow-up period at 1 week (I), 6 months (II) and 12 months (III) after successful renal artery correction (angioplasty or surgery) in hypertensive patients with RAS. 24-hour blood pressure monitoring was performed before and 12 months (at III) after RAS correction. The patients were classified into two groups according to the clinical outcome: Group 1 - cured, with permanent discontinuation of antihypertensive treatment and with 24 h BP of < 135/85 mm Hg following PTRA or surgery without antihypertensive medication; Group 2 - not cured, with antihypertensive treatment maintained or modified but not discontinued. Results In Groups 1 and 2, taken as whole, a statistically significant decrease in Vmax was observed at I, II and III, as compared to the pre-intervention period. Evaluation of the intra-renal branches in the one year follow-up revealed a decreased Acc value at 0 followed by a statistically significant increase in Acc at I, II and III for the whole group involved in the study, taking Groups 1 and 2 together, as compared to the pre-interventional period. The AcT value for the whole group was increased at 0 and after successful renal artery correction a significant decrease was observed at I, II and III in the whole group and in Group 2. In Group 1 there were no differences in RI value at I, II, and III when compared with the baseline (0.54 &plusmn; 0.02, 0.56 &plusmn; 0.03, 0.55 &plusmn; 0.04 vs. 0.52 &plusmn; 0.04 respectively; p = NS). In Group 2 RI values increased non-significantly at I, II, and III, as compared to the pre-interventional period (0.64 &plusmn; 0.02, 0.94 &plusmn; 0.05, 0.63 &plusmn; 0.02 vs. 0.61 &plusmn; 0.02 respectively; p = NS). RI values were significantly higher in Group 2 as compared to Group 1 at 0 and I. There were significant differences in PI values between Group 1 and Group 2 before and 6 weeks (I) after successful renal artery correction. Conclusion Our study indicates that among hypertensive patients with RAS and preserved renal function function successful renal artery correction had no effect on the resistive index and pulsatility index. Of the four indices examined acceleration and acceleration time are useful for evaluating the long-term results of renal angioplasty or surgical treatment in patients with RAS

Evaluation of plasma adiponectine concentration in relation to selected cardiovascular risk factors in patients with essential hypertension

Wstęp W dostępnym piśmiennictwie istnieje niewielka liczba doniesień, w których oceniano stężenie adiponektyny w osoczu u chorych z łagodnym nadciśnieniem pierwotnym, bez współistniejących powikłań narządowych, zaburzeń metabolicznych oraz chorób układu sercowo-naczyniowego. Celem pracy była ocena stężenia adiponektyny w osoczu u chorych z nowo wykrytym niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym w odniesieniu do wybranych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Materiał i metody Do badania włączono 54 chorych w wieku 20-50 lat (śr. wieku 38 &#177; 8,5 roku), z nowo wykrytym, dotychczas nieleczonym hipotensyjnie nadciśnieniem tętniczym. Z badania wykluczono chorych z otyłością, zespołem metabolicznym, powikłaniami narządowymi nadciśnienia tętniczego oraz współistniejącymi chorobami, między innymi układu sercowo-naczyniowego. Grupę kontrolną stanowiły 53 zdrowe osoby w wieku 20&#8211;50 lat (śr. wieku 38 &#177; 9,5 roku), dobrane pod względem płci, wieku, wskaźnika masy ciała i zawartości tkanki tłuszczowej z prawidłowym ciśnieniem tętniczym. U wszystkich chorych włączonych do badania wykonywano kliniczne pomiary ciśnienia tętniczego, ABPM, badania biochemiczne (w tym oznaczenie stężenia adiponektyny), badanie echokardiograficzne oraz badanie Doppler duplex tętnic nerkowych. Wyniki Porównywane grupy nie różniły się istotnie pod względem wieku, płci, ocenianych parametrów biochemicznych oraz pod względem wskaźnika masy ciała, procentowej zawartości tkanki tłuszczowej oraz obwodu talii. Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic w stężeniu adiponektyny w osoczu między chorymi z nadciśnieniem pierwotnym a grupą kontrolną (6,70 &#177; 3,79 &#181;g/ml vs. 5,70 &#177; 2,95 &#181;g/ml, NS). Stężenie adiponektyny w osoczu było istotnie wyższe u kobiet niż u mężczyzn, zarówno u chorych z nadciśnieniem tętniczym, jak i w grupie kontrolnej. W grupie chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz u osób z prawidłowym ciśnieniem tętniczym nie wykazano korelacji pomiędzy stężeniem adiponektyny w osoczu a wartościami ciśnienia skurczowego oraz rozkurczowego, ocenianymi w ABPM w ciągu całej doby, w czasie dnia oraz w godzinach nocnych. W całej grupie badanej, u chorych z nadciśnieniem pierwotnym oraz w grupie kontrolnej wykazano istnienie odwrotnej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a obwodem talii (odpowiednio: r = -0,52, p < 0,0001, r = -0,61, p < 0,001 i r = -0,46, p < 0,0001). Wykazano również zależność między stężeniem adiponektyny w osoczu a stężeniem cholesterolu frakcji HDL i triglicerydów. Obserwowano ujemną korelację między stężeniem adiponektyny w osoczu a masą lewej komory. Nie stwierdzono korelacji między stężeniem adiponektyny w osoczu a wskaźnikiem masy lewej komory serca. Wnioski Uzyskane wyniki nie wskazują na istnienie prostej zależności między stężeniem adiponektyny w osoczu a wysokością ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Uzyskane wyniki mogą wskazywać na związek między stężeniem adiponektyny i rozwojem zaburzeń metabolicznych u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez uchwytnych klinicznie zmian narządowych oraz bez zespołu metabolicznego i chorób współistniejących.Background Clinical trials have shown that adiponectin levels were significantly decreased in patients with severe hypertension, insulin resistance and other cardiovascular disorders eg coronary artery disease. The objective of our study was to evaluate the role of adiponectin in mild and moderate hypertension, and to estimate its relationship with metabolic risk factors in hypertensive patients. Material and methods The study included 2 groups. Group 1 consisted of 54 untreated persons aged 38 &#177; 8.5, with mild to moderate essential hypertension; group 2 - 53 healthy subjects aged 38 &#177; 9.5 with normal blood pressure. Patients with obesity, severe hypertension, organ damage due to hypertension and with other cardiovascular disorders were not included. In both groups antropometric (BMI, body mass index, waist circumference) and biochemical parametres including plasma adiponectin concentration were evaluated. ABPM, echocardiography and renal arteries ultrasound examination were also performed. Results There was no significant difference in concentration of adiponectin in plasma beetwen hypertensive patients (6.7 &#177; 3.79 &#181;g/ml) and control group (5.7 &#177; 2.95 &#181;g/ml). Both hypertensive and normotensive women were characterized by higher plasma adiponectin concentration as compared with respectively hypertensive and normotensive men. In both groups positive correlation between adiponectine and concentration of HDL-cholesterol (p < 0.0001; r = 0.56) was found. In both groups negative correlations between adiponectine plasma concentration and BMI, waist circumference, creatinine and triglicerides concentrations were also found. Conclusions In our study there was no significant difference between plasma adiponectin concentration. These data may suggest relationship between plasma adiponectin concentration and the development of metabolic abnormalities in patients with mild to moderate hypertension without organ damage or concomitant cardiovascular diseases and metabolic syndrome

Altered monocytic phenotypes are linked to hypertension form - a clinical observational study

No abstract available