Retropubik ve perineal radikal prostatektomi tekniklerinin cerrahi sonrası üriner kontinans üzerine olan etkileri: 196 hastanın sonuçları

Objective: The aim of this study was to examine the effects of the retropubic and perineal radical prostatectomy techniques on postoperative urinary continence. Material and methods: This study included patients who had undergone radical retropubic (RRP) (n=54) or radical perineal prostatectomies (RPP) (n=142) in our clinic between December 2006 and December 2010 with the indication of localized prostate cancer. Preoperative, and postoperative continence levels of the patients were evaluated on the day of catheter removal, and at 3., 6. or 12. months using University of California-Los Angeles (UCLA) prostate cancer index query forms completed by the patients themselves in outpatient clinics. Results: Mean ages of the perineal, and retropubic groups were 62.3 (48-77), and 62.5 (50-74) years, respectively. The absolute urinary control rates of the RPP patients on the first days, and the first, third, sixth, and twelfth months were 44.3, 63.6, 76.2, 79.5, and 86.1%, respectively. The same rates were 51.4, 75.7, 78.4, 89.2, and 91.9% for the RRP group, respectively. Conclusion: There was no significant difference between RRP groups as for the frequency of urinary incontinenceAmaç: Bu çalışmanın amacı; farklı diseksiyon yollarını kullanan retropubik ve perineal radikal prostatektomi tekniklerinin, postoperatif idrar kontinansı üzerindeki etkilerini değerlendirmektir. Gereç ve yöntemler: Çalışmaya lokalize prostat kanseri nedeniyle kliniğimizde Aralık 2006-Ağustos 2010 tarihleri arasında gerçekleştirilen 54 Radikal Retropubik Prostatektomi (RRP) ve 142 Radikal Perineal Prostatektomi (RPP) yapılan hasta dahil edildi. Hastaların preoperatif ve postoperatif transüretral kateter çekildiği gün, 1. ay, 3. ay, 6. ay ve 12. ay kontinans değerlendirilmesi University of California-Los Angeles (UCLA) Prostat Kanser Indeks sorgulama formu ile, poliklinik ortamında, formlar hastalar tarafından doldurularak yapıldı. Bulgular: Perineal grupta yaş ortalaması 62,3 (48-77) yıl, retropubik grupta ise 62,5 (50-74) yıl idi (p>0,05). İdrar kaçırma sıklığına göre kontinans değerlendirildiğinde tam idrar kontrolü olan hastalar postoperatif kateter çekildiği gün, postoperatif 1, 3, 6 ve 12. ay sonunda RPP grubunda sırası ile %44,3, %63,6, %76,2, %79,5 ve %86,1, RRP grubunda %51,4, %75,7, %78,4, %89,2 ve %91,9 olarak tespit edildi. Sonuç: Bizim çalışmamızda RPP ve RRP grupları arasında idrar kaçırma sıklığı açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştı

Hiperoksalürinin neden olduğu renal tübüler epiteliyal hasar üzerine indometazinin etkisi

Amaç: Bu çalışmanın amacı anti-inflamatuvar bir ajan olan indometazinin, hiperoksalürinin neden olduğu tübüler hücre hasarı sonucu gelişen apopitozis ve kristal birikimi üzerine etkisini hayvan modeli üzerinde belirlemektir. Gereç ve yöntem: Elli Yeni Zelanda tavşanı 3 gruba ayrılmıştır. İlk 2 grup hiperoksalürik diyetle beslenmiş, Grup 3 ise herhangi bir ilave işlem ya da tedavi uygulanmayan kontrol grubunu oluşturmuştur. Grup 1’deki hayvanlara yalnızca hiperoksalürik diyet verilirken, Grup 2’deki hayvanlara hiperoksalürik diyete ek olarak indometazin de uygulanmıştır. Hayvanlar erken (7. gün) ve geç (28. gün) dönemde kurban edilmiş ve renal doku örnekleri, kristal birikimi ve apopitozis açılarından patolojik inceleme için gönderilmiştir. Bulgular: Kristal birikiminin mevcudiyeti ve derecesi, indometazinle tedavi edilmiş olan gruptan elde edilen örneklerde hem erken, hem de geç dönemde anlamlı olarak daha azdı (p<0.001). Benzer şekilde, hiperoksalürik diyet alan gruptaki bariz tübüler apopitozise karşın, ek indometazinle alan gruptaki tübüler apopitotik değişiklikler sınırlıydı (p<0.001). Sonuç: Hiperoksalüriye bağlı olarak gelişen hücre hasarının bir sonucu olarak, kristal birikimi ve apopitotik değişiklikler ortaya çıkar ve iskeminin bulunması her iki etkiyi de artırır. Bu noktada indometazin, deneysel modelde, renal dokudaki kristal birikimini ve apopitotik değişiklikleri sınırlamaktadır.Objective: The aim of this study was to determine the effect of indomethacin, an anti-inflammatory agent, on apoptosis and crystal deposition developing as a consequence of tubular cell injury induced by hyperoxaluria in an animal model. Materials and methods: Fifty New Zealand rabbits were divided into 3 groups. The first 2 groups were fed with hyperoxaluric diet and Group 3 was the control group with no supplementary procedure or treatment. While the animals in Group 1 were given only hyperoxaluric diet, Group 2 animals was applied indomethacin in addition to the hyperoxaluric diet. Animals were sacrificed at the early (7th day) and late (28th day) periods and renal tissue specimens were sent for the pathological analysis of crystal deposition and apoptosis. Results: The presence and degree of crystal deposition were significantly less in the specimens obtained from indomethacin-treated group during both the early and late periods (p<0.001). Similarly, despite the evident tubular apoptosis in group receiving only hyperoxaluric diet; tubular apoptotic changes were limited in animals treated with additional indomethacin (p<0.001). Conclusion: As a result of cell injury developing due to hyperoxaluria, crystal deposition and apoptotic differences occur and the presence of ischemia increases both effects. At this point, in experimental model, indomethacin limits crystal deposition and apoptotic differences in the renal tissue

Resultados de la prostatectomía radical perineal sobre la función eréctil a largo plazo

Introduction: Although many patients are being treated by radical prostatectomy (RP), there is still insufficient information about the changes in tong-term erectile function after RP. Our aim is to examine long term, up to 5 year erectile function status of patients after Radical Perineal Prostatectomy (RPP). Materials and methods: One hundred and thirty-two patients, who underwent bilateral nerve-sparing Radical Perineal Prostatectomy (RPP) in between January 2012 and January 2017, with preoperative age = 21 and patients whose IIEF-5 scores were between 16 and 20 but responded as "yes" to the "Sexual Encounter Profile (SEP) - 2" and "SEP-3" questions were accepted as having normal erectile function. Results: Out of the 132 patients, 96 (72.7%) of the patients were found to be potent in the first postoperative year. A total of 118 patients were evaluated at the end of 5 years. Eighty seven (73.7%) patients had normal erectile function according to our criteria. Discussion: According to the results of our study, short term and long term erectile function outcomes of patients undergoing RPP were favorable and there was no statistically significant difference between short and long term results.Introducción Aunque muchos pacientes son tratados mediante prostatectomía radical (PR), existe poca información acerca de los cambios de la función eréctil a largo plazo tras una PR. Nuestro objetivo fue examinar el estatus de la función eréctil a largo plazo, de hasta cinco años, de los pacientes tras una prostatectomía radical perineal (PRP). Materiales y métodos Incluimos en el presente estudio a ciento treinta y dos pacientes sometidos a PRP bilateral con preservación de nervios entre enero de 2012 y enero de 2017, con edad preoperatoria ≤ 70, volumen prostático < 80 g, puntuación de Gleason (GS) de biopsia transrectal ecoguiada (TRUS) (GS)< 7, valor de antígenos específicos prostáticos (PSA) < 10 ng/ml, y estadio cT ≤ 2 (N0, M0). Los criterios de exclusión fueron enfermedades cardiovasculares previas, insuficiencia renal crónica y/o hepática graves, enfermedades neurológicas, diabetes mellitus incontrolada, y enfermedades pulmonares graves. También se excluyó del grupo de estudio a los pacientes que recibieron tratamiento adicional (hormonal y/o radioterapia) tras PRP. La función eréctil fue evaluada antes de la cirugía y a los 3, 12 y 60 meses postoperatorios. Los pacientes cuya puntuación IIEF-5 (International Index of Erectile Function) fue ≥ 21 y los pacientes cuyas puntuaciones IIEF-5 se situaron entre 16 y 20 pero respondieron “sí” a las preguntas SEP-2 (Sexual Encounter Profile) y SEP-3 fueron aceptados como pacientes con función eréctil normal. Resultados De los 132 pacientes, 96 (72,7%) de ellos reflejaron potencia durante el primer año postoperatorio. Se evaluó a un total de 118 pacientes al cabo de cinco años. Ochenta y siete (73,7%) pacientes tuvieron función eréctil normal con arreglo a nuestros criterios. Discusión En virtud de los resultados de nuestro estudio, los resultados de la función eréctil a corto y largo plazo de los pacientes sometidos a PRP fueron favorables, no existiendo diferencia estadísticamente significativa entre los resultados a corto y largo plazo

The incidence of renal oncocytoma in renal tumours and the location of imaging for indication of fine needle aspiration biopsy in diagnosis

Amaç: Böbrek tümörü nedeniyle tedavi edilen hastalar içerisinde renal onksitom sıklığını ve tanı için görüntüleme yöntemlerinin ince iğne aspirasyon biyopsisi indikasyonundaki yerini araştırdık. Gereç ve Yöntemler: Hastanemizde 2005 ile 2011 yılları arasında böbrek tümörü nedeniyle radikal nefrektomi veya nefron koruyucu cerrahi uygulanan 420 hasta retrospektif olarak incelendi. Renal onkositom saptanan hastalar radyolojik bulgu ve semptom varlığı, bu hastalara uygulanan tedaviler ve ince iğne aspirasyon biyopsisi ile böbrek biyopsisi uygulanabilirliği açısından değerlendirildi. Bulgular: Renal onkositom sıklığı %2.8 olarak tespit edildi. Bu hastaların 7’sinde (%58) radyolojik bulgu izlendi. Hastaların 8’i (%67) tanı anında semptomatikti. 2 hastaya (%17) nefron koruyucu cerrahi, 10 hastaya (%83) ise radikal nefrektomi uygulandı. Sonuç: Renal onkositom sıklığı literatür ile uyumlu bulundu. Radyolojik bulgusu olan veya benin-malin ayrımı yapılamayan hastalarda ince iğne aspirasyon biyopsisi veya böbrek biyopsisi yapılmasının gereksiz radikal cerrahileri engelleyeceği kanaatindeyiz.Objective: We’ve investigated the incidence of renal oncocytoma in patients with renal tumour who underwent surgery and the location of imaging for indication of fine needle aspiration biopsy in diagnosis. Material and Methods: 420 patients who underwent radical nephrectomy or nephron sparing surgery between 2005 and 2011 in our hospital were evaluated retrospectively. Patients who diagnosed Renal Oncocytoma (RO) were determined in terms of presence of symptoms and radiological signs, treatment modalities and applicability of fine needle aspiration biopsy or renal biopsy. Results: The incidence of renal oncocytoma was 2.8% and in 7 patients (58%) who diagnosed renal oncocytoma had radiological signs. 8 patients (67%) were symptomatic at the time of diagnosis. 2 patients (17%) were treated with radical nephrectomy while 10 patients (83%) with nephron sparing surgery. Conclusion: The incidence of renal oncocytoma was consistent with the literature. We believe that performing fine needle aspiration biopsy or renal biopsy in patients who have radiological signs or difficulty in differentiation between benign and malignant will prevent unnecessary radical surgeries