Pulmonary artery stenosis due to embryonal carcinoma with primary mediastinal location

Mężczyzna (29-letni) został przyjęty na oddział intensywnej terapii pneumonologiczno-kardiologicznej po utracie przytomności. W badaniu przedmiotowym stwierdzono głośny szmer skurczowy nad sercem, a w badaniu echokardiograficznym zwężenie pnia tętnicy płucnej do 6−7 mm, z istotnym gradientem ciśnień oraz cechy podwyższonego ciśnienia w prawej komorze. W tomografii komputerowej klatki piersiowej uwidoczniono masę guzowatą zlokalizowaną w przednim, górnym śródpiersiu. Z powodu ryzyka całkowitego zamknięcia pnia płucnego przeprowadzono interwencyjną mediastinotomię i uzyskano rozpoznanie nowotworu zarodkowego o rzadkiej — śródpiersiowej lokalizacji. Chemioterapia według schematu BEP, doprowadziła do regresji guza, i znacznej poprawy hemodynamicznej (ustąpienie cech ucisku guza na pień płucny). Podczas torakotomii resekowano pozostałe masy guza. Nie stwierdzono naciekania serca i dużych naczyń przez nowotwór. W badaniu histopatologicznym stwierdzono obszary martwicy i naciek nowotworowy o utkaniu niedojrzałego potworniaka. Podczas czteromiesięcznej obserwacji stan chorego pozostawał dobry. Pacjent nadal jest objęty opieką onkologiczną i kardiologiczną. Jak dotychczas nie wymagał kolejnego leczenia cytostatycznego. W kontrolnych zapisach holterowskich EKG nie obserwowano zaburzeń rytmu, ale chory nadal otrzymuje meksyletynę jako leczenie antyarytmiczne. Pacjent planuje powrót do pracy.A 29-year old man was admitted to the intensive care unit after losing consciousness. On physical examination, a loud systolic murmur over the heart was found. Echocardiography revealed narrowing of pulmonary artery with high pressure gradient. Computed tomography of the chest revealed the presence of large tumour localised in the upper anterior mediastinum. Due to the risk of total closure of the pulmonary artery, interventional mediastinotomy was performed and diagnosis of carcinoma embryonale was established. Subsequent chemotherapy (BEP regimen) has brought regression of tumour and significant improvement in haemodynamic parameters (relief of pressure gradient in pulmonary artery). During the second surgery, the resection of all accessible tumour mass together with marginal resection of the right upper lobe was performed. No signs of cardiac or great vessels infiltration was found. Histopathologic examination revealed the necrotic masses and neoplastic foci diagnosed as teratoma immaturum. In a four-month follow-up the patient’s condition remained good. The patient is still under the care of both oncological and cardiological specialists. Thus far he has not required further chemotherapy. Holter ECG monitoring revealed no arrhythmia, but the patient is still treated with mexiletine. The patient is planning to return to work

The insufficiency of low molecular weight heparin (LMWH) prophylaxis in patients with hereditary antithrombin (AT) deficiency

39-letni mężczyzna został przyjęty na oddział intensywnej opieki pneumonologiczno-kardiologicznej ze zdiagnozowanym w angio-CT masywnym zatorem tętnicy płucnej w przebiegu zakrzepicy żył głębokich kończyny dolnej. W 1999 roku u pacjenta rozpoznano wrodzony niedobór antytrombiny (AT). W 2006 roku doznał on urazu kolana, który leczono zachowawczo opatrunkiem gipsowym. Ze względu na rozpoznany niedobór AT chory otrzymał heparynę drobnocząsteczkową - enoksaparynę w dawce 1 mg/kg mc./dobę. Mimo stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej po 6 tygodniach unieruchomienia stan ogólny pogorszył się. Wdrożono leczenie przeciwzakrzepowe, stosując heparynę niefrakcjonowaną. Choremu przetaczano koncentraty AT i rozpoczęto nasycanie doustnym koagulantem (DA). Przebieg hospitalizacji był powikłany wystąpieniem masywnego krwioplucia oraz przejściowego nasilenia cech nadciśnienia płucnego w kontrolnych badaniach echokardiograficznych. Skutecznie kontynuowano leczenie DA.A 39 year old man with normal, stable blood pressure was admitted to the Cardio-Pulmonary Intensive Care Unit due to diagnosed spiral CT pulmonary embolism (PE) and deep venous thrombosis (DVT). In 1999, a hereditary antithrombin (AT) deficiency was confirmed in the presented case. In 2006, because of a knee injury, the patient was provided with a plaster cast and primary antithrombotic prophylaxis with low molecular weight heparin (LMWH) (80 mg of enoxaparin) was administered subcutaneously once a day (patient’s weight was 80 kg). Despite prophylaxis PE and DVT occurred after 6 weeks of treatment. The patient was successfully treated with unfractioned heparin, repeated infusions of AT concentrate and oral anticoagulants (OA). Transient pulmonary hypertension documented by echocardiography and hemoptysis complicated course of PE. Secondary prophylaxis with OA, and INR maintenance between 2-3, was successfully continued

Intrapericardial cisplatin combined with oral colchicine resulted in long term control of malignant pericardial effusion in the course of metastatic renal cancer

Introduction: Neoplastic pericardial effusion (NPE) represents a common cause of morbidity and mortality in patients with cancer. NPEpresents frequently as cardiac tamponade, requiring urgent pericardiocentesis or pericardiotomy, with subsequent pericardial fluid drainage.Despite high effectiveness of such procedures, the recurrence of effusion is noted in 30- 60% of patients. Intrapericardial therapy withcisplatin was found to be effective in NPE due to lung and breast cancer. Its role in cardiac tamponade due to renal cancer is unknown. Case presentation: We presented an 82-year-old man with renal cancer who was admitted to the Intensive Care Unit becauseof threatening pericardial tamponade due to NPE.Urgent subxiphoid pericardiotomy was performed with subsequent evacuation of 1000 ml of bloody fluid. On the inner surfaceof the pericardium, several pink nodules were found. Histological examination revealed carcinoma clarocellulare. In view of thepersistent high drainage of the pericardium, intrapericardial cisplatin therapy was performed. On the first day after surgery, colchicine0.5 mg/day/po was also introduced. No side effects of the treatment were observed. The patient died 12 months laterdue to cancer progression and cachexia. No recurrence of pericardial effusion was observed. Conclusion: This is the first case study demonstrating long-term efficacy and safety of intrapericardial cisplatin combined withoral colchicine in NPE due to metastatic renal cell carcinoma

Wpływ skojarzonego leczenia cisplatyną podawaną doosierdziowo oraz kolchicyną doustnie na poprawę wyników leczenia wysięku osierdziowego w przebiegu raka nerki z przerzutami

WSTĘP: Wysięk do worka osierdziowego o etiologii nowotworowej (NPE) stanowi częstą przyczynę zachorowalności i umieralności u chorych onkologicznych. Często przebiega w postaci tamponady serca wymagającej pilnego odbarczenia: perikardiocentezy lub perikardiotomii wraz z drenażem płynu. Pomimo dużej skuteczności tych zabiegów, nawrót płynu w osierdziu występuje u 30–60% pacjentów. Cisplatyna podawana doosierdziowo jest skuteczną i uznaną metodą przeciwdziałania ponownemu gromadzeniu się płynu w osierdziu w przebiegu raka płuc i raka piersi. Natomiast jej efektywność w leczeniu tamponady serca u chorych na raka nerki pozostaje nieznana. OPIS PRZYPADKU: Przedstawiono przypadek 82-letniego mężczyzny chorego na raka nerki, który został przyjęty na oddział intensywnej terapii z powodu zagrażającej tamponady serca. W trybie pilnym wykonano zabieg perikardiotomii podmostkowej i ewakuowano z osierdzia 1000 ml krwistego płynu. Na wewnętrznej powierzchni osierdzia zauważono kilka różowych guzków, które pobrano do badania histopatologicznego, gdzie stwierdzono komórki raka jasnokomórkowego nerki. W związku z utrzymującymi się dużymi drenażami z osierdzia zdecydowano o konieczności zastosowania cisplatyny doosierdziowo. Ponadto już w pierwszej dobie po zabiegu chory otrzymał kolchicynę doustnie w dawce 0,5 mg dziennie. Nie zaobserwowano skutków niepożądanych terapii. Pacjent zmarł po 12 miesiącach z powodu progresji nowotworu i wyniszczenia. Nie odnotowano nawrotu wysięku do worka osierdziowego. WNIOSKI: Jest to pierwszy opis przypadku prezentujący długotrwałą skuteczność w prewencji nawrotu płynu w osierdziu po doosierdziowym podaniu cisplatny w połączeniu z doustną kolchicyną w leczeniu NPE w przebiegu jasnokomórkowego raka nerki z przerzutami.WSTĘP: Wysięk do worka osierdziowego o etiologii nowotworowej (NPE) stanowi częstą przyczynę zachorowalności i umieralności u chorych onkologicznych. Często przebiega w postaci tamponady serca wymagającej pilnego odbarczenia: perikardiocentezy lub perikardiotomii wraz z drenażem płynu. Pomimo dużej skuteczności tych zabiegów, nawrót płynu w osierdziu występuje u 30–60% pacjentów. Cisplatyna podawana doosierdziowo jest skuteczną i uznaną metodą przeciwdziałania ponownemu gromadzeniu się płynu w osierdziu w przebiegu raka płuc i raka piersi. Natomiast jej efektywność w leczeniu tamponady serca u chorych na raka nerki pozostaje nieznana. OPIS PRZYPADKU: Przedstawiono przypadek 82-letniego mężczyzny chorego na raka nerki, który został przyjęty na oddział intensywnej terapii z powodu zagrażającej tamponady serca. W trybie pilnym wykonano zabieg perikardiotomii podmostkowej i ewakuowano z osierdzia 1000 ml krwistego płynu. Na wewnętrznej powierzchni osierdzia zauważono kilka różowych guzków, które pobrano do badania histopatologicznego, gdzie stwierdzono komórki raka jasnokomórkowego nerki. W związku z utrzymującymi się dużymi drenażami z osierdzia zdecydowano o konieczności zastosowania cisplatyny doosierdziowo. Ponadto już w pierwszej dobie po zabiegu chory otrzymał kolchicynę doustnie w dawce 0,5 mg dziennie. Nie zaobserwowano skutków niepożądanych terapii. Pacjent zmarł po 12 miesiącach z powodu progresji nowotworu i wyniszczenia. Nie odnotowano nawrotu wysięku do worka osierdziowego. WNIOSKI: Jest to pierwszy opis przypadku prezentujący długotrwałą skuteczność w prewencji nawrotu płynu w osierdziu po doosierdziowym podaniu cisplatny w połączeniu z doustną kolchicyną w leczeniu NPE w przebiegu jasnokomórkowego raka nerki z przerzutami

Diamond-like carbon coatings formed by ionic methods for potential use in hip joint endoprostheses : preliminary studies

Zastosowanie supertwardych powłok węglowych dla poprawy własności trybologicznych układu główka- panewka endoprotezy stawu biodrowego może znacznie wydłużyć okres pracy endoprotezy. Metody jonowe (IBSD, IBAD) [1, 2] umożliwiają formowanie złożonych powłok ochronnych o doskonałej adhezji do podłoża, a poprzez odpowiednią strukturę warstwową powłok formowanych metodami jonowymi można w istotny sposób zmniejszyć naprężenia mechaniczne układu powłoka-podłoże. Własności biochemiczne i mechaniczne powłok formowanych metodami jo nowymi silnie zależą od przebiegu słabo poznanych procesów fizycznych zachodzących w trakcie formowania powłok. Celem niniejszej pracy było określenie struktury dwuwarstwowych powłok DLC-SiC oraz DLC-TiC oraz wstępna ocena ich biozgodności w hodowlach makrofagów i fibroblastów. Wielowarstwowe powłoki formowano dwuwiązkową metodą IBAD na powierzchniach płaskich próbek wykonanych ze stali lub ze stopu Ti-AI-V. Strukturę warstwową uformowanych powłok badano metodą RBS. Odporność korozyjną uformowanych powłok oceniono jako dobrą, a stopień przeżywalności komórek hodowanych na powierzchni próbek był wysoki.Super-hard carbon coatings improve tribological properties o f the head/cup system in the hip joint prostheses, and essentially extend their working time. The ionic methods (IBSD, IBAD) [1, 2] allow obtaining complex protective coatings with perfect adhesion to the substrate. Mechanical stresses on the substrate-coating interface can be minimized by applying appropriate layer structures. Biochemical and mechanical properties of coatings formed by the ionic methods strongly depend on, not fully understood, physical processes taking place upon deposition. The objective of this work was to determine the structure of the double-layer DLC-SiC and DLC-TiC coatings and to assess their biocompatibility in the macrophag and fibroblast cultures. The multilayer coatings were formed by a dualbeam IBAD method on flat surfaces of samples of stainless steel or Ti-AI-V alloy, and their layer structure was investigated by the RBS method. The resistance to chemical corrosion turned out good and the survival rate o f cells cultured on the coated surfaces was high

Venous thromboembolism — recommendations on the prevention, diagnostic approach and management. The 2017 Polish Consensus Statement

The 2017 Polish Consensus Statement (PCS 2017) includes updated recommendations on the prevention, diagnostic approach, and management of venous thromboembolism (VTE). For VTE without cancer, the authors of PCS 2017 recommend apixaban, edoxaban, rivaroxaban, and dabigatran over vitamin K antagonists (VKA) as long-term anticoagulant therapy. For VTE with cancer, the authors of PCS 2017 recommend low molecular weight heparins (LMWH) over VKA, apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran. For extended secondary prevention of deep venous thrombosis (DVT), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran, VKA, and sulodexide. For extended secondary prevention of pulmonary embolism (PE), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran and VKA. For extended secondary prevention in patients with idiopathic DVT and a high risk of bleeding complications, the authors of PCS 2017 recommend NOT to stop anticoagulation and use sulodexide. For extended secondary prevention in patients with idiopathic PE and a high risk of bleeding, the authors of PCS 2017 recommend NOT to stop anticoagulation and suggest treatment with apixaban, edoxaban, rivaroxaban, and dabigatran in reduced doses adjusted to the risk of bleeding. For VTE treated with anticoagulants, PCS 2017 recommends against insertion of a vena cava filter. For patients with DVT, PCS 2017 suggests USING compression stockings routinely to prevent postthrombotic syndrome. For subsegmental PE without proximal DVT, PCS 2017 suggests clinical surveillance over anticoagulation with a low risk of recurrent VTE, and anticoagulation over clinical surveillance with a high risk of recurrent VTE. The 2017 Polish Consensus Statement suggests thrombolytic therapy for PE with hypotension, and systemic therapy over catheter-directed thrombolysis. For recurrent VTE on a non-LMWH anticoagulant, PCS 2017 suggests LMWH, and for recurrent DVT and/or PE on LMWH, PCS 2017 suggests increasing the dose of LMWH.

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa — wytyczne profilaktyki, diagnostyki i terapii. Konsensus Polski 2017

Polish Consensus Statement 2017 (PCS 2017) comprises updated recommendations on prophylaxis, diagnostic approach and treatment of venous thromboembolism (VTE). For VTE and no cancer, as long-term anticoagulant therapy, the authors of PCS 2017 recommend apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran over vitamin K antagonists (VKA). For VTE and cancer, the authors of PCS 2017 recommend low molecular weight heparins (LMWH) over VKA, apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran. For extended prophylaxis of deep venous thrombosis (DVT), PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran, VKA and sulodexide. For extended prophylaxis of pulmonary embolism (PE) PCS 2017 recommends apixaban, edoxaban, rivaroxaban, dabigatran and VKA. In extended prophylaxis, for patients with idiopathic DVT and high risk of bleeding complications, the authors of PCS 2017 recommend DO NOT stop anticoagulation and use of sulodexide. In extended prophylaxis, for patients with idiopathic PE and high risk of bleeding, the authors of PCS 2017 recommend DO NOT stop anticoagulation and suggests treatment with apixaban, edoxaban, rivaroxaban and dabigatran in reduced doses — adjusted to the risk of bleeding. For VTE treated with anticoagulants, PCS 2017 recommends against insertion of vena cava filters. For patients with DVT, PCS 2017 suggests USING compression stockings routinely to prevent post thrombotic syndrome. For sub-segmental PE and no proximal DVT, PCS suggests clinical surveillance over anticoagulation with a low risk of recurrent VTE, and anticoagulation over clinical surveillance with a high risk. Polish Consensus Statement 2017 suggests thrombolytic therapy for PE with hypotension and systemic therapy over catheter directed thrombolysis. For recurrent VTE on a non-LMWH anticoagulant, PCS suggests LMWH, and for recurrent DVT and/or PE on LMWH PCS 2017 suggests increasing the LMWH dose.Konsensus Polski opracowany w 2017 roku (KP 2017) zawiera uaktualnione zalecenia dotyczące profilaktyki, diagnostyki i leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ). U pacjentów z ŻChZZ bez nowotworu jako długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe autorzy KP 2017 zalecają apiksaban, edoksaban, rywaroksaban i dabigatran jako preferowane w stosunku do antagonistów witaminy K (VKA). U pacjentów z ŻChZZ i nowotworem autorzy KP 2017 zalecają heparyny drobnocząsteczkowe (HDCz) jako preferowane w stosunku do VKA, apiksabanu, edoksabanu, rywaroksabanu i dabigatranu. W ramach przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej w celu zapobiegania zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) w KP 2017 zaleca się apiksaban, edoksaban, rywaroksaban, dabigatran, VKA i sulodeksyd. W ramach przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej w celu zapobiegania zatorowi tętnicy płucnej (ZTP) w KP 2017 zaleca się apiksaban, edoksaban, rywaroksaban, dabigatran i VKA. W przypadku przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej u pacjentów z idiopatyczną ZŻG i dużym ryzykiem powikłań krwotocznych autorzy KP 2017 zalecają, aby NIE przerywać antykoagulacji i stosować sulodeksyd. W przypadku przedłużonej profilaktyki przeciwzakrzepowej u pacjentów z idiopatycznym ZTP i dużym ryzykiem krwawienia autorzy KP 2017 zalecają, aby NIE przerywać antykoagulacji i proponują stosowanie apiksabanu, edoksabanu, rywaroksabanu i dabigatranu w zmniejszonych dawkach dostosowanych do ryzyka krwawienia. W przypadku ŻChZZ leczonej przeciwzakrzepowo w KP 2017 opowiedziano się przeciwko wszczepianiu filtrów do żyły głównej dolnej. U pacjentów z ZŻG w KP 2017 zalecono rutynowe stosowanie pończoch uciskowych w celu zapobiegania zespołowi pozakrzepowemu. W przypadku subsegmentalnego ZTP bez proksymalnej ZŻG w KP 2017 zaproponowano raczej nadzór kliniczny niż antykoagulację w przypadku małego ryzyka nawrotu ŻChZZ oraz raczej antykoagulację niż nadzór kliniczny w przypadku dużego ryzyka nawrotu ŻChZZ. W przypadku ZTP z hipotensją w KP 2017 zaproponowano leczenie trombolityczne oraz trombolizę systemową jako preferowaną w stosunku do trombolizy przezcewnikowej. W przypadku nawrotu ŻChZZ podczas stosowania innego leku przeciwzakrzepowego niż HDCz w KP 2017 zaproponowano HDCz, a przypadku nawrotu ZŻG i/lub ZTP podczas stosowania HDCz w KP 2017 zaproponowano zwiększenie dawki HDCz

Normal D-dimer concentration in hospitalized patients with lung diseases

Wstęp: Oznaczanie stężenia D-dimerów to stały element diagnostyki zatorowości płucnej (PE). Jednak u pacjentów hospitalizowanych ich nieprawidłowo wysokie stężenie często jest spowodowane innymi chorobami współistniejącymi, co ogranicza możliwość wykorzystania D-dimerów w wykluczaniu PE w tej populacji. Zaplanowano obserwację, która miała wykazać, jaka jest częstość prawidłowych wyników testu D-dimer u chorych hospitalizowanych pacjentów z chorobami płuc,u których diagnostyka różnicowa PE jest szczególnie trudna. W podgrupach pacjentów z ostrym epizodem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE) i nowotworami złośliwymi porównano wartości wskaźnika D-dimery/fibrynogen, który według niektórych danych mógłby podwyższać swoistość D-dimerów w VTE. Materiał i metody: Materiał pracy stanowiło 619 kolejnych pacjentów w wieku 54,9 lat (&#177; 15,4) hospitalizowanych w wyspecjalizowanym ośrodku pneumonologicznym, w tym 96 (15%) z ostrą VTE, 65 (10%) z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) i 172 (27%) z nowotworem złośliwym płuca. Wyniki: Średnie stężenie D-dimerów (VIDAS D-dimer New) w badanej grupie wynosiło 1956 &#177; 3691 ng/ml, a mediana 842(45&#8211;35 678) ng/ml. Prawidłowe stężenie D-dimeru (< 500 ng/ml) stwierdzono u 225/523 (43%) bez ostrej VTE. Wśród chorych na POChP 49% (32/65) miało stężenie D-dimerów mniejsze niż 500 ng/ml, a wśród pacjentów z nowotworami złośliwymi płuc 25% (43/172). Wskaźnik D-dimery/fibrynogen był istotnie wyższy w podgrupie ostrej VTE w porównaniu z podgrupą nowotworów złośliwych płuca &#8212; odpowiednio 808 &#177; 688 i 289 &#177; 260; p < 0,001. Wnioski: Prawidłowe stężenie D-dimerów stwierdzono u ponad 40% pacjentów z chorobami płuc hospitalizowanych w wyspecjalizowanym ośrodku pneumonologicznym, co wskazuje na potencjalnie wyższą niż w piśmiennictwie przydatność tego testu w wykluczaniu PE w tej populacji. Wartość wskaźnika D-dimery/fibrynogen istotnie wyższa u chorych z ostrą VTE niż u pacjentów z nowotworami złośliwymi płuca wymaga dalszych badań dla wykazania jego znaczenia klinicznego.Introduction: The use of D-dimer testing is an established part of the diagnosis of suspected pulmonary embolism (PE). However, in hospitalized patients many various factors might be responsible for increased D-dimer concentration and they could lower utility of D-dimer in exclusion of PE in such population. According to some published data, calculating the index D-dimer/fibrinogen could increase the specificity of D-dimer in the recognition of venous thromboembolism (VTE). The aim of the present study was to determine the frequency of normal D-dimer concentration in hospitalized patients with lung diseases in whom the differential diagnosis of PE is particularly difficult and to evaluate the utility of the index D-dimer/fibrinogen in subgroups of patients: with acute VTE and with lung cancer. Material and methods: 619 consecutive patients aged 54.9 (&#177; 15.4) hospitalized in reference pulmonary center were enrolled into observation. Among them, there were 96 (15%) patients with acute VTE, 65 (10%) with exacerbation of COPD and 172 (27%) with lung cancer. Results: Mean D-dimer concentration (Vidas D-dimer New) was 1956 &#177; 3691 ng/ml and median value 842 (45&#8211;35 678) ng/ml. Normal D-dimer concentration (< 500 ng/ml) was found in 225/523 (43%) without acute VTE. In 49% (32/65) patients with COPD and in 25% (43/172) patients with lung cancer D-dimer concentration was below 500 ng/ml as well. The index D-dimer/fibrinogen was significantly higher in acute VTE patients compared to lung cancer patients &#8212; 808 &#177; 688 and 289 &#177; 260 respectively, p < 0.001. Conclusions: Normal D-dimer concentration was found in more than 40% of patients with lung diseases hospitalized in reference pulmonary center. This observation could suggest higher than described in the literature utility of D-dimer measurement in exclusion of PE in such a population. The value of the index D-dimer/fibrinogen, which is significantly higher in acute VTE than in lung cancer requires further evaluation to establish its clinical utility