Skrzeplina w lewym przedsionku po krótkotrwałym przerwaniu leczenia riwaroksabanem

Planning an invasive procedure with a high risk of bleeding is the most common reason for the temporary interruptions of anticoagulant therapy in patients with atrial fibrillation. The bridging therapy is strongly recommended only in patients with mechanical heart valves. The case report presents a 75-year-old patient with ischemic stroke and left atrial thrombus occurred after a short treatment interruption with rivaroxaban without bridging therapy in a patient with “nonvalvular” atrial fibrillation.Planowanie procedury inwazyjnej o wysokim ryzyku krwawienia stanowi najczęstszą przyczynę czasowego przerwania leczenia przeciwzakrzepowego u pacjentów z migotaniem przedsionków. Terapia pomostowa jest zdecydowanie zalecana jedynie u pacjentów z mechanicznymi zastawkami serca. Opis przypadku prezentuje 75-letniego pacjenta z udarem niedokrwiennym mózgu i skrzepliną w lewym przedsionku, które wystąpiły po krótkim przerwaniu leczenia riwaroksabanem bez zastosowania leczenia pomostowego u pacjenta z "niezastawkowym" migotaniem przedsionków

The Impact of an Elevated Uric Acid Level on the Prevalence of Coronary Artery Disease in Pancreas Transplant Candidates with Type 1 Diabetes: A Cross Sectional Study

Pancreas transplantation is considered a high-risk surgery with cardiovascular complications. Early detection of all potential cardiovascular risk factors can decrease the perioperative risk and improve the pancreas recipients’ outcome. The present study aims to evaluate the association between serum uric acid (UA) levels and the prevalence of coronary artery disease (CAD) in patients eligible for pancreas transplantation. We prospectively enrolled 63 consecutive patients with type 1 diabetes (T1D) who underwent cardiological evaluation before pancreas transplantation in our center. Participants underwent clinical evaluation, laboratory assays, and coronary angiography. The median concentration of UA in patients with CAD was significantly higher than in participants without CAD (6.43 (4.93–7.26) vs. 4.41 (3.64–5.49) mg/dL, p = 0.0002). We showed the positive correlation between UA concentration and systolic blood pressure, pulse pressure (PP) and triglycerides (r = 0.271, p = 0.032; r = 0.327, p = 0.009; r = 0.354, p = 0.004, respectively). In a multivariate analysis, the concentration of UA (OR 2.044; 95% CI: 1.261–3.311, p = 0.004) was independently associated with the prevalence of CAD in pancreas transplant candidates with T1D. We demonstrated that elevated UA levels were strongly associated with the high prevalence of CAD in pancreas transplant candidates with T1D. To stratify cardiovascular risk, the measurement of the UA concentration should be considered in all T1D patients qualified for pancreas transplantation

Pulmonary vein isolation in the treatment of atrial fibrillation: how to choose the optimal technique for the individual patient?

W kolejnym odcinku dotyczącym migotania przedsionków przybliżamy techniki ablacji usuwającej najczęstsze czynniki wyzwalające (trigger) tą arytmię, jakimi są pobudzenia dodatkowe (pojedyncze lub serie, które odpowiednio długie stają się również czynnikiem podtrzymującym — driver) wywodzące się z żył płucnych. Dotychczas zaproponowano wiele technik izolacji żył płucnych (a zatem usunięcia wpływu tych ognisk na czynność elektryczną przedsionków). Każda z nich ma nieco inną charakterystykę, a co za tym idzie inne ograniczenia i korzyści względem alternatywnych metod. Dlatego znaczenia nabiera indywidualny dobór metody ablacji dla konkretnego pacjenta. Obecnie dobór ten ma jeszcze charakter subiektywny i opiera się na doświadczeniu zebranym w ośrodkach autorów niniejszej pracy. Mimo subiektywizmu artykułu, znajomość przedstawionych kryteriów może pozwolić na wysyłanie konkretnego pacjenta do ośrodka dysponującego preferowaną dla niego metodą, co może przełożyć się na większe bezpieczeństwo (bezpośrednie i odległe) i wyższą skuteczność tej formy leczenia. Omówiono techniki ablacji punktowej z użyciem systemów elektroanatomicznych (wyróżniając wśród nich techniki z użyciem wysokiej mocy), ablacji za pomocą elektrody okrężnej i technik balonowych. Zagadnienie zilustrowano przykładowymi zabiegami krioablacji balonowych u nieco nietypowych (obecnie) pacjentów, by jeszcze bardziej zwrócić uwagę na indywidualne podejście do każdego pacjenta z migotaniem przedsionków.In the current episode on atrial fibrillation, we introduce ablation techniques that eliminate the most common triggers for this arrhythmia, which are atrial extrasystoles (single or series of which are also long enough to become a driver) originating from the pulmonary veins. So far, many techniques of pulmonary veins isolation (and therefore eliminating the influence of these foci on the atrial electrical activity) have been proposed. Each of them has slightly different characteristics and thus different limitations and benefits compared to alternative methods. Hence the impor tance of individual selection of ablation method for an individual patient. Now, this selection remains still subjective, and we base it on the own experience. Despite the subjectivity of the article, knowledge of the presented criteria allows to send a specific patient to a center where the preferred method is available. This may be translated into higher safety (immediate and long-term) and higher effectiveness of the treatment. We discuss point-by-point ablation techniques with the use of electroanatomical systems (distinguishing among them the high-power short-duration techniques), ablation with the use of a circular catheter and balloon techniques. We illustrate the issue with examples of balloon cryoablation procedures in slightly atypical (as of today) patients, to further draw attention to the individual approach to each patient with atrial fibrillation

Nawrotny częstoskurcz węzłowy — najbardziej zakręcony elektrofizjologicznie wśród częstoskurczy

Przedstawiamy złożone zagadnienie nawrotnego częstoskurczu węzłowego. W ujęciu historycznym prezentujemy drogę zrozumienia budowy łącza przedsionkowo-komorowego i powiązanego z tym mechanizmu tego częstoskurczu w postaci typowej, która doprowadziła do bardzo wysokiej skuteczności i bezpieczeństwa leczenia inwazyjnego metodą przeznaczyniowej ablacji. W chwili obecnej leczenie farmakologiczne zarezerwowane jest dla pacjentów, u których nie można wykonać tego zabiegu. W dalszej części omawiamy atypowe postacie nawrotnego częstoskurczu węzłowego, które potrafią imitować inne zaburzenia rytmu. Przedstawiamy też, związany z dualizmem przewodzenia w łączu przedsionkowo-komorowym częstoskurcz z przewodzenia 1:2. Całość ilustrujemy opisem przypadku pacjentki poddanej ablacji nawrotnego częstoskurczu węzłowego

Zabójcze migotanie przedsionków u pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a

Obecność dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia migotania przedsionków. Arytmia ta występuje u tych pacjentów znacznie wcześniej niż w populacji ogólnej i stanowi bezpośrednie zagrożenie życia. W pracy przedstawiono opis pacjentki poddanej z tego powodu ablacji w trybie pilnym. Na jej przykładzie omówiono właściwe postępowanie u pacjentów z cechami preekscytacji i migotaniem przedsionków. Autorzy zwracają uwagę, że ablacja dodatkowego szlaku jest jednocześnie ablacją czynnika wyzwalającego migotanie przedsionków. Przy okazji przestrzegają przed stosowaniem w tej grupie pacjentów leków, które u innych skutecznie zwalniają rytm komór. Preparaty naparstnicy, niedihydropirydynowi antagoniści wapnia, beta-adrenolityki i amiodaron są bezwzględnie przeciwwskazane podczas migotania przedsionków u pacjentów z dodatkowym szlakiem przedsionkowo-komorowym. Pierwsze dwie grupy tych leków istotnie zwiększają ryzyko migotania komór. Prezentowany w podsumowaniu algorytm postępowania ma chronić młodych pacjentów z zespołem Wolffa-Parkinsona-White’a przed nagłym zgonem sercowym. Nie pozwalajmy umierać młodym pacjentom z zespołem WPW.   

Neuron-specific enolase concentrations for the prediction of poor prognosis of comatose patients after out-of-hospital cardiac arrest: an observational cohort study

Background: Neuron-specific enolase (NSE) is a biomarker for neurological outcomes after cardiac arrest with the most evidence collected thus far; however, recommended prognostic cutoff values are lacking owing to the discrepancies in the published data.Aims: The aim of the study was to establish NSE cutoff values for prognostication in the environment of a cardiac intensive care unit following out-of-hospital cardiac arrest (OHCA).Methods: A consecutive series of 82 patients admitted after OHCA were enrolled. Blood samples for the measurement of NSE levels were collected at admission and after 1 hour, 3, 12, 24, 48, and 72 hours. Neurological outcomes were quantified using the cerebral performance category (CPC) index. Each patient was classified into either the good (CPC ≤2) or poor prognosis (CPC ≥3) group.Results: Median NSE concentrations were higher in the poor prognosis group, and the difference reached statistical significance at 48 and 74 hours (84.4 ng/ml vs 22.9 ng/ml at 48 hours and 152.1 ng/ml vs 18.7 ng/ml at 72 hours; P <0.001, respectively). Moreover, in the poor prognosis group, NSE increased significantly between 24 and 72 hours (P <0.001). NSE cutoffs for the prediction of poor prognosis after OHCA were 39.8 ng/ml, 78.7 ng/ml, and 46.2 ng/ml for 24, 48, and 72 hours, respectively. The areas under the curve were significant at each time point, with the highest values at 48 and 72 hours after admission (0.849 and 0.964, respectively).Conclusions: Elevated NSE concentrations with a rise in levels in serial measurements may be utilized in the prognostication algorithm after OHCA