Diagnostic criteria for metabolic obesity in normal weight subjects

Otyłość jest uznanym czynnikiem ryzyka schorzeń sercowo-naczyniowych. W 1981 roku stwierdzono, że niektóre osoby z prawidłową masą ciała mają podobne zaburzenia metaboliczne, jakie występują u ludzi z otyłością brzuszną. Osoby te określono mianem metabolicznie otyłych z prawidłową masą ciała (MONW). Zwiększona ilość trzewnej tkanki tłuszczowej u nich wiąże się ze zmniejszoną wrażliwością tkanek na insulinę, hiperinsulinemią, aterogennym profilem lipidowym i wyższym ciśnieniem tętniczym. Do tej pory nie ustalono jednoznacznie definicji i kryteriów rozpoznania MONW. W dostępnym piśmiennictwie znaleziono 9 sposobów rozpoznawania MONW stosowanych przez różne grupy badawcze. Brak jednolitych kryteriów utrudnia diagnostykę, prowadzenie badań przesiewowych i populacyjnych. Konieczne wydaje się ustalenie jednolitych zasad rozpoznania tego zaburzenia. W niniejszej pracy przedstawiono istniejące w piśmiennictwie różne kryteria diagnostyki MONW.Obesity is recognized as a high risk factor for cardiovascular disease. The existence of normal - weight individuals who have metabolic disorders which normally occur among person with visceral obesity was first proposed in 1981. These individuals were identified as metabolically obese but normal weight (MONW). The increased amount of abdominal adipose tissue in MONW is associated with lower sensibility of tissues to insulin, hyperinsulinemia, atherogenic lipid profile and higher arterial blood pressure. There was not created a satisfactory definition of MONW or strictly defined diagnostic criteria of this disorder. Scientific data on MONW subjects are scarce since only 9 publications are directly relate to this topic. There are no uniform diagnostic criteria, it makes difficult diagnostication, screening and study population. It is essential to establish uniform criteria for diagnosis of this syndrome. The various diagnostic criteria MONW available in publications were presented

Przypadek rozrodczaka podwzgórza i szyszynki

A case of 19-year-old male with idiopathic diabetes insipidus diagnosed 9 years ago. 1.5 years from the onset of the disease vision disturbances, neurologic deficiencies and symptoms of hypopituitarism showed up. MRI examination revealed an advanced hypophyseal and pineal gland tumor - germinoma. Total regression was achieved with radio- and chemotherapy. For 7 years from the end of treatment patient has not declared any complains except for vision disturbances and hypopituitarism has been substituted succesfully. The case puts on the necessity of a strict endocrinologic and radiologic follow-up in patients with idiopathic diabetes insipidus due to the possibility of existing potencially curable disease ie. intracranial tumor. (Pol J Endocrinol 2007; 58 (5): 448-452)W pracy przedstawiono 19-letniego chorego, u którego przed 9 laty rozpoznano idiopatyczną moczówkę prostą. Po półtora roku wystąpiły zaburzenia widzenia, neurologiczne i objawy niewydolności przedniego płata przysadki, a w badaniu rezonansem magnetycznym (MRI, magnetic resonance imaging) ujawniono zaawansowanego guza okolicy podwzgórza i szyszynki o typie germinoma. Po radio- i chemioterapii stwierdzono całkowitą regresję zmian. Po 7 latach od zakończenia leczenia, poza znacznym ograniczeniem pola widzenia, chory nie zgłasza dolegliwości, a niewydolność przysadki jest wyrównana substytucyjnie. Przedstawiony przypadek i dane z piśmiennictwa wskazują na konieczność częstej kontroli endokrynologicznej i obrazowej w przypadkach samoistnej moczówki prostej, gdyż po miesiącach lub latach może ujawnić się guz, w tym także o typie rozrodczaka, a podjęcie odpowiedniego postępowania lekarskiego rokuje nawet wyleczenie. (Endokrynol Pol 2007; 58 (5): 448-452

Pheochromocytoma in 8-year observation at a single endocrinological center in Wroclaw

Wstęp: Guz chromochłonny występuje rzadko, powoduje zwykle nadciśnienie tętnicze i różnorodne, zmienne objawy kliniczne, co często utrudnia wczesne rozpoznanie i leczenie. Celem niniejszej pracy było przedstawienie danych klinicznych, efektywności diagnostyki i leczenia chorych z pheochromocytoma w ośrodku wrocławskim w okresie 8 lat. Materiał i metody: Wśród 37 chorych z pheochromocytoma leczonych w latach 2000-2007 w Klinice Endokrynologii, Diabetologii i Leczenia Izotopami Akademii Medycznej we Wrocławiu były 23 kobiety (23-75 lat) oraz 14 mężczyzn (17-74 lat). Zbadano częstość występowania poszczególnych objawów klinicznych, przydatność zastosowanych metod diagnostycznych i efekty leczenia. Wyniki: Czas trwania choroby do momentu rozpoznania wynosił od 2 miesięcy do 16 lat. Najczęstsze objawy to: nadciśnienie tętnicze napadowe lub stałe, tachykardia, bóle głowy, wzmożona potliwość, niepokój. Najczulszą laboratoryjną metodą diagnostyczną był pomiar stężenia metoksypochodnych katecholamin w moczu dobowym. Tomografia komputerowa u wszystkich chorych wykazała obecność guza nadnercza, częściej prawego; w 1 przypadku guz był umiejscowiony w ścianie pęcherza moczowego. Po operacji nadciśnienie tętnicze ustąpiło u 59% pacjentów, obniżyło się u 26,8%, a u 13,9% nie obserwowano poprawy. U 2 chorych guz był złośliwy, 1 kobieta zmarła po zabiegu. U 8 stwierdzono zespół MEN 2A. Wnioski: Rozpoznania pheochromocytoma zwykle dokonuje się po długim czasie trwania choroby. Najbardziej typowym objawem jest nadciśnienie tętnicze napadowe, które występuje jedynie u około 40%, inne objawy są niespecyficzne. Najbardziej przydatne diagnostycznie jest stwierdzenie podwyższonego wydalania metoksykatecholamin w moczu dobowym. Z badań obrazowych najbardziej efektywna jest tomografia komputerowa. Chorzy z pheochromocytoma powinni być rutynowo diagnozowani w kierunku współistnienia innych endokrynopatii, a szczególnie raka rdzeniastego i pierwotnej nadczynności przytarczyc - składowych zespołu MEN 2A.Introduction: Pheochromocytoma is rare tumor with a highly variable clinical presentation. This report provides clinical picture, efficiency of diagnostics and treatment of pheochromocytoma in 8-years in the endocrinological center in Wroclaw. Material and methods: The records of 37 patients with pheochromocytoma were identified, who were treated in 2000-2007 in the Department of Endocrinology, Diabetology and Isotope Treatment in Wroclaw. There were 23 women (age 23-75 year) and 14 men (age 17-74). We studied frequency of clinical signs, usefulness of diagnostic methods and efficacy of treatment. Results: The duration of the clinical history ranged from 2 months to 16 years. The most frequent symptoms were: hypertension paroxysmal and constant, palpitations, headache, sweating and anxiety. The most sensitive diagnostic method was increased concentration of urinary metanephrine in 24-hour urine. Computed tomography was the most widely used method for tumor localization. Adrenal pheochromocytoma was detecting by CT in all patients, predominated in right adrenal, in 1 case in urinary bladder. Surgery caused remission of hypertension in 59%, improvement in 26.8%, and no changes in 13.9% of patients. Malignancy was reported in 2 cases, 1 woman died after surgery. MEN 2A occur in 21.6%. Conclusions: The diagnosis of pheochromocytma is usually made after long duration of the disease. The study confirms that clinical presentation of pheochromocytoma is variable and nonspecific, this finding makes the diagnosis very difficult. The most typical symptom is paroxysmal hypertension, which is present only in 40%, other symptoms are nonspecific. The measurement of 24-hour urinary metanephrines was the best indicator. CT was almost always successful in localizing the tumor. Patients with pheochromocytoma should be consider for other endocrine diseases especially medullary carcinoma, primary hyperparathyroidism and other component of MEN 2A