Postępowanie w stanach hiperglikemii u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi

W niniejszej pracy przedstawiono zagadnienie dotyczące częstości występowania hiperglikemii oraz jej wpływ na rokowanie u pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym (OZW), a także zaproponowany przez Polskie Towarzystwo Diabetologiczne schemat leczenia hipoglikemizującego tej grupy chorych. Hiperglikemię w OZW obserwuje się u około 70-80% pacjentów, z czego 1/3 stanowią osoby chorujące wcześniej na cukrzycę, a ponad 2/3 osób ze świeżo stwierdzanymi zaburzeniami gospodarki węglowodanowej. Zgodnie z analizą dotychczasowych doniesień rokowanie zarówno krótko-, jak i długoterminowe w tej ostatniej grupie pacjentów jest istotnie gorsze niż w grupie chorych na cukrzycę i rośnie już od wartości glikemii uznanych za prawidłowe (tj. 110-130 mg/dl). Polskie Towarzystwo Diabetologiczne proponuje stosowanie leczenia insuliną u każdego chorego na cukrzycę z wartością glikemii przy przyjęciu powyżej 140 mg/dl i każdego pacjenta, który nie chorował dotychczas na cukrzycę, jeżeli wartość glikemii przy przyjęciu jest wyższa od 180 mg/dl. W artykule opisano szczegółowo zaproponowany sposób podawania insuliny

Admission glycemia and inhospital or long term mortality in patients without acute life-threatening conditions

WSTĘP. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej są istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju przyspieszonej miażdżycy. Chorzy z hiperglikemią podczas przyjęcia do szpitala, niezależnie od współistnienia cukrzycy, cechują się wyższą śmiertelnością w porównaniu z grupą osób z prawidłową glikemią. Dotychczas opracowano niewiele doniesień dotyczących wpływu glikemii podczas przyjęcia na ryzyko zgonu u chorych hospitalizowanych z innych powodów niż nagłe stany zagrożenia życia. MATERIAŁ I METODY. Badaniem objęto 4944 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Endokrynologii i Diabetologii CM UMK w Bydgoszczy. Badanych podzielono na 3 grupy w zależności od wcześniejszego występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej, pojawienia się ich podczas hospitalizacji lub ich braku. Oceniano wpływ glikemii podczas przyjęcia do szpitala (AG) na śmiertelność wewnątrzszpitalną i 2 lata po wypisaniu chorych ze szpitala. WYNIKI. W grupie osób z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej rozpoznanymi po raz pierwszy w trakcie hospitalizacji (II) stwierdzono najwyższą glikemię podczas przyjęcia - 15,2 mmol/l (273,6 mg/dl). Najniższą glikemię wynoszącą 5,9 mmol/l (105,7 mg/dl) zaobserwowano w grupie osób bez zaburzeń węglowodanowych (III). W grupie chorych na cukrzycę AG wynosiła 12,3 mmol/l (221,1 mg/dl) i różniła się istotnie w porównaniu z grupą II (p < 0,0001) i III (p < 0,0001). Największy odsetek zgonów wewnątrzszpitalnych (3,7%) odnotowano w grupie III. Był on statystycznie wyższy od stwierdzanego u chorych na cukrzycę (2,6%, p < 0,05). Spośród 870 badanych zmarło 223 pacjentów: 94 (42%) z grupy I, 20 (9%) z grupy II i 109 (49%) z III. Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności po 2 latach od wypisu w poszczególnych grupach. WNIOSKI. Nie stwierdzono zależności między AG a śmiertelnością wewnątrzszpitalną i 2-letnią wśród chorych hospitalizowanych z przyczyn innych niż nagłe stany zagrożenia życia.INTRODUCTION. Carbohydrate metabolism disorders are important risk factors of atherosclerosis development. Patients with admission hyperglycemia (AG), irrespective of diabetes coexistence, have a higher inhospital mortality rate in comparison to people with normal glucose level. Nowadays there are few papers refer to admission glucose effect on mortality in patients hospitalized due to other reasons than acute life-threatening conditions. MATERIAL AND METHODS. The study group consisted with 4944 patients admitted to the Endocrinology and Diabetology Department CM UMK in Bydgoszcz. Analyzed people were divided into 3 groups according to presence or absence of the glucose metabolism disorders. The effect of admission glycemia on inhospital and 2 years mortality was evaluated. RESULTS. In patients with newly diagnosed glucose metabolism disorders (group II) the highest AG - 15.2 mmol/l (273.6 mg/dl) was found. The lowest value of AG - 5.9 mmol/l (105.7 mg/dl) was observed in people without metabolic disorders (III). In patients with diabetes AG was 12.3 mmol/l (221.1 mg/dl) and was significantly different in comparison to groups II (p < 0.0001) and III (p < 0.0001). The highest percent of inhospital death (3.7%) was in III group. It was significantly higher than in patients with diabetes (I) (2.6%, p < 0.05). Among 870 examined patient 223 died: 94 (42%) in I group, 20 (9%) in II group and 109 (49%) in III group. After 2 years from the discharge there were no significantly differences in mortality rate between groups. CONCLUSION. There was no correlation between admission glycemia and inhospital and long-term mortality in patients without acute life-threatening conditions

Stress hyperglycaemia in patients with first myocardial infarction

Objective: To investigate the incidence of stress hyperglycaemia at first acute myocardial infarction (MI) with ST-segment elevation, occurrence of stress hyperglycaemia as a manifestation of previously undiagnosed abnormal glucose tolerance (AGT), and its relation to stress hormone levels. Materials and methods: The population of this prospective cohort study consisted of 243 patients. On admission glucose, adrenaline, noradrenaline and cortisol levels were measured. Patients without previously diagnosed diabetes (n = 204) underwent an oral glucose tolerance test on day 3 of hospitalisation and 3 months after discharge. Results: Abnormal glucose tolerance at day 3 was observed in 92 (45.1%) patients without a previous diagnosis of diabetes mellitus and resolved after 3 months in 46 (50.0%) patients (p < 0.0001). Stress hyperglycaemia, defined as admission glycaemia ‡ 11.1 mmol ⁄ l, affected 34 (14.0%) study participants: 28 (54.9%) patients with diabetes vs. 3 (8.8%) subjects with newly detected impaired glucose intolerance (p < 0.00001) and 1 (2.2%) person with AGT at day 3 (p < 0.000001). Multivariable analysis identified elevated glycated haemoglobin (HbA1c; p < 0.0000001), anterior MI (p < 0.05) and high admission cortisol concentration (p < 0.001), but not catecholamines, as independent predictors of stress hyperglycaemia. The receiver operating characteristic curve analysis revealed the optimal cut-off values of 8.2% for HbA1c and 47.7 lg ⁄ dl for admission cortisol with very good and sufficient diagnostic accuracies respectively. Conclusions: Newly detected AGT in patients with a first MI is transient in 50% of cases. Stress hyperglycaemia is a common finding in patients with a first MI with ST-segment elevation and diabetes mellitus, but is rarely observed in individuals with impaired glucose tolerance or transient AGT diagnosed during the acute phase of MI. The risk factors of stress hyperglycaemia occurrence include elevated HbA1c, anterior MI and high admission cortisol concentration

The assessment of the implementation of the Polish Diabetes Association recommendations in the scope of metabolic control in patients with diabetes treated in endocrinological-diabetological outpatient clinic

WSTĘP. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) określają docelowe wartości w terapii cukrzycy dotyczące ciśnienia tętniczego, gospodarki węglowodanowej i lipidowej. Celem pracy jest ocena realizacji tych zaleceń u chorych na cukrzycę leczonych w Przyklinicznej Poradni Endokrynologiczno-Diabetologicznej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 w Bydgoszczy. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano dokumentację losowo wybranych 313 pacjentów (151 mężczyzn i 162 kobiet chorych na: cukrzycę typu 1 &#8212; 21,4%, cukrzycę typu 2 &#8212; 75,4%, inne typy cukrzycy &#8212; 3,2%) leczonych w 2007 roku w Poradni. Średni wiek pacjentów wynosił 60,2 &#177; 15,3 roku, czas trwania cukrzycy &#8212; 11 &#177; 8 lat, BMI &#8212; 28,4 &#177; 7,9 kg/m2. Analizowano wartość skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego, odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu frakcji HDL, LDL i triglicerydów. Obliczano średnie wartości wymienionych parametrów oraz odsetek osób, które osiągnęły docelowe wartości według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok. WYNIKI. Średnie wartości ocenianych parametrów oraz odsetek osób osiągających docelowe wartości, według zaleceń PTD na 2007 rok (w nawiasie), to: ciśnienie skurczowe 136 &#177; 19 mm Hg (35,3%), rozkurczowe 79 &#177; 10 mm Hg (44,5%), HbA1c 7,5 &#177; 1,6% (32,2%), cholesterol całkowity 184,2 &#177; 38,6 mg/dl (43,5%), HDL 49,3 &#177; 15,2 mg/dl (58,5% mężczyzn i 67,3% kobiet), LDL 105,5 &#177; 29,3 mg/dl (39,8%), triglicerydy 136,8 &#177; 75,3 mg/dl (69,8%). Docelową wartość HbA1c według zaleceń PTD na 2009 rok osiągnęło 17,4% chorych na cukrzycę typu 1, 58% chorych na cukrzycę typu 2 trwającą < 5 lat i 52,6% chorych na cukrzycę typu 2 trwającą &#8805; 5 lat. Złożony cel terapeutyczny według zaleceń PTD na 2007 i 2009 rok osiągnęło 4,9% pacjentów. WNIOSKI. Uzyskane przez autorów niniejszej pracy wyniki wskazują na niedostateczną kontrolę metaboliczną u chorych na cukrzycę pozostających pod opieką specjalistyczną. Sugerują one potrzebę poprawy jakości opieki diabetologicznej w poradniach specjalistycznych. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160&#8211;166)INTRODUCTION. In the Polish Diabetes Association (PDA) recommendations treatment targets in the scope of blood pressure, glycemic control and lipids are defined. The aim of the study was to assess the implementation of these recommendations in patients with diabetes treated in endocrinologicaldiabetological outpatient clinic. MATERIAL AND METHODS. We analyzed randomly chosen sample of 313 records of patients (151 men and 162 women; 21.4% with type 1 diabetes, 75.4% with type 2 diabetes, 3.2% with other types), treated in Endocrinological-Diabetological Outpatient Clinic in University Hospital in Bydgoszcz in 2007 year. Mean age of patients was 60.2 &#177; 15.3 years, diabetes duration 11 &#177; 8 years, BMI 28.4 &#177; 7.9 kg/m2. We analyzed systolic and diastolic blood pressure, HbA1c levels, triglicerydes, total cholesterol and HDL and LDL cholesterol concentrations. RESULTS. Mean values of examined parameters and the percentage of subjects achieving therapeutic goals according to PDA recommendations in 2007 (in brackets) are: systolic blood pressure 136 &#177; 19 mm Hg (35.3%), diastolic blood pressure 79 &#177; 10 mm Hg (44.5%), HbA1c 7.5 &#177; 1.6% (32.2%), total cholesterol 184.2 &#177; 38.6 mg/dL (43.5%), HDL 49.3 &#177; 15.2 mg/dL (58.5% men and 67.3% women), LDL 105.5 &#177; 29.3 mg/dL (39.8%), triglicerydes 136.8 &#177; 75.3 mg/dL (69.8%). HbA1c target recommended by PDA in 2009 year, was achieved by 17.4% of patients with type 1 diabetes, 58% of subjects with type 2 and diabetes duration < 5 years and by 52.6% of subjects with type 2 and diabetes duration &#8805; 5 years. CONCLUSIONS. Our results confirm insufficient metabolic control in patients with diabetes treated in specialist care. These results indicate the need of improvement of quality of care for patients with diabetes. (Diabet. Prakt. 2010; 11, 5: 160&#8211;166

Value of oral glucose tolerance test in the acute phase of myocardial infarction

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>Although European guidelines advise oral glucose tolerance test (OGTT) in patients with acute myocardial infarction (AMI) before or shortly after hospital discharge, data supporting this recommendation are inconclusive. We aimed to analyze whether disturbances in glucose metabolism diagnosed before hospital discharge in AMI patients represents a latent pre-existing condition or rather temporary finding. Additionally, we planned to investigate the value of pre-selected glycemic control parameters as predictors of long-term glucometabolic state.</p> <p>Methods</p> <p>We assessed admission glycemia, glycated hemoglobin, mean blood glucose concentration on days 1 and 2 in 200 patients with a first AMI but without overt disturbances of glucose metabolism. We also performed OGTT at discharge and 3 months after discharge.</p> <p>Results</p> <p>The prevalence of disturbances in glucose metabolism (as assessed by OGTT) at 3 months was significantly lower than at discharge (29% <it>vs</it>. 48%, p = 0.0001). Disturbances in glucose metabolism were not confirmed in 63% of patients with impaired glucose tolerance and in 36% of patients with diabetes mellitus diagnosed during the acute phase of AMI. Age >77 years, glucose ≥12.06 mmol/l at 120 minutes during OGTT before discharge and mean blood glucose level on day 2 >7.5 mmol/l were identified as independent predictors of disturbances in glucose metabolism at the 3-month follow-up.</p> <p>Conclusions</p> <p>Disturbances in glucose metabolism observed in patients with a first AMI are predominantly transient. Elderly age, high plasma glucose concentration at 120 minutes during OGTT at discharge and elevated mean blood glucose level on day 2 were associated with sustained disturbances in glucose metabolism.</p

Wrażliwość odruchów baroreceptorów tętniczych u chorych na cukrzycę typu 1 w zależności od obecności neuropatii autonomicznej sercowo-naczyniowej

Introduction: The clinical usefulness of baroreflex sensitivity (BRS) in the early detection of autonomic dysfunction in patients with diabetes is not well established. The aim of the study was the evaluation of BRS in subjects with type 1 diabetes with and without cardiovascular autonomic neuropathy (CAN). Material and methods: The group examined consisted of 39 patients with type 1 diabetes (mean age 30.5 &#177; 8.8 years; diabetes duration 12.1 &#177; 6.9 years; BMI 23.7 &#177; 2.8 kg/m2; HbA1c 7.6 &#177; 1.9%). The control group consisted of 18 sex and age-matched healthy adults. Blood pressure, heart rate and chest respiratory movements were monitored continuously by non-invasive means (Portapres). In order to recognise CAN standard Ewing tests were performed. BRS was assessed in the lying (L-BRS) and standing (S-BRS) positions by the frequency domain technique. Results: Ten patients (25.6%) had CAN (the CAN(+) group). In the CAN(+) group BRS was significantly lower than in the CAN(-) group in the lying and standing positions (respectively L-BRS 4.4 &#177; 2.1 vs. 10.0 &#177; 4.9 ms/mm Hg; p < 0.05; S-BRS 3.3 &#177; 1.6 vs. 7.0 &#177; 2.2 ms/mm Hg p < 0.001). BRS did not differ significantly between the CAN(-) and control group (respectively L-BRS 10.0 &#177; 4.9 vs. 13.1 &#177; 5.5 ms/mm Hg p = NS; S-BRS 7.0 &#177; 2.2 vs. 7.9 &#177; 4.0 ms/mm Hg p = NS). Conclusions: BRS differentiated well the subjects with CAN from the group without CAN. However, the study did not enable us to confirm the value of BRS in the early detection of autonomic dysfunction among patients with type 1 diabetes who showed no abnormalities in standard cardiovascular tests. (Pol J Endocrinol 2008; 59 (5): 398-402)Wstęp: Przydatność kliniczna oceny wrażliwości odruchu z baroreceptorów tętniczych (BRS, baroreflex sensitivity) we wczesnym rozpoznawaniu dysfunkcji układu autonomicznego u chorych z cukrzycą nie jest do końca ustalona. Celem pracy była ocena BRS w grupie chorych z cukrzycą typu 1 w zależności od obecności neuropatii autonomicznej sercowo-naczyniowej (CAN) rozpoznanej na podstawie klasycznych testów sercowo-naczyniowych. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 39 chorych z cukrzycą typu 1 (śr. wiek 30,5 &#177; 8,8 lat; czas trwania cukrzycy 12,1 &#177; 6,9 lat; BMI 23,7 &#177; 2,8 kg/m2; HbA1c 7,6 &#177; 1,9%). Grupę kontrolną stanowiło 18 zdrowych osób dobranych pod względem płci i wieku. W badaniu wykorzystano nieinwazyjny ciągły pomiar ciśnienia tętniczego (Portapress) z równoczesną rejestracją EKG i ruchów oddechowych klatki piersiowej. W celu rozpoznania neuropatii sercowo-naczyniowej przeprowadzono testy Ewinga. Wrażliwość odruchu baroreceptorów obliczono metodą analizy widmowej, w pozycji leżącej (L-BRS) i stojącej (S-BRS). Wyniki: Neuropatię autonomiczną sercowo-naczyniową rozpoznano u 25,6% chorych z cukrzycą typu 1 (grupa CAN(+)). Osoby te charakteryzowały się istotnie niższymi wartościami L-BRS i S-BRS w porównaniu z chorymi bez CAN (grupa CAN(-) (odpowiednio: L-BRS 4,4 &#177; 2,1 vs. 10,0 &#177; 4,9 ms/mm Hg, p < 0,05; S-BRS 3,3 &#177; 1,6 vs. 7,0 &#177; 2,2 ms/mm Hg, p < 0,001). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w BRS w grupie CAN(-) i w grupie kontrolnej (odpowiednio: L-BRS 10,0 &#177; 4,9 vs. 13,1 &#177; 5,5 ms/mm Hg, p = NS; S-BRS 7,0 &#177; 2,2 vs. 7,9 &#177; 4,0 ms/mm Hg, p = NS). Wnioski: Wrażliwość odruchu baroreceptorów różnicowała dobrze chorych z cukrzycą i CAN od chorych bez tego powikłania. W badaniu nie potwierdzono jednak znaczenia oceny BRS we wczesnym wykrywaniu zaburzeń w funkcjonowaniu układu autonomicznego serca u chorych z cukrzycą typu 1 i prawidłowymi wynikami klasycznych testów sercowo-naczyniowych. (Endokrynol Pol 2008; 59 (5): 398-402

An evaluation of visfatin levels in obese subjects

Introduction: Visfatin is a protein secreted by adipose tissue, which shows insulin mimetic properties. The role of visfatin in the development of obesity, diabetes mellitus, and metabolic syndrome continues to raise controversy. The aim of the study was to evaluate visfatin levels and to attempt to establish the relationship between visfatin and selected anthropometric and biochemical parameters in obese individuals. Material and methods: The study included 68 obese subjects (15 men and 53 women) aged 37.8 &#177; 13.2 years with body mass index (BMI) values of 39.4 &#177; 6.4 kg/m2 without a previous diagnosis of abnormal glucose metabolism. The control group comprised 30 healthy nonobese volunteers (6 men and 24 women) with normal glucose metabolism, aged 38.2 &#177; 14.9 years with BMI values of 22.8 &#177; 3.0 kg/m2. Results: We found significantly higher visfatin levels in the obese subjects compared to the control group (median visfatin level of 39.6 v. 17.3 ng/ml, p = 0.0006). In the obese group there was a statistically significant negative correlation between visfatin levels and age (r = -0.26, p = 0.034), waist-to-hip ratio (WHR) (r = -0.28, p = 0.031) and glycated haemoglobin (HbA1c) (r = -0.36, p = 0.0037). No statistically significant correlations were found between visfatin levels and the remaining parameters under study. In the control group, visfatin levels did not show any significant correlation with any of the parameters under study. Conclusions: We found elevated levels of visfatin in obese subjects, which did not correlate with the majority of anthropometric parameters with the exception of WHR (negative correlation). This correlation may suggest that elevated visfatin levels are associated with the distribution of adipose tissue characteristic of gynoid rather than visceral obesity. In the group of obese subjects, visfatin levels decreased with age and glycated haemoglobin levels. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (2): 169-173)Wstęp: Wisfatyna jest białkiem wydzielanym przez tkankę tłuszczową , które wykazuje działanie insulinomimetyczne. Rola wisfatyny w rozwoju otyłości, cukrzycy i zespołu metabolicznego jest nadal kontrowersyjna. Celem pracy była ocena stężenia wisfatyny i próba znalezienia związku między wisfatyną a wybranymi parametrami antropometrycznymi i biochemicznymi u osób otyłych. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 68 osób z otyłością (53 kobiety i 15 mężczyzn) w wieku 37,8 &#177; 13,2 lat, o wskaźniku masy ciała (BMI, body mass index) 39,4 &#177; 6,4 kg/m2 bez rozpoznawanych dotychczas zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Grupę kontrolną stanowiło 30 zdrowych ochotników (24 kobiety i 6 mężczyzn), bez otyłości i zaburzeń gospodarki węglowodanowej, w wieku 38,2 &#177; 14,9 lat, o BMI 22,8 &#177; 3,0 kg/m2. Wyniki: U osób otyłych stwierdzono istotnie wyższe stężenie wisfatyny w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej (średnie stężenie wisfatyny wyrażone jako mediana odpowiednio 39,6 v. 17,3 ng/ml; p = 0,0006). W grupie osób otyłych stwierdzono istotną statystycznie ujemną korelację między stężeniem wisfatyny a wiekiem (r = -0,26; p = 0,034), stosunkiem obwodu talii do obwodu bioder (WHR, waistto-hip ratio) (r = -0,28; p = 0,031) i odsetkiem hemoglobiny glikowanej (HbA1c) (r = -0,36; p = 0,0037). Nie stwierdzono istotnych statystycznie korelacji z pozostałymi ocenianymi parametrami. W grupie kontrolnej stężenie wisfatyny nie korelowało istotnie z żadnym z ocenianych parametrów. Wnioski: U osób otyłych stwierdzono podwyższone stężenie wisfatyny, które nie korelowało z większością parametrów antropometrycznych, poza WHR (korelacja ujemna). Stwierdzona korelacja może sugerować, że podwyższone stężenia wisfatyny wiążą się raczej z rozkładem tkanki tłuszczowej typowym dla otyłości typu gynoidalnego, a nie dla otyłości trzewnej. W badanej przez autorów pracy grupie osób otyłych stężenie wisfatyny malało z wiekiem i wraz ze wzrostem stężenia hemoglobiny glikowanej. (Endokrynol Pol 2010; 61 (2): 169-173

The effect of selected factors on lipid disorders in the obese

WSTĘP. W krajach rozwiniętych nadwaga i otyłość dotyczą ponad 50% populacji. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu wybranych czynników na występowanie zaburzeń lipidowych u chorych z nadmierną masą ciała. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano grupę 97 chorych w wieku 18&#8211;55 lat hospitalizowanych w celu diagnostyki otyłości. Z badania wykluczono pacjentów palących tytoń, przyjmujących leki lub cierpiących na schorzenia wpływające na gospodarkę lipidową. Oceniano wskaźnik masy ciała (BMI, body mass index) oraz stężenia cholesterolu całkowitego (TC, total cholesterol), cholesterolu frakcji LDL (LDL, low-density lipoprotein), cholesterolu frakcji HDL (HDL, high-density lipoprotein) oraz triglicerydów (TG, triglycerides) w zależności od wieku, płci, ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz występowania zaburzeń gospodarki węglowodanowej. WYNIKI. W badanej populacji kobiety charakteryzowały się znamiennie wyższym BMI w stosunku do mężczyzn (40,6 &#177; 9,2 vs. 35,7 &#177; 6,7 kg/m2, p < 0,01). Nie stwierdzono różnic w parametrach gospodarki lipidowej między chorymi z otyłością i otyłością olbrzymią (BMI > 40 kg/m2). Istotnie wyższe wartości TG stwierdzono u osób w wieku 35&#8211;55 lat w porównaniu z grupą 18&#8211;34 lat (281,6 &#177; 336,1 vs. 169,2 &#177; 118,1 mg/dl; p < 0,05) oraz u chorych na cukrzycę, w porównaniu z osobami bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej (309,9 &#177; 310,9 vs. 222,7 &#177; 309,9; p < 0,01). Pozostałe oceniane czynniki nie wpływały na parametry gospodarki lipidowej. Natomiast pacjenci ze średnim ciśnieniem rozkurczowym powyżej 90 mm Hg w stosunku do osób z ciśnieniem poniżej 90 mm Hg charakteryzowali się znamiennie wyższym BMI (42,1 &#177; 8,4 vs. 37,9 &#177; 8,7 kg/m2, p < 0,05). WNIOSKI. W badanej grupie, u chorych do 55. roku życia z nadmierną masą ciała, stopień otyłości, płeć i ciśnienie tętnicze nie wpływały na parametry gospodarki lipidowej. Jedynie wiek ma związek ze wzrostem triglicerydów. Natomiast stopień otyłości dodatnio koreluje z rozkurczowym ciśnieniem tętniczym.INTRODUCTION. Overweight or obesity effect over 50% of population in developed countries. The aim of the study was to evaluate the effect of selected factors on lipid disorders in obese patients. MATERIAL AND METHODS. A group of 97 overweight and obese patients, aged 18-55, was analyzed. Patients taking cigarettes, medicaments or suffering from diseases influencing lipid metabolism were excluded. BMI, levels of TC-cholesterol, LDL-cholesterol, HDL-cholesterol and triglycerides (TG) were estimated depending on age, gender, systolic blood pressure, diastolic blood pressure and the carbohydrate metabolism disorders. RESULTS. BMI was significantly higher in women compared to men in the analyzed population (40,6 &#177; 9,2 vs. 35,7 &#177; 6,7 kg/m2, p < 0,01). There were no important differences in lipid metabolism parameters between the obese and highly obese patients (BMI > 40 kg/m2). Significantly higher TG values were observed in the people aged 35-55 in comparison to the younger ones - 18-34 years old, (281,6 &#177; 336,1 vs. 169,2 &#177; 118,1 mg/dl; p < 0,05) and also in the diabetic patients compared to the people without carbohydrate metabolism disorders (309,9 &#177; 310,9 vs. 222,7 &#177; 309,9; p < 0,01). The other lipid metabolism parameters did not differ between the analyzed groups. Significantly higher BMI was observed in patients with the diastolic blood pressure > 90 mm Hg in comparison to the patients with the diastolic blood pressure < 90 mm Hg (42,1 &#177; 8,4 vs. 37,9 &#177; 8,7 kg/m2; p < 0,05). CONCLUSIONS. In the studied group, the level of obesity, gender and arterial blood pressure do not influence lipid metabolism in overweight patients up to 55 years old. Only the TG level depended on age. Whereas the level of obesity positively correlates with diastolic blood pressure

Occurrence and predictors of left ventricular systolic dysfunction at hospital discharge and in long−term follow−up after acute myocardial infarction treated with primary percutaneous coronary intervention

Background: Post-ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) left ventricular systolic dysfunction (LVSD) has been identified as an important marker of poor prognosis. Aim: To assess the prevalence and course of LVSD at hospital discharge and in long-term follow-up in STEMI patients treated with primary percutaneous coronary intervention (pPCI). Methods: We enrolled 205 patients (157 male, 48 female) with a first STEMI. Echocardiography was performed before hospital discharge and 12 months after STEMI. Left ventricular systolic function (LVSF) parameters were assessed: left ventricular ejection fraction (LVEF), wall motion score index (WMSI), and average peak systolic mitral annular velocity (S’) by tissue Doppler echocardiography (TDE). B-type natriuretic peptide plasma concentration was measured at admission (BNPadmission) and at discharge (BNPdischarge). Results: We found moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. Significant global LVSD (LVEF £ 40%) was observed in 34% of patients at discharge, and 21% after 12 months (p < 0.001). Significant regional LVSD (WMSI ≥ 1.7) after 12 months was less frequent than at discharge (21% vs 33%; p < 0.001). More patients had significant longitudinal LVSD (S’ £ 6.0 cm/s) after 12 months compared to discharge (28% vs 23%; p < 0.001). Severe global LVSD (LVEF £ 30%) was rare. Univariate logistic regression analysis revealed the predictors of significant global LVSD at 12 months after STEMI to be: anterior location of STEMI; pre-discharge echocardiographic parameters of LVSF and left ventricle size and mass; prepPCI angiographic indices; ratio of the difference of BNPdischarge and BNPadmission to BNPadmission expressed as % (BNPdelta %); time from onset of pain to balloon, and the use of abciximab. Multivariate logistic regression analysis found independent predictors of significant global LVSD at 12 months to be: BNPdelta % and LVEF at discharge with optimal cut-off values of 728.2% for BNPdelta % and 37% for LVEF. Conclusions: Patients with a first STEMI treated with pPCI present moderate LVSD, both at hospital discharge and after 12 months. In long-term follow-up, we found an improvement in global LVSF, and, albeit a smaller, improvement in regional LVSF. No improvement in longitudinal LVSF was observed. The increase of BNP during hospitalisation, and LVEF at discharge, are independent predictors of significant global LVSD at 12 months after a first STEMI treated with pPCI. Pre-discharge peak systolic mitral annular velocity obtained by TDE may be useful in predicting LVEF in long-term follow-up in this group of patients

Improving the quality of life of the blind patients suffering from diabetes by education

WSTĘP. Edukacja niewidomych i słabowidzących chorych na cukrzycę jest jedną z form ich rehabilitacji, umożliwiającą uniezależnienie od otoczenia. MATERIAŁ I METODY. Analizie poddano 12 pacjentów, członków Polskiego Związku Niewidomych (42% stanowiły kobiety, 58% mężczyźni), w wieku 42-76 lat (średnia 58,9 &plusmn; 11,2 roku), u których czas trwania choroby wynosił 5&#8211;34 lat (średnio 17,6 &plusmn; 8,4 roku). Insulinoterapię stosowano u 9 chorych, doustne leki hipoglikemizujące &#8212; u 3 osób. Badanie wstępne oraz wykonane po 3 miesiącach obejmowało: pomiar masy ciała, glikemii na czczo (FBG, fasting blood glucose), glikemii poposiłkowej (PPBG, postprandial blood glucose), stężenia hemoglobiny glikowanej (HbA1c) i ocenę częstości hipoglikemii, poziomu wiedzy pacjentów o cukrzycy na podstawie testu 14 pytań, ocenę zachowań zdrowotnych i stanu rehabilitacji z wykorzystaniem skali dotyczącej wykonywania 70 codziennych czynności. Ponadto przeprowadzono szkolenia diabetologiczne &#8212; grupowe i indywidualne. WYNIKI. Po 3 miesiącach edukacji poziom wiedzy chorych wzrósł (ze średniej wyrażonej punktacją uzyskanę w teście, równą 46,7 &plusmn; 9,9 do 66,4 &plusmn; 4,5 punktów, p < 0,01, przy maksymalnej liczbie punktów = 70). Zarówno glikemia na czczo, glikemia poposiłkowa, jak i stężenie HbA1c nie różniły się istotnie przed badaniem i po nim (FBG = 151,8 &plusmn; 52,6 mg/dl vs. 147,0 &plusmn; 50,3 mg/dl, PPBG = 170,5 &plusmn; 57,2 mg/dl vs. 164,7 &plusmn; 52,4 mg/dl, HbA1c = 8,0 &plusmn; 1,4% vs. 8,3 &plusmn; 1,6%). Po 3 miesiącach badania zaobserwowano korzystne zmiany w zachowaniach zdrowotnych. Poprawę stanu rehabilitacji uzyskano u 82% badanych chorych. WNIOSKI. Przeprowadzone szkolenie diabetologiczne słabowidzących i niewidomych chorych na cukrzycę poprawiło poziom ich wiedzy o cukrzycy. U większości badanych zaobserwowano korzystne zmiany w zachowaniach zdrowotnych oraz poprawę stanu rehabilitacji. Wskaźniki kontroli metabolicznej cukrzycy nie zmieniły się znacząco podczas obserwacji.INTRODUCTION. Educating blind diabetics is one of the ways of rehabilitation which enables the patients to function by themselves. MATERIAL AND METHODS. The analysis surrendered twelve patients adherent to Polish Association of the Blind (42% females, 58% males) aged from 42-76 years (average 58.9 &plusmn; 11.2). The duration of illness varied from 5 to 34 years (average 17.6 &plusmn; 8.4), insuline injections were administered to nine patients, and oral hypoglicemic medicine &#8212; to three ones. The initial and after three months examination included: body mass measurement, fasting blood glucose (FPG), postprandial blood glucose (PPBG), glycosylated haemoglobin (HbA1c), frequency of hypoglycaemia, patients&#8217; knowledge about diabetes (basing on 14-points test), estimation of a state of rehabilitation &#8212; concerning 70 everyday life activities. Group and individual diabetic training has been carried out. RESULTS. After three month of education, the patients&#8217; knowledge increased from average 46.7 &plusmn; 9.9 points from the test to 66.4 &plusmn; 4.5, P < 0.01, (at maximum number of points = 70). The metabolic control of diabetes has not changed considerably before and after the examination (FBG 151.8 &plusmn; &plusmn; 52.6 mg/dl vs 147.0 &plusmn; 50.3 mg/dl, PPBG 170.5 &plusmn; 57.2 mg/dl vs 164.7 &plusmn; 52.4 mg/dl, HbA1c 8.0 &plusmn; 1.4% vs 8.3 &plusmn; 1.6%). After three month of investigation, the profitable changes in patients lifestyle and state of rehabilitation has been acquired in 82% of the patients. CONCLUSIONS. Diabetic training of blind patients improved their lifestyle and state of rehabilitation. The index of metabolic control of diabetes has not changed considerably during that time