An experimental approach to group growth:When boundaries between performers and observers are breached

Hoe groeien groepen? Hoewel er veel literatuur is over het ontwikkelen van saamhorigheid onder actieve leden van de groep, is er, voor zover bij ons bekend, geen empirisch onderzoek naar de manier waarop groepen groeien. Toch zijn er veel situaties waarin de acties van een kleine groep interacterende individuen omstanders sociaal lijken te beïnvloeden. Denk bijvoorbeeld aan een protest op straat, een concert, een voorstelling of een sportcompetitie. In al deze voorbeelden kan publiek zich psychologisch laten meeslepen in de acties van de betreffende groep (demonstranten, artiesten, atleten). Het lijkt erop dat wanneer een groep in staat is om een gevoel van saamhorigheid uit te drukken, solidariteit kan worden overgedragen van actieve groepsleden naar “passieve” waarnemers. We onderzochten de psychologische processen die aan dit fenomeen ten grondslag liggen. We richtten ons specifiek op hoe fysieke interactie (bijvoorbeeld dans) binnen een actieve groep solidariteit kan uitstralen en hoe dit op zijn beurt de ontwikkeling van een relatie tussen waarnemer en groep kan beïnvloeden. Onze verwachting was, en het onderzoek bevestigde dit, dat men geen interactie met de betreffende groep hoeft te hebben om verbondenheid of betrokkenheid te ervaren. Deze bevindingen dragen bij aan het begrip van hoe groepsgrenzen kunnen verschuiven van een actieve groep, naar individuen die objectief gezien buitenstaanders zijn. Het blootleggen van de sociaal-psychologische mechanismen die ten grondslag liggen aan dergelijke processen van groepsuitbreiding, biedt inzicht in de sociale functie van groepsactiviteiten die groepsbinding lijken te faciliteren, zoals collectieve rituelen, podiumkunsten, festivals, sport, enzovoort

Uniform and Complementary Social Interaction:Distinct Pathways to Solidarity

We examine how different forms of co-action give rise to feelings of solidarity. We propose that (a) coordinated action elicits a sense of solidarity, and (b) the process through which such solidarity emerges differs for different forms of co-action. We suggest that whether solidarity within groups emerges from uniform action (e.g. synchronizing, as when people speak in unison) or from more complementary forms of action (e.g. alternating, when speaking in turns) has important consequences for the emergent position of individuals within the group. Uniform action relies on commonality, leaving little scope for individuality. In complementary action each individual makes a distinctive contribution to the group, thereby increasing a sense of personal value to the group, which should contribute to the emergence of solidarity. The predictions receive support from five studies, in which we study groups in laboratory and field settings. Results show that both complementary and uniform co-action increase a sense of solidarity compared to control conditions. However, in the complementary action condition, but not in the uniform action (or synchrony) condition, the effect on feelings of solidarity is mediated by a sense of personal value to the group