A comparison of twice-daily exenatide and biphasic insulin aspart in patients with type 2 diabetes who were suboptimally controlled with sulfonylurea and metformin: a non-inferiority study

WSTĘP. Celem opisanego w niniejszym artykule, trwającego 52 tygodnie otwartego badania klinicznego typu non-inferiority (sprawdzenie, czy badany lek spełnia warunek nie mniejszej skuteczności) było porównanie bezpieczeństwa i skuteczności eksenatydu (leku stymulującego efekt inkretynowy) oraz dwufazowej insuliny aspart. MATERIAŁ I METODY. Pacjentów uprzednio leczonych metforminą i pochodnymi sulfonylomocznika losowo przydzielano do grupy, w której stosowano eksenatyd (n = 253; 5 &#956;g 2 x d. przez 4 tygodnie, następnie 10 &#956;g 2 x d.) lub do grupy leczonej dwufazową insuliną aspart (n = 248; 2 x d. w dawkach odpowiednich do uzyskania optymalnej kontroli glikemii). W czasie trwania badania wszyscy pacjenci kontynuowali przyjmowanie metforminy i pochodnych sulfonylomocznika. WYNIKI. Kontrola glikemii w trakcie leczenia eksenatydem nie była gorsza od wartości stwierdzanych w grupie otrzymującej dwufazową insulinę aspart [wartość średnia &#177; SEM; zmiana stężenia HbA1c: eksenatyd -1,04 &#177; 0,07%, dwufazowa insulina aspart -0,89 &#177; 0,06%: różnica -0,15% (95% CI: -0,32 do 0,01)]. U pacjentów przyjmujących eksenatyd stwier dzano spadek masy ciała, natomiast w grupie leczonej dwufazową insuliną aspart odnotowywano przyrosty masy ciała [różnica między grupami: -5,4 kg (95% CI: -5,9 do -5,0]. Oba schematy leczenia przyczyniły się do zmniejszenia wartości glikemii na czczo (eksenatyd: -1,8 &#177; 0,2 mmol/l, p < 0,002; dwufazowa insulina aspart: -1,7 &#177; 0,2 mmol/l, p < 0,001). Większą redukcję poposiłkowych wahań glikemii rano (p < 0,001), w południe (p < 0,001) i wieczorem (p < 0,001) odnotowano wśród pacjentów leczonych eksenatydem. Odsetek pacjentów, którzy wycofali się z leczenia, wyniósł w grupie eksenatydu 21,3% (54/253), a w grupie leczonej dwufazową insuliną aspart - 10,1% (25/248). W pierwszej z wymienionych grup najczęściej występującym działaniem niepożądanym leczenia były nudności (częstość występowania: 33%; była to przyczyna zaprzestania leczenia u 3,5% pacjentów). WNIOSKI/INTERPRETACJA. Leczenie eksenatydem powodowało obniżenie stężenia HbA1c w podobnym stopniu jak zastosowanie dwufazowej insuliny aspart, ale zapewniało lepszą kontrolę glikemii po posiłkach. Postępowanie takie może więc się stać alternatywą w leczeniu cukrzycy typu 2. Stosowanie dwufazowej insuliny aspart wiązało się w badanej grupie z przyrostem masy ciała, ale także z mniejszą częstością występowania działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego. Wprawdzie dostępność leków hipoglikemicznych powodujących chudnięcie można uznać za istotną zaletę (w leczeniu cukrzycy typu 2), jednak odległe skutki postępującego spadku masy ciała, obserwowanego u osób leczonych eksenatydem, wymagają przeprowadzenia dalszych badań.AIMS/HYPOTHESIS. The aim of this 52-week, openlabel, noninferiority trial was to compare the safety and efficacy of exenatide (an incretin mimetic) with that of biphasic insulin aspart. MATERIALS AND METHODS. Patients on metformin and a sulfonylurea were randomised to exenatide (n = 253; 5 &#956;g twice daily for 4 weeks, 10 &#956;g thereafter) or biphasic insulin aspart (n = 248; twice-daily doses titrated for optimal glucose control), while continuing with metformin and sulfonylurea treatment. RESULTS. Glycaemic control achieved with exenatide exenatide was non-inferior to that achieved with biphasic insulin aspart [mean &#177; SEM, HbA1c change: exenatide -1.04 &#177; 0.07%, biphasic insulin aspart -0.89 &#177; 0.06%; difference -0.15% (95% CI -0.32 to 0.01)]. Exenatide-treated patients lost weight, while patients treated with biphasic insulin aspart gained weight [betweengroup difference -5.4 kg (95% CI -5.9 to -5.0)]. Both treatments reduced fasting serum glucose (exenatide -1.8 &#177; 0.2 mmol/l; p < 0.001; biphasic insulin aspart -1.7 &#177; 0.2 mmol/l; p < 0.001). Greater reductions in postprandial glucose excursions following morning (p < 0.001), midday (p = 0.002) and evening meals (p < 0.001) were observed with exenatide. The withdrawal rate was 21.3% (54/253) for exenatide and 10.1% (25/248) for biphasic insulin aspart. Nausea (33% incidence, 3.5% discontinuation) was the most common adverse event observed with exenatide. CONCLUSIONS/INTERPRETATION. Exenatide treatment resulted in HbA1c reduction similar to biphasic insulin aspart and provided better postprandial glycaemic control, making it a potential alternative for the treatment of type 2 diabetes. Treatment with biphasic insulin aspart was associated with weight gain and lower risk of adverse gastrointestinal events. Although the availability of glucose-lowering agents associated with weight reduction may be considered a therapeutic advance, the long-term implications of progressive weight reduction observed with exenatide have yet to be defined

Patient-reported outcomes in a trial of exenatide and insulin glargine for the treatment of type 2 diabetes

BACKGROUND: Patient-reported measures can be used to examine whether drug differences other than clinical efficacy have an impact on outcomes that may be important to patients. Although exenatide and insulin glargine appear to have similar efficacy for treatment of type 2 diabetes, there are several differences between the two treatments that could influence outcomes from the patient's perspective. The purpose of the current study was to examine whether the two drugs were comparable as assessed by patient-reported outcomes using data from a clinical trial in which these injectable medications were added to pre-existing oral treatment regimens. METHODS: Patients were randomized to either twice daily exenatide or once daily insulin glargine during a 26-week international trial. At baseline and endpoint, five patient-reported outcome measures were administered: the Vitality Scale of the SF-36, The Diabetes Symptom Checklist – Revised (DSC-R), the EuroQol EQ-5D, the Treatment Flexibility Scale (TFS), and the Diabetes Treatment Satisfaction Questionnaire (DTSQ). Change from baseline to endpoint was analyzed within each treatment group. Group differences were examined with General linear models (GLMs), controlling for country and baseline scores. RESULTS: A total of 549 patients with type 2 diabetes were enrolled in the trial, and current analyses were conducted with data from the 455 per protocol patients (228 exenatide and 227 insulin glargine). The sample was primarily Caucasian (79.6%), with slightly more men (55.2%) than women, and with a mean age of 58.5 years. Paired t-tests found that both treatment groups demonstrated statistically significant baseline to endpoint change on several of the health outcomes instruments including the DSC-R, DTSQ, and the SF-36 Vitality subscale. GLMs found no statistically significant differences between groups in change on the health outcomes instruments. CONCLUSION: This analysis found that both exenatide and insulin glargine were associated with significant improvements in patient-reported outcomes when added to oral medications among patients with type 2 diabetes. Despite an additional daily injection and a higher rate of gastrointestinal adverse events, treatment satisfaction in the exenatide group was comparable to that of the glargine group, possibly because of weight reduction observed in patients treated with exenatide