Selected aspects of medical care for patients with asthma and chronic obstructive pulmonary disease (COPD) in Poland

INTRODUCTION: Noncompliance with healthcare undoubtedly has a strong influence on the high prevalence of uncontrolled obstructive diseases. The aim of our study was to evaluate the quality of medical conduct in patients with asthma or chronic obstructive lung diseases (COPD), with encompassed two-levelled system of health care. MATERIAL AND METHODS: A survey of general practitioners (GP), allergists and pulmonologists practicing in Poland was performed between September and December 2016. The basic survey included the data concerning the number of treated patients, the course of the visits, treatment regimens and whether the patients follow the instructions of the physician. The specialist survey recorded the details of the specialist visits, their frequency and character, an evaluation of the pharmacological and non-pharmacological therapies and an evaluation of the GP’s actions. RESULTS: The basic questionnaire was completed by 807 doctors with an average of 21 ± 9.85 years of medical experience. Most of the interviewed individuals were GPs (56%), followed by pulmonologists (28%) and allergists (16%). The GP reported 47 cases/month with obstructive pulmonary conditions, including 48.94% asthma and 51.06% COPD patients. They diagnosed three new asthma and COPD patients per month. The allergists treated patients with asthma (105 patients/ month), with 19 newly-diagnosed patients/month. The pulmonologists treated fewer asthma cases than COPD: 71 and 98 patients respectively. They reported 14 patients/month of newly-diagnosed COPD cases. The patients took inhaled glucocorticoids and long-acting b adrenoceptor agonists in separate inhalers. The most frequently-used device was a disc. In opinion of the specialists, half of the therapies initiated recently by GPs for patients with asthma and COPD required modifications. CONCLUSIONS: There is a disparity between the true state of medical care of asthma and COPD patients and globally-accepted standards.

Thyroid gland in chronic obstructive pulmonary disease

The risk of chronic obstructive pulmonary disease (COPD), as well as thyroid diseases increases with age. COPD is a common systemic disease associated with chronic inflammation. Many endocrinological disorders, including thyroid gland diseases are related to systemic inflammation. Epidemiological studies suggest that patients with COPD are at higher risk of thyroid disorders. These associations are not well-studied and thyroid gland diseases are not included on the broadly acknowledged list of COPD comorbidities. They may seriously handicap quality of life of COPD patients. Unfortunately, the diagnosis may be difficult, as many signs are masked by the symptoms of the index disease. The comprehension of the correlation between thyroid gland disorders and COPD may contribute to better care of patients. In this review, we attempt to revise available literature describing existing links between COPD and thyroid diseases.The risk of chronic obstructive pulmonary disease (COPD), as well as thyroid diseases increases with age. COPD is a common systemic disease associated with chronic inflammation. Many endocrinological disorders, including thyroid gland diseases are related to systemic inflammation. Epidemiological studies suggest that patients with COPD are at higher risk of thyroid disorders. These associations are not well-studied and thyroid gland diseases are not included on the broadly acknowledged list of COPD comorbidities. They may seriously handicap quality of life of COPD patients. Unfortunately, the diagnosis may be difficult, as many signs are masked by the symptoms of the index disease. The comprehension of the correlation between thyroid gland disorders and COPD may contribute to better care of patients. In this review, we attempt to revise available literature describing existing links between COPD and thyroid diseases

Idiopathic pulmonary fibrosis (IPF) ― common practice in Poland before the “antifibrotic drugs era”

  INTRODUCTION: Idiopathic pulmonary fibrosis (IPF) is a chronic, progressive and debilitating lung disease with a median survival time of 3–5 years. For now, pirfenidone (PIR) and nintedanib (NTB) are the only drugs that can slow down the disease’s progression. In Poland, these drugs, although registered for legal use, had not been reimbursed for IPF patients until the end of the year 2016. Aim of the study was to assess what was common practice in terms of diagnosis and treatment in the period before antifibrotic drugs became available for IPF patients in Poland. MATERIAL AND METHODS: We performed a survey among participants of two nationwide pulmonological congresses held in 2016. RESULTS: One hundred and fifty physicians took part in the study. Only 55% of respondents would reach their final diagnosis in collaboration with a radiologist. Just 40% of those sending patients for surgical lung biopsy (SLB) would discuss the case directly with a pathologist. 22% would never refer the patient suspected of having IPF for SLB. 85% believed that bronchoalveolar lavage (BAL) may be useful for diagnosis. 41% of respiratory professionals would not use any drug for the treatment of IPF patients. 23% of physicians would prescribe corticosteroids in high doses (CS), either in monotherapy or in combination with other drugs. Only 43% of respondents would use antacid drugs in case of symptomatic gastro-oesophageal reflux disease (GERD), and only 11% would prescribe these drugs regardless of GERD diagnosis. CONCLUSIONS: The majority of Polish pulmonologists were not supported by radiologists and pathologists in the diagnostic process. Treatment standards were unsatisfactory, mostly due to a lacking of reimbursement regulations. Further education is necessary to improve management of IPF patients in Poland.

Wybrane aspekty opieki medycznej nad chorymi na astmę lub przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POCHP) w Polsce

WSTĘP: Istotnym problemem jest brak jednolitych standardów dotyczących zróżnicowanej roli lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) i specjalistów prowadzących chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Celem niniejszej pracy było oszacowanie jakości postępowania medycznego z uwzględnieniem dwustopniowego systemu opieki zdrowotnej. MATERIAŁ I METODY: Badanie wykonano w okresie 9.2016–12.2016 roku. Zastosowano metodę ankietową. W badaniu uczestniczyli lekarze POZ oraz alergolodzy i pulmonolodzy z Polski. Moduł podstawowy kwestionariusza zawierał dane o liczbie leczonych na astmę i POChP, przebieg wizyt, zalecane leczenie, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów. Z kolei, moduł kwestionariusza dla specjalistów dotyczył szczegółów wizyt specjalistycznych, ich częstości, charakteru, oceny terapii farmakologicznej i niefarmakologicznej oraz oceny leczenia w POZ. WYNIKI: Kwestionariusz podstawowy wypełniło 807 lekarzy ze stażem pracy wynoszącym średnio 21 lat (± 9,85). Większość ankietowanych stanowili lekarze POZ (56%), następnie specjaliści chorób płuc (28%) i alergolodzy (16%). Lekarze POZ leczyli 47 osób/miesiąc z chorobami obturacyjnymi, 48,94% chorujących na astmę oraz 51,06% na POChP. Raportowali 3 nowe rozpoznania/ miesiąc astmy lub POCHP. Alergolodzy leczyli głównie chorych na astmę (105 osób/miesiąc), w tym 19 nowo zdiagnozowanych osób). Pulmonolodzy przyjmowali miesięcznie mniej chorych na astmę niż chorych na POChP — odpowiednio 71 i 98 pacjentów i raportowali 14 osób/miesiąc nowych rozpoznań POChP. Większość chorych przyjmowała leki w osobnych inhalatorach w tym: wziewne glikokortykosteroidy (wGKS), długodziałający agoniści receptora b-adrenergicznego (LABA). Najczęściej stosowanym typem inhalatora we wszystkich 3 grupach był dysk. Według specjalistów ponad połowa chorych z nowo rozpoznaną chorobą lub leczonych przez POZ wymagała modyfikacji leczenia. WNIOSKI: Istnieje ilościowa dysproporcja w zakresie opieki medycznej nad chorym na POCHP lub na astmę pomiędzy stanem rzeczywistym, a faktycznymi i zgodnymi ze światowymi standardami, potrzebami pacjentów.WSTĘP: Istotnym problemem jest brak jednolitych standardów dotyczących zróżnicowanej roli lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) i specjalistów prowadzących chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Celem niniejszej pracy było oszacowanie jakości postępowania medycznego z uwzględnieniem dwustopniowego systemu opieki zdrowotnej. MATERIAŁ I METODY: Badanie wykonano w okresie 9.2016–12.2016 roku. Zastosowano metodę ankietową. W badaniu uczestniczyli lekarze POZ oraz alergolodzy i pulmonolodzy z Polski. Moduł podstawowy kwestionariusza zawierał dane o liczbie leczonych na astmę i POChP, przebieg wizyt, zalecane leczenie, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów. Z kolei, moduł kwestionariusza dla specjalistów dotyczył szczegółów wizyt specjalistycznych, ich częstości, charakteru, oceny terapii farmakologicznej i niefarmakologicznej oraz oceny leczenia w POZ. WYNIKI: Kwestionariusz podstawowy wypełniło 807 lekarzy ze stażem pracy wynoszącym średnio 21 lat (± 9,85). Większość ankietowanych stanowili lekarze POZ (56%), następnie specjaliści chorób płuc (28%) i alergolodzy (16%). Lekarze POZ leczyli 47 osób/miesiąc z chorobami obturacyjnymi, 48,94% chorujących na astmę oraz 51,06% na POChP. Raportowali 3 nowe rozpoznania/ miesiąc astmy lub POCHP. Alergolodzy leczyli głównie chorych na astmę (105 osób/miesiąc), w tym 19 nowo zdiagnozowanych osób). Pulmonolodzy przyjmowali miesięcznie mniej chorych na astmę niż chorych na POChP — odpowiednio 71 i 98 pacjentów i raportowali 14 osób/miesiąc nowych rozpoznań POChP. Większość chorych przyjmowała leki w osobnych inhalatorach w tym: wziewne glikokortykosteroidy (wGKS), długodziałający agoniści receptora b-adrenergicznego (LABA). Najczęściej stosowanym typem inhalatora we wszystkich 3 grupach był dysk. Według specjalistów ponad połowa chorych z nowo rozpoznaną chorobą lub leczonych przez POZ wymagała modyfikacji leczenia. WNIOSKI: Istnieje ilościowa dysproporcja w zakresie opieki medycznej nad chorym na POCHP lub na astmę pomiędzy stanem rzeczywistym, a faktycznymi i zgodnymi ze światowymi standardami, potrzebami pacjentów

Is bronchoscopy always justified in diagnosis of haemoptysis?

Introduction: Fiber-optic bronchoscopy (FOB) is commonly performed in the first line in diagnostic process of haemoptysis.However, lots of evidences suggest that in haemoptysis FOB do not always provide additional, useful information to radiologicaldiagnostics. Therefore, this study aimed to evaluate the validity of performing FOB as a method of choice in first line diagnosticsof haemoptysis. Material and methods: Data comprised consecutively collected results from patients referred for FOB assessment for clinicalpurposes were retrospectively analysed. We included all examinations, which were performed due to haemoptysis as the onlyindication, excluding any other lung-related conditions. Results: 114 patients were finally included to the study. The median age was 59 (IQR: 46–64.75). Active bleeding was visualizedduring examination of 13 (11.4%) patients. Patients with active bleeding did not differ significantly according to age: 59 (54–69)vs 59 (45–64) years; W = 532.5, p-value = 0.27, and gender: c2 = 1.68, p-value = 0.2. On the other hand, in 29 (25.44%)patients, FOB revealed no visible abnormalities. This subgroup of patients was significantly younger — 46 (34–62) years vs 60(53–67) years; W = 782, p-value = 0.003. Conclusion: Low number of visualized active bleeding sites suggest overuse of bronchoscopy in diagnosis of haemoptysis. Indicationsfor this examination should be reconsidered especially in young patients with non-massive haemoptysis

Is bronchoscopy always justified in diagnosis of haemoptysis? Response to the letter of Solidoro and Guerrera

non

Kyphoscoliosis — what can we do for respiration besides NIV?

Kyphoscoliosis is a significant clinical problem with no precise guidelines for management, especially concerning respiratory pathology. No exhaustive systematic review has yet been performed. The aim was to conduct a systematic review of available data concerning the pathophysiology and treatment of kyphoscoliosis. An electronic systematic search compliant with Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses (PRISMA) guidelines was conducted. The Pubmed database was examined and the search was updated to November 10, 2016. In total, 188 articles were screened, and 52 full text articles were then assessed for eligibility. As 24 of them met exclusion criteria, only 28 articles were further analysed. These articles were published in 18 journals from 1959 to 2015, with 25 being original studies, and one randomised control trial. The total corpus included 18 prospective studies, 7 retrospective studies and 3 case reports. KS is a significant complex, multidisciplinary clinical problem. The heterogeneous nature of the majority of published studies prevents unequivocal conclusions being drawn. Despite a great progress in knowledge about the respiratory system functioning and pathology in KS, the treatment seems to be not yet quite yet satisfactory. Therefore, there is a strong need for large prospective studies and unified clinical guidelines in on the management of this group of patients

Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF) — powszechna praktyka kliniczna w Polsce przed erą leków antyfibrotycznych

WSTĘP: Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, Idiopathic pulmonary fibrosis) jest przewlekłym, postępującym i destrukcyjnym schorzeniem układu oddechowego, z medianą przeżycia wynoszącą 3–5 lat. Pirfenidon (PIR) i nintedanib (NTB) to jedyne leki, które skutecznie spowalniają progresję choroby. Choć są zarejestrowane w Polsce, nie były w naszym kraju powszechnie dostępne do końca 2016 roku z powodu braku zasad finansowania. Celem badania była ocena powszechnej praktyki klinicznej w Polsce w odniesieniu do rozpoznawania i leczenia IPF w okresie przed wprowadzeniem leków przeciwzwłóknieniowych. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy uczestniczących w dwóch ogólnopolskich kongresach pulmonologicznych w 2016 roku. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 150 lekarzy. Tylko 55% respondentów deklarowało, że ostateczne rozpoznanie jest stawiane we współpracy z radiologiem. Tylko 40% lekarzy kierujących chorych na chirurgiczną biopsję płuca omawia jej wyniki bezpośrednio z patologiem. Nigdy nie kieruje chorych z podejrzeniem IPF na chirurgiczną biopsję płuca 22%. Wśród respondentów 85% uważa, że płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL, bronchoalveolar lavage) może być przydatne dla rozpoznania. Niestosowanie żadnych leków u chorych na IPF deklarowało 41% respondentów, a 23% lekarzy deklarowało stosowanie kortykosteroidów w większych dawkach w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami. Tylko 43% respondentów zastosowałoby leki obniżające kwasowość soku żołądkowego u chorego z objawami refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD, gastro-esophageal reflux disease), a tylko 11% niezależnie od rozpoznania GERD. WNIOSKI: Większość polskich pulmonologów nie jest wspierana przez radiologów w procesie diagnostycznym. Standardy leczenia były niesatysfakcjonujące, głównie z powodu braku regulacji dotyczących finansowania leczenia. Dalsza edukacja jest wskazana w celu poprawy standardów leczenia chorych na IPF w Polsce.WSTĘP: Idiopatyczne włóknienie płuc (IPF, Idiopathic pulmonary fibrosis) jest przewlekłym, postępującym i destrukcyjnym schorzeniem układu oddechowego, z medianą przeżycia wynoszącą 3–5 lat. Pirfenidon (PIR) i nintedanib (NTB) to jedyne leki, które skutecznie spowalniają progresję choroby. Choć są zarejestrowane w Polsce, nie były w naszym kraju powszechnie dostępne do końca 2016 roku z powodu braku zasad finansowania. Celem badania była ocena powszechnej praktyki klinicznej w Polsce w odniesieniu do rozpoznawania i leczenia IPF w okresie przed wprowadzeniem leków przeciwzwłóknieniowych. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono badanie ankietowe wśród lekarzy uczestniczących w dwóch ogólnopolskich kongresach pulmonologicznych w 2016 roku. WYNIKI: W badaniu wzięło udział 150 lekarzy. Tylko 55% respondentów deklarowało, że ostateczne rozpoznanie jest stawiane we współpracy z radiologiem. Tylko 40% lekarzy kierujących chorych na chirurgiczną biopsję płuca omawia jej wyniki bezpośrednio z patologiem. Nigdy nie kieruje chorych z podejrzeniem IPF na chirurgiczną biopsję płuca 22%. Wśród respondentów 85% uważa, że płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL, bronchoalveolar lavage) może być przydatne dla rozpoznania. Niestosowanie żadnych leków u chorych na IPF deklarowało 41% respondentów, a 23% lekarzy deklarowało stosowanie kortykosteroidów w większych dawkach w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami. Tylko 43% respondentów zastosowałoby leki obniżające kwasowość soku żołądkowego u chorego z objawami refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD, gastro-esophageal reflux disease), a tylko 11% niezależnie od rozpoznania GERD. WNIOSKI: Większość polskich pulmonologów nie jest wspierana przez radiologów w procesie diagnostycznym. Standardy leczenia były niesatysfakcjonujące, głównie z powodu braku regulacji dotyczących finansowania leczenia. Dalsza edukacja jest wskazana w celu poprawy standardów leczenia chorych na IPF w Polsce

Zaburzenia funkcji tarczycy w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc

Ryzyko zachorowania na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), podobnie jak ryzyko chorób tarczycy, wzrasta z wiekiem. POChP jest częstą chorobą systemową, związaną z przewlekłym stanem zapalnym. Wiele chorób gruczołów dokrewnych, w tym chorób tarczycy, przebiega z cechami zapalenia systemowego. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują na większe ryzyko zachorowania na choroby tarczycy u chorych na POChP. Te związki nie zostały dotychczas dobrze zbadane, a choroby tarczycy nie są powszechnie uznawane za częste współchorobowości POChP. Choroby tarczycy mogą negatywnie wpływać na jakość życia chorych na POChP. Ich rozpoznanie może być trudne, ponieważ kluczowe objawy są maskowane przez symptomy choroby podstawowej. Lepsze poznanie związków pomiędzy chorobami tarczycy a POChP może się przyczynić do poprawy efektów leczenia chorych na POChP. W niniejszej pracy dokonano przeglądu literatury poświęconej związkom pomiędzy POChP i chorobami tarczycy.Ryzyko zachorowania na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), podobnie jak ryzyko chorób tarczycy, wzrasta z wiekiem. POChP jest częstą chorobą systemową, związaną z przewlekłym stanem zapalnym. Wiele chorób gruczołów dokrewnych, w tym chorób tarczycy, przebiega z cechami zapalenia systemowego. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują na większe ryzyko zachorowania na choroby tarczycy u chorych na POChP. Te związki nie zostały dotychczas dobrze zbadane, a choroby tarczycy nie są powszechnie uznawane za częste współchorobowości POChP. Choroby tarczycy mogą negatywnie wpływać na jakość życia chorych na POChP. Ich rozpoznanie może być trudne, ponieważ kluczowe objawy są maskowane przez symptomy choroby podstawowej. Lepsze poznanie związków pomiędzy chorobami tarczycy a POChP może się przyczynić do poprawy efektów leczenia chorych na POChP. W niniejszej pracy dokonano przeglądu literatury poświęconej związkom pomiędzy POChP i chorobami tarczycy